Συρία

Τετάρτη 31 Γενάρη. Υπάρχει αίμα, πένθος· υπάρχουν και καταστροφές. Υπάρχουν τανκς, πυροβολικό και αεροπορικοί βομβαρδισμοί. Υπάρχει επίθεση και άμυνα. Θέσεις οχυρές και θέσεις προς κατάληψη. Αλλά, ίσως, το κυριότερο χαρακτηριστικό της τουρκικής (+ friends) εισβολής στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin δεν είναι η στρατιωτική αναμέτρηση.

Απ’ την άποψη των μεγεθών η Άγκυρα έχει κινητοποιήσει ελάχιστο μέρος του στρατού της σ’ αυτήν την επιχείρηση· που, κατά τα άλλα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των τουρκικών πολιτικών αφεντικών, είναι «ζωής και θανάτου». Τρεις ή τέσσερεις φορές παραπάνω τουρκικός στρατός (και πάλι μικρό μέρος του) και ο θύλακας θα είχε ήδη καταληφθεί. Ή σχεδόν.

Αλλά η τακτική της Άγκυρας είναι πιο σύνθετη· και στη συνθετότητά της βρίσκει όχι απλά την ανοχή αλλά και την συμφωνία της Μόσχας, της Δαμασκού και της Τεχεράνης. Το θέμα δεν είναι απλά να ηττηθούν οι ypg στην Afrin· αλλά να ηττηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να ενταθούν οι υπαρκτές φυγόκεντρες τάσεις, πολιτικές και ιδεολογικές, μέσα στον συρο-κουρδικό πληθυσμό. Σα να λέμε: το θέμα δεν είναι να γίνουν οι ypg «ήρωες». Αλλά το αντίθετο: να κατηγορηθεί, να γίνει υπόλογο το pkk, για την συμμαχική υποδούλωσή του στην Ουάσιγκτον.

Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση ένας blitz war απ’ την μεριά του τουρκικού στρατού, ακόμα κι αν ήταν εφικτός (και θεωρητικά είναι) θα πετύχαινε στρατιωτικά – αλλά θα έχανε τον πολιτικό στόχο του. Το μπλοκ της Αστάνα θέλει οπωσδήποτε κουρδικές οργανώσεις έξω και κόντρα στους κούρδους βασσάλους της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Για επικοινωνιακούς αλλά και (κυρίως) στρατιωτικούς λόγους. Και τους θέλει όχι στην Afrin, αλλά στην κυρίως ypgκρατούμενη ζώνη, στη βορειοανατολική συρία. Θέλει, επίσης, να αυτομολήσουν κάποιοι άραβες σύμμαχοι των ypg και της Ουάσιγκτον, εκτιμώντας ότι δεν είναι ασφαλές το καταφύγιο που έχουν επιλέξει.

Γιατί εκεί είναι η κόντρα. Ανατολικά του Ευφράτη. Κι αν έχει εξασφαλίσει κάτι η Άγκυρα απ’ την Μόσχα (και πιο σιωπηρά απ’ την Τεχεράνη και την Δαμασκό) εκτιμάμε ότι δεν είναι η «άδεια» να εισβάλλει στην Afrin. Γι’ αυτό αρκεί ένα ξερό «ναι». Αλλά ο (κοινός) σχεδιασμός του να κινηθεί εκεί με τέτοιο τρόπο ώστε να οξύνει τις ενδοκουρδικές αντιθέσεις.

Άλλωστε, λίγοι ρώσοι «σύμβουλοι» έχουν απομείνει στον ypgκρατούμενο θύλακα… Όχι για στρατιωτικούς λόγους. Αλλά για να έχουν μια πιο άμεση εποπτεία των εσωτερικών διεργασιών…

Αν, τώρα, υπάρχει και «κρέας» σ’ αυτήν την ιστορία, δεν είναι του Α παγκόσμιου πολέμου και των χαρακωμάτων. Θέλουμε να πούμε: καλό είναι να έχει ο καθένας το νου του.

(φωτογραφία: ο «ειδικός απεσταλμένος του οηε για τη συρία» Staffan de Mistura κάνει δηλώσεις χτες στο κλείσιμο του διήμερου «συνεδρίου εθνικής συμφιλιώσης στη συρία» που έγινε στο ρωσικό Sochi, υπό την αιγίδα όχι μόνο της Μόσχας αλλά συνολικά του «μπλοκ της Αστάνα». Σύμφωνα με την απόφαση του «συνεδρίου» δημιουργήθηκε μια 150μελής επιτροπή, με συμμετοχή τόσο εκπροσώπων του καθεστώτος Άσαντ όσο και όσων αντιπολιτευόμενων ήταν παρόντες στο Sochi, για την δημιουργία νέου συριακού συντάγματος.

Το κύριο σημείο αδυναμίας αυτής της διαδικασίας είναι το (αντιπροσωπευτικό) εύρος της κουρδικής συμμετοχής. Με δεδομένο ότι η σύμμαχοι της Ουάσιγκτον δεν έχουν θέση, το μπλοκ της Αστάνα θέλει την ενίσχυση – όσο θα κουβεντιάζεται το μελλοντικό σύνταγμα… – της κουρδικής αντίθεσης στην αμερικανική κατοχή στη βόρεια και ανατολική ασία.

Και θα την εκβιάσει αυτήν την ενίσχυση.)

Το όνομα…

Τρίτη 30 Γενάρη. Ποτέ δεν ήταν το “όνομα” ο πραγματικός στόχος του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Τέτοια ήταν η γνώμη μας ήδη απ’ το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90: ο πραγματικός στόχος ήταν εξ αρχής το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας. Είναι εύκολο να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε αρκεί να σκεφτεί με καθαρό μυαλό: το “όνομα” δεν έχει καμία σημασία. Οι έλληνες, για παράδειγμα, ονομάζονται “έλληνες” μόνο μεταξύ τους! Το διεθνές όνομα είναι “γρεκοί” (greeks) και για το κράτος «γρεκία» (greece). Ο κόσμος ανατολικότερα χρησιμοποιεί άλλο όνομα: «γιουνανιστάν» (για το κράτος) και «γιουνάν» για τους υπηκόους (με καταγωγή απ’ το «ίωνες»).

Το «όνομα» δεν είχε – και δεν έχει – σημασία. Ήταν, όμως, εκείνο που μπορούσε να πουληθεί εύκολα, να καταναλωθεί εύκολα, ειδικά στο εσωτερικό. Κάτι σαν διαφημιστικό τρικ: να υπάρχει κάτι «απλό» για να κουκουλώσει πιο σύνθετα ζητήματα (του ελληνικού ιμπεριαλισμού) που δεν είναι εύκολο να πουληθούν από ιδεολογική άποψη, λαϊκίστικα και μαζικά, και να γίνουν κατανοητά στο πόπολο.

Η ενδιάμεση συμφωνία που υπογράφτηκε τον Σεπτέμβρη του 1995 ανάμεσα στα Σκόπια και στην Αθήνα, αποδεικνύει την ορθότητα της άποψής μας. Παρότι η συμφωνία αναφέρει ότι υπάρχει ζήτημα «ονόματος», το βάζει μαζί με άλλα, πολύ σοβαρότερα. Εν τέλει το ελληνικό κράτος αναγνώρισε το μακεδονικό, με το εξής όνομα: πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας. Το «πρώην γιουγκοσλαβική» δεν είναι ούτε γεωγραφικός ούτε χρονικός προσδιορισμός. Είναι πολιτικός / γενεαλογικός. Σε απλά ελληνικά το όνομα με το οποίο η Αθήνα αναγνώρισε επίσημα, απ’ το 1995 και μετά, εδώ και 22 χρόνια, το κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια είναι: δημοκρατία της μακεδονίας – “που κάποτε ανήκε στη γιουγκοσλαβία”…. Σα να λέμε: δημοκρατία της γρεκίας – “που κάποτε ανήκε στην οθωμανική αυτοκρατορία”…

Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Ύστερα από δεκαετίες αυτό το «που κάποτε ανήκε στη γιουγκοσλαβία» σαν προσδιορισμός ονόματος κράτους είναι γελοίο! Απομένει (απ’ το αναγνωρισμένο απ’ την Αθήνα όνομα ΠΓΔΜ) το δημοκρατία της μακεδονίας.

Δηλαδή; Έχει απομείνει το επίσημο, διεθνές (και αναγνωρισμένο) όνομα του κράτους… Σα να λέμε: το “όνομα” έχει καθιερωθεί, de facto, και έχει αναγνωριστεί ακόμα και απ’ το ελλαδιστάν – παρότι, για “εσωτερική ελληνική χρήση”, το “Σκόπια” δουλεύει…

Όμως: το σύνταγμα ήταν πάντα ο στόχος. Και αυτός παραμένει…

Το σύνταγμα… (1)

Τρίτη 30 Γενάρη. Τα συντάγματα είναι η σπονδυλική στήλη της συγκρότησης των κρατών. Ο “νομικός χάρτης” που ορίζει τους βασικούς κανόνες της οργάνωσής τους. Το να σημαδεύει λοιπόν ένα κράτος το σύνταγμα ενός άλλου σημαίνει ότι σημαδεύει στο “δόξα πατρί”.

Η ελληνική ιμπεριαλιστική στόχευση για διάλυση του μακεδονικού κράτους απ’ την στιγμή που αυτό ανεξαρτητοποιήθηκε είχε δύο επίπεδα. Το ένα επίπεδο αφορούσε την διεθνική σύνθεση της κοινωνίας: αλβανοί και σλαβομακεδόνες. Το άλλο επίπεδο, που ξεδιπλώθηκε απ’ το 1992 με την “ελληνοσερβική φιλία”, το “όνομά μας είναι η ψυχή μας” και το “η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία” (για να αναδιπλωθεί υποχρεωτικά το φθινόπωρο του 1995), αφορούσε το πως θα επιβληθεί αυτή η διάλυση: με εισβολή του σερβικού στρατού από βορρά (για να “προστατέψει” την υποτιθέμενη “σερβική μειονότητα” στο μακεδονικό κράτος) και την σχεδόν ταυτόχρονη “ανθρωπιστική” εισβολή του ελληνικού στρατού απ’ το νότο, δήθεν “για να συγκρατηθεί το προσφυγικό κύμα”… (ή και για να προστέψει μια ανύπαρκτη “ελληνική μειονότητα”…). Στο σχεδιασμό αυτό το έδαφος της δημοκρατίας της μακεδονίας θα μοιραζόταν στα τρία: ένα κομμάτι, στα δυτικά, θα δινόταν στο αλβανικό κράτος· με αντάλλαγμα, εννοείται, την παραχώρηση του αλβανικού νότου στο ελλαδιστάν. Αν τα Τίρανα αρνούνταν να κάνουν αυτή την παραχώρηση, τότε ο ελληνικός στρατός θα μπούκαρε και στην αλβανία· “για να προστατέψει την ελληνική μειονότητα”. Αυτήν την εκστρατεία είχε ξεκινήσει, άλλωστε, το παρακράτος. Με την “μαβη”.

Ο σχεδιασμός απέτυχε. Πρώτον επειδή ο σερβικός στρατός (δηλαδή ο Μιλόσεβιτς…) δεν ασχολήθηκε με το θέμα· και, στη συνέχεια, επειδή έσκασαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι στην περιοχή. Συνεπώς το δεύτερο επίπεδο, ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο θα γινόταν η διάλυση, ακυρώθηκε.

Έμεινε το πρώτο. Η δι-εθνική σύνθεση του πληθυσμού της δημοκρατίας της μακεδονίας. Έμεινε (σε εκκρεμότητα) ο κυρίως στόχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού: η συνταγματική συγκρότηση αυτού του διεθνικού κράτους… Γιατί, θα πρέπει να αξιολογηθεί κι αυτό, η ελληνική εθνικιστική ιδεολογία (που δεν είναι σκέτα κυρίαρχη αλλά σχεδόν καθολική) ΔΕΝ μπορεί να εννοήσει δι-εθνικά ή πολυ-εθνικά κράτη. Είναι αυτή η ιδεολογία που ανατριχιάζει ακόμα και μπροστά στο ενδεχόμενο να φτιαχτεί μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αττική· πόσο μάλλον τζαμί μέσα στον αστικό ιστό…

Συνεπώς, το να κτυπάει το συνταγματικό δέσιμο της δι-εθνικής δημοκρατίας της μακεδονίας, είναι για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το “τέλειο κτύπημα” για την διάλυσή της. Ή αυτό θέλει να πιστεύει…

Το σύνταγμα… (2)

Τρίτη 30 Γενάρη. Φυσικά αυτά τα 23 χρόνια (απ’ το 1995 και την “ενδιάμεση συμφωνία” ως τώρα) έγιναν αρκετά στη δημοκρατία της μακεδονίας. Η σχέση μεταξύ των δύο εθνοτήτων σταθεροποιήθηκε και απέκτησε συνταγματικές συντεταγμένες. Όμως ο ελληνικός στόχος (το σύνταγμα…) παραμένει. Όχι, πλέον, επειδή θα ήταν δυνατόν ποτέ οι ελληνικές απαιτήσεις να γίνουν δεκτές από οποιονδήποτε! Αλλά επειδή ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν εννοεί να παραδεχτεί ότι ηττήθηκε και στον κυριο στόχο του· προτιμάει να μείνει το θέμα “ανοικτό”, έστω κι αν είναι τέτοιο αποκλειστικά και μόνο για την Αθήνα.

Τι ζητάει σήμερα το ελληνικό κράτος; Τι απαιτεί απ’ το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας; Να αφαιρεθούν τα άρθρα που αναφέρουν την ύπαρξη “μακεδονικού έθνους” και “μακεδονικής γλώσσας”. Θα ήταν ποτέ δυνατόν, σε ένα έστω νέο κράτος, να αποφασίσει οποιαδήποτε εξουσία του ότι το 65% του πληθυσμού θα μείνει χωρίς εθνικότητα; Είναι αυτό δυνατόν; Όχι φυσικά!!! Συνεπώς το ελληνικό κράτος απαιτεί το αδύνατο!

Μήπως θα ήταν ευχαριστημένο με μια μικρή συνταγματική διόρθωση, αντί για “μακεδονικό έθνος” να γίνει “σλαβομακεδονικό έθνος”, και να υπάρξει μια αντίστοιχη αλλαγή στον χαρακτηρισμό της γλώσσας; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Γιατί υπάρχει ένα ακόμα άρθρο του συντάγματος της δημοκρατίας της μακεδονίας, που τα ελληνικά αφεντικά απαιτούν να διαγραφεί: ότι υπάρχουν μακεδόνες και εκτός συνόρων. Αν η “μακεδονική” εθνικότητα γίνει “σλαβομακεδονική”, τότε (το σύνταγμα θα λέει ότι) εκτός συνόρων θα υπάρχουν σλαβομακεδόνες. Και τέτοια μειονότητα, σλαβομακεδονική, υπάρχει πράγματι στην ελληνική επικράτεια!!! Μόνο που το ελληνικό ιμπεριαλιστικό / ρατσιστικό κράτος αρνείται να την αναγνωρίσει σαν τέτοια!

Συνεπώς ούτε η προσθήκη του “σλαβο-“ θα ικανοποιούσε τα ελληνικά “εθνικά συμφέροντα”…

Η μειονότητα…

Τρίτη 30 Γενάρη. Την σλαβομακεδονική μειονότητα ο ελληνικός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός την έχει φορτώσει με όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Η σχετικά πιο πρόσφατη είναι η συμμετοχή της στις γραμμές του δημοκρατικού στρατού, στη διάρκεια του εμφύλιου. Ο όρος “εαμοβούλγαροι” της ελληνικής δεξιάς / ακροδεξιάς είχε μεγάλη εμβέλεια, αλλά στο κέντρο του είχε αυτούς.

Όσοι / όσες δεν ξέρουν την ιστορία δεν θα καταλάβουν το γιατί το “τέλος του εμφύλιου” και η “εθνική συμφιλίωση”, μετά το 1981, με το γκουβέρνο των σοσιαλδημοκρατών (πασοκ), δεν άλλαξε τίποτα στην αντιμετώπιση των σλαβομακεδόνων εντός ελληνικής επικράτειας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ιστορική άγνοια, για τις νεώτερες / τους νεώτερους. Σημειώστε προς το παρόν αυτό: ενώ οι πολιτικοί πρόσφυγες (απ’ τον εμφύλιο) που βρίσκονταν οπουδήποτε αλλού μπορούσαν πια να γυρίσουν στο ελλαδιστάν μετά το 1981 (και πολλοί γύρισαν), εκείνοι που κατέφυγαν στη νότια γιουγκοσλαβία (ομόσπονδη δημοκρατία της μακεδονίας) ήταν απαγορευμένοι. Μέχρις θανάτου. Των ιδίων αλλά και των παιδιών τους…

«Λόγοι εθνικοί» ήταν οι επίσημοι (σιωπηλοί) λόγοι. Που επέβαλαν, εκτός απ’ τον οριστικό εξανδραποδισμό των σλαβομακεδόνων του δημοκρατικού στρατού, την ασφυκτική καταπίεση των σλαβομακεδόνων που έμειναν στη βόρεια ελλάδα… Μπας και φύγουν κι αυτοί. Αλλά και λόγοι οικονομικοί: η επιστροφή των συγκεκριμένων πολιτικών προσφύγων θα συνεπαγόταν και την επιστροφή των περιουσιών τους, σπιτιών, χωραφιών, που εν τω μεταξύ είχαν «απαλλοτριωθεί» από εθνικόφρονες, με την στήριξη του μετεμφυλιακού (αλλά μόνιμα εμφυλιακού) κράτους.

Να γιατί το ελληνικό κράτος, με την ρατσιστική συνέχειά του, είτε με μαύρους, είτε με πράσινους, είτε με πρασινόμαυρους είτε με φαιορόζ, έχει απαιτήσεις (απέναντι στο κράτος της μακεδονίας) προσχηματικές. Η σλαβομακεδονική μειονότητα είναι αγκάθι στα πλευρά του· και δεν πρόκειται να ανεχτεί ότι υπάρχει «μητρικό κράτος», δημοκρατία της μακεδονίας, ή της σλαβομακεδονίας, ή της βόρειας, ή της νέας, ή της οτιδήποτε, που έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους! Όχι μόνο δεν υπάρχει «μακεδονική εθνότητα» αλλά ούτε σλαβομακεδονική!…

Αυτό το τελευταίο οι έλληνες φασίστες όλων των αποχρώσεων το λένε «αλυτρωτισμό». Ποιοί; Οι «η βόρεια ήπειρος είναι ελληνική», αλλά και διάφορες άλλες σουπιές… Ποιοί;

Το σύνταγμα… (3)

Τρίτη 30 Γενάρη. Μ’ αυτά τα (υποχρεωτικά) λίγα μπορεί να καταλάβει όποιος θέλει τι σημαίνει “χμμμ… ναι, αλλά πρέπει να βγάλετε τον αλυτρωτισμό απ’ το σύνταγμά σας” ή “χμμμ… πρέπει να αλλάξετε το σύνταγμά σας”. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισός στο ελληνικό βαθύ κράτος που να εννοεί ότι αυτό είναι μια ρεαλιστική απαίτηση. Παραμένει, όμως, απαίτηση, κυρίως για εσωτερική κατανάλωση, αλλά όπου είναι εφικτό και για εξαγωγή: για να βγαίνει “λάδι” το ελλαδιστάν (έτσι νομίζει…) σε στυλ ότι εμείς θέλαμε να βρεθεί μια λύση, αλλά αυτοί είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν.

Η επιλογή να μείνει “ανοικτή” (για την Αθήνα) η απαίτησή της να αλλάξει το σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας, και επιπλέον χωρίς καν να υπάρχει αποδεκτή (απ’ το ελληνικό κράτος / παρακράτος) απάντηση στο ερώτημα “κι αν δεν είναι μακεδόνες τότε τι είναι;” είναι μια ιμπεριαλιστική επιλογή. Light, αλλά ιμπεριαλιστική. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος ελπίζει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα καταφέρει να προκαλέσει μια συνταγματική κρίση στη δημοκρατία της μακεδονίας, που θα βόλευε να συμπέσει με μια εσωτερική εθνοτική σύγκρουση. Ή θέλει να δώσει στον εαυτό του το ελεύθερο να παρέμβει σε μια τέτοια σύγκρουση, αν κρίνει ότι οι διεθνείς συσχετισμοί το ευνοούν, με το «δικαίωμα» ότι δεν έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας». (Πράγμα που, ωστόσο, πολύ πιο ήπια, κάνει και το βουλγαρικό κράτος. Ελπίζουμε να μην έρθει κάποια στιγμή για έναν ακόμα βαλκανικό πόλεμο· αλλά εκεί οδηγεί η ελληνική «εθνική γραμμή»).

Ή, στην χειρότερη περίπτωση – αλλά και πιο πιθανή – η Αθήνα θα επαναφέρει κατά βούληση το «θέμα» της στη διάρκεια των πολύχρονων ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε. της δημοκρατίας της μακεδονίας – (που κάποτε ήταν γιουγκοσλαβική…)

Μόνο που…. Σ’ αυτό το κόλπο υπάρχει ένα λεπτό, πολύ λεπτό ζήτημα timing. Θα επανέλθουμε σ’ αυτό, μιας και θα παράξει «γεγονότα»….

Ειδικευμένη στραβομάρα

Τρίτη 30 Γενάρη. Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στο Ολοκαύτωμα και στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων δολοφονημένων, εβραίων και μη, απ’ τους ναζί και τους συνεργάτες τους, απ’ το να χαϊδεύει κάποιος τους πολιτικούς κληρονόμους των ντόπιων φασιστών, των ντόπιων ναζί,  που, σε συνεργασία με τους γερμανούς ομοϊδεάτες τους, έστειλαν τους εβραίους της Σαλονίκης στα κρεματόρια· και ύστερα τους έφαγαν τα σπίτια και τις περιουσίες; Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στο Ολοκαύτωμα και στη μνήμη του απ’ το να χαϊδεύει κανείς τους ντόπιους φασίστες και τις επιρροές τους, φανερά (και, γιατί όχι; και κρυφά), με πλήρη γνώση ότι αυτοί είναι οι πολιτικοί διάδοχοι εκείνων της δεκαετίας του ’40, ε;

Όχι. Όμως αυτό ακριβώς το ελεεινό έκανε ο ισραηλινός (ακροδεξιός) πρόεδρος Reuven Rivlin, με τις παρόλες του περί μεγΑλέκου (γράφαμε χτες). Είναι απολύτα βέβαιο ότι το ισραηλινό κράτος έχει πλήρη και ακριβέστατη εικόνα για το ελλαδιστάν, την “πολιτική ζωή”, την “κοινωνική ζωή”, τα μήντια… και τα “συλλαλητήρια για την μακεδονία”. Δεν είναι δύσκολο. Εξίσου βέβαιο είναι ότι ο ισραηλινός πρόεδρος δεν θα έλεγε τις παπαριές του περί μεγΑλέκου πριν ένα χρόνο ή δύο. Έκανε παρέμβαση στην ελληνική συγκυρία ο ισραηλινός πρόεδρος, και σκέφτηκε να αξιοποιήσει την ευκαιρία των συλλαλητηρίων για να δείξει την βαθιά φιλία των δύο κρατών…

Δεν είναι χτεσινός. Είναι παλιά καραβάνα. Μια χαρά κάνουν στα κρατικά του συμφέροντα οι έλληνες φασίστες, εθνικιστές, μιλιταριστές· και γι’ αυτό έτρεξε να τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη… Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το πάει ακόμα και ως το “η μακεδονία είναι ελληνική” – αλλά, προφανώς, αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της αρμοδιότητάς του.

Τα ραντάρ της ντόπιας επαγρύπνησης, οι κυνηγοί του αντισημιτισμού, οι “ποτέ πια” (που κάνουν ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει στην παλαιστίνη…) δεν έπιασαν τίποτα εχθρικό στη συμπεριφορά και τις δηλώσεις του Rivlin… Περίεργο δεν είναι; Μήπως φταίει ότι ο προβοκάτορας είναι αξιωματούχος του ισραηλινού κράτους, οπότε είναι ιερός όσο κι αυτό; Τόσος αντιφασισμός πια απ’ την μεριά των ραντάρ; Τόσος αντιφασισμός; Τόσος σεβασμός στον ρατσιστή, μιλιταριστή πρόεδρο; Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες εβραίοι στο θρήσκευμα, έξω (αλλά και μέσα) απ’ τα ισραηλινά σύνορα, είναι αποφασισμένοι αντι-ιμπεριαλιστές, δηλωμένοι αντίπαλοι του ισραηλινού απαρτχάιντ, αδιαπραγμάτευτοι “αντι-σιωνιστές”. Είναι εύκολο να τους βρει όποιος θέλει, στον κυβερνοχώρο. Κι αυτοί, εδώ, που στα λόγια δηλώνουν “πολύ σκληροί”, κάθονται φόρα – μόστρα σούζα στον ισραηλινό πρόεδρο; Και βαράνε παλαμάκια στις ιδεολογικές / ψυχολογικές εκστρατείες του Τελ Αβίβ; Του ιμπεριαλιστικού συνεταίρου της Αθήνας;

Κάπου θα πρέπει να οφείλεται η στραβομάρα των τέτοιων «σκληρών» ντόπιων υπερασπιστών της μνήμης του Ολοκαυτώματος… που σέβονται τα «ιερά» που προέρχονται απ’ το ισραηλινό κράτος… και που κάνουν ότι δεν έχουν ιδέα για την φανερή (αλλά κυρίως υπόγεια) συνεργασία (και) αυτού του κράτους με τους ευρωπαίους φασίστες…

Τι να είναι αυτό, άραγε;

(Προσέξτε: σε κάθε πόλεμο υπάρχει ένας παράλληλος που γίνεται, όλο και πιο ολοκληρωτικός, στην εξέλιξη του καπιταλιστικού κόσμου. Λέγεται «ψυχολογικές επιχειρήσεις», λέγεται επίσης «βόμβες λογικής»… Λέγεται “πρόκληση σύγχισης”, λέγεται “παραπληροφόρηση”, λέγεται “αποπληροφόρηση”… Θα είναι αδικαιολόγητο το να πείτε κάποια στιγμή “ααααα…. δεν ήξερα…”!!!

Θα επανερχόμαστε ξανά και ξανά…)

Απ’ το ποτάμι μέχρι την θάλασσα, ελεύθερη Παλαιστίνη

Δευτέρα 29 Γενάρη. Ένα αγώνας με τόσους δολοφονημένους, που κρατάει ήδη 70 χρόνια, δεν φοβάται μια μέρα ή μια νύχτα. Κι εμείς, ελάχιστοι ανάμεσα στους ελάχιστους, χρωστάμε – σ’ αυτούς και σ’ αυτές – για το παράδειγμά τους. Και όχι μόνο. Είναι ένα χρέος τάξης, είναι ένα χρέος αίματος.

Δεν ξεπληρώνουμε έτσι. Μόνο, μες την αδυναμία μας (θα πρέπει να είναι προσωρινή και σύντομη), “υποδεχόμαστε” τον υψηλό καλεσμένο του ελληνικού φαιού χεριού, μ’ ένα τραγούδι του ιρακινο-άγγλου ράπερ Kareem Dennis. (Ραπάρουν μαζί και άλλοι…)

Αυτά. Και ευχόμαστε να μην μας / σας παρασέρνουν οι βολικές συνήθειες και οι ακόμα βολικότεροι συμβιβασμοί. Η Ιστορία δεν ασχολείται με τους ζωντανούς νεκρούς. Και η καθημερινότητα δεν είναι δικαιολογία· αλλιώς θα είχαμε ακόμα αλυσίδες στα πόδια.

Ποιος είναι που δεν θα μπορούσε, μέσα στην ιστορία, να επικαλεσθεί την καθημερινότητά του για να δηλώσει “απασχολημένος”, “κουρασμένος”, “αδιάθετος”;

Ο σύμμαχος 1

Δευτέρα 29 Γενάρη. Σήμερα έρχεται στην Αθήνα (από χτες το βράδυ είναι εδώ…), για διήμερη επίσκεψη, ο πρόεδρος του ισραήλ Reuven Rivlin. Είναι δεξιός / ακροδεξιός (στέλεχος του κόμματος Likud) και οπαδός της λύσης – του – ενός – κράτους, του ισραηλινού! Όπου, άντε, ας υπάρχει και μια αραβική μειονότητα (με ισραηλινή υπηκοότητα όμως…). Δηλαδή: ας τους φάμε μέχρι να γίνουν μειονότητα στην ίδια τους τη γη, και μετά θα τους “προσέχουμε”. Σαν “είδος υπό προστασία”…

Δυστυχώς δεν θα τον υποδεχθεί, όπως θα του άξιζε, μια μεγάλη αντιμιλιταριστική, αντιρατσιστική, αντι-απαρτχάιντ διαδήλωση όπως εκείνη που υποδέχτηκε στην Αθήνα τον de Klerk, τελευταίο λευκό πρόεδρο της ρατσιστικής νότιας Αφρικής, το 1989. Η δικαιολογία «άλλοι καιροί τότε» είναι εύκολη. Η σωστή διαπίστωση είναι «έχουμε τα χάλια μας τα μαύρα» (και σ’ αυτά περιλαμβάνουμε και τους πολιτικούς μας εαυτούς, για να είμαστε δίκαιοι). Μόνο που αυτά τα μαύρα χάλια δεν θα τελειώσουν μεταφυσικά. «Από μόνα τους».

Την ευκολία που έχει ο Rivlin στο γλύψιμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους πρόλαβε πάντως να την δείξει πριν πατήσει το πόδι του στην Αθήνα. Συνεντευξιαζόμενος στον διευθυντή της καθεστωτικής «καθημερινής» (δημοσιεύτηκε χτες) πέταξε τα μαργαριτάρια του:

Αρχαιολόγοι στο Ισραήλ και την Ελλάδα κάνουν νέες ανακαλύψεις σχετικά με τις ζωές στην αρχαία Ελλάδα και το αρχαίο Ισραήλ, για τον τρόπο που οι λαοί μας ζούσαν στις πατρίδες τους, πριν από χιλιάδες χρόνια.

Εμείς, ασφαλώς, δώσαμε μεγάλη μάχη στην Ιερουσαλήμ, αλλά ακόμα το όνομα Αλέξανδρος, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, είναι δημοφιλές στις ιουδαϊκές κοινότητες εξαιτίας της ειδικής σχέσης που είχε με τον αρχιερέα στον ιερό Ναό στην Ιερουσαλήμ…

Τερατώδης ψεύτης, ταλέντο που οπωσδήποτε χρειάζεται σ’ όποιον θέλει να κολακέψει ανιστόρητους. Η εκστρατεία των μακεδόνων (του μεγΑλέκου) κατέλαβε όλη αυτήν περιοχή, που ΔΕΝ λεγόταν «ισραήλ». Ήταν περσική κτήση που, αν δεν ονομάζονταν «φοινίκη», είχε τα ονόματα των κυριότερων (και οχυρωμένων) πόλεων: Σιδώνα, Τύρος... Επιπλέον δεν έγινε καμία «μεγάλη» ή «μικρή» μάχη στην Ιερουσαλήμ!! Τις μάχες του ο «εκπολιτιστής του κόσμου» τις έδωσε στην Τύρο και στην Γάζα (ναι, στην Γάζα…), υπάρχουν οι ιστορικές καταγραφές γι’ αυτές, με κάθε λεπτομέρεια (και δεν χρειάζεται να πούμε τι έκανε σαν νικητής: σφαγή ανελέητη, και υποδούλωση των ζωντανών). Με την Ιερουσαλήμ δεν ασχολήθηκε…

Ναός πράγματι υπήρχε τότε στην Ιερουσαλήμ: είχε (ξανα)κτιστεί με την άδεια και την υποστήριξη των περσών αυτοκρατόρων. Ξεκίνησε η κατασκευή του επί Κύρου του 2ου, και τέλειωσε επί Δαρείου του «μεγάλου» (το 516). Αλλά ο μεγΑλέκος δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τις τοπικές ή μη θρησκείες, και συνεπώς δεν είχε καμία «ειδική σχέση» με το αρχιπαπά του ναού! (Εκτός αν ο ισραηλινός πρόεδρος αφήνει σεξουαλικά υπονοούμενα…) Η μόνη εξαίρεση στα θρησκευτικά του ενδιαφέροντα αφορούσε τον αιγυπτιακό θεό Άμμωνα: μιας και η μάνα του υποστηρίζε ότι δεν ήταν γυιός του Φίλιππου αλλά ενός ιερέα του Άμμωνα (οι γυναίκες ξέρουν!) ο μεγΑλέκος βιάστηκε να τραβηχτεί, μέσα απ’ την αιγυπτιακή έρημο, στο μαντείο του Άμμωνα στην όαση της Σίβα. Το εκεί παπαδαριό τον καλοδέχτηκε (προφανώς ήξερε τα «κουτσομπολιά»… λέμε τώρα…) και τον ανακήρυξε «γυιό του Άμμωνα» – πράγμα που τον κολάκεψε ιδιαίτερα. (Και επιβεβαίωσε στον ίδιο την αιγυπτιακή καταγωγή του. Πράγμα που, προς θλίψη των νεοελλήνων εθνικοφρόνων, επιβεβαιώνεται απ’ το γεγονός ότι θάφτηκε, προφανώς επειδή αυτό είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα ήθελε και ο ίδιος, όχι εκεί που γεννήθηκε αλλά στο μέρος που ανήκε βιολογικά και ψυχοσυναισθηματικά: κάπου στην αίγυπτο, κάπου στην Αλεξάνδρεια…)

Εκεί που ο φίλος κι αδελφός του ελληνικού κράτους / παρακράτους πρόεδρος Rivlin έδωσε τα ρέστα του, ήταν στην απάντησή του για την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ απ’ το ψόφιο κουνάβι:

Ο πρόεδρος Τραμπ αναγνώρισε την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που ο Μέγας Αλέξανδρος αναγνώρισε όταν ήρθε στους Άγιους Τόπους… Η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ. Υπήρξε επί περίπου 70 χρόνια και υπήρξε πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού επί 3.000 χρόνια. Δεν υπάρχει άρνηση αυτού του βασικού γεγονότος.

Φαίνεται ότι τα 3.000 χρόνια είναι η αγαπημένη διάρκεια διάφορων κλεπταποδόχων της ιστορίας. Όπως «η μακεδονία είναι 3.000 χρόνια ελληνική», έτσι και «η Ιερουσαλήμ υπήρξε πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού επί 3.000 χρόνια». Φυσικά οι πρωτεύουσες είναι κρατών και όχι λαών. Φυσικά ισραηλινό, εβραϊκό κράτος φτιάχτηκε για πρώτη φορά το 1947. Με πρωτεύουσα το Τελ Αβίβ… Στην μακρινή προς τα πίσω ιστορία, πριν τους πέρσες, υπήρξαν στην ευρύτερη περιοχή μόνο τοπικά αγροτικά βασίλεια / πόλεις, σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους… Και οι αρχαιολόγοι το ξέρουν καλά.

Πήγε, όμως, ο μεγΑλέκος στους «άγιους τόπους»; Υπήρχαν τέτοιοι το 332 π.χ.; (προ Χριστού, έτσι; Και προ Μωάμεθ, φυσικά….) Μήπως ο μεγΑλέκος, πήγε που πήγε, άναψε και κανά κεράκι στον «πανάγιο τάφο»; Μήπως πέρα απ’ τα άλλα ο μεγΑλέκος ήταν ο πρώτος (και ο τελευταίος ως τώρα) «ταξιδιώτης στο χρόνο»; Ή μήπως ο ισραηλινός πρόεδρος τα τσούζει;

Τίποτα απ’ αυτά… Ο διευθυντής της «καθημερινής» βοήθησε τον ισραηλινό πρόεδρο να κάνει επίδειξη φιλίας· για να κάνουν, όλοι μαζί, μια ακόμα μεγάλη ένεση βλακείας στους υπηκόους.

Ευτυχώς αυτές οι ενέσεις δεν πονάνε στο τσίμπημα. Δυστυχώς πονάνε στο κεφάλι… Overdose… Όμως, για να λέμε και τα καλά, αφού “μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος”: η θεία Λίτσα καραγουστάρει (γνωστό τζάνκι!) μ’ αυτό το ντοπάρισμα. Διάβασε τη συνέντευξη και άρχισε το παραμιλητό: ο Τραμπ είναι ο μέγας Αλέξανδρος!!! Και η Ιερουσαλήμ ελληνική είναι!!!

Και δεν εννοούσε μόνο τον αρχιτράγο του πατριαρχείου. Φαίνεται ότι είναι έτοιμη για real estate…

Ο σύμμαχος 2

Δευτέρα 29 Γενάρη. Την ίδια ημέρα (σήμερα), ο μέχρι τις ρίζες των μαλλιών του χωμένος στη «διαφθορά» ισραηλινός πρωθυπουργός, ο Netanyahu, θα πεταχτεί για 5 ώρες όλες κι όλες στη Μόσχα. Αυτό το εξπρές ταξίδι δείχνει την μάλλον μεγάλη ανησυχία του Τελ Αβίβ για τις εξελίξεις στη συρία· υποθέτουμε και την εισβολή του τουρκικού στρατού στον κουρδικό θύλακα της Afrin.

Θα συμφωνήσει κάτι; Θα «βγάλει» κάτι; Περιμένουμε…