Δεν είναι σκέτος καπιταλισμός (ηλίθιε)… Είναι και ιμπεριαλισμός!

Τετάρτη 3 Μάρτη. Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε αναλύσει (επί ματαίω;), τα έχουμε αποδείξει (επί ματαίω;). Οι caradinieri / pfizerοι θα ανατριχιάσουν με το θράσος μας να επιμένουμε, αλλά η πραγματικότητα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι ακριβώς αυτή:

Είναι παλιά αξία στις συναλλαγές ότι οι κατασκευαστές προσφέρουν συγκεκριμένες βασικές εγγυήσεις στους εν δυνάμει αγοραστές για την ποιότητα και την ασφάλεια των προϊόντων τους. Αλλά ο αμερικανικός φαρμακευτικός γίγαντας Pfizer θέλει να το γυρίσει ανάποδα καθώς προωθεί το πειραματικό εμβόλιο mRNA σε διάφορες απελπισμένες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο. Κατά την Pfizer είναι ο αγοραστής – και όχι ο πωλητής – που θα πρέπει να δώσει όλες τις εγγυήσεις. Κι αυτό σημαίνει ότι διάφορα κράτη θα πρέπει να βάλουν διάφορα κυριαρχικά περιουσιακά τους στοιχεία, όπως τα αποθέματα των κεντρικών τραπεζών τους, κτίρια πρεσβειών και στρατιωτικές βάσεις, σαν κάλυψη για οποιοδήποτε κόστος θα έχει η εταιρεία από μηνύσεις εναντίον της για το εμβόλιο της Pfizer / BioNtech. Το Γραφείο Διεθνούς Δημοσιογραφίας (Bureau of International Journalism / TBIJ) γράφει:

Στην περίπτωση μιας χώρας οι αξιώσεις της φαρμακευτικής οδήγησαν σε τρίμηνη καθυστέρηση της συμφωνίας για το εμβόλιο. Η Αργεντινή και η Βραζιλία δεν προχώρησαν καν σε εθνικές συμφωνίες.

Αξιωματούχοι απ’ την Αργεντινή και μια άλλη λατινοαμερικανική χώρα της οποίας το όνομα δεν μπορούμε να αναφέρουμε αφού υπέγραψε εμπιστευτική συμφωνία με την Pfizer, λένε ότι οι διαπραγματευτές της εταιρείας απαιτούσαν επιπλέον εγγυήσεις αποζημιώσεων απέναντι σε οποιεσδήποτε μηνύσεις που θα μπορούσαν να κάνουν οι πολίτες εξαιτίας των παρενεργειών μετά τον εμβολιασμό τους. Απ’ την Αργεντινή και την Βραζιλία η Pfizer ζήτησε να μπουν κρατικά περιουσιακά στοιχεία σαν collateral έναντι οποιασδήποτε μελλοντικής νομικής αξίωσης.

Ένας αξιωματούχος που ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις του ανώνυμου κράτους περιέγραψε τις απαιτήσεις της Pfizer σαν «μπούλινγκ υψηλού επιπέδου» και ότι η κυβέρνησή του αισθάνθηκε σαν να ήταν «όμηρος που έπρεπε να δώσει λύτρα» ώστε να έχει πρόσβαση στα συγκεκριμένα εμβόλια.

… Ειδικοί του δικαίου θεωρούν ότι οι απαιτήσεις της Pfizer είναι κατάχρηση δύναμης…

Εννιά λατινοαμερικάνικα κράτη έχουν ως τώρα συμφωνήσει να αγοράσουν εμβόλια απ’ την Pfizer. Η Χιλή, η Κολομβία, η Κόστα Ρίκα, το Εκουαδόρ, το Μεξικό, ο Παναμάς, το Περού, η Ουρουγουάη και η Δομικιανή Δημοκρατία. Οι όροι αυτών των συμφωνιών είναι άγνωστοι εφόσον όλες καλύπτονται από εμπιστευτικότητα. Στην περίπτωση της Αργεντινής, η κυβέρνηση υπέκυψε σε σχεδόν όλες τις απαιτήσεις της Pfizer. Αλλά επέμεινε ότι η Pfizer θα είναι που θα πρέπει να πληρώσει στην περίπτωση αμέλειας. Ακόμα κι αυτό θεωρήθηκε υπερβολική παραχώρηση απ’ την μεριά της εταιρείας.

Αυτά έγραφε χτες το γνωστό site naked capitalism. Η μαφιόζικη δράση της pfizer (και οι υπόλοιπες φαρμακομαφίες στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται…) είναι ολοφάνερη! Όπως και η ιμπεριαλιστική διάσταση αυτής της δράσης… Αφού κάθε βιολογική δηλητήριαση απ’ αυτές που είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν μεσο-μακροπρόθεσμα οι πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των κυττάρων, αν φτάσει σε δικαστήρια, θα καταλήγει ακόμα και στο να αυξάνει την περιουσία της pfizer με διάφορα κρατικά assets! Και φυσικά η pfizer (όπως και όλοι οι γενετιστές αυτού του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας) είναι βέβαιη ότι θα υπάρξουν σοβαρές παρενέργειες· όχι απλά πυρετός για κανά δυο μέρες!!! Είναι τόσο σίγουρη ώστε δεν διστάζει να απαιτήσει την “κάλυψή” της με τόσο ωμό και απροκάλυπτο τρόπο!

Εκείνο που είναι ίσως λιγότερο φανερό είναι ότι για να μπορούν οι φαρμακομαφίες να ακουμπάνε τα κουμπούρια τους πάνω στον πάγκο έπρεπε πριν να έχουν κατασκευάσει τον «απόλυτο υγιεινιστικό τρόμο», αν όχι αποδεκτό από μια κυβέρνηση εδώ ή εκεί, σίγουρα ενδοφλέβιο για τους πληθυσμούς! Τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, δηλαδή τα αφεντικά των big pharma, των big tech, των big insurance, διάφορων κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών συν τα αφεντικά των media μικρότερων ή μεγαλύτερων, έδρασαν σαν αγέλη κυκλώνοντας τα θυράματά τους, τις μάζες των υποτελών εδώ κι εκεί… Όπου μπορούσαν.

Να γιατί είναι τραγικό το λάθος το να μπερδεύονται (εξαιτίας, μερικές φορές, δειλίας· και άλλες φορές εξαιτίας μιας ασυγχώρητης «συνδικαλιστικής» αντίληψης για τον εργατικό ανταγωνισμό) τα μέσα των μαφιών, των αφεντικών, με τους σκοπούς τους· και οι δεύτεροι να βγαίνουν εκτός ορίζοντα, εκτός αντιπαλότητας!

Οι ειρηνευτές

Τρίτη 2 Μάρτη. Αν είναι να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την κοινή δήλωση των υπεξ ηπα, αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας (στις 18 Φλεβάρη) τότε μόνο να τον ζώσουν τα φίδια μπορεί.

Το δεύτερο τηλε-ραντεβού μεταξύ τους (ο αμερικάνος υπ.εξ. Blinken ανέλαβε επίσημα στις 21 Γενάρη – συνεπώς διαφαίνεται μια κάποια βιασύνη εκ μέρους του) αφιερώθηκε κυρίως στο ιράν (και την συμφωνία 5 + 1) και την υεμένη. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, παρότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν να μιλάει με οποιονδήποτε, είναι το λιγότερο χοντροκομένο να εμφανίζονται αυτοί οι 1 + 3 σαν οι «θεματοφύλακες» της συμφωνίας του 2015 αγνοώντας ότι εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει (και άρα εγγυηθεί) και η Μόσχα και το Πεκίνο.

Όμως αυτό ακριβώς κάνουν… Κατ’ αρχήν αποδεχόμενοι την αμερικανική άποψη πως πρώτα θα πρέπει η Τεχεράνη να «επανέλθει» στην συμφωνία και ύστερα θα της κάνει την χάρη η Ουάσιγκτον, λες και ήταν το ιράν που την έσκισε· πράγμα που θα χαρακτηριζόταν παρανοϊκή απαίτηση αν δεν ήταν απλά ιμπεριαλιστική…. Ύστερα κατηγορώντας την Τεχεράνη για τον περιορισμό της πρόσβασης στις εγκαταστάσεις της εκ μέρους των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, αν και αυτό ήταν το αναγγελμένο απ’ το ιρανικό καθεστώς βήμα εάν η Ουάσιγκτον δεν σταματούσε τις εναντίον του «τιμωρίες» («δεν»…). Τρίτον, με ουσιαστικά ακυρωμένη πια την συμφωνία του 2015, ονειρευόμενοι ότι θα την «ενισχύσουν», μαζί με «εταίρους στην περιοχή» (: πετροχούντες των σαούντ και των εμιράτων…), περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης καθώς και τις «περιφερειακές δραστηριότητές» της…

Στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο, πριν την έφοδο της εικονικής πραγματικότητας, τέτοιες απαιτήσεις διατυπώνονταν μετά την ήττα ενός αντιπάλου, σε βάρος του. Έχει ηττηθεί η Τεχεράνη; Μήπως έχει ηττηθεί το ευρασιατικό project του οποίου είναι οργανικό τμήμα; Όχι. Μήπως πρόκειται να ηττηθούν όλοι αυτοί σύντομα; Όχι. Τότε; Στην παράλληλη πραγματικότητα της δυτικής παρακμής τα αφεντικά είναι πάντα νικητές!

Σε ότι αφορά το υεμενίτικο πεδίο μάχης, ύστερα από 5 χρόνια αεροπορικών σφαγών σε βάρος αμάχων απ’ τα πολεμικά των πετροχουντικών και των μισθοφόρων, αφού οι 1 + 3 υπ.εξ. δήλωσαν την διαθεσιμότητά τους υπέρ της ειρήνης (ανατριχιαστικό: εκτός απ’ το Βερολίνο οι υπόλοιποι αρκεί να αποσύρουν τους μισθοφόρους και τους «συμβούλους» τους…) εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία (!). Η Marib είναι προάστειο του Παρισιού ή του Λονδίνου άραγε; Η σαουδική αραβία της οποίας τα αεροδρόμια δέχονται πυραυλικές επιθέσεις δίνει ιερό αμυντικό αγώνα κατά … της εισβολής των Houthi άραγε;

Φιλοπόλεμη αυτή η «κοινή δήλωση» – αλλά τι είναι πραγματικό πίσω απ’ τις γραμμές της; Ο άξονας (Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, το ελλαδιστάν και η Λευκωσία σηκώνουν παραπάνω κουβέντα) χάνουν στη μέση Ανατολή· το Παρίσι, σαν παλιό ιμπεριαλιστικό αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή θα προτιμούσε να επωφεληθεί απ’ αυτήν την ήττα παρά να την μοιραστεί (όμως ο βασιλιάς Macron θα πρέπει ρίξει τα μούτρα του στη Μόσχα, στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη…)· όσο για το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει ούτε τα αμερικανικά, ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, ένας ένας ή/και (καμμιά φορά…) περισσότεροι μαζί «χάνουν τον βηματισμό» τους τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Κι αν θεωρούν το ιρανικό καθεστώς «εύκολη περίπτωση» για να εξωτερικεύουν τις φαντασιώσεις τους, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι διασώζονται… στην πραγματική πραγματικότητα…

Η άγνωστη επανάσταση

Τρίτη 2 Μάρτη. Μακριά απ’ την δύση (που είναι, ως γνωστόν, το κέντρο του κόσμου…) και κάτω απ’ το δεδομένο υποτιμητικό βλέμμα του οριενταλισμού της, η εξέγερση / επανάσταση στην υεμένη, το 2011, είναι η τρίτη που γιόρτασε τα 10χρονά της τον περασμένο Γενάρη, μετά από εκείνη στην τυνησία και στην αίγυπτο. (Στην αίγυπτο φανερά δεν γιόρτασε κανένας).

H επίσημη αφετηρία της υεμενίτικης intifada τοποθετείται στις 27 Γενάρη (του 2011). Πάνω από 20.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Sana’a (και πολλοί ακόμα σε άλλες πόλεις) απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου / δικτάτορα Ali Abdullah Saleh, που κρατούσε την καρέκλα του για 3 δεκαετίες, σκοπεύοντας να ορίσει διάδοχό του (με εκλογές πάντα…) τον γυιό του.

Οι διαδηλώσεις εξελίχθηκαν ακαριαία σε καταλήψεις πλατειών / sit-in διαρκείας. Αρχικά ο Saleh προσπάθησε να ελιχθεί προτείνοντας οικονομικές παροχές. Ο ελιγμός δεν πέρασε, οπότε απ’ τις αρχές Φλεβάρη άρχισε να κατεβάζει εναντίον των εξεγερμένων τους οπαδούς του – συχνά ένοπλους. Στις 20 Φλεβάρη το πανεπιστήμιο της Sana’a βρισκόταν υπό κατάληψη, και η καταστολή είχε αγριέψει. Στις 18 Μάρτη οι οπαδοί του Saleh σκοτώσαν τουλάχιστον 50 άοπλους διαδηλωτές στη Sana’a – πράγμα που προκάλεσε κρίση στον στρατό. Δυο μέρες μετά, στις 20 Μάρτη, ο στρατηγός Ali Mohsen al-Ahmar δήλωσε ότι συμπαραστέκεται στους εξεγερμένους και ότι αναλαμβάνει την προστασία τους. Έτσι ακολούθησε η κατάληψη της πρωτεύουσας από αντίπαλα τανκς…

Προς τα τέλη Μάρτη, έχοντας σοβαρό πρόβλημα με τον στρατό στη Sana’a, ο Saleh ανακάλεσε τις μονάδες του από άλλα σημεία της υεμένης. Αυτό διευκόλυνε την ένοπλη εξέγερση των Houthi, καταπιεζόμενης μειονότητας του υεμενίτικου βορρά, που τάχτηκαν στο πλευρό της εξέγερσης. Ήδη η εξέγερση του Γενάρη εξελισσόταν σε κανονικό εμφύλιο.

Απρίλη και Μάη ο Saleh προσπάθησε να κρατήσει την καρέκλα του άλλοτε με μαστίγιο και άλλοτε με καρότο υποσχέσεων. Στις 3 Ιούνη μια βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο προεδρικό μέγαρο σκότωσε 7 φύλακες του Saleh και τραυμάτισε σοβαρά τον ίδιο. Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκε στο Ριάντ (που ήταν ο πραγματικός «φύλακάς» του) και άρχισαν διαπραγματεύσεις για μια «συναινετική λύση». Ο Abd Rabbuh Mansur Hadi, εκλεκτός επίσης του Ριάντ και ως τότε αντιπρόεδρος, ανέλαβε προσωρινά το προεδρικό πόστο. Εξίσου μισητός με τον Saleh ο Hadi «κέρδισε» τις εκλογές που προκήρυξε στις 21 Φλεβάρη του 2012 με 99,8% – αλλά είχε ψηφίσει μόνο το 35% των ψηφοφόρων.

Για δύο περίπου χρόνια οι εξεγερμένοι του 2011 κινούνταν μεταξύ καταστολής και υποστηρίξης στο κίνημα των Houthi, οι οποίοι είχαν την στήριξη και ενός τμήματος του στρατού. Τον Σεπτέμβρη του 2014 οι Houthi και ο εξεγερμένος στρατός κατέλαβαν την Sana’a διώχνοντας τον Hadi (έτρεξε να κρυφτεί πού αλλού; στο Ριάντ…). Άλλα τμήματα του στρατού που ήταν στο παρελθόν «πιστά» στον Saleh πέρασαν στην αντιπολίτευση. Ως τον επόμενο Μάρτη (του 2015) είχαν καταλάβει όλες τις πόλεις στη δυτική υεμένη, φτάνοντας στα προάστια του Aden, όπου βρισκόταν η βασική συγκέντρωση οπαδών (και του υπόλοιπου στρατού) του Hadi. Ο κίνδυνος να καταληφθεί το υψηλής γεωπολιτικής σημασίας λιμάνι του Aden απ’ τους Houthi και το μεγαλύτερο μέρος του υεμενίτικου στρατού που επεδίωκαν την χειραφέτηση απ’ τον έλεγχο του Ριάντ αφορούσε και άλλους στον πλανήτη: την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο…

Η εισβολή μισθοφόρων των δύο πετροδικτατοριών (μετά από αίτημα του «νόμιμου, εξόριστου προέδρου Hadi»…) δεν είχε απλά «ευλογίες». Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι, και Κάιρο (όπου η χούντα του Sisi είχε αποκαταστήσει την τάξη…) υποστήριξαν τους εισβολείς είτε με όπλα, είτε με «συμβούλους» και «intelligence», είτε και πιο άμεσα (το ναυτικό του Sisi για παράδειγμα). Φαινόταν μια εύκολη δουλειά, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο ψαχνό (οι Houthi και ο υεμενίτικος στρατός που είναι μαζί τους δεν έχει αξιόμαχη αεροπορία ή αεράμυνα)…

Ας το θυμίσουμε: την ίδια εποχή, την άνοιξη του 2015, ο υποστηριζόμενος απ’ τα ίδια δυτικά και μεσανατολικά αφεντικά isis είχε ουσιαστικά δημιουργήσει δικό του κράτος στη συρία και στο ιράκ, και ετοιμαζόταν να στριμώξει τον Άσαντ σε μια λωρίδα της ανατολικής συρίας, στην άκρη της Μεσογείου. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι ένοιωθαν παντοδύναμοι, κυρίαρχοι… Οι σύμμαχοί τους το ίδιο… Η εισβολή στην υεμένη φαινόταν εύκολη δουλειά…

Αλλά δεν ήταν! Οι σκληροτράχηλοι Houthis (και το μεγαλύτερο μέρος των υεμενιτών) αποδείχθηκαν ικανοί όχι μόνο να αντέξουν τους δεκάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς απ’ τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και την αρχική προώθηση των μισθοφόρων, όχι μόνο την χολέρα που έσκασε το 2016, αλλά να περάσουν εδώ και αρκετούς μήνες στην αντεπίθεση ανακαταλαμβάνοντας σταδιακά εδάφη. Με την λίγο πολύ δεδομένη βοήθεια τόσο της Τεχεράνης όσο και της Χεζμπ’ αλλάχ του λιβάνου, αναβάθμισαν το γερασμένο πυραυλικό οπλοστάσιο του υεμενίτικου στρατού, έφτιαξαν και έμαθαν να χειρίζονται drones, κι άρχισαν να κτυπάνε μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος, αεροπορικές ή/και πετρελαϊκές υποδομές. Η επίθεσή τους με drones στις 14 Σεπτέμβη του 2019 στις κεντρικές εγκαταστάσεις / διυλιστήρια της aramco στο Abqaiq και στο Khurais, στην ανατολική σαουδική αραβία, πάνω από 1000 χιλιόμετρα μακρυά απ’ την υεμένη, τρόμαξε πολλούς… (φωτογραφία επάνω).

Κι έτσι ο αμερικάνος και οι 3 ευρωπαίοι «ειρηνευτές» υπ.εξ. εκφράζουν τώρα πια …την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία…

(φωτογραφία κάτω: Ο «εξόριστος» Hadi με έναν άλλο αμερικάνο υπ.εξ. με ανησυχίες, του Obama αυτός, τον Kerry, στο Ριάντ στις 7 Μάη του 2015….)

Ο γνωστός ιμπεριαλισμός

Τρίτη 2 Μάρτη. Η απόσταση ανάμεσα στην Αθήνα και την Sana’a (και το Ριάντ) είναι αρκετά μεγάλη ώστε οι υπήκοοι να αδιαφορούν και να ασχολούνται με τα δικά τους· όχι όμως τόσο μεγάλη ώστε, για παράδειγμα, να μην θέλει (μια φορά κι ένα καιρό…) το φαιορόζ γκουβέρνο να πουλήσει 300.000 (βλήματα) στην πετροχούντα του τοξικού… για να τα στείλει άλλα στον isis στη συρία και άλλα στους μισθοφόρους του στην υεμένη. (Θυμάστε την περίπτωση που όμορφα, ωραία και διακομματικά κουκουλώθηκε;) Ή για να μην θεωρεί η Αθήνα τα εμιράτα και την χούντα τους “τμήμα της ανατολικής Μεσογείου”… ε;

Εκείνο που είναι πιο κοντά είναι ο «αιώνιος εχθρός». Η Άγκυρα. Ποιά είναι η θέση των τούρκων ισλαμοδημοκρατών σ’ αυτό το πλέγμα πολεμικών αναμετρήσεων; Και πως αυτή η θέση εξηγεί την πολιτική τους είτε στην ανατολική Μεσόγειο, είτε στο Αιγαίο, είτε στη Μαύρη Θάλασσα; Είναι ο υποτιθέμενος «ανθελληνισμός» τους που τους κινεί, όπως κολακεύεται να πουλάει ο ελληνικός εθνικισμός; Ή κάτι πολύ ευρύτερο στο οποίο τα ελληνικά αφεντικά σέρνουν τους υπνοβάτες υπηκόους τους, μέσα στην ομίχλη πότε του ενός πιασάρικου δημόσιου θεάματος και πότε του άλλου; Η Άγκυρα δεν εμπλέκεται (απ’ όσο ξέρουμε) στην υεμένη· η υεμένη όμως είναι μόνο ένας κρίκος της αναμέτρησης. Επίσης τα εμιράτα που έχουν εισβάλει με μισθοφόρους, έχουν καταλάβει υεμενίτικα εδάφη και παραχωρούν εκεί βάση στο Τελ Αβίβ (το νησί Socotra στον κόλπο του Aden …) δεν είναι κράτος της ανατολικής Μεσογείου· αλλά η ανατολική Μεσόγειος είναι επίσης ένας κρίκος της ίδιας αναμέτρησης.

Στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (28 Φλεβάρη) ο τίτλος «Σε νέες βάσεις οι σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ» είχε διπλό, όχι και τόσο υπαινιχτικό νόημα. Εκεί θα μπορούσε να διαβάσει κανείς μεταξύ των άλλων κι αυτό (ο τονισμός δικός μας):

… Στην πραγματικότητα οι συζητήσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές αφορούν τη διάρκεια της MDCA (συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας) και τη χρήση νέων στρατοπέδων ή βάσεων. Έως τώρα έχουν τεθεί στο τραπέζι συνολικά 23 τοποθεσίες (εκτός, βεβαίως, από Σούδα, Στεφανοβίκειο, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη)…

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Με 23 προτεινόμενες νέες τοποθεσίες για αμερικανικές βάσεις και την Αλεξανδρούπολη να έχει γίνει μιλιταριστικό Μαϊάμι, είναι ενδιαφέρον που εκνευρίζεται η Άγκυρα αλλά όχι ο ελληνικός πασιφισμός (της κάθε είδους αριστεράς). Καταλαβαίνουμε φυσικά ότι πάντα υπάρχουν πιο φλέγοντα ζητήματα για να βγαίνουν τα «πολιτικά μεροκάματα». Ξέρουμε επίσης ότι πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις ακόμα πιο παχιές παπαρολογίες ο εθνικισμός είναι το κοινό όλης της πολιτικής σκηνής· με μικροδιαφοροποιήσεις, έτσι, για να υπάρχει ποικιλία. Πάντως το γεγονός ότι το ελλαδιστάν συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν είναι καθόλου μυστικό: το διατυμπανίζουν οι ίδιοι οι υπηρέτες του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Χωρίς να διακινδυνεύουν από ερωτήσεις καν και καν τόσο «αθώες» όπως γιατί το ελλαδιστάν ανακατεύεται στη διάλυση «ανίερων» συμμαχιών άλλων; Ή οι «ιερές» συμμαχίες ποιές είναι και γιατί;

Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, χάρη στις άοκνες προσπάθειες πολλών και διαφόρων, «βάσεις» καλές έχουν αποκτήσει και οι φαρμακομαφίες τύπου pfizer, moderna και σία. Ο καθένας σκοτώνει με τον τρόπο του και ο θάνατος είναι πάντα της μόδας….

(φωτογραφία: Αμερικανικά ελικόπτερα λιάζονται στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης: τουρισμός από ατσάλι και μολύβι λέγεται… Ε;)

Περιπλάνηση

Δευτέρα 1 Μάρτη. Amoudou, στα tachelhit, μια διάλεκτο των βερβέρων του μαρόκου, σημαίνει «ταξίδι» – αλλά όχι τουρισμό. Σημαίνει την περιπλάνηση των νομάδων, σκόπιμη ή άσκοπη, όπου κι αν βρίσκονται. Σημαίνει…. αυτά που απαγορεύονται πια…

Για την Tarwa N Ayur δεν ξέρουμε τίποτα, εκτός απ’ το ότι (κατά πάσα πιθανότητα) είναι μαροκινή. Το στούντιο D2 όμως είναι στην Σαγκάη…

Προσοχή: απότομη στροφή δεξιά – στο γκρεμό…

Δευτέρα 1 Μάρτη. Πριν ένα μήνα, στα τέλη Γενάρη του 2021 το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε την χρήση του Α.Φ.Μ. των υπηκόων (αριθμός φορολογικού μητρώου) σαν ενιαίου κωδικού ταυτοποίησης / αναγνώρισης. Αυτό με την (καθόλου μακρινή) προοπτική να αποτελέσει αυτός ο κωδικός το «κλειδί» της ψηφιακής αρχειοθέτησης ατομικών δεδομένων, άρα το «κλειδί» αναφοράς στο ψηφιακό προφίλ καθενός και καθεμιάς. Παρότι ο νόμος αυτός περιμένει την έγκρισή του απ’ το ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο (σε σχέση με την συνταγματικότητά του) είναι μια δυσοίωνη εξέλιξη· ειδικά εφόσον είναι βασικές πια για την κατασκευή των «διαβατηρίων εμβολιασμού».

Η ιδέα από μόνη της δεν είναι καινούργια. Αν δεν κάνουμε λάθος στις ηπα το α.φ.μ. έχει θέση, ρόλο «αριθμού ταυτότητας», είναι δηλαδή ταυτισμένο με κάθε άτομο χωριστά και η κρατική γραφειοκρατία το χρησιμοποιεί σαν ΤΟ στοιχείο ταυτότητας. Όμως στην συγκεκριμένη ιστορική και τεχνολογική συγκυρία το ζήτημα έχει διαφορετική σημασία. Πρώτον επειδή οποιοσδήποτε κι αν είναι ο «ατομικός κωδικός» του καθενός, θα έχει σχέση με ενιαία ψηφιακή βάση δεδομένων. Και δεύτερον, επίκαιρο και κατηγορηματικό όσο δεν γίνεται, επειδή το «διαβατήριο εμβολιασμού», κτισμένο ακριβώς πάνω και γύρω σε μια τέτοια «μοναδική» κωδικοποίηση (με την έννοια της αντιστοιχίας κάθε κωδικού σε κάθε άτομο) ανοίγει αυτές τις ενιαίες / μοναδικές ψηφιακές data bases του καθενός σε μία καινούργια ήπειρο δεδομένων (των ισόβιων δεδομένων υγείας)· και ύστερα σε αρκετές ακόμα.

Για να το πούμε διαφορετικά. Αν επρόκειτο για απλή «βεβαίωση εμβολιασμού» διακριτή και διαχωρισμένη από, ας πούμε την “φορολογική ενημερότητα” θα ίσχυαν τα γνωστά: όνομα, επώνυμο, ηλικία· και «ο φέρων αυτό το έγγραφο βεβαιώνεται ότι…» Αντίστροφα, η παραπομπή της «εμβολιαστικής κατάστασης», δηλαδή της «κατάστασης υγείας», μέσω του ατομικού κωδικού (με την μορφή QR ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια), σε μια ψηφιακή βάση δεδομένων όπου μπορούν (και αυτή είναι η τάση) να περιλαμβάνονται κι όλα τα υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία, υποδεικνύει εκείνο που συμβαίνει ήδη στην κίνα, ίσως και αλλού. Υποδεικνύει την καθολική «εγγραφή» του καθενός και της καθεμιάς στο (ψηφιακό) ενόργανο «σώμα της εξουσίας».

Υπάρχει ένα πολύ χοντρό ζήτημα εδώ, που είναι ακόμα δυσδιάκριτο για την συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων. Γιατί θα έπρεπε όλα αυτά τα δεδομένα να βρίσκονται συγκεντρωμένα, τακτοποιημένα, αλγοριθμοποιήσιμα, μαζί; Υπάρχουν προσωπικά δεδομένα που ως τώρα «ανήκαν αυτοδίκαια» (εξαιτίας της ιστορικής εξέλιξης στη συγκρότηση των καπιταλιστικών θεσμών) στην αρμοδιότητα των κρατών, όπως για παράδειγμα τα δεδομένα ιδιοκτησίας ή δημόσιας τάξης. Υπήρχαν αντίθετα άλλα προσωπικά δεδομένα που δεν ανήκαν (και δεν έπρεπε να ανήκουν) σ’ αυτήν την κρατική δικαιοδοσία· και σε καμμία περίπτωση να «συνδυαστούν» με άλλα. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οπωσδήποτε τα δεδομένα υγείας, αλλά και οτιδήποτε σχετικό με ήθη, γούστα, συνήθειες της καθημερινής ζωής, ερωτικές επιλογές, κλπ. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν κάθε κράτος ενοποιούσε τις βάσεις δεδομένων που ιστορικά ανήκουν στην αρμοδιότητά του, και πάλι θα υπήρχε αρκετό περιθώριο της καθημερινής ζωής εκτός ελέγχου (: το ζήτημα των ιδιωτικών εταιρειών ψηφιακού ελέγχου είναι σημαντικό εδώ, σ’ αυτό το «αρκετό περιθώριο»…)

Η ιστορική, στρατηγική τομή του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό: στη δυνατότητα πρώτα να συγκεντρωθούν, ύστερα να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας, και γρήγορα να συνδυαστούν προσωπικά δεδομένα από εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους πηγές. Η συγκέντρωση των προσωπικών δεδομένων υγείας είναι βασική σ’ αυτήν την «ένωση» – είναι, τολμάμε να πούμε, βασικό μέρος της «συγκολλητικής ουσίας» τους. Κι αυτό επειδή είναι διαρκώς ρευστά.

Για να γίνει τεχνικά (και ιδεολογικά) εφικτή αυτή η ένωση χρειάζεται ακριβώς αυτό που άλλοτε ήταν η γραφειοκρατική κοινοτοπία του κράτους αλλά τώρα μετατρέπεται σε κελλί γενικής φυλάκισης: ο ενιαίος και εξατομικευμένος κωδικός ταυτοποίησης / αναγνώρισης.

Εν όψει αυτής της «ένωσης» / συγκεντροποίησης χρειάζεται επιπλέον κι αυτό: η παράκαμψη όλων των θεσμικών εμποδίων και των σοβαρών πολιτικών ενστάσεων που προέκυψαν στον δυτικό κόσμο μετά την εμπειρία του φασισμού σε σχέση με τις “γνώσεις” που έχουν οι δομές εξουσίας για την ζωή των υπηκόων, σε σχέση δηλαδή με το πανοπτικό. Μ’ άλλα λόγια είναι χρήσιμος και απαιτητός ένας ορισμένος «εθελοντισμός» απ’ την μεριά των υπηκόων στην έγκριση εκείνου που βρίσκεται πίσω απ’ τον ενιαίο, εξατομικευμένο ψηφιακό κωδικό ταυτοποίησης / αναγνώρισης. Θα πρέπει να δώσουν την έγκρισή τους πρώτα για να γίνει ο σφετερισμός (των δεδομένων της υγείας τους) και ύστερα για να γίνει η εναπόθεσή τους σ’ αυτές τις λίγο πολύ αόρατες βάσεις δεδομένων. Ή θα πρέπει να μοιάζει σα να δίνουν την έγκρισή τους, χωρίς να καταλάβουν τι κάνουν.

Εδώ ο εκβιασμός του «διαβατηρίου εμβολιασμού» βρίσκει την πραγματική πολιτική του θέση· και η ταυτοχρονία του με αποφάσεις του είδους του γερμανικού κοινοβουλίου δεν είναι «σύμπτωση»!

Ας το έχουν όλοι υπόψη τους: ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου! Ή, για να μην είμαστε απόλυτα απαισιόδοξοι, όποια λάθη αναγνωριστούν μετά (μετά την «εθελοντική» έγκριση, δηλαδή την αποδοχή του εκβιασμού) θα χρειαστούν πολύ πολύ περισσότερο κόπο για να επανορθωθούν· αν…

Τουριστική προσέγγιση…

Δευτέρα 1 Μάρτη. Αν πει, γράψει η ασταμάτητη μηχανή τέτοια πράγματα (το έχει κάνει συστηματικά) είναι για να ριχτεί στην φωτιά· ή να την αναλάβει η πολυπρόσωπη αστυνομία σκέψης. Αν, όμως, τα γράφουν καθεστωτικοί;

Την ώρα που όλος ο πλανήτης τον Ιούνιο θαύμαζε (δικαίως) τη Νέα Ζηλανδία για την εξάλειψη του κορωνοϊού, έστω προσωρινά, ένα άλλο θαύμα συνέβαινε σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, που δεν είχε πάρει τόση δημοσιότητα. Η νοτιοανατολική Ασία, μια από τις φτωχότερες περιοχές του κόσμου, με αιχμή το Βιετνάμ, ζούσε το δικό της success story. Μέχρι τότε [σ.σ. Ιούνιος 2020] η χώρα των 97 εκατ. κατοίκων δεν είχε ούτε ένα θάνατο από Covid-19! Μέχρι τώρα έχει 35, ενώ τα συνολικά της κρούσματα δεν ξεπερνούν τα 2.400. Μερικά ακόμα εντυπωσιακά νούμερα για του λόγου το αληθές: η πάμφτωχη Καμπότζη των 17 εκατ. κατοίκων έχει 483 κρούσματα και 0 θανάτους, η Ταϊβάν των 24 εκατ. 940 κρούσματα και 9 θανάτους, η Ταϊλάνδη των 70 εκατ. μόλις 82 θανάτους, ενώ η χώρα που δεν τα κατάφερε τόσο καλά, οι Φιλιππίνες των 108 εκατ., δεν έχει ξεπεράσει τους 12.000 θανάτους.

Πού οφείλεται αυτό; Ταχύτητα στη λήψη ριζικών μέτρων (κλείσιμο αεροδρομίων, λοκντάουν και καμπάνιες ευαισθητοποίησης από τον Φεβρουάριο, χρήση της τεχνολογίας με εφαρμογές κινητών που κατέγραφαν ύποπτα περιστατικά, στοχευμένα τεστ), καθολική συμμόρφωση στη χρήση της μάσκας εξαρχής, λόγω εξοικείωσης του πληθυσμού και πρότερης εμπειρίας με τον SARS, ελάχιστο οικονομικό κόστος για τους πολίτες από τα μέτρα – κίνηση που βοήθησε στη συμμόρφωση και στην αποδοχή τους -, καθώς και κουλτούρα που δεν ευνοεί τη σωματική επαφή. Αυτό που διερευνάται ακόμα είναι μια πιθανή φυσική ανοσία του πληθυσμού, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές με επιχείρημα το ότι π.χ. στην Ταϊλάνδη το 90% των κρουσμάτων παρέμεναν ασυμπτωματικοί.

Αυτά μπορούσε να διαβάσει κάποιος χτες στο ένθετο περιοδικό «Κ» της καθεστωτικής «καθημερινής». Άσχετα με τις προθέσεις της συντάκτριας η προσέγγιση είναι ένα μικρό δείγμα οριενταλισμού – θα ήταν δύσκολο να είναι διαφορετικά. Για κάθε δυτικό η ανατολή (κοντινή ή μακρινή) είναι μέρη και κοινωνίες για τα οποία μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αδιάφορο το τι λένε οι ίδιοι εκεί, είτε πρόκειται για τις εξουσίες, είτε πρόκειται για τις κοινωνίες και τα όποια τμήματά τους. Επιπλέον το «κανονικό» είναι αυτό που συμβαίνει στη Δύση (: θάνατος είναι οι κάργιες που κτυπιούνται … στα μήντια και στα λογιστήρια…) και οτιδήποτε άλλο είναι εξαίρεση, ασυνήθιστο, εξωτικό. Το μυαλό όσων νοιώθουν αφεντικά του πλανήτη (και, παράδοξο ή όχι, ακόμα και οι πιο ταπεινοί υπήκοοι νοιώθουν ότι έχουν μέρισμα στην ανωτερότητα…) είναι αδιανόητος ακόμα και ο υπαινιγμός ότι ο δυτικός (καπιταλιστικός) κόσμος είναι το κέντρο της πιο πρόσφατης βαθιάς παρακμής… Και πως στην προσπάθειά τους να ρεφάρουν (στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό) τα πιο δυναμικά αφεντικά του επείγονται να επιβάλλουν ολοκληρωτισμούς και βίαια τεχνολογικά άλματα, οπότε κατασκεύασαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, τις κοινές δεξαμενές της, την θανατοπολιτική, την «επιδημία κρουσμάτων» – είναι όμως η εξαίρεση στον πλανήτη…

Φαίνεται ότι γι’ αυτό έχουμε κατηγορηθεί για «συνωμοσιολόγοι»: κάνοντας κριτική στον καπιταλισμό και στην μορφή-κράτος δεν χωράς στον βούρκο…

(φωτογραφία: Υπαίθρια αγορά κάπου στην ταϋλάνδη… Φαίνεται καθαρά ότι “δεν ευνοείται η σωματική επαφή”… Ή όχι;)

Γενέθλια

Δευτέρα 1 Μάρτη. Δέησε να κλείσει τις προάλλες τα 5 ψηφιακά της χρόνια η ασταμάτητη μηχανή (και 16μισυ απ’ την γέννησή της στο χαρτί, στο Sarajevo). Και την εφηβεία της αν δεν πάρει κανείς στα σοβαρά υπόψη του, στα 5 χρόνια της και δόντια έχει και να δαγκώσει μπορεί. (Φτάνουν και περισσεύουν αυτά τα 5 χρόνια…)

Αυτό θα κάνει λοιπόν. Σκέφτεται για παράδειγμα πως το «ο πελάτης έχει δίκιο» είναι για τα μαγαζιά· όχι για εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και κριτικής. Όσο για την κατανάλωση τους; Όχι!…

Δεν είναι αυτή μια άρνηση μέσα στις άλλες που αξίζει τον κόπο της; Είναι. Στους καιρούς της πόζας, των «likes», της σαβούρας και της παρακμής ακόμα περισσότερο. Πρέπει όμως να πάρει μορφή.

Θα τα ξαναπούμε επ’ αυτού…

Επιστρέφει;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Ύστερα από διαδοχικές επιθέσεις με ρουκέτες και diy νάρκες εναντίον στόχων του κατοχικού (αμερικανικού) στρατού στο ιράκ από ομάδες ανταρτών που θεωρούνται «φιλο-ιρακινές», το Joνυσταλεάν αποφάσισε να επιδείξει την «επιστροφή» του στη μέση Ανατολή, που δεν διαφέρει (σαν «πράξη νο 1») απ’ την «απουσία» του ψοφιοκουναβιστάν. Αποφάσισε να πολεμήσει την Τεχεράνη – κτυπώντας ιρακινούς αντάρτες – στο συριακό έδαφος! (Ο στόχος ήταν ο ίδιος μ’ εκείνον μιας αντίστοιχης πυραυλικής επίθεσης με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού: στο Abu Kamal, στα συρο-ιρακινά σύνορα, στις όχθες του Ευφράτη, τον Δεκέμβρη του 2019). Μπορεί κάποιος να θαυμάσει την συνέπεια και συνέχεια της πολιτικής γεωγραφίας α αλ αμερικέν· μπορεί όμως να προσέξει και την ομοιότητα: και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς πολεμάει την Τεχεράνη κτυπώντας στο συριακό έδαφος… Με άλλα λόγια το συριακό πεδίο μάχης παρουσιάζει ως τώρα την εξής παράξενη ιδιαιτερότητα: είναι το έδαφος όπου όλο το μπλοκ της Αστάνα έχει εγκαταστήσει στρατό και υποδομές αλλά επίσης το έδαφος που ο (αντίπαλος) άξονας θεωρεί πως τον «παίρνει» να κάνει τον ως τώρα έμμεσο πόλεμό του.

Διάφοροι διεθνείς «αναλυτές» (θεωρούμενοι σοβαροί…) σχολιάζουν ότι το Joνυσταλεάν όντως συνιστά μια «αμερικανική επιστροφή» – στα τετριμμένα. Το λιγότερο που θα σχολιάζαμε είναι η ρηχότητα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Πρώτον επειδή ποτέ η Ουάσιγκτον δεν εγκατέλειψε ούτε ένα πόντο απ’ τις στρατηγικές της επιδιώξεις στη μέση Ανατολή, ό,τι και να δήλωνε το ψόφιο κουνάβι· συνεπώς δεν βλέπουμε στα σοβαρά κάτι σαν «επιστροφή». (Πώς επιστρέφεις αν δεν έχεις φύγει;). Και δεύτερον επειδή εκείνο που πρακτικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια «προώθησης – μέσα – απ’ – την – παγίωση» των αμερικανικών κατοχών σε διάφορα σημεία του εδάφους, έναντι ενός σύνθετου αντιπάλου που προωθείται. Αργά ίσως ως τώρα αλλά προωθείται.

Η τακτική «με κτυπάς – σε κτυπάω» δοκιμάστηκε για τα καλά απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στο ιρακινό πεδίο εναντίον των αντικατοχικών ανταρτών τα προηγούμενα ψοφιοκουναβικά χρόνια. Πού κατέληξε; Σε ανομολόγητη ήττα. Στην αναδίπλωση του κατοχικού στρατού από διάφορες περιφερειακές βάσεις προς το «κέντρο»: την Βαγδάτη και μερικές ακόμα πιο «κεντρικές» βάσεις. Oπότε αυτές και οι μεταξύ τους μεταφορές έγιναν στόχος. Γιατί κατέληξε εκεί; Επειδή ανάμεσα στον υπερεξοπλισμένο κατοχικό αμερικανικό στρατό και στους ελαφρά οπλισμένους αντικατοχικούς αντάρτες υπάρχει μια ασυμμετρία που είναι στρατηγικά υπέρ των δεύτερων (όπως και στο αφγανιστάν, για παράδειγμα): αυτοί τις αντέχουν τις απώλειες (σε νεκρούς), όσες κι αν είναι, επειδή η αιτία που πολεμούν είναι σαφής, εύλογη και νόμιμη. Αντίθετα οι κατοχικοί δεν τις αντέχουν.

Συνεπώς η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να «πολεμήσει» την Τεχεράνη σε ιρακινό ή σε συριακό έδαφος είναι μια παραλλαγή του surge στο αφγανιστάν (όπως παλιότερα στο βιετνάμ), καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ιρακινοί αντάρτες θα συνεχίσουν να κτυπάνε αμερικανικούς στόχους φροντίζοντας οι κατοχικοί να έχουν διαρκώς μεγαλύτερες απώλειες (μπορούν να το κάνουν). Και το Joνυσταλεάν, αφου ξεκίνησε με “ισορροπημένη ανταπόδοση” (σκότωσε μόνο 27 σ’ αυτήν την πρόσφατη επίθεση…) θα είναι καταδικασμένο να «απαντάει» όλο και πιο λυσσασμένα. Αν, μάλιστα, αυξηθούν οι (δήθεν) «εκπαιδευτές» (νατοϊκής προέλευσης…) και διασκορπιστούν στην ιρακινή επικράτεια, τόσο το χειρότερο για δαύτους και τα κράτη τους…

Αυτή είναι η διαφορά της ισραηλινής απ’ την αμερικανική τακτική: το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν κινδυνεύει από απώλειες εκτός των συνόρων του. Φυσικά αυτό, στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, δεν θα το γλυτώσει από εκείνο που προσπαθεί να αποφύγει… Είναι δίπλα – ενώ η αμερικανική έδρα είναι μακριά… Προς το παρόν όμως μπορεί να καμαρώνει ότι «πολεμάει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας αεροπορικούς «περιπάτους»…

Προσγειώσεις;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Η επίθεση της περασμένης Τετάρτης στο Abu Kamal στη συρία ήταν η πρώτη ξινή υπενθύμιση προς την αριστερή πτέρυγα των κυβερνοδημοκρατικών του Joνυσταλεάν ότι η αποκαθήλωση του ψόφιου κουναβιού ήταν μια εφήμερη χαρά, αφού έχουν μπροστά τους τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης από μια ιμπεριαλιστική κυβέρνηση – με κάποιες φτηνές και εύκολες «κοινωνικές ευαισθησίες».

Η ακόμα πιο ξινή υπενθύμιση ήρθε προχτές, λίγο πριν την έγκριση (απ’ την βουλή) ενός προγράμματος «σωτηρίας απ’ τον covid και τις συνέπειές του» ύψους 1,9 τρισεκατομυρίων δολαρίων. Μέσα σ’ αυτόν τον νόμο η αριστερή πτέρυγα είχε προωθήσει την καθιέρωση, σε παναμερικανική ομοσπονδιακή κλίμακα, κατώτατου ωρομισθίου 15 δολαρίων: το αίτημα του μαζικού μαχητικού εργατικού κινήματος fight for 15.

Αν και η βουλή των αντιπροσώπων ενέκρινε (μονοκομματικά) το πρόγραμμα μαζί με την πρόνοια για το ωρομίσθιο των 15 δολαρίων, οι δημοκρατικοί είχαν μια απώλεια 2 ψήφων απ’ τις τάξεις τους. Την ερχόμενη εβδομάδα ο νόμος θα πρέπει να εγκριθεί κι απ’ τη γερουσία, όπου υπάρχει ισοψηφία 50 – 50 μεταξύ δημοκρατικών και συντηρητικών.

Εκεί το ζήτημα είναι ζόρικο· τόσο ζόρικο ώστε η κυβερνώσα δεξιά των δημοκρατικών είναι διατεθειμένη να σπρώξει αυτό το «ζητηματάκι» στο μακρινό, απώτερο μέλλον, αν είναι να περάσει ο υπόλοιπος νόμος. Τυπικά η αντιπρόεδρος Kamala Harris, σαν πρόεδρος της γερουσίας, έχει το δικαίωμα να ρίξει την ψήφο της (που μετράει σαν διπλή σε περίπτωση ισοψηφίας) υπέρ. Αλλά το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo έχει δηλώσει πως δεν θα το κάνει (φωτογραφία επάνω). Κρύβεται πίσω απ’ την προχθεσινή γνωμάτευση της ειδικής συμβούλου της γερουσίας Elizabeth MacDonough (η γνώμη της έχει ιδιαίτερο βάρος…) ότι η συμπερίληψη μιας τέτοιας αύξησης του βασικού μισθού δεν υπηρετεί την διακομματική προσέγγιση ώστε ο νόμος να εγκριθεί όπως πρέπει, δηλαδή με απλή, κανονική πλειοψηφία· επειδή βαραίνει τον δημόσιο προϋπολογισμό με διαρκή έξοδα εκτός «αντιμετώπισης της πανδημίας» που είναι ο δηλωμένος στόχος του νόμου…

Εκνευριστική ή όχι, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη μια τέτοια εξέλιξη (που μένει να οριστικοποιηθεί την επόμενη εβδομάδα). Το τωρινό γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον είναι μια συμμαχία μεταξύ της «δεξιάς» των δημοκρατικών και των χρεωκοπημένων νεο-συντηρητικών του Μπους του Β και του «αμερικανικού 21ου αιώνα». Οι πρώτοι χρειάζονται τους δεύτερους για πολύ περισσότερα ζητήματα, και οπωσδήποτε εκείνα που αφορούν την μιλιταριστική συντήρηση (του φαντάσματος) της αμερικανικής ηγεμονίας όπου είναι δυνατόν στον πλανήτη. Είναι φρόνιμο να γίνει ο κατώτατος μισθός εμπόδιο σ’ αυτή την σχέση;

Μαζί φρόντισαν να ξεφορτωθούν το ψόφιο κουνάβι απ’ το άσπρο σπίτι. Βέβαια η αποκαθήλωσή του και μεταξύ των συντηρητικών ψηφοφόρων απέτυχε ως τώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι από ‘δω και στο εξής αυτή η συμμαχία έχει έναν «διμέτωπο αγώνα». Αφενός εναντίον των συντηρητικών έως παραδοσιακά ακροδεξιών που θεωρούν πως ένας μεσίτης / πλυντήριο «κυνηγημένος απ’ το σύστημα» τους εκπροσωπεί καλύτερα· και αφετέρου εναντίον της αριστερής πτέρυγας των δημοκρατικών με τις «παράξενες ιδέες» είτε για τους εργάτες και τις εργάτριες εντός αμερικανικών συνόρων, είτε για τους παλαιστίνιους, τους ιρακινούς, τους σύριους και άλλους πληβείους.

Πρακτικά, με βάση το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, αυτή η απαιτητική πτέρυγα των δημοκρατικών, ένα μόνο μέσο έχει: το πεζοδρόμιο. Όσο γρηγορότερα και επιθετικότερα το αξιοποιήσει τόσο το καλύτερο.