Εθνικά παραμύθια

Κυριακή 4 Μάρτη. Όχι, δεν συμφέρει (να λέει το ελληνικό γενικό επιτελείο στρατού) ότι οι δύο έλληνες καραβανάδες χάθηκαν στο δάσος και πέρασαν κατά λάθος στο τουρκικό έδαφος – όπως λένε, άλλωστε, οι ίδιοι στην απολογία τους μετά την σύλληψή τους… Δεν συμφέρει καθόλου!!! Συμφέρει, αντίθετα, να “πούμε” ότι μπήκε ο τουρκικός στρατός στο ελληνικό έδαφος και τους απήγαγε!!!

Τάδε έφη ο “ειδικός γεωπολιτικός αναλυτής” καθηγητής Φίλης. Που τον συμφέρει να γίνει “ειδικός γεωπολιτικός αναλυτής” καθηγητής Μάζης. Έτσι ώστε να αποδειχθεί ότι τα φερέφωνα του ελληνικού βαθέος κράτους (και οι δημαγωγοί του ελληνικού ιμπεριαλισμού) εκτός από “ούνα φάτσα – ούνα ράτσα” είναι και, επιεικώς ηλίθιοι: καλύτερα, παριστάνοντας τα θύματα της τουρκικής επιθετικότητας, να “παραδεχτούμε” ότι δεν μπορούμε να φυλάξουμε ούτε τα χερσαία σύνορα του ελλαδιστάν, παρά να αναγνωρίσουμε ότι γίνονται και λάθη στις διαδρομές των περιπόλων…

Πληρώνονται; Πόσο κοστίζουν;

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 1…

Κυριακή 4 Μάρτη. Την περασμένη Τρίτη το κκε έκανε μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα σαν “αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στα σχέδιο ΝΑΤΟ-ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας”. Πολιτικά σημαντική (ακόμα κι αν προοριζόταν για εσωτερική κατανάλωση) η ομιλία του γγ του κόμματος εκλαΐκευσε τον υποτιθέμενο “αντιϊμπεριαλισμό” του κκε… Υπάρχει τέτοιος; Τα συνθήματα ήταν και είναι άφθονα… Όμως τι σοι “αντιϊμπεριαλισμός” είναι αυτός;

Να ένα δείγμα του:

… Τις τελευταίες μέρες περίσσεψαν τα λιβανιστήρια για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δήθεν παρέχουν ασφάλεια και σταθερότητα στους λαούς των χωρών – μελών τους.

Μάλιστα, ένα – ένα τα παπαγαλάκια του συστήματος λένε: Φανταστείτε τι θα έκανε η Τουρκία αν δεν ήταν “σύμαμχος” χώρα στο ΝΑΤΟ με την Ελλάδα.

Η πείρα των ελληντουρκικών σχέσεων όμως τους διαψεύδει!

Εμείς δεν ξεχνάμε, για παράδειγμα, το ρόλο ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στη δικτατορία ’67 – ’74 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

Δεν ξεχνάμε τον ρόλο τους, μαζί και της ΕΕ, στα διχοτομικά “σχέδια Ανάν”.

Δεν ξεχνάμε τα θέματα του Αιγαίου απ’ το ’74 έως το Γενάρη του ’96 και την κρίση των Ιμίων.

Δεν ξεχνάμε ότι η απώλεια τότε των τριών Ελλήνων στρατιωτικών ήταν μόνο το ανθρώπινο τίμημα της κρίσης, που όμως δεν ήταν και το μόνο!

Από τότε μέχρι σήμερα, πάντα υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συνεχίζεται η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, αφού το ΝΑΤΟ είναι αυτό που δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του, θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο…

Επιλεκτική μνήμη έχει το κκε… Στην πραγματικότητα εμφανίζει σαν “αντιϊμπεριαλιστική” όλη τη ρητορική της ντόπιας άκρας δεξιάς και του ελληνικού βαθέος κράτους· κι αυτό έχει πολύ σοβαρές συνέπειες εδώ και χρόνια:

– “Θυμάται” τον ρόλο του νατο και της Ουάσιγκτον στη χούντα και στην τουρκική εισβολή στην κύπρο· έχει ξεχάσει όμως τον ελληνικό ιμπεριαλισμό του πραξικοπήματος στην κύπρο, υπό τον Σαμψών, που προηγήθηκε της τουρκικής εισβολής και τη νομιμοποίησε διεθνώς, αφού άλλωστε την ζήτησε (την τουρκική στρατιωτική επέμβαση) ο έκπτωτος και κυνηγημένος “πρόεδρος Μακάριος”…

– “Θυμάται” τον ρόλο των ηπα, του νατο και της ε.ε. (της ποιάς;) στα “διχοτομικά σχέδια Ανάν”, ξεχνάει όμως τον βρώμικο ρόλο του ακροδεξιού ελληνοκύπριου προέδρου Τ. Παπαδόπουλου, ανθρώπου του Λονδίνου και, επιπλέον, αναγνωρισμένου “πλυντηρίου” των τεράστιων ποσών που έκλεψε ο “σύντροφος” Μιλόσεβιτς απ’ την σερβία…

– “Θυμάται” την “κρίση των Ιμίων” του ’96, αλλά ξεχνάει ότι επρόκειτο για ελληνική, ιμπεριαλιστική προβοκάτσια…

– “Θυμάται” τους τρεις νεκρούς καραβανάδες απ’ την πτώση του ελικοπτέρου τους, αλλά ξεχνάει ότι ο τιμητής της μνήμης τους κάθε χρόνο είναι τα βοθρολύματα – και όχι τυχαία…

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 2…

Κυριακή 4 Μάρτη. Τι είδους “αντιϊμπεριαλισμός” είναι, λοιπόν, αυτός που υιοθετεί ατόφια την ακροδεξιά πρακτική και ρητορική του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / βαθέος κράτους και προσπαθεί να την παρουσιάσει σαν “κομμουνιστική” επειδή την συσκευάζει σε καταγγελίες κατά του νατο, των ηπα και της ε.ε.;

Είναι ακριβώς αυτός (άλλο απόσπασμα):

Όλες οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, με το αζημίωτο φυσικά, δηλαδή την προώθηση των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων.

…

Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η κυβέρνηση θέλει να λύσει και το ζήτημα με την ΠΓΔΜ – όχι τυχαία, με ορίζοντα τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούλη – και την ένταξη της γειτονικής χώρας στον ιμπερλιαστικό αυτό οργανισμό.

Έχουμε πει πολλές φορές και θα το επαναλάβουμε: Συμφωνία μπορεί να υπάρξει, μόνο που η οποιαδήποτε συμφωνία δεν αποτελεί και πραγματική λύση.

Εγγύηση είναι η μη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, γιατί η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας, παραπέρα αποσταθεροποίησης, πολεμικών εμπλοκών και προβλημάτων.

Πραγματική λύση σημαίνει εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού, του εθνικισμού, των διεκδικήσεων, εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων, που αυτό σημαίνει αλλαγές τώρα και όχι στο απώτερο μέλλον στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ.

…

Ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός εθνικόφρονας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η συνταγματική αποικιοποίηση της δημοκρατίας της μακεδονίας, μια σκληρή έκφραση του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θα μπορούσε να είναι … “αντιϊμπεριαλιστική”, μιας και ένα άλλο κράτος (το ελληνικό) και όχι οι ταξικοί συσχετισμοί στη μακεδονική κοινωνία πρέπει (κατά το κκε) να αναλάβει να εμποδίσει την “ένταξη στο νατο”. Με άλλα λόγια: α) ο Καραμανλής ο Β ήταν σπουδαίος αντιϊμπεριαλιστής το 2008 με το δήθεν βέτο, και β) όποιος τον μιμηθεί θα είναι το ίδιο ένδοξος (μόνο που αυτό είναι αδύνατο πλέον: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει την “επαναστατική” μοναξιά της δημοκρατίας της μακεδονίας, όπως θα ήθελε το κκε…).

Να επαναλάβουμε ποια ήταν η άποψη του κκε για τους μακεδόνες το 1949; Εν προκειμένω ίσως να έχει δευτερεύουσα σημασία: έχει ξημερώσει προ πολλού μια εποχή στον πλανήτη γη όπου ένα “κομμουνιστικό κόμμα” (το ελληνικό) αρνείται τον εθνικό αυτο-προσδιορισμό κάποιων – εδώ και 2,5 δεκαετίες… Εντελώς συμπτωματικά το ίδιο κάνουν και οι ντόπιοι φασίστες…

Συμφωνούν ότι “αυτοί πρέπει να αλλάξουν σύνταγμα επειδή αυτό απαιτούμε ΕΜΕΙΣ”. Και ύστερα, ο Περισσός, κατηγορεί τους αμερικάνους για την χούντα στην ελλάδα…

Γιατί να μην απαιτήσουμε αλλαγές στο αμερικανικό σύνταγμα; Εεεεε;

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 3…

Κυριακή 4 Μάρτη. Εν τέλει ποια είναι η “εμπλοκή” του ελληνικού κράτους κατά το κκε; Συνοψίζεται σε μια περίεργη διατύπωση, ότι “η κυβέρνηση” (και όχι το ελληνικό κράτος…) είναι “σημαιοφόρος” (του νατο, των ηπα, της ε.ε). Ομολογούμε ότι δεν ξέρουμε την ιμπεριαλιστική βαρύτητα των “σημαιοφόρων” – θα μπορούσε να είναι και τριτεύουσα… Κατά το κκε πάντως – σύμφωνα με την ομιλία της Τρίτης 27/2 – η “σημαιοφορία” εντοπίζεται στην παραχώρηση επιπλέον βάσεων στις ηπα και το νατο στην ελληνική επικράτεια.

Πράγματι, αυτή η πραχώρηση είναι γεγονός. Αυτό, όμως, είναι όλο κι όλο το θανατηφόρο αποτύπωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού; Πρόκειται, ξαναζεσταμένη, για την “θεωρία της εξάρτησης” των ‘60s και ‘70s; Σε μεγάλο βαθμό ναι. Γιατί ενώ το κκε με την επιλεκτική και εθνικόφρονα μνήμη του «θυμάται» αυτά που θυμάται, «ξεχνάει»:

– την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, πολιτική, γεωπολιτική και οικονομική συμμαχία· μια συμμαχία που δεν την έχει επιβάλει κανένα νατο, καμία Ουάσιγκτον και καμία ε.ε. αλλά, αντίθετα, είναι ελληνικότατης έμπνευσης και συμφερόντων· στρέφεται κατευθείαν εναντίον των αγώνων των παλαιστινίων και όχι μόνο· και αποτελεί «εθνική συμβολή» του ελληνικού κράτους (και όχι κάποιας ιδιαίτερης κυβέρνησης) στις προσπάθειες ελέγχου της ανατολικής Μεσογείου…

– την ελληνο-αιγυπτιακή στρατιωτική, πολιτική, γεωπολιτική και οικονομική συμμαχία· την συμμαχία με μια χασάπικη χούντα, που σκοτώνει, φυλακίζει, «εξαφανίζει» χιλιάδες αγωνιστές εναντίον της. Κι αυτή η συμμαχία made by greece είναι, έχει σχέση και με τις “ελληνικές επενδύσεις” στην φτηνή εργασία των αιγυπτίων, και όχι μόνον αυτήν…

– την διακριτική (;) συμμαχία με την χούντα του Ριάντ και των εμιράτων, όπως αυτή έχει αποδειχθεί όχι μόνο απ’ την αποτυχημένη (τελικά) πώληση 300 (χιλιάδων) βλημάτων και τις πετυχημένες προηγούμενες πωλήσεις βομβών για χρήση στην υεμένη, αλλά και από τις τακτικές επισκέψεις του ψεκασμένου στα συγκεκριμένα σεϊχάτα…

– το πατρονάρισμα απ’ το ελληνικό υπ.εξ. του “ελληνορθόδοξου πατριαρχείου Ιεροσολήμων”, που πουλάει αραβική γη στους ισραηλινούς εποίκους – μήπως κι αυτό το επιβάλλει το νατο και οι αμερικάνοι;

– την παρανοϊκή (και εκτός οποιασδήποτε διεθνούς νομιμότητας, καπιταλιστικής, σοσιαλιστικής ή οτιδήποτε άλλο) θεωρία περί “αοζ του Καστελόριζου”. Αλήθεια: το να απαγορεύεται στο τουρκικό κράτος, με τα εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτής στη Μεσόγειο, να έχει αοζ, δεν είναι ατόφιος ελληνικός ιμπεριαλισμός; Κι αυτό έργο του νατο και της ε.ε. είναι;

Με άλλα λόγια, ο «αντιϊμπεριαλισμός» έτσι όπως τον λανσάρει το κκε, έχει άφθονο νατο, αμερικάνους και ε.ε.· εξαφανίζει όμως όλα όσα είναι έργα του καθαρόαιμου ελληνικού ιμπεριαλισμού και δεν μπορούν (όσοι ακροβατισμοί και διανοητικά στραμπουλήγματα κι αν γίνουν) να αναχθούν στη «σημαιοφορία».

«Βρώμικη δουλειά»: διότι αν ξεδιπλωθεί όλο το φάσμα της «ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» τότε θα αρχίσει να αποκτάει πολλά ερωτηματικά ο βολικός ελληνικός εθνικισμός περί «τουρκικής επιθετικότητας» – για παράδειγμα… Σε τελευταία ανάλυση: δύο και όχι ένας είναι οι επιτιθέμενοι στο Αιγαίο· και επειδή είναι τυπικά σύμμαχοι εντός νατο, θα προέκυπταν μετά ερωτήματα για το αν υπάρχει όντως, ακόμα, αυτή η καταραμένη συμμαχία…

Αν αυτό είναι αντιϊμπεριαλισμός 4…

Κυριακή 4 Μάρτη. Όσο ασήμαντοι κι αν είμαστε σαν αυτόνομοι εργάτες από πολιτική άποψη για να “κοντράρουμε” το κκε, δεν μπορούμε παρά να επιμείνουμε: καμμία πρεσβεία, ούτε η αμερικανική, ούτε η ισραηλινή, ούτε τα γραφεία της ε.ε. δεν είναι αντιϊμπεριαλιστικός στόχος στην ελλάδα. Αντίθετα, ο εχθρός βρίσκεται (και) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Το καθήκον μας, σαν εργατική τάξη, δεν είναι να δείχνουμε τους διεθνείς συμμάχους των ντόπιων αφεντικών παρακάμπτοντάς τα διακριτικά, θεωρώντας τα (“εμμέσως πλην σαφώς”) περιορισμένης ευθύνης, και (ποιος ξέρει;) ίσως επιδεκτικά “εθνικής απελευθέρωσης”! Το καθήκον μας, πρώτα και κύρια, είναι η αντιπαράθεση μ’ αυτά ακριβώς τα αφεντικά, κάθε μέρα, όποιες κι αν είναι οι συμμαχίες τους· μαζί, φυσικά, με την επίγνωση ότι οι συμμαχικές επιλογές τους δείχνουν τους προσανατολισμούς τους, που οφείλουμε να τους ξέρουμε…

Ο πόλεμος τους είναι παντού· ο εχθρός μας είναι εδώ! Το είπαμε παλιά, ισχύει πάντα!!

Υπουργείο πολέμου – κατά των αδυνάτων

Σάββατο 3 Μάρτη. Μπορεί ο ντόρος να γίνεται για το είδος της συνύπαρξης ανάμεσα στον ψεκασμένο και τον “μπαρμπαΦώτη”, αλλά είναι εκ του πονηρού: μετά απ’ την τρίχρονη αγκαλιά του ροζ συ.ριζ.α. με τους φαιούς ψεκασμένους, δεν χωρούν απορίες περί αριβισμού και “εθνικού συμφέροντος”.

Υπάρχει όμως κάτι άλλο που δεν απασχολεί. Γιατί, αφού έπρεπε να κολλήσει τα τελευταία του ένσημα ο “μπαρμαΦώτης”, δεν έγινε “υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής”; Όποιος / όποια επιτρέψει στον εαυτό του / της την πολυτέλεια μιας τέτοιας αιρετικής απορίας, θα έχει την μακάβρια απάντηση: επειδή, μετά την αποχώρηση του καθάρματος Μουζάλα, που ήταν η δήθεν “ανθρωπιστική” βιτρίνα της στρατο-αστυνομικής light «διαχείρισης» των προσφύγων / μεταναστών, αυτές οι χιλιάδες φυγάδες έπρεπε να παραμείνουν υπό τον έλεγχο του υπουργείου πολέμου (επίσημα: υπουργείο άμυνας). Ο μπαρμπαΦώτης δεν θα μπορούσε να κάνει την δουλειά του Μουζάλα· για διάφορους υποκειμενικούς λόγους. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναγγείλει ότι φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο στα “hot spots”… Ούτε ότι οι βιασμοί [που έχουμε φροντίσει να γίνονται] είναι ανώνυμες βιωματικές εμπειρίες… Θέμα χαρακτήρα, ταπεραμέντου… Μπορεί να είναι πολιτικός καραγκιόζης ο μπαρμπαΦώτης, αλλά τα χέρια του στο αίμα των Άλλων θα δυσκολευόταν να τα βουτήξει – στα γεράματά του…

Συνεπώς, έπρεπε να μετακομίσει ο υφυπουργός πολέμου στο “μεταναστευτικής πολιτικής”- κρατώντας ανοικτούς τους διαύλους με το προηγούμενο πόστο του. Και η άδεια καρέκλα που έμεινε τελικά ήταν δίπλα στον ψεκασμένο.

Ποιο είναι, λοιπόν, το “χαριτωμένο” της ιστορίας και ποιο είναι το συνεχιζόμενο κατά συρροήν έγκλημα;

Τι είναι το σημαντικό; Τα υπουργεία και οι καρέκλες ή η βία εναντίον των Άλλων;

Κορέες 1

Σάββατο 3 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον βιάζεται: σε συνέντευξή του στις 28 Φλεβάρη στη Σεούλ ο (προς το παρόν) αμερικάνος πρέσβης στη νότια κορέα Marc Knapper δήλωσε πως «ό,τι αναβάλαμε αναβάλαμε, για χάρη των ολυμπιακών – οι ασκήσεις με τη νότια κορέα θα γίνουν οπωσδήποτε τον Απρίλη, δεν υπάρχει άλλη αναβολή».

Η Σεούλ δεν το βλέπει έτσι… Περιμένει από μέρα σε μέρα (ή παριστάνει ότι περιμένει, αφού θα πρέπει να ξέρει…) την απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ επί των όρων της για συνομιλίες με την Ουάσιγκτον. Και, μόλις την λάβει, θα στείλει έναν «ειδικό απεσταλμένο» στις Πγιονγκγιάνγκ, για τις λεπτομέρειες – πιθανόν και για την οργάνωση μιας «συνάντησης κορυφής» μεταξύ των δύο κορεών… Σύμφωνα με το επιθυμητό χρονοδιάγραμμα της Σεούλ, αν υπάρξει μια πρώτη επαφή βόρειας κορέας – ηπα πριν το τέλος Μάρτη, ή αν υπάρξει μια «πειστική» διάθεση της Πγιονγκγιάνγκ γιά κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να αναβληθούν οι στρατιωτικές ασκήσεις του Απρίλη.

Κι ας λέει ο πρεσβευτής ό,τι θέλει…

Κορέες 2

Σάββατο 3 Μάρτη. Η επέτειος που γιορτάστηκε προχτές στη νότια κορέα ήταν μια ακόμα ευκαιρία για να επιβεβαιωθεί ο πολιτικός στόχος του Moon Jae-in. Η επέτειος ήταν της «1η Μάρτη» (του 1919, όταν στην κορεατική χερσόνησο, υπό ιαπωνική κατοχή τότε, έγιναν μαζικές αντικατοχικές διαδηλώσεις· ενώ λίγες ημέρες αργότερα δημιουργήθηκε και μια «εξόριστη κυβέρνηση της κορέας», με έδρα στην Σαγκάη).

Με αφορμή την προχθεσινή γιορτή ο Moon υποσχέθηκε ότι η επέτειος του 2019, των 100 χρόνων, θα είναι η αφετηρία της διαρκούς ειρήνης και της ανάπτυξης της κορεατικής χερσονήσου. Όλης…

Ο Moon (και το τμήμα των κορεατικών αφεντικών που τον στηρίζει) έχει στόχο ένα είδος «οικονομικής ένωσης» των δύο κορεών, που θα παραμείνουν μεν χωριστά κράτη αλλά με κοινό σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γύρω από τρεις ζώνες: μία για την ενέργεια και τις πρώτες ύλες στην περιοχή της ανατολικής θάλασσας· μια δεύτερη για την βιομηχανία και τις μεταφορές στη δυτική θάλασσα· και μία τρίτη για το περιβάλλον και τον τουρισμό στην ανατολική θάλασσα και την τωρινή αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.

Το ενδιαφέρον είναι ότι θεωρώντας (ο Moon) την 1η Μάρτη του 1919 σαν «γενέθλια» της κορέας πηγαίνει σκόπιμα πολύ νωρίτερα απ’ αυτό που θεωρούν σαν τέτοια ημερομηνία οι δεξιοφασίστες του νότου, και είναι το 1948. Όταν, μετά την προσωρινή ανακωχή στον εμφύλιο με τους κομμουνιστές του βορρά (που ισχύει ακόμα…), υπό την αμερικανική «προστασία», ιδρύθηκε το κράτος της νότιας κορέας.

Αλλά ο Moon δεν θέλει αυτό το διχαστικό «εορτολόγιο». Θέλει μια ιστορική αναφορά ενοποιητική της κορεατικής χερσονήσου, και μπορεί να την βρει γυρνώντας στο 1919 – και στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατά των ιαπώνων. Μας γίνεται έτσι πιο σαφές τι εννοούσαν οι βορειοκορεάτες που συμμετείχαν στους χειμερινούς ολυμπιακούς όταν έλεγαν ευχόμαστε την ένωση στην κορεατική χερσόνησο… είμαστε ένα έθνος…

Το άλλο ενδιαφέρον (που προφανώς δεν πολυλέγεται στη δύση, καθότι κοντράρει την αμερικανική ρητορική) είναι ότι το καθεστώς της Πγιονγκγιάνγκ έχει προχωρήσει σε διάφορες «μεταρρυθμίσεις» (κατά κύριο λόγο οικονομικές) σύμφωνα με το κινεζικό μοντέλο. Ενώ, δηλαδή, το κράτος-κόμμα παραμένει η μοναδική και απόλυτη αρχή, οι ιδιωτικές οικονομικές δραστηριότητες επιτρέπονται και, ανάλογα με την περίπτωση, ενισχύονται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο έχουν αρχίσει να δημιουργούνται και στη βόρεια κορέα τυπικότατες καπιταλιστικές σχέσεις δυτικού τύπου, αλλά φαίνεται να αποδίδουν – απ’ την άποψη των ρυθμών ανάπτυξης, κλπ.

Ξεκαθαρίζει έτσι ότι αν ο Moon και το «προοδευτικό» νοτιοκορεατικό κεφάλαιο που εκπροσωπεί αναζητούν έναν αξιόπιστο εταίρο για μόνιμη συνεργασία με την βόρεια κορέα, τον έχουν ήδη βρει. Στον Kim τον «rocket man» και το καθεστώς του…

Όπως επίσης είναι φανερό ότι το κινεζικό μοντέλο «καπιταλιστικού σοσιαλισμού» είναι μεταδοτικό…

Κίνα: μία ή δύο;

Σάββατο 3 Μάρτη. Ως πρόσφατα η Ουάσιγκτον ακολουθούσε την “πολιτική της μίας κίνας”. Που σημαίνει ότι αναγνώριζε επίσημα ένα και μοναδικό κινεζικό κράτος (αυτό που έχει πρωτεύουσα το Πεκίνο). Υπάρχει όμως άλλο ένα: η πρώην “φορμόζα”, νυν “ταϊβάν”, εθνικιστική κίνα, καθώς στο νησί υποχώρησαν οι εθνικιστές του Kuomintang (υπό τον Chiang Kai-shek) μετά την ήττα τους στην ηπειρωτική κίνα απ’ το κομμουνιστικό κόμμα του Mao Zedong – αυτά έγιναν το 1949.

Από τότε το Πεκίνο θεωρεί μεν το νησί επικράτειά του, αλλά δεν έχει επιχειρήσει να το καταλάβει στρατιωτικά (για διάφορους λόγους). Απ’ την άλλη μεριά η Ουάσιγκτον, αν και έχει στηρίξει το νησιωτικό κράτος με διάφορους οικονομικούς τρόπους, απ’ το 1979 έπαψε να το αναγνωρίζει επίσημα, με σκοπό την βελτίωση των σχέσεων με το Πεκίνο. Αυτή είναι (ή ήταν) η αμερικανική «πολιτικής της μίας κίνας».

Υπό το ψόφιο κουνάβι και τους συντηρητικούς η αμερικανικη «γραμμή» αλλάζει σταδιακά – παρότι, ακόμα, δεν έχει γίνει το τελικό βήμα. Η τελευταία εξέλιξη είναι η έγκριση απ’ το κογκρέσσο, χτες, ενός νόμου «για τις ταξιδιωτικές σχέσεις» ηπα και ταϊβάν. Η απόφαση περιμένει τώρα την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού για να οριστικοποιηθεί. Κατά το Πεκίνο μια τέτοια απόφαση επιτρέπει επίσημες επισκέψεις αξιωματούχων της ταϊβάν στις ηπα – δηλαδή έμμεση μεν αλλά ουσιαστική αναγνώρισή τους.

Δεν είναι αυτό το «πρώτο βήμα» της τελευταίας χρονιάς – είναι, απλά, το πιο πρόσφατο. Το Πεκίνο απειλεί ότι η αναγνώριση του ταϊβανέζικου κράτους είναι αιτία πολέμου· αλλά (κατά την γνώμη μας) τέτοιες δηλώσεις είναι «παρακαταθήκη» και όχι «τοις μετρητοίς». Μπορούμε να συνεννοηθούμε, κι ας μην είμαστε ούτε ασιάτες ούτε αμερικάνοι: η Ουάσιγκτον ψάχνει και ψάχνεται στον δυτικό Ειρηνικό, στην θάλασσα της κίνας, και η ταϊβάν είναι «ενδιαφέρουσα περίπτωση» – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν η Ουάσιγκτον επιδιώξει να αποκτήσει στρατιωτικά πατήματα εκεί, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς «αναγνώριση του κράτους» – κι αυτό είναι το επίδικο.

Δεν θα κάνουμε πρόβλεψη· μόνο μια υπενθύμιση. Αν το αμερικανικό κράτος αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσα του συμμάχου ισραήλ χωρίς να υπάρχει προφανής “στενά εννοημένη” αναγκαιότητα για τέτοια ριζική αναθεώρηση της γραμμής των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα εκεί που τα δικά του συμφέροντα «καίνε» – και καίγονται…

Μην δείτε (;)

Παρασκευή 2 Μάρτη. …Προς αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να προωθήσουν έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών, να πετύχουν μονομερή πλεονεκτήματα σε βάρος της ρωσίας, να επιβάλλουν κυρώσεις που είναι παράνομες απ’ την σκοπιά της διεθνούς νομοθεσίας και έχουν στόχο να εμποδίσουν την ανάπτυξη της χώρας μας, συμπεριλαμβανόμενου του στρατιωτικού τομέα, έχω να τους πω αυτό: Όλα όσα προσπαθήσατε να εμποδίσετε μέσα απ’ τις ενέργειές σας έχουν γίνει ήδη. Αποτύχατε να συγκρατήσετε την ρωσία.

Τώρα πρέπει να αναγνωρίσετε αυτήν την πραγματικότητα, να επιβεβαιώσετε ότι αυτά που είπα ήδη δεν είναι παραμύθια – που δεν είναι -, να σκεφτείτε για λίγο, να στείλετε στη σύνταξη τους ανθρώπους σας που είναι κολλημένοι με το παρελθόν και είναι ανίκανοι να δουν το μέλον, και να σταματήσετε να κτυπάτε την βάρκα που μέσα της βρισκόμαστε όλοι και λέγεται πλανήτης Γη. Η ρωσία μπορεί να ανταποκριθεί θετικά αν αντιμετωπιστεί σαν ισότιμος εταίρος…

Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων το ρωσικό αφεντικό Πούτιν στην ετήσια ομιλία του προς τους αντιπροσώπους του λαού της ρωσικής ομοσπονδίας (και τον λαό τον ίδιο) προχτές το βράδυ. Η ομιλία του περιλάμβανε πολλά, κυρίως εσωτερικής σημασίας.

Το ανησυχητικό είναι ότι θεώρησε απαραίτητο να περιλάβει και μια επίδειξη της πολεμικής τεχνολογίας της ρωσίας. Ή, έστω, κάποιων τμημάτων της. Τα πιο εντυπωσιακά (για εμάς) ήταν δύο: Πρώτον, pico πυρηνικοί αντιδραστήρες, τόσο μικροί που μπορούν να ενσωματωθούν σε πυραύλους και τορπίλες, επιτρέποντάς τους την «επ΄άπειρον» (ναι, περί αυτού πρόκειται!) κίνηση… Και δεύτερον, πύραυλοι και τορπίλες που κινούνται με ταχύτητα μπορεί και 10πλάσια του ήχου (που σημαίνει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από κανένα σύστημα έγκαιρου εντοπισμού) και χωρίς σταθερή τροχιά (ώστε να προβλεφτεί η θέση τους).

Δεδομένης της κρυψίνοιας της «βαθιάς ρωσικής ψυχής», το γεγονός ότι ο Πούτιν έκανε επίδειξη πολεμικών συστημάτων για τα οποία η κατασκοπεία του θεωρεί ότι δεν υπάρχει αμερικανική απάντηση (αυτό το τελευταίο είναι η εύλογη εκτίμησή μας) σημαίνει ότι η Μόσχα προσπαθεί να αποτρέψει την Ουάσιγκτον – στο «παρα 5».

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό; Πολλά απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να θεωρηθούν «κήρυξη πολέμου» στη Μόσχα (και στο Πεκίνο): το τρέχον «αμυντικό δόγμα» της είναι το πιο κορυφαίο και το πιο ξεκάθαρο. Αλλά η επίδειξη του Πούτιν μόνο επιφανειακά μπορεί να θεωρηθεί «αμυντική απάντηση»: όταν λέει η Μόσχα στην Ουάσιγκτον «ξεχάστε το, δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τις πυρηνικές κεφαλές μας» και δείχνει τις δυνατότητές της να κτυπάει με πυρηνική ή/και κινητική ενέργεια όπου και όπως θέλει, εντείνει τον αμερικανικό προσανατολισμό σε «έμμεσες» επιθέσεις – «ασύμμετρος πόλεμος» θα μπορούσε να ονομαστεί; Κτυπήματα κάτω απ’ την μέση, κτυπήματα άγνωστης προέλευσης, και τα λοιπά – τι άλλο περιμένει το ρωσικό καθεστώς;

Αυτό δεν είναι συνεισφορά στην βάρκα / πλανήτη γη! Αν μας επιτρέπεται, δηλαδή, να έχουμε γνώμη…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο Πούτιν και δεξιά, σε video wall, η επίδειξη ενός απ’ τα «δεν υπάρχει παρόμοιο» όπλα του… Σαν εκδήλωση της ted academy… )