«Δημιουργική καταστροφή» 2

Δευτέρα 4 Οκτώβρη>> Ανάλογες είναι οι ουσιαστικά ανεμπόδιστες εξελίξεις αν δούμε όχι το ζήτημα «υγεία και θεσμοί φροντίδας» αλλά το ζήτημα «εργασία και όροι εργασίας». Προς το παρόν αυτοί που πετιούνται εκτός εργασίας στον τομέα της υγείας (ή και αλλού) δεν απολύονται καθαρά. Προς το παρόν… Όμως έχει γίνει ένα αποφασιστικό βήμα απ’ την μεριά του συστήματος: έχει νομιμοποιηθεί μια μονομερής «απαίτηση», στηριγμένη σ’ ένα συνδυασμό τερατωδών ψεμάτων, τρομοκρατίας, ψυχολογικού πολέμου και εκβιασμών, σαν «όρος εργασίας». Η απόρριψη αυτής της απαίτησης ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να θεωρείται είτε σαν «πολιτική», είτε σαν «ηθική» – η απαίτηση (του πλατφορμιασμού) απ’ την άλλη μεριά είναι αδιαπραγμάτευτη και βίαιη. Και δεν πρέπει καν να θεωρείται αυτή η απαίτηση «πολιτική» με την μία ή την άλλη έννοια ή «ανήθικη» και, άρα, να ελέγχεται σαν τέτοια.

Και κτυπάει στον εργασιακό χώρο που κατεξοχήν, σε άλλες εποχές, η απόρριψη θα ήταν κοινωνικά και πολιτικά έγκυρη! Στο γενικό νοσοκομείο, στο παραδοσιακό ιατρείο. Για να γίνει καθαρό τι σημαίνει αυτό από εργατική άποψη, αρκεί να θυμηθείτε: οι δημαγωγοί και οι πειθαρχημένοι στρατιώτες, caradinierοι και pfizerοι, θεωρούσαν ότι αποστομώνουν οποιονδήποτε απέρριπτε / απορρίπτει την τρομοεκστρατεία και αμφισβητεί τα «δόγματά» της, με το είσαι γιατρός; αφού δεν είσα σκάσε… Κατέφευγαν, δηλαδή, στη μυθοποίηση ενός συγκεκριμένου καταμερισμού εργασίας / γνώσεων… Ε, τώρα, «ακόμα και γιατρός να είσαι μάζεψέ τα και δίνε του!!!» Πράγμα που σημαίνει όχι μόνο ότι η αμφισβήτηση και η άρνηση ακόμα και απ’ την μεριά «ειδικών» απαγορεύεται (κάτι που είναι ξεκάθαρο με την συνεχιζόμενη και εντεινόμενη λογοκρισία και αυτολογοκρισία…) αλλά, κυρίως, ότι η μισθωτή εργασία, ειδικευμένη ή όχι, θα υπόκειται πλέον στην αυθαιρεσία της εξουσίας!!! Της όποιας εξουσίας… Και οι «απαραίτητες ειδικότητες» δεν θα είναι τέτοιες μόνο με την παλιά έννοια του καταμερισμού γνώσεων, αλλά επιπλέον με τους όρους της «νέας κανονικότητας»: της τυφλής υπακοής, της πειθαρχημένης και «ευέλικτης» προσαρμογής… Τι κι αν είσαι, λέμε ένα παράδειγμα, ο μόνος ειδικός χειρούργος που έχουμε για καρκίνο των λεμφαδένων; Αν δεν υπακούς στο μεγάλο φετίχ της γενετικής (ή όποιο άλλο στον γαλαξία των νέων θεοτήτων) μάζεψέ τα και φύγε… Και οι ασθενείς σου ας πάνε στο διάολο!

Και πάλι μια υπενθύμιση, για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης και εκτίμησης των τωρινών καταστάσεων. Η αντίστοιχη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία που είχε δοκιμαστεί με τις δήθεν «θανατηφόρες γρίπες», κυρίως εκείνη της «γρίπης των χοίρων» το 2009, απέτυχε μεταξύ άλλων επειδή ήταν οι γιατροί στα δημόσια συστήματα υγείας που απέρριψαν το δήθεν «σωτήριο» tamiflu καθησυχάζοντας τον κόσμο ενάντια στα ψέμματα της τότε δημαγωγίας περί φονικότητας!! (Το οποίο tamiflu τα κράτη είχαν ήδη αγοράσει με τους τόνους!). Κανένα κράτος όμως και κανένας δημαγωγός δεν τόλμησε τότε να πετάξει έξω απ’ τα νοσοκομεία τους «αρνητές» και τους «υπονομευτές»!!! Μόλις έντεκα ή δώδεκα χρόνια πριν οι συσχετισμοί δύναμης ήταν εντελώς διαφορετικοί…

Μοιάζει σα να έχουν περάσει αιώνες. Κι όμως. Είναι μόνο μισή γενιά! Δεν υπάρχει όμως πια καν συλλογική μνήμη. Και η ατομική είναι εξόριστη και καταγέλαστη.

Το τωρινό αντιεργατικό «momentum» είναι κάτι που απ’ την μεριά των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης δεν πρόκειται να περιοριστεί στον τομέα της υγείας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τέτοιο … αυτοπεριορισμό! Ίσως όχι αύριο, αλλά σύντομα θα προχωρήσει. Η επίθεση στο ιστορικό σύστημα υγείας με αιχμή και πολιορκητικό κριό την καταστροφή κάθε κοινωνικής και κλινικής ιδέας περί υγείας ήταν / είναι μια ριψοκίνδυνη εκστρατεία, που οφείλεται (το έχουμε γράψει και ξαναγράψει στο παρελθόν) σε δύο αιτίες. Πρώτον, στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό και στην ελπίδα ότι οι δυτικές φαρμακομαφίες μπορούν ακόμα να ηγεμονεύσουν τεχνολογικά στον πλανήτη, με όλες τις προεκτάσεις που έχει ο έλεγχος της υγείας και των ατομικών data δισεκατομυρίων επιβατών της γης. (Αποδεικνύεται φρούδα αυτή η ελπίδα αλλά τα δυτικά αφεντικά δεν πρόκειται να το παραδεχτούν…). Και δεύτερον, στο ότι εδώ και χρόνια τα ίδια δυτικά αφεντικά έχουν εκτιμήσει ότι με όρους «δημοκρατίας», «ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών» και «ελεύθερης αγοράς» η καπιταλιστική αναδιάρθρωση γίνεται αργά, πολύ αργά, με πολλά και διάφορα εμπόδια, κυρίως απ’ την μεριά των κοινωνικών ηθών και εθίμων που ωστόσο παράγουν τυπική νομιμότητα.

Ριψοκίνδυνη μεν εκστρατεία το κτύπημα στην καρδιά του ιστορικού μοντέλου υγείας με όλες τις παραλλαγές του… Αλλά στο βαθμό που έχει νίκες (και, δυστυχώς, έχει πετύχει κάμποσες) η μεθοδολογία της «δημιουργικής καταστροφής» δεν πρόκειται να περιοριστεί εκεί. Ειδικά εφόσον η βίαιη αναδιάρθρωση της υγείας (τόσο ως εννοήσεων / αντιλήψεων όσο και ως θεσμών / μηχανισμών) αφορά άμεσα και κατευθείαν το πολύ ευρύτερο ζήτημα της κοινωνικής αναπαραγωγής στο σύνολό της, της αναδιοργάνωσης δηλαδή της εργασίας και της καθημερινής ζωής.

Ίσως το καταλάβουν αυτό ακόμα και οι πιο ηλίθιοι και πειθαρχημένοι caradinierοι / pfizerοι όταν θα γίνει καταναγκαστική, και όρος της μισθωτής σκλαβιάς συνολικά, η «ατομική φροντίδα υγείας» πάνω σε συγκεκριμένες καθεστωτικές «γραμμές» για το τι είναι τι, με διαρκείς ελέγχους και υποχρεωτικές «θεραπείες»… Κι όταν τα «ψυχολογικά τεστ» θα γίνουν καθημερινότητα για την έγκριση ή την απόρριψη του καθενός εδώ κι εκεί. Σε δουλειές, στη διασκέδαση, σε «χώρους μαζικών συγκεντρώσεων», στην κυκλοφορία…

Τότε όμως θα είναι αργά.

(φωτογραφία: Επτακόσιοι γιατροί και επαγγελματίες υγείας, στην ελβετία, ζητούν να σταματήσουν αμέσως οι πλατφορμιασμοί. “Δεν έχουμε κανένα στοιχείο ότι είναι ακίνδυνοι” λένε, και έχουν δίκιο. Δεν είναι οι μόνοι που τιμούν την θέση τους, έστω και καθυστερημένα, στρεφόμενοι κατευθείαν στην “καρδιά” της επίθεσης. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα κράτη.

Μόνο στο ελλαδιστάν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα εκείνοι που τολμούν να πουν κάτι ανάλογο…)

«Δημιουργική καταστροφή» 3

Δευτέρα 4 Οκτώβρη>> Για όσους / όσες καταλαβαίνουν και θεωρούν τα πιο πάνω βάσιμα: είναι (και) γι’ αυτούς τους λόγους που θεωρούμε την αριστερής προέλευσης «θέση» (μαζικοί εμβολιασμοί / όχι υποχρεωτικοί) κάτι σαν «μισόλογα» που αντικειμενικά ενισχύουν τα αφεντικά (ακόμα κι αν υποκειμενικά ανήκει στην κατηγορία «το μη χείρον βέλτιστον»). Υπονοείται πίσω απ’ αυτήν την «θέση» μια κάποια βαριεστημένη προσπάθεια υποστήριξης μιας κάποιας «ελευθερίας» (της ελευθερίας ενάντια στους πλατφορμιασμούς) η οποία “ελευθερία” οφείλεται όμως σε παρεξήγηση και όχι σε γνώση. Ως εάν εκείνοι κι εκείνες που έχουν πλατφορμιαστεί το έκαναν «με ελεύθερη βούληση και έχοντας πλήρη γνώση για το περί τίνος πρόκειται» – αυτό είναι το άλλο μισό του υπονοούμενου.

Ελάχιστοι θα πήγαιναν πράγματι εθελοντικά να γίνουν πειραματόζωα και μάλιστα δωρεάν, με τα έξοδα των σακατεμάτων δικά τους!!! Ελάχιστοι! Δεν υπάρχει καμμία ελευθερία, μέσα ή έξω από εισαγωγικά, εδώ και 20 μήνες! Φυσικά η καθεστωτική αριστερά, στις διάφορες εκφάνσεις της, έχει στηρίξει φανατικά όλους τους εκβιασμούς, τα ψέμματα, τις καταστροφές θεσμών και ζωών και την τρομοκρατία – μόνο για να φτάσει (μουδιασμένα…) μπροστά στο ενοχλητικό γι’ αυτήν (: “μαζικός εμβολιασμός”!) γεγονός ότι αυτοί οι εκβιασμοί, τα ψέμματα και η τρομοκρατία ΔΕΝ πέτυχαν τους στόχους τους καθολικά, 100% ή έστω 90%!!

Δίπλα στέκονται και όλοι εκείνοι που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να «πιάσουν» το θέμα πλατφόρμες γενετικής μηχανικής και γενετική μηχανική / βιοτεχνολογίες σ’ όλο το (δυστυχώς δραματικά επίκαιρο και φονικό) εύρος του. Μιλάνε, γράφουν, μπουρδολογούν προσπαθώντας να μασκαρευτούν…  Έχουμε αποδείξει ότι αυτός είναι ο τεχνικός, ιδεολογικός και πολιτικός άξονας περιστροφής της τρομοεκστρατείας, αυτός είναι που έχει νοηματοδοτήσει τα πάντα. Απ’ τις μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις ως τα καταναγκαστικά «τεστ» και απ’ το αναδυόμενο αλγοριθμικό πανοπτικό ως… (Το επερχόμενο “νέο καπιταλιστικό παράδειγμα” δύο σκέλη έχει, και τα δύο γενικής, καθολικής εφαρμογής: βιοτεχνολογίες / νευροεπιστήμες και πληροφορική / κυβερνητική).

Όποιος αφήνει στην άκρη τόσο την γενετική μηχανική όσο και την εκβιαστική επιβολή της ως (το μόνο ή το κυρίως) «θεραπευτικό μέσο» δεν μπορεί να εξηγήσει (εκτός αν απευθύνεται στον καθρέφτη του…) την σημασία της συγκέντρωσης και της επεξεργασίας απ’ τα αφεντικά, κατά την βούληση και τα συμφέροντά τους, των ατομικών δεδομένων υγείας… Δεν μπορεί να αντικρούσει στα σοβαρά τις τερατολογίες… Δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την γενικευμένη εισβολή / καθιέρωση των «γενετικά τροποποιημένων οργανισμών» που είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου και στην ευρώπη, μέσα απ’ την οριστική και καθολική ακύρωση της νομοθεσίας που τους απαγόρευε… Κι ούτε μπορεί καν και καν να βρει τους «φυσικούς» και απόλυτα απαραίτητους συμμάχους σ’ εκείνες τις μειοψηφίες μεταξύ των γιατρών (στη δύση) που καταλαβαίνοντας πολύ καλά τι συμβαίνει επιχειρούν να κοντράρουν στα ίσια  το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. 

Οι δύο πάνω πίνακες δείχνουν (αν υπάρχει άνθρωπος όχι μόνο να καταλάβει αλλά και να νοιώσει) τι ακριβώς σημαίνει γενετική μηχανική σήμερα. VAERS (Vaccine Adverse Event Reporting System) είναι το αμερικανικό σύστημα αναφοράς των παρενεργειών απ’ τα εμβόλια – όλα τα εμβόλια. Το πάνω διάγραμμα δείχνει τους θανάτους – από – εμβόλια (όλα τα εμβόλια!) που αναφέρθηκαν στο VAERS απ’ το 1990 και μετά. Το κάτω δείχνει τον αριθμό των θανάτων ανά εκατομμύριο εμβολιασμένων (από το σύνολο των εμβολίων) απ’ το 2010 και μετά. Η κόκκινη γραμμή και στα δύο είναι το «κατόρθωμα» των πλατφορμών γενετικής μηχανικής: πρόκειται για σφαγή! Εκβιασμένο μαζικό και “αόρατο” πένθος! (Και μην πει κανένας καραγκιόζης ότι απ’ τον τσαχπίνη πεθαίνουν περισσότεροι!!! Είναι εταιρεία ο τσαχπίνης; Υποσχέθηκε ότι θα σώσει την ανθρωπότητα; Βγάζει τρελά κέρδη απ’ τον θάνατο; Έχει μετόχους και ceo;)

Είναι μήπως «συγκυριακή» αυτή η σφαγή; Μήπως είναι ένα τυχαίο κακό; Όχι!!! Όσοι κάνουν κριτική στους γενετιστές και στους βιοτεχνολόγους (απ’ την δεκαετία του ’80 ήδη…) τους κατηγορούν ότι «παριστάνουν τους θεούς» έχοντας πλήρη και δομική άγνοια για το πως ζουν και υπάρχουν τα έμβια όντα, συμπεριλαμβανόμενου του είδους μας. Στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα η πλήρης άγνοια είναι ΤΟ γεγονός! Ο τρόπος που «δουλεύουν» οι βιοτεχνολόγοι είναι στατιστικός – και μόνο τέτοιος. Κόβουν, ράβουν γενετικούς κώδικες, μεταλλάσσουν, καταστρέφουν, συμπληρώνουν, και ύστερα «μετράνε στατιστικά» τα αποτελέσματα. Δεν υπάρχει καμμία λογική ίασης (όταν οι βιοτεχνολόγοι παίζουν τον Ασκληπιό…) όπως οι αιχμάλωτοι υπήκοοι νομίζουν. Υπάρχει μόνο η βίαιη «λογική» της στεγνής αριθμητικής: αν στους 100 επιζήσουν οι 60 «πάμε καλά»… Δεν πρόκειται καν για ιατρική επιστήμη, αν στη λέξη «επιστήμη» υπάρχει (υπάρχει;;) μια ισχυρή βάση ηθικής. Είναι ωμή τεχνολογία, που υπηρετεί τα συμφέροντα των εταιρειών που την προωθούν και των κρατών που την στηρίζουν, τελεία και παύλα.

Αποφεύγοντας να αντικρίσουν την σφαγή που ήδη προκαλούν οι πλατφόρμες της γενετικής μηχανικής που εξαπατούν εμφανιζόμενες σαν «εμβόλια» έτσι ώστε να λεηλατήσουν την κοινωνική εξοικείωση με τα ιστορικά εμβόλια, όσοι μιλάνε γι’ αυτήν την ψόφια ελευθερία (που όμως έχει στο κέντρο της τους βωμούς, το θυσιαστήριο) γίνονται αντικειμενικά εταίροι και συνένοχοι. Δεν είναι, όμως, μόνον αυτό. Στηρίζουν κι έναν επικίνδυνο ηθικό / ιδεολογικό μετασχηματισμό, τον οποίο η ασταμάτητη μηχανή δεν περίμενε καν και καν.

Πολλά, πάρα πολλά απ’ τα θύματα του γενετικού βιομηχανικού εγκλήματος, περιλαμβανόμενων των οικείων όσων δολοφονούνται, αρνούνται να παραδεχτούν ότι οι «πλατφόρμες» σκοτώνουν ή/και σακατεύουν! Κι ακόμα περισσότερο αρνούνται να ουρλιάξουν, να ορμήξουν στους υπεύθυνους του εγκλήματος!! Γιατί αυτό το απίστευτο; Έχοντας αποφασίσει να πλατφορμιαστούν κάτω απ’ τους εκβιασμούς τους οποίους αρνούνται να αναγνωρίσουν σαν τέτοιους (γιατί αν τους παραδέχονταν θα έπρεπε να έχουν ορμήξει πολύ πριν την ώρα του μπράτσου), άρα χωρίς καμμία «ελευθερία βούλησης», εσωτερικεύουν την πρώτη αυτοκαταστροφική άρνηση διπλασιάζοντάς την ακόμα χειρότερα. «Κάτι άλλο θα φταίει» μοιρολογούν, και φυσικά είναι εύκολο οι προδότες γιατροί να τους υποδείξουν ένα «κάτι άλλο». Με δυο λόγια νοιώθουν ενοχές και ότι αυτοί φταίνε για τα καθεστωτικά εγκλήματα…

Πρόκειται για κάτι μοναδικό στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Αλλά και κάτι στρατηγικής σημασίας για το σύμπλεγμα. Διότι αν πείθει ότι για τα εγκλήματά της γενετικής μηχανικής φταίνε τα θύματά της, τότε έχει τον δρόμο ορθάνοικτο μπροστά του! Αν δεν το σταματούν (το σύμπλεγμα) οι νεκροί και οι σακατεμένοι, τότε ποιος θα το σταματήσει και γιατί; Οι εσωτερικές αντινομίες του; Χα!

Να λοιπόν τι πετυχαίνουν εκείνοι που λένε ή υπονοούν ότι οι πλατφορμιασμένοι διάλεξαν «ελεύθερα»: δεν υπάρχει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας αν τα θύματα λένε, νοιώθουν, «εγώ φταίω, φαίνεται ότι είχα άλλα προβλήματα!…» Κατά συνέπεια μια βαθιά πολιτική αντίθεση για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας, των σωμάτων, της φύσης, ξεπέφτει σε μια παρέλαση «γενναίων – που – πολεμούν –  για – το – καλό – της – επιστήμης – και – πέφτουν – άδοξα – εξαιτίας – αδέσποτων – αιτίων/σφαιρών» και σε μια άλλη παρέλαση «δειλών – που – δεν – έχουν – καταλάβει – και – φοβούνται»….

Είναι η ίδια βαθιά και ολοκληρωτική ανηθικότητα και η ίδια ακριβώς εσωτερίκευσή της με εκείνες όσων υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν βιασμοί και ενδο-οικογενειακές κακοποιήσεις γιατί εν τέλει είναι τα ίδια τα θύματα που φταίνε… “Κάτι δεν κάνουν σωστά”…

God save the king!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Δεν είναι ασυνήθιστος ο μελοδραματισμός και ο θεατρινισμός στις επίσημες (: δημόσιες) διακρατικές σχέσεις. Αν όμως είναι κυρίως τέτοιες, το θέμα αποκτά ειδικό ενδιαφέρον: καλλιτεχνικό!

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και ο ρημαδοΚούλης, εκπροσωπώντας τα αντίστοιχα καθεστώτα πανηγυρίζουν για μια (σεμνή) «αγορά του αιώνα» απ’ τον δεύτερο και την παροχή «στρατιωτικής προστασίας» απ’ τον πρώτο, in case of emergency…

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος αλλά αν θυμόμαστε καλά ο γαλλικός στρατός έχει να νικήσει απ’ την εποχή του Βοναπάρτη! Και σίγουρα όχι απ’ τον 20ο αιώνα και μετά. Στον Α παγκόσμιο δεν κέρδισε, άσχετα με το τι έγραψε το ταμπλώ. Στον Β ηττήθηκε συντριπτικά (ακόμα και τον γαλλικό στόλο βούλιαξε η αγγλία, που ήταν σύμμαχος…). Τόσο συντριπτικά ώστε ο πολύς Ντε Γκώλ ίδρωσε για να βάλει ένα γαλλικό τάγμα επικεφαλής του στρατού των συμμάχων καθώς θα έμπαινε στο Παρίσι… για να γλυτώσει την «εθνική» ταπείνωση ότι την γαλλική πρωτεύουσα θα την απελευθέρωναν οι μισητοί άγγλοι….

Από τότε μόνο ήττες και συντριβές. Στην αλγερία, στο βιετνάμ, στη λιβύη, και τώρα στο μάλι (περισσότερα στο επόμενο σχόλιο). Ακόμα και εκεί που το γαλλικό επιτελείο έστειλε undercover «δυνάμεις», στη συρία (στο πλευρό του isis…) και στην υεμένη (για λογαριασμό του τοξικού…), κι εκεί ήττες. Αυτός ο στρατός, λοιπόν, θα είναι «ο προστάτης της ελλάδας» στην εντελώς υποθετική περίπτωση ενός ελληνο-τουρκικού πολέμου; Κλείνουμε τα μάτια από τρόμο και μόνο με την σκέψη ότι το καμάρι του βασιλιά Macron, το 30χρονο αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, θα μπορούσε να αφήσει το κουφάρι του στο Αιγαίο…

Μ’ άλλα λόγια, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο βασιλιάς Macron αλλά και οποιοσδήποτε διάδοχός του, θα ήταν ένας πόλεμος με την Άγκυρα! Ή, ακόμα, και μια «περιορισμένη εμπλοκή». Γιατί να θέλει οτιδήποτε άλλο; Ποιά είναι τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Αν κρατούσε την επιρροή που είχε στη μέση Ανατολή (στον λίβανο και στην  συρία) θα μπορούσε να πει κάποιος «αααα, θέλει να κρατήσει μια αεροναυτική γραμμή ως εκεί». Αλλά κι αυτήν την έχει χάσει. Και δεν πρόκειται να την ξανακερδίσει…

Επιπλέον το Αιγαίο (σα συνέχεια της Μαύρης Θάλασσας) και η ανατολική Μεσόγειος είναι ήδη πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του Joνυσταλεάν και του ευρασιατικού project συνολικά. Ειδικά της Μόσχας. Το ελλαδιστάν το ξέρει και το εννοεί, προσφέροντας όλο και περισσότερες βάσεις στον us army, εδώ και 6 χρόνια – τόσες πολλές που το αμερικανικό πεντάγωνο δεν τις χρειάζεται όλες! Θέλουν πράγματι οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού να χωθούν στα ρουθούνια τίνος; Της Μόσχας; Της Ουάσιγκτον; (Βοηθείστε μας please… Για παράδειγμα θεωρείται σοβαρό το σημείο της “προστασίας” που αναφέρεται στο ενδεχόμενο “μια χώρα μέλος του νατο να επιτεθεί σε άλλη χώρα μέλος”;)

Τα περί «γαλλικής προστασίας» είναι μόνο ένας θεατρινισμός για να χρυσωθεί το χάπι προς τους ντόπιους υπηκόους ότι το ελλαδιστάν, μ’ ένα δημόσιο χρέος χωρίς ιστορικό προηγούμενο, θα δώσει την επόμενη δεκαετία 10 δισεκατομύρια ευρώ για πλοία και αεροπλάνα που μπορεί να είναι εν μέρει ξεπερασμένα όταν θα παραδοθούν.

Για να γίνει η κωμωδία ακόμα πιο ξεκαρδιστική, οι περιώνυμες φρεγάτες Belh@arra ΔΕΝ υπάρχουν!! Το ελλαδιστάν ψωνίζει «μακέτο» (όπως έγινε με τα υποβρύχια για την αυστραλία)! Ένα τέτοιο «μακέτο» επιδείχθηκε για πρώτη φορά σε εμπορική έκθεση στο Παρίσι το 2016… Τον Απρίλη του 2017 το γαλλικό κράτος υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τις κατασκευάστριες (Naval Group και Thales) για 5 κομμάτια παραδοτέα απ’ το 2023 και μετά, με την προοπτική να είναι επιχειρησιακά έτοιμα (μετά τις δοκιμές και τα λοιπά) το 2025. Η σιδεροδουλειά για το κήτος του πρώτου άρχισε τον Οκτώβρη του 2019, αλλά μετά ήρθε ο τσαχπίνης… Όλα αυτά σημαίνουν πως ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια φρεγάτα έτοιμη – μόνο μακέτες και πλάνα… Και επειδή (ειδικά στην αρχή) σε τέτοιες κατασκευές διαπιστώνονται λάθη, ατέλειες, προβλήματα όταν το πρώτο ή το δεύτερο κομμάτι «κτιστεί» και εξοπλιστεί, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι αληθινές Belh@arra θα αργήσουν για χρόνια να σκίσουν στα σοβαρά τα νερά της Μεσογείου.

Υποτίθεται τώρα πως επειδή ο βασιλιάς Macron είναι τρελά ερωτευμένος με το ελλαδιστάν, τα δύο πρώτα κομμάτια Belh@arra που προορίζονται για το δικό του ιμπεριαλιστικό ναυτικό και ίσως να είναι έτοιμα το 2023 (ίσως και όχι…) δεν θα τα κρατήσει αλλά θα τα δώσει στην Αθήνα!!! Πράγμα που σημαίνει ότι ένα κρατικό συμβόλαιο που έχει υπογραφτεί απ’ το 2017 και αφορά τις γαλλικές μιλιταριστικές ανάγκες θα πάει στα σκουπίδια για χάρη ενός κρατικού συμβολαίου που θα υπογραφτεί το 2022 και αφορά τις ελληνικές μιλιταριστικές ανάγκες… Συγκινητικό!!! Ανατριχιαστικό!!! (Αλλά τότε, ξεβράκωτο από Belh@arra για τα επόμενα χρόνια, πώς θα προστατεύει το γαλλικό ναυτικό το ελλαδιστάν; Ε;;)

(φωτογραφία: Το «μακέτο». Οτιδήποτε άλλο δείτε είναι προϊόν δημιουργικής δουλειάς σε υπολογιστή…)

Υποσαχάρια αφρική

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Σε ανταπόδοση της «προστασίας» που θα προσφέρει ο βασιλιάς και οι διαδοχοί του στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν, αυτό το τελευταίο «θα» στείλει στρατό στο μάλι… Όπου, ως γνωστόν, φτάνουν τα γαλλικά σύνορα…

«Θα»; «Θα στείλει»; Λάθος! Το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει στείλει ήδη «ενισχύσεις» (ίσως μικρές αλλά σίγουρα «θαυματουργές»!) στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνει το Παρίσι στη ζώνη του Sahel, για να προστατέψει τα ορυχεία διάφορων στρατηγικών πρώτων υλών (με πρώτο το ουράνιο) που έχουν ανάγκη οι βιομηχανίες του…

Χμμμμ…. Το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα πλέον σ’ αυτήν την «αντιτρομοκρατική» κατοχική εκστρατεία: το μάλι είναι το γαλλικό «αφγανιστάν»! Τον περασμένο Ιούνη το γαλλικό πεντάγωνο ανακοίνωσε πως «αναδιπλώνεται» από 3 βάσεις στο βορρά (στο Kidal, στο Timbuctu και στο Tessalit) και μειώνει τον δικό του στρατό κατοχής από 5.000 σε 2.500. Πράγμα που σημαίνει πως ίσως χρειάζεται μια έξτρα αναπλήρωση από συμμαχικούς κρατικούς μισθοφόρους, όπως ας πούμε οι έλληνες…

Ναι, το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα στη ζώνη του Sahel που θεωρούσε, περίπου, ιδιοκτησία του. Η στρατιωτική κυβέρνηση του μάλι, δείχνει έντονο αντι-γαλλισμό (στο παρελθόν το μάλι ήταν γαλλική αποικία, οπότε είναι πολλοί οι μαλινέζοι που δεν θέλουν να ξαναγίνει…) και κανονίζει να προσλάβει για λογαριασμό της και υπό τις διαταγές της 1.000 μισθοφόρους απ’ την ρωσική εταιρεία wagner!!! Η wagner είναι το ρωσικό αντίστοιχο της αμερικανικής blackwater. Με μια ουσιαστική διαφορά: η wagner, αν και τυπικά ιδιωτική, βρίσκεται υπό τον «διακριτικό έλεγχο» του ρωσικού υπ.εξ. – για να μην γίνονται «λάθη» και «υπερβολές» που θα δυσφημίσουν την Μόσχα… Επίσημα, φυσικά, το ρωσικό καθεστώς όχι μόνο αρνείται οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτήν την ιδιωτική εταιρεία σκυλιών του πολέμου, αλλά αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξή της! Αλλά μισθοφόροι της wagner ήταν στην ανατολική λιβύη μαζί με τον τζενεράλ Haftar…

Ρώσικος στρατός στο Sahel; Τυπικά μισθοφορικός αλλά ρώσικος; Αυτό είναι εφιάλτης για τον βασιλιά Macron, που βλέπει ότι το δικό του αφρικανικό «αφγανιστάν» θα έχει την τύχη του ασιατικού: κερδίζουν, τελικά, οι rivals!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω και σαν δεύτερο βιολί, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων έχει υπογράψει συμφωνία ότι θα βοηθάει τον γαλλικό στην υποσαχάρια εκστρατεία του. Σε αντίθεση με την «προστασία απ’ την τουρκία» που είναι επί πιστώσει, η «προστασία απ’ το αντάρτικο των Tuareg και διάφορων ισλαμιστικών οργανώσεων» είναι τοις μετρητοίς. Αυτό δείχνει την μεγάλη ελληνική καρδιά – ή το «χέσιμο», έτσι δεν είναι;

Όπως τοις μετρητοίς είναι και η προστασία της πετροχούντας του τοξικού, στο Ριάντ. Αδειάζουν πόστα οι αμερικάνοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Αδειάζουν πόστα οι γάλλοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Βγάζει γλώσσα το ελλαδιστάν, και θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα του την κόψει…

Ευρωστρατός

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Το άλλο ανέκδοτο για το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία 2.0» είναι ότι αυτά τα δύο κράτη πρωτοπορούν (με την «ειδική στρατηγική σχέση τους») στη στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης απ’ τις ηπα…

Το ανέκδοτο περί ενιαίου «ευρωπαϊκού» μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού είναι παλιό. Πολύ παλιό. Ο «ευρωστρατός» έχει ακουστεί και ξανακουστεί καμμιά δεκαριά φορές τα τελευταία 30 χρόνια, πάντα με το ίδιο επιχείρημα, την ίδια αναγκαιότητα: την «ευρωπαϊκή χειραφέτηση». Αν υπάρχει – και υπάρχει – ένα κράτος που έχει κάνει τα πάντα για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτό είναι το γαλλικό! Ακριβώς: το γαλλικό!

Σοβαρές πραγματικές αλλά και ιδεολογικές αιτίες φταίνε γι’ αυτό. Το Παρίσι είναι το μόνο κράτος της ηπειρωτικής ευρώπης με πυρηνικά όπλα… Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι δεν θα έβαζε τις ατομικές του βόμβες στην υπηρεσία οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστικού συμφέροντος εκτός απ’ τα αυστηρά εννοημένα δικά του.

Επιπλέον: πέρα απ’ το Λονδίνο ο πραγματικός αντίπαλος του Παρισιού και η πραγματική πηγή των «εθνικών» φόβων του δεν είναι η Ουάσιγκτον αλλά το Βερολίνο. Εν μέρει εξαιτίας της ιστορίας των ευρωπαϊκών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στον 20ο αιώνα, και κυρίως της συντριβής στον Β παγκόσμιο. Κυρίως όμως επειδή ο γερμανικός καπιταλισμός έχει αποδειχθεί πολύ πιο δυναμικός απ’ τον γαλλικό. Θα ήταν, λοιπόν, κάτι χειρότερο από «εθνική προδοσία» το να μπει, στα πλαίσια κάποιου «ευρωστρατού», γαλλικός στρατός υπό τις διαταγές γερμανού στρατηγού!!

Πράγμα που σημαίνει: όταν γάλλοι καθεστωτικοί μιλούν για «στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης» εννοούν υπό γαλλικές διαταγές αποκλειστικά και μόνο!!! Πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ – απλά…

Δεν τελειώνει εκεί η φάρσα της δήθεν «γαλλικής πρωτοπορείας» για την «ευρωπαϊκή στρατιωτική χειραφέτηση», με συνεταίρο το ελλαδιστάν πια… Έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες απ’ την περασμένη άνοιξη όταν, με δύο διαδοχικές «ανοικτές επιστολές» εκατοντάδες γάλλοι καραβανάδες, απόστρατοι και εν ενεργεία, προειδοποίησαν για (ή απείλησαν με, ανάλογα με το πως το καταλαβαίνει κανείς) εμφύλιο πόλεμο. Ακροδεξιοί αναμφίβολα, ανεμίζοντας τον «πατριωτισμό» τους, δεν παρέλειψαν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους:

… Είμαστε απ’ αυτούς που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ή σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της χώρας… Δώσαμε το αίμα μας για να καταστρέψουμε τον Ισλαμισμό….

Δεν είναι καθόλου παράξενο ή πρωτότυπο: όταν οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες εκτός συνόρων αποτυγχάνουν, όταν ηττώνται, πολλοί πιστοί τους «επιστρέφουν» εντός συνόρων δριμύτεροι συνήθως σαν εσωτερικός ιμπεριαλισμός προκαλώντας (ή ελπίζοντας να αξιοποιήσουν) μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Σπάνια, πολύ σπάνια, τέτοιου είδους εσωτερική κρίση είναι χειραφετική / αντι-ιμπεριαλιστική – τέτοια ήταν η περίπτωση της πορτογαλίας και της «επανάστασης των γαρυφάλλων»…

(Συμβαίνουν και στην Ουάσιγκτον τα ίδια με το Παρίσι τον ίδιο καιρό, με ανάλογες επιστολές και προφητείες περί επερχόμενου εμφυλίου, πάλι από καραβανάδες, για τους ίδιους ακριβώς πραγματικούς λόγους…)

Τί νομίζει, λοιπόν, ότι είναι ο βασιλιάς Macron; Πού προσπαθεί να κρύψει την παρακμή του βασιλείου του;

(φωτογραφίες: 27 Απρίλη και 10 Μάη, το γαλλικό φασιστοκαραβαναριό είχε εαρινή φαγούρα. Δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση του “γαλλικού πολιτισμού” και της “προσήλωσης στη δημοκρατία”, έτσι δεν είναι; Ούτε το ιδανικό εξαγώγιμο είδος…)

Ελλαδιστάν uber alles!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Ό,τι κι αν νομίζει πως είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης, το δικό μας «ριζικό» είναι εδώ.

Έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν για την πολιτική γεω-πρόσοδο που είναι η «καρδιά» του νέου ελληνικού κράτους, απ’ την εποχή της δημιουργίας του τον 19ο αιώνα. Για το γεγονός δηλαδή ότι οι «άρχοντες του λαού και του τόπου» προσπαθούν να παρεμβάλλονται στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των «μεγάλων δυνάμεων» για να αυξάνουν την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου που διοικούν – και τα δικά τους, συχνά προσωπικά οφέλη.

Το κόλπο αυτό το έχουν κάνει πολλές φορές οι κατά καιρούς άρχοντες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί) – και όσες φορές τα κατάφεραν ακόνισαν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Όσες φορές απ’ την άλλη έκαναν λάθος υπολογισμούς, κατέληξαν σε «εθνικές καταστροφές».

Το τωρινό πρόβλημα αυτού του μοντέλου και των εκπροσώπων του είναι ότι, από πολιτική γεωγραφική άποψη, το ελληνικό οικόπεδο ΔΕΝ μπορεί να παρεμβληθεί (ή δεν έχει ιδιαίτερη αξία σαν θέση) στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ευρασιατικό project κινείται ταυτόχρονα σε πολλούς “δρόμους” και έχει κατακτήσει ήδη θέσεις στην αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Αντίθετα, σ’ αυτήν την καινούργια γεωγραφία της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, εντελώς καινούργια εδώ και αιώνες, το τουρκικό καθεστώς / έδαφος έχει καίρια θέση και δυνατότητες. Είναι στρατηγικά πολύτιμο, είτε για την όποια «δύση» είτε για το ευρασιατικό project. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινήσεων, ελιγμών, επιλογών – σε σχέση με το ελλαδιστάν.

Ελλείψει μιας «καλής θέσης» στις πραγματικές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, τόσο οι φαιορόζ όσο και το ρημαδογκουβέρνο, έχουν επιλέξει να συμμαχήσουν ακόμα πιο σφικτά, σχεδόν «παθολογικά», με την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη – αυτή είναι η «γραμμή» του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», του εφοπλιστικού, που δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ το να ελπίζει στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό. (Δεν έχει ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία να  κυκλοφορούν από το 2015, κατά κύματα, οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες με χάρτες για να πείσουν τους «γιάνκηδες» ότι χρειάζονται κι άλλες βάσεις στα μέρη μας εκτός απ’ αυτές που ήδη έχουν!) Δευτερευόντως οι βιτρίνες του ελλαδιστάν ψάχνουν μια θέση σε πλαστές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, όπως η υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον.

Η ιστορία με τα υποβρύχια της αυστραλίας προβλήθηκε απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς (και υιοθετήθηκε απ’ το πόπολο) σαν «σοβαρή ρήξη» στις σχέσεις γαλλίας – ηπα ή ευρώπης – ηπα. Προφανώς έχει ξεχαστεί σαν ασήμαντο το τι είχε γίνει το 2003, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, όταν κοτζάμ Ράμσφελντ είχε δηλώσει πανηγυρικά ότι «η παλιά ευρώπη πεθαίνει» (δηλαδή η γαλλία και η γερμανία) επειδή τα συγκεκριμένα κράτη δεν θα συμμετείχαν στην εκστρατεία… Έχει ξεχαστεί το τι είχε γίνει όταν αποκαλύφθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν το προσωπικό τηλέφωνο της Μέρκελ…

Με δυο λόγια υπάρχει πράγματι μια κάποια ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον … όχι με την μυθική «ευρώπη» (στην οποία ανήκουν η πολωνία και τα βαλτικά κράτη, ε;…) αλλά με πολύ συγκεκριμένα κράτη. Στα οποία ΔΕΝ ανήκει το γαλλικό. Η ένταση αφορά κυρίως το γερμανικό. Οφείλεται στους διαφορετικούς προσανατολισμούς των κρατών / καπιταλισμών – τι άλλο;

Παρίσι και Ουάσιγκτον βρίσκονται στην ίδια μεριά, μαζί με το Λονδίνο (παρότι, φυσικά, το Παρίσι γρυλίζει πότε πότε προς την άλλη μεριά της Μάγχης). Την μεριά της ιμπεριαλιστικής παρακμής εξαιτίας της ανάδυσης και της διαρκούς εξέλιξης και δυναμικής του ευρασιατικού project. Αν και όποτε υπάρχουν τριβές μεταξύ αυτών των τριών κρατών, οφείλονται μόνο στο ότι είναι υποχρεωμένα να κινούνται σε όλο και μικρότερο τμήμα του κόσμου έχοντας πάντα μεγάλη όρεξη και παγκόσμιες φιλοδοξίες – οπότε πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο…

Δεν υπάρχει λοιπόν αντιπαλότητα μεταξύ Παρισιού και Ουάσιγκτον τέτοια ώστε ένας γεωπροσοδικός σχηματισμός σαν το ελλαδιστάν να μπορεί να τζογάρει επάνω της! Κι όταν χάνεται ο ιστορικός / γεωγραφικός παράγοντας «πρόσθεσης αξίας» στο οικόπεδο, διάφορα άσχημα έπονται. Όπως το να κάνεις deal με μακέτες…

Απομένει, οπωσδήποτε, το θέατρο. Το ελληνικό κοινό είναι αποδεδειγμένα πιστό στις σαπουνόπερες. Συνεπώς συγκινείται εύκολα…

(φωτογραφία: ο αριστερά, μέσα στα υπόλοιπα μεγαλεπήβολα και αυτοκρατορικά, έχει βάλει σκοπό να φτιάξει δικό του ισλάμ… Ο δεξιά προσπαθεί να κάνει «εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου»… Ο πρώτος έχει εκλογές την ερχόμενη άνοιξη… Ο δεύτερος ακούει το κρίτσι-κρίτσι απ’ το ίδιο του το κόμμα στα πόδια της καρέκλας του… Το οποίο κόμμα λέει ανοικτά την μεγάλη αλήθεια: ο ρημαδοΚούλης είναι «ποτάμι»! Ουάου! Ξένο σώμα δηλαδή, ε;)

Touchdown Palestine

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> Ένας γκανέζος και ένας άραβας ράπερ, κάπου στη Ν. Υόρκη.

Καλή εβδομάδα.

 

Gig economy

Δευτέρα 27 Σεπτέμβρη>> Η γρήγορη και εντυπωσιακή νίκη των «γκαρσονιών μεγάλων αποστάσεων» της (γερμανικής ιδιοκτησίας) efood είναι μια ακόμα απόδειξη ότι η θρυλική gig economy, που έχει διαφημιστεί σαν το καινούργιο μοντέλο ψηφιακά μεσολαβημένης παροχής υπηρεσιών, όχι μόνο δεν είναι ανίκητη, αλλά – αντίθετα – έχει κρίσιμα ευαίσθητα σημεία, όπου μπορούν να κτυπήσουν αποφασισμένοι και υποκειμενικά συνειδητοποιημένοι εργάτες / εργάτριες.

Εντελώς συμπτωματικά τις ίδιες ακριβώς ημέρες, στην άλλη άκρη του κόσμου, το ίδιο εργατικό υποκείμενο, οι ντελιβεράδες – των – ψηφιακών εφαρμογών, πετύχαιναν την δική τους νίκη. Στη Ν. Υόρκη ο αγώνας των Los Deliveristas Unidas, μιας άτυπης οργάνωσης κυρίως λατινοαμερικάνων μεταναστών «γκαρσονιών μεγάλων αποστάσεων», κατέληξε σε μια πολιτειακή νομοθεσία (την πρώτη αυτού του είδους στις ηπα) που περιορίζει αισθητά την gig «λογική» εταιρειών διανομής φαγητού όπως η Grubhub, η Uber Eats και η Doordash. Μεταξύ των πιο σημαντικών στοιχείων αυτού του νόμου είναι η καθιέρωση βασικού μισθού, το δικαίωμα των εργατών / μεταφορέων να κρατάνε μεγαλύτερο μέρος απ’ τα tips (τα έτρωγαν οι εταιρείες αφού οι πληρωμές γίνονται με κάρτες…) καθώς και ο περιορισμός των χιλιομέτρων που κάνουν. Επιπλέον (μπορεί να ακούγεται ταπεινό αλλά δεν είναι) η παραχώρηση w.c. στους ντελιβεράδες απ’ την μεριά των «προμηθευτών» πελατών.

Αυτή η ανταγωνιστική χρονική «σύμπτωση» μας επιτρέπει (για να μην πούμε ότι μας επιβάλει!) να ξεφύγουμε απ’ την μικροκλίμακα για να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σ’ όσο μεγαλύτερο μέρος της (ψηφιακής) αναδιάρθρωσης του τριτογενούς τομέα, ειδικά της εστίασης και των urban μεταφορών.

Όπως έχουν αποδείξει ήδη προηγούμενοι παρόμοιοι αγώνες (π.χ. κατά της uber) αλλά και νομοθετικές νίκες, τα αφεντικά των σχετικών «πλατφορμών» επωφελήθηκαν για κάποια χρόνια όχι μόνο από «κενά νόμων» αλλά, επίσης, απ’ την μικροαστική υποκειμενικότητα του «μικρο-εργολάβου» που θεωρεί ότι δεν τον αφορούν τα εργατικά δικαίωματα αφού δεν είναι εργάτης. Απ’ την εντελώς αντίθετη μεριά, όταν σταδιακά άρχισε η συνειδητοποίηση του κάτεργου που είναι το «δουλεύω για τον εαυτό μου» στις urban μεταφορές, η απρόσωπη «πλατφόρμα» (δηλαδή τα αφεντικά) ελάχιστη ή καθόλου δυνατότητα είχε να ελέγξει τις φυσικές ή τις ηλεκτρονικές επαφές και συνεννοήσεις μεταξύ αυτών των «νέου τύπου» εργατών. Αυτό σε σύγκριση με τον έλεγχο που είναι πολύ ευκολότερος σε εργάτες εσωτερικού χώρου, είτε στην εστίαση είτε, για παράδειγμα, στις αποθήκες / κάτεργα της amazon.

H δυνατότητα «ανεπίσημης» μεν αλλά αποφασιστικής αυτο-οργάνωσης έξω απ’ τα ραντάρ του αφεντικού της «πλατφόρμας» αναδύθηκε γρήγορα στους ντελιβεράδες της Deliveroo ήδη από το 2019. Το ότι ήδη οι συγκεκριμένοι εργάτες έχουν πια ιστορία πετυχημένων και νικηφόρων παν-αγγλικών απεργιών (η τελευταία τον περασμένο Απρίλη), σε μια εποχή που αλλού οι αντεργατικοί έλεγχοι είναι ασφυκτικοί, ανανεώνει την σημασία της αυτο-οργάνωσης, ακόμα κι όταν χρειάζεται χρόνο και υπομονή για να επιτευχθεί (: ο μακρόχρονος και νικηφόρος αγώνας του fight for 15, που ξεκίνησε απ’ τα κάτεργα των μεγάλων αλυσίδων εστίασης / fast food).

Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι η κατάκτηση εργατικής συνείδησης από κοινωνικά υποκείμενα με μικροαστικές ιδεολογικές αφετηρίες. Αυτό δεν αφορά τους μετανάστες εργάτες του Los Deliveristas Unidas, αφορά όμως άλλες περιπτώσεις, ειδικά εκεί που η κατ’ αποκοπή δουλειά (: εργολαβία) φαίνεται κατ’ αρχήν ελκυστική. Με κριτήρια «δουλεύω όποτε και όσο θέλω», κλπ. (Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην περίπτωση της Volt…) Αυτό καθ’ αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο πληρωμής – με  – το κομμάτι είναι παμπάλαιο. Ήδη απ’ τον 19ο αιώνα. Όπως επίσης παμπάλαιοι είναι οι κίνδυνοι, τα ζόρια, οι απλήρωτες φθορές και οι ζημιές για όποιον θεωρεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο «απελευθερώνεται απ’ την μισθωτή σκλαβιά». H gig economy προσθέτει την ψηφιοποίηση, αλλά αυτό δεν αλλάζει το βασικό χαρακτηριστικό του μοντέλου: το να γίνει ο πελάτης συν-αφεντικό δεν μειώνει αλλά μάλλον αυξάνει την σκλαβιά! Κυρίως: θολώνει σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες διεκδικήσεων, σπρώχνοντας τους συσχετισμούς δύναμης και τα δικαίωματα στους … νόμους της αγοράς! Αυτό, άλλωστε, είναι το βαθιά πολιτικό ζητούμενο όλων των αφεντικών.

Καθώς η ψηφιακά μεσολαβημένη αναδιάρθρωση διάφορων τομέων του τριτογενούς, ειδικά η λεγόμενη gig economy, «ενηλικιώνεται», καθώς δηλαδή τόσο τα αφεντικά όσο και οι εργάτες μαθαίνουν, και καθώς οι διφορούμενες φιγούρες των πελατών κρατούν πάντα μια κεντρική θέση που συχνά γέρνει προς την μεριά των πρώτων (των αφεντικών), δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Ο τομέας των urban μεταφορών, είτε πρόκειται για φαγητό είτε για άλλα εμπορεύματα, γνώρισε μια εκρηκτική αύξηση σ’ όλη την δύση τον τελευταίο 1,5 χρόνο εξαιτίας των καθολικών απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Τα κέρδη των επιχειρήσεων εκτοξεύτηκαν, οι εργάτες σ’ αυτές μαζικοποιήθηκαν, και οι πελάτες, συχνά «καινούργιοι» σ’ αυτό το είδος απαίτησης και παροχής υπηρεσιών, δεν έχουν αποκτήσει ακόμα την σκλήρυνση του «εγώ έχω δίκιο, τελεία και παύλα!», τις τυραννικές συνέπειες της οποίας υφίστανται για παράδειγμα οι εργάτες και οι εργάτριες των φυσικών χώρων / χρόνων, είτε πρόκειται για εστιατόρια και μπαρ, είτε για σούπερ μάρκετς, είτε για το εμπόριο λιανικής γενικά.

Όλα αυτά είναι πλευρές της αναδιάρθωσης, που βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Πρόκειται για ένα ενδιάμεσο διάστημα… Αυτό δεν μειώνει καθόλου την αξία των ως τώρα αγώνων και των επιτυχιών τους! Το αντίθετο. Μάλλον την διπλασιάζει. Έχουν την άμεση αξία, των χειροπιαστών αποτελεσμάτων. Έχουν όμως και την αξία της προκαταβολής για το μέλλον αν μελετηθούν σωστά όλες οι παράμετροι.

Τα αφεντικά υποχωρούν προς το παρόν σ’ αυτούς τους τομείς αφενός επειδή δεν μπορούν να εμποδίσουν την εργατική αυτό-οργάνωση και αφετέρου επειδή οι πελάτες δεν εκδηλώνονται σαν σύμμαχοί τους όπως θα ήλπιζαν. Αλλά θα πρέπει να θεωρήσουμε τις υποχωρήσεις τους σαν τακτικές μάλλον παρά σαν οριστικές…