Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Το ελληνικό καθεστώς βολεύεται να φαντασιώνει ότι “ο τουρκικός στρατός θα φάει χώμα απ’ τον συριακό” – και οποιαδήποτε άλλη παράνοια μπορεί να κατεβάσει! Ότι «διαλύεται», «όπου νάναι διαλύεται» (η τουρκία), και τα λοιπά. Ειδικά οι ροζ διαχειριστές μεγαλοϋπάλληλοι τραβάνε το δικό τους ιδεολογικό ζόρι. Δεν είναι δυνατόν να έχεις μεγαλώσει πολιτικά με άφθονο «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» και ύστερα αφενός να συμμαχείς μαζί τους και με κάθε άλλο κατακάθι της περιοχής, αφετέρου δε «ο αιώνιος εχθρός» να απειλεί και στρατιωτικά τις ηπα (έστω κιαν πρόκειται για βερμπαλισμούς…) και συ να εύχεσαι … να νικήσουν οι αμερικάνοι! Παράνοια στο τετράγωνο!

Δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς τίποτα καλύτερο από μια εθνική κουλτούρα που σα σημαία της έχει την αυτοϊκανοποίηση (: μαλακία!). Όσες / όσοι όμως δεν θέλουν να ανήκουν σ’ αυτήν δεν θα πρέπει να ξεχνούν αυτό: η πολιτική γεωμετρία του σε εξέλιξη 4^ου παγκόσμιου είναι σύνθετη, πυκνή, δυναμική· και πάντως δεν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ονείρων, των φαντασιώσεων και των κόμπλεξ ανωτερότητας των ελλήνων.

Το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η συμμαχία Μόσχας, Άγκυρας, Τεχεράνης και Δαμασκού (και στο βάθος Πεκίνου…) έχει ακόμα πιο πλατειά έδραση. Περιλαμβάνει την Χεζμπ’ αλλάχ (άρα τον λίβανο), την Χαμάς (άρα το μεγαλύτερο μέρος της παλαιστίνης), το κατάρ. Εκεί που τελειώνει το συγκεκριμένο μπλοκ, αρχίζει ένα παρόμοιο, με κέντρο περιστροφής το αφγανιστάν (με την συμμετοχή του πακιστάν, και διάφορων άλλων κεντροασιατικών –σταν). Κι εκεί που τελειώνει αυτό αρχίζει το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» με κέντρο περιστροφής την κορεατική χερσόνησο.

Σ’ όλη αυτή τη μακριά γραμμή αντιπαράθεσης, απ’ τη Μεσόγειο μέχρι τη θάλασσα της κίνας, τα κουκιά είναι μετρημένα. Και για όποιον θέλει κάτι πιο κοντινό, στη μέση Ανατολή, είναι εύκολο για εμάς να διαπιστώσουμε τις επιμέρους εθνοκρατικές στοχεύσεις, ιμπεριαλιστικές ή όχι. Όμως η συνδετική «ουσία» αυτών των συμμαχιών είναι τόσο ισχυρή (στη μέση Ανατολή ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός, στην ανατολική ασία ο αμερικανικός και ο ιαπωνικός) ώστε μόνο ηλίθιοι (ή έλληνες, πράγμα που είναι το ίδιο) θα περίμεναν ότι κάποιες απ’ τις εθνοκρατικές στοχεύσεις που συγκροτούν το «μπλοκ της Αστάνα» θα κάνουν το λάθος να συγκρουστούν μεταξύ τους ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ! Σα να λέμε: ότι θα είναι τόσο ανόητοι, μετά από τόσα χρόνια, ώστε η Άγκυρα και η Δαμασκός θα βγάλουν τα ματάκια τους με τα χεράκια τους!

Φυσικά για τις φαντασιώσεις της ελληνικής εθνικοϊμπεριαλιστικής ψύχωσης υπάρχει αιτία: η συμμαχία της με την χούντα του Καΐρου, το κράτος απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή. Φτάνει και περισσεύει η ελπίδα «περικύκλωσης της Μεσογείου» για να βλέπουν τα ελληνικά κρανία «πουλάκια» (κάθε φορά που τρώνε μια γερή κατακέφαλα…)

Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε από που ψωνίζει παρομοιώσεις και αλληγορίες ο ογκόλιθος. Αν ξέραμε, θα πηγαίναμε την ασταμάτητη μηχανή για καινούργια κορδόνια! Το πιθανότερο είναι ότι έχει δικιά του βιοτεχνία, που δουλεύει για λογαριασμό του από τότε που αυτός (ο ογκόλιθος) υπερασπιζόταν τον Γιαρουζέλσκι. Μεγάλες στιγμές: ρίχνεις κέρμα και ο ογκόλιθος ξερνάει εξυπνάδα – όπως άλλοι κερματοδέκτες βγάζουν πορτοκαλάδα!

Τι είπε πάλι ο έλληνας γίγαντας και μάλιστα (τι άνεση!!) στο reuters;

«Σήμερα δεν πάμε να βαπτίσουμε αυτό το κράτος, σήμερα αυτό το κράτος εμπεριέχει τη λέξη Μακεδονία, και μάλιστα για εκατόν σαράντα κράτη, χωρίς επιθετικό προσδιορισμό.

Σήμερα αυτό που κάνουμε είναι ο γάμος, είναι σαν μια ωραία κυρία που έρχεται στο γάμο και αναρωτείται εάν στο επίθετό της θα προσθέσει και το επίθετο το ανδρός της»

Ο τιμημένος ελληνικός μικροαστισμός, στα καλύτερά του!!! Όλα είναι “οικογενειακές υποθέσεις”!! Τι είναι η δημοκρατία της μακεδονίας; Μια χήρα είναι!!! Το “πρώην γιουγκοσλαβική” ήταν το “πρώην τάδε” – όνομα του παλιού συζύγου…

Τώρα, “δεν αμφισβητούμε το πατρικό της επώνυμο” (το μακεδονία). Απλά “την βλέπουμε σα “νύφη”, που θα ξαναπαντρευτεί”. Και θα γίνει “δημοκρατία της μακεδονίας – κοτζιά” ένα πράμα!!!

Αυτά τα λέει ο υπ.εξ. του ελλαδιστάν, και με την σιγουριά των κυβικών του τα λέει σε διεθνή ακρόαση. Κι ύστερα περιμένει να τον πάρει ο οποιοσδήποτε στα σοβαρά. Το να μην σηκωθούν όλες οι πέτρες των βαλκανίων θα είναι πολύ καλή τύχη για το λίπος του – το πολιτικό με την έννοια της “συσσώρευσης εμπειρίας” εννοούμε….

Αλλά ότι θα κάτσει η δημοκρατία της μακεδονίας να την πηδήξει ο ογκόλιθος και κάθε ογκόλιθος, καθότι “η πρώτη νύχτα του γάμου”… ε, αυτό!! Ούτε στον ύπνο του δεν θα έπρεπε να το βλέπει.

Που να ξέρουμε όμως τι βλέπει ο πατριώτης υπνοβάτης;

(Η θεία Λίτσα, που δεν υπνοβατεί, ή, πιο σωστά, υπνοβατεί με απόλυτα εθνικά υπεύθυνο τρόπο, έπαθε σοκ εχτές. Εκεί που περιφερόταν στο σαλόνι πάνω κάτω χειρονομώντας για το όνομα του “μπέμπη” – του 27χρονου Παναγιώτη – πήρε μια στροφή στον αέρα σα φιγούρα σε καλλιτεχνικό πατινάζ, κι άρχισε να στροβιλίζεται σε 3-D γύρω απ’ το πολύφωτο. Μα καλά ωρυόταν και αβάπτιστος είναι και για γάμο πάει; Ποιος θα τον παντρέψει που είναι ακόμα του σατανά; Κάτι πήγαμε να της πούμε για τα «σύμφωνα συμβίωσης», αλλά κόντεψε να εκτοξευτεί στην ταράτσα. Λεφτά για καινούργια μπαλκονόπορτα δεν είχαμε. Οπότε κάναμε τουμπεκί.

Τώρα θα σιδερώσει τη γαλανόλευκη, θα την διπλώσει στα 16, στα 8 και στα 4, και θα την βάλει παρά πόδας…)

(φωτογραφίες: Ευγενική χορηγεία της θείας Λίτσας. Τελικά τα συλλαλητήρια δεν ήταν προεόρτια για βαφτίσια. Ήταν πρόσκληση σε γαμήλια τελετή. Δείτε μ’ αυτό το φρέσκο μάτι τους προσκεκλημένους, το παπαδαριό – το ίδιο το μυστήριο διάολε!…

Κουφέτο – που λέγαμε παλιά!!! Ο Μαρξ δεν το ήξερε: η ιστορία, εκτός από τραγωδία ή φάρσα, μπορεί να είναι και “κουφέτο”.

Το είπε κι ο ογκόλιθος…)

Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Ποιος προσδιορίζει τις βασικές γραμμές της “πολιτικής” των καπιταλιστικών κρατών αν όχι τα αφεντικά τους; Το κεφάλαιο – σχέση εκμετάλλευσης δεν έχει βέβαια “πατρίδα”· τα αφεντικά όμως έχουν όσο (και όταν) τα συμφέροντά τους απαιτούν κάποιο κρατικό στρατό ή κάποια μη πολεμική “πολιτική” ισχύ στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις. Τα αφεντικά που μπαίνουν (για λόγους συμφέροντος) κάτω από οποιαδήποτε σημαία δεν έχουν επίσης τα ίδια συμφέροντα. Συχνά, μάλιστα (ειδικά όταν δεν απειλούνται απ’ την τάξη μας) οι αντιθέσεις των συμφερόντων τους μπορεί να εκδηλωθούν με πολύ οξυμένο τρόπο. Συνεπώς, η πιο σωστή έκφραση είναι οι “πολιτικές” των κρατών διαμορφώνονται απ’ τα ισχυρότερα τμήματα των “εθνικών” αφεντικών.

Σ’ ότι αφορά την ελληνική περίπτωση το μακράν νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο” (“εθνικό” μόνο όταν και όσο το συμφέρει) είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα μεγέθους (κερδών ή παγίων ή εργαζόμενων). Πρόκειται, επίσης, για την διεθνική, δηλαδή παγκόσμια λειτουργία του κλάδου των θαλάσσιων μεταφορών. Τα πιο κάτω μεγέθη είναι κατατοπιστικά.

Σύμφωνα με στοιχεία της vesselsvalue.com (που παρουσιάστηκαν απ’ την ένωση ελλήνων εφολιστών πριν μια βδομάδα), στο σύνολο του όγκου των πλοίων διεθνών μεταφορών ελληνικής ιδιοκτησίας (αν και όχι ως προς τον αριθμό τους) οι έλληνες εφοπλιστές είναι συνολικά «πρώτη δύναμη» στον πλανήτη, στις αρχές του 2018, με δεύτερους του ιαπώνες και τρίτους τους κινέζους.

Στην υποκατηγορία «πλοία μεταφοράς χύδην φορτίου» είναι πρώτοι σε αριθμό και όγκο, με 2.214 πλοία.

Στην υποκατηγορία «δεξαμενόπλοια» (μεταφορά πετρελαίου) είναι πρώτοι σε αριθμό, όγκο και αξία («πάγιο κεφάλαιο») με 1.530 πλοία.

Στην υποκατηγορία «μεταφορά container» είναι τρίτοι ως προς τον αριθμό των πλοίων (και τέταρτοι ως προς τον όγκο), με 412 πλοία. Μακράν πρώτοι (1.106 πλοία) οι γερμανοί εφοπλιστές, και δεύτεροι οι κινέζοι (με 690).

Στην υποκατηγορία «μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου» (LNG) είναι δεύτεροι σε αριθμό και όγκο (με 80 πλοία) με πρώτους τους ιάπωνες (115 πλοία).

Οι θέσεις των ελλήνων εφοπλιστών στη μεταφορά πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου προσδιορίζει και την στάση τους απέναντι σε οποιοδήποτε σοβαρό project μεταφοράς πετρελαίου και, κυρίως, φυσικού αερίου δια ξηράς (αγωγοί): είναι εχθρικοί. Αυτό, με τη σειρά του, προσδιορίζει μια βασική θέση της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους απέναντι σε άλλα κράτη τα οποία (είτε σαν «παραγωγοί», είτε σαν «καταναλωτές») θεωρούν υψηλής προτεραιότητας τις χερσαίες και όχι τις θαλάσσιες μεταφορές φυσικού αερίου… (Η ιδέα της “ελλάδας hub αγωγών” αφορά δευτερεύοντες αγωγούς και, πάντα, υπό την έγκριση των ηπα…)

Απ’ την άλλη μεριά, η επερχόμενη (σε βάθος χρόνων) μείωση της χρήσης πετρελαίου πρόκειται να φέρει σοβαρές ανακατάξεις στον κλάδο «δεξαμενόπλοια» – στην πραγματικότητα οι ανακατάξεις αυτές έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Είναι λογικό ότι οι έλληνες εφοπλιστές θα προσπαθήσουν να μείνουν «στο αφρό» αυτού του είδους φορτίου, ακόμα κι αν οι ποσότητες μειώνονται, σε βάρος του ενός ή του άλλου απ’ τους κυριώτερους ανταγωνιστές τους. Που είναι οι ιάπωνες και οι κινέζοι.

Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Απ’ το είδος των δραστηριοτήτων του αυτό το νο 1 “εθνικό κεφάλαιο” προσανατολίζεται (πάντα αυτό έκανε) για “πολιτική και στρατιωτική προστασία” σε όποιο κράτος είναι η μεγαλύτερη “ναυτική δύναμη” του πλανήτη. Άλλοτε αυτή ήταν η αγγλία, την διαδέχτηκαν οι ηπα. Μάλιστα ήταν το αμερικανικό κράτος που αμέσως μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, όχι μόνο αντέμειψε τους έλληνες εφοπλιστές για τον ρόλο τους στη διάρκεια του πολέμου κάνοντάς τους δώρο 100 εμπορικά πλοία liberty, αλλά τους εκπαίδευσε πάνω στο κόλπο «σημαίες ευκαιρίας» και «φορολογικοί παράδεισοι / off shore», που το ίδιο το αμερικανικό κράτος δημιούργησε. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ίσως είναι το πρώτο στον πλανήτη που έμαθε απ’ τον «μεγάλο προστάτη του» το πως να φοροδιαφεύγει «νόμιμα»…

Ενώ αυτά συμβαίνουν, ποτέ τα αφεντικά του εφοπλισμού δεν ήταν αυτό που ονομάζεται «εντόπια αστική τάξη» για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Είτε λόγω επαγγελματικής διασποράς σ’ όλη την ευρώπη, ανατολική και δυτική, την μικρά Ασία και την βόρεια αφρική (αίγυπτος) ήδη πολύ πριν την δημιουργία του «νέου ελληνικού κράτους», είτε επειδή ποτέ δεν αντιμετώπισαν αυτό το κράτος σαν κάτι παραπάνω από «έδαφος ευκαιρίας» (για διάφορες συμπληρωματικές οικονομικές δραστηριότητες), οι έλληνες εφοπλιστές ποτέ δεν ανέλαβαν σαν «η ισχυρή μερίδα της ελληνικής αστικής» τάξης το σύνολο της ευθύνης της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Μαζί με τους εμπόρους και τους τραπεζίτες (ελληνικής καταγωγής) έμειναν εν πολλοίς «απ’ έξω», επεμβαίνοντας και επιβαλλόμενοι μόνο εκεί, όταν και όπου είχαν συμφέροντα. Τα υπόλοιπα; Αφέθηκαν στους κοτσαμπάσηδες και στους δεσποτάδες σ’ όλες τις διαδοχικές γενιές τους (ως σήμερα), δηλαδή στην «λογική» του πολιτικού και του γεωπολιτικού προσοδισμού, της θρησκοληψίας, της «λαϊκής μεταφυσικής», κλπ κλπ..

Αυτός ο δι-μορφισμός, απ’ την μια μεριά «εθνικό κράτος χωρίς ηγεμονική αστική τάξη» (που θα δημιουργούσε και θα φρόντιζε την λειτουργία των «αστικών θεσμών» αλλά και τον πραγματισμό μιας κοσμικής ιδεολογίας) και απ’ την άλλη «εθνικό κεφάλαιο» ψηλά στην παγκόσμια ιεραρχία αλλά εκτός συνόρων, είναι μία απ’ τις βάσεις των συχνών «παρανοιών» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, σ’ όλη την ιστορία του.

Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Δεν είναι η “επιθετικότητα της τουρκίας” (μόνιμο κλισέ απ’ την σοσιαεθνικιστική light δεκαετία του ’80 και μετά) που επιβάλλει στο ελλαδιστάν να αρνείται να τακτοποιήσει μια σειρά «εκκρεμοτήτων» που έχει ανοίξει εδώ και δεκαετίες σχεδόν με το σύνολο των γειτονικών κρατών! Αντίθετα, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλιστικός καιροσκοπισμός (του «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι) που συμβάλει (αν δεν προωθεί) έριδες και εντάσεις.

Το ελληνικό κράτος είναι και καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό· αλλά δεν είναι κανονικό, σύμφωνα, τουλάχιστον, με τους ιστορικούς όρους της όποιας «κρατικής κανονικότητας». Μόνο που, όπως είναι λογικό, η συντήρηση «εκκρεμοτήτων» εν αναμονή «καλύτερων συσχετισμών» είναι κάτι σαν μαύρη μαγεία.

Γιατί οι συσχετισμοί μπορεί να γίνουν και χειρότεροι…

Παρασκευή 16 Φλεβάρη. Όταν το 1982 οι νέοι τότε στην εξουσία πασοκοι έβγαλαν εκατοντάδες χιλιάδες κουτιά σπίρτα (ήταν κρατικό μονοπώλιο) που στη μια μεριά τους έγραφαν “60 χρόνια χωρίς Μικρά Ασία” καγχάσαμε. Ωστόσο ο αντιτουρκισμός είναι πάγια βάση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας από τότε· σε σημείο ώστε άνθρωποι που σε άλλα ζητήματα έχουν αρκετά καθαρή άποψη, να τρώνε όλα τα αντιτουρκικά παραμύθια που μπορεί κανείς να βρει δωρεάν… ακόμα και στα περίπτερα.

Αντίθετα απ’ τις ελληνικές εθνικιστικές ψυχώσεις ποτέ τα τελευταία 35 χρόνια το “Αιγαίο” ή η “ελλάδα” δεν ήταν ζητήματα πρώτης ή δεύτερης προτεραιότητας για το τουρκικό κράτος, είτε σαν χούντες είτε σαν ισλαμοδημοκρατία. Αυτό είναι εύκολο να επιβεβαιωθεί όχι μόνο απ’ την αρθρογραφία και την ειδησειογραφία των μήντια, καθεστωτικών ή μη, αλλά και απ’ την έλλειψη μιας “ανθεληνικής ιδεολογίας” στον κόσμο. Μάλλον το αντίθετο. Εργάτες, μικροαστοί, μεσοαστοί (εκτός απ’ τους φασίστες) είναι φιλικοί με τους “γιουνάν».

Τα βασικά προβλήματα του τουρκικού κράτους ήταν πρώτα το «κουρδικό» (εμφύλιος πόλεμος σχεδόν ως τα τέλη της δεκαετίας του ’90) και, για ολόκληρη εκείνη την δεκαετία, η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέκτασης προς τον Καύκασο. Αξιοποιώντας τους τουρκόφωνους πληθυσμούς των παρακαυκάσιων περιοχών.

Αν κατά καιρούς (τους τελευταίους μήνες) μεταφέρονται στα ελληνικά μήντια «εμπρηστικές δηλώσεις», θα πρέπει να κάνει κάποιος τον κόπο να τις βρει στα αγγλικά (αν δεν ξέρει τούρκικα). Για να καταλάβει πόσο συστηματικά δουλεύουν (και) στο ελλαδιστάν τα ψέμματα και η διαστρέβλωση.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι αν υπάρχουν τούρκοι καθεστωτικοί που «ξεφεύγουν απ’ την ευπρέπεια», κανείς δεν έχει φτάσει, δεν έχει πλησιάσει καν, την πρόσφατη δήλωση του γνωστού προβοκάτορα πατριώτη Θεόδωρου Πάγκαλου, ότι «καλός τούρκος νεκρός τούρκος». (Για την ιστορία. Πρόκειται για διασκευή του αναρχικού «καλός μπάτσος νεκρός μπάτσος», απ’ τους ντόπιους και τους ελληνοκύπριους φασίστες, ήδη απ’ ‘90s – αν όχι νωρίτερα…)

Ωστόσο δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς από κανένα κράτος (το τουρκικό ή οποιοδήποτε άλλο) α) να ανεχτεί ένα άλλο κράτος που θεωρεί «ήρωες» μια χούφτα χουντικούς καραβανάδες, ή β) να κάτσει ήσυχο με την “απαγόρευσή” της αοζ του, παρά την τεράστια ακτογραμμή (στην ανατολική Μεσόγειο) με επιχείρημα… το Καστελόριζο…

Ξαναδείτε τον χθεσινό χάρτη για να καταλάβετε – αν δεν έχετε καταλάβει…