Προσεχώς: στοργή και φροντίδα – απ’ τις “κοινωνικά υπεύθυνες” εταιρείες…
Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Ένα ακόμα «πολυνομοσχέδιο» εν όψει (: νομοθετικός «ελβετικός σουγιάς»: δουλεύει για πολλά), του υπουργείου περιβάλλοντος. Το γκουβέρνο του don Rico & Co αξιοποιεί σωστά τον πληθωρισμό (δημαγωγικών, μηντιακών) εντυπώσεων, εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί: μεθοδικά οργανωμένη μαζική διάσπαση προσοχής. Η καθεστωτική «καθημερινή» είχε την καλοσύνη να αφιερώσει χθες μιάμισυ σελίδα στον σουγιά, με όχι ιδιαίτερα κολακευτικές παρατηρήσεις. Με δυο λόγια η «φιλοσοφία» του γκουβέρνου είναι να γίνει το συγκεκριμένο υπουργείο Σ.Δ.Ι.Τ. (Η «κλιματική κρίση» έχει φουντώσει την όρεξη για μπίζνες, και στα μέρη μας…) Για παράδειγμα οι πολεοδομικές παραβάσεις (σε ένα καπιταλιστικό κράτος και μια καπιταλιστική κοινωνία όπου, ως γνωστόν, οι σχετικοί νόμοι τηρούνται ως κόρη οφθαλμού…) θα ελέγχονται από ιδιώτες…
Απομονώνουμε την αναφορά στην ιδιωτικοποίηση των δασών! Ναι, με κάποια χρονική καθυστέρηση, το ελλαδιστάν (μέσω don Rico & Co) μπαίνει στην «μεγάλη οικογένεια» και αυτής της ιδιωτικοποίησης. Δεν νοιώθετε κάποια συγκίνηση; Όλο και κάποιοι απ’ αυτούς που αγοράζουν ήδη οτιδήποτε πουλιέται σε αγροτική γη θα δείξουν ενδιαφέρον:
Επιτρέπεται η σύσταση ενώσεων προσώπων, μελών δασικών συνεταιρισμών και ιδιωτικών εταιρειών (υβριδικά σχήματα) για τη διαχείριση δασών, σε ποσόστωση 50 – 50. Τα υβριδικά σχήματα μπορούν να αναλαμβάνουν τη διαχείριση και εκμετάλλευση δημοσίων δασών ή μεμονωμένων μονάδων. Ο συνδυασμός των περιοχών που θα επιλεγούν θα στηρίζεται σε συνδυασμό πρόσβασης, δυσκολίας, στον κίνδυνο πυρκαγιάς κ.α. Οι ανάδοχοι θα επιδοτούνται ετησίων με βάση τα έσοδα από τους πλειστηριασμούς δικαιωμάτων ρύπων του θερμοκηπίου ή άλλους δημόσιους πόρους. Το ποσοστό της επιδότησης υπολογίζεται ως έσοδο της πώλησης της βιόμαζας, πολλαπλασιασμένο επί ένα συντελεστή δυσκολίας.
Γιατί ιδιωτικές εταιρείες να θέλουν την «διαχείριση δασών»; Για να διακινούν τα ξερόκλαδα ως βιόμαζα; Δεν ακούγεται πειστικό. Υπάρχουν τα «δικαιώματα ρύπου»: αν μια ιδιωτική εταιρεία έχει και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες που επιβαρύνονται με πρόστιμα «ρύπων του θερμοκηπίου», θα μπορεί (υποθέτουμε) να «ισοφαρίζει» με την «διαχείριση» κάποιου δάσους.
Η διεθνής εμπειρία είναι πλουσιότερη, και η σκόπιμη ομίχλη δεν θα πρέπει να κρύβει τον ορίζοντα. Αν και η «διαχείριση» δεν σημαίνει αυτόματα ιδιοκτησία, μπορεί θαυμάσια να εξελιχθεί (σε επόμενο βήμα, σε επόμενο πολυ- ή μονο-νομοσχέδιο) σε κάτι σαν «αξιοποίηση». Η «αξιοποίηση» των δασών (από ιδιωτικές εταιρείες) χωράει πολλά. Από ανεμογεννήτριες ως οργανωμένους «χώρους αναψυχής»…. ακόμα και «δασικούς κοιτώνες» – ξενοδοχεία δηλαδή… Όλα αυτά, φυσικά, με επιχειρήματα «φροντίδας» και «προστασίας του δασικού πλούτου». Το πράγμα μπορεί να φτάσει ακόμα και σε φράκτες, σε πληρωμένη είσοδο εδώ ή εκεί – ας πούμε για την «προστασία από πυρκαγιές»… Αυτά αλλού έχουν συμβεί κι αλλού έχουν σχεδιαστεί∙ δεν είναι φαντάσματα. Εν τέλει ακόμα κι αυτό το 50 – 50, αν θεωρηθεί ως εμπόδιο σε επιχειρηματικά σχέδια και επενδύσεις, μπορεί κάλλιστα να αλλάξει.
Γιατί όλα αυτά; Στην βάση της ιδέας «ιδιωτικές εταιρείες διαχειρίζονται / προσέχουν τα δάση» βρίσκονται δύο καθοριστικές επιλογές. Πρώτον: το «δημόσιο» δηλώνει αδυναμία να κάνει ό,τι χρειάζεται… και δεν μπορείς να το πιάσεις απ’ το λαιμό και να το αναγκάσεις να αφήσει τα παραμύθια περί αδυναμίας… Δεύτερον: (και) τα δάση είναι κεφάλαιο, οπότε η «σωτηρία» τους σημαίνει πρόσκληση στο κεφάλαιο – γενικά. Το φυσιολατρικό, το «πράσινο», και τα λοιπά.
Δεν ξέρουμε αν αυτό το «πολυνομοσχέδιο» θα βρει ισχυρά εμπόδια: υπάρχουν αρκετοί σοβαροί λόγοι γι’ αυτό, και όχι μόνο σχετικά με τα δάση. Ξέρουμε όμως τι σημαίνει «επενδυτικός παράδεισος», κατά τα λόγια και τα έργα των don Rico & Co. Αλλού (στις μακρινές ινδίες για παράδειγμα, που κόσμησε ο don Rico με το ταξίδι-του-για-δουλειές) οι ντόπιοι εδώ ή εκεί μιλούν για δασικές μαφίες. Και δεν εννοούν κάποιους «Ρομπέν των δασών»!
Εννοούν τις περιφράξεις, όχι μόνο με την στενή έννοια αλλά και με την ευρύτερη πολιτική…
