Μια μικρή δόση Ο

Δευτέρα 3 Γενάρη>> Εκείνο που κάπως γενικόλογα το είδος μας αποκαλεί «φύση», στην ολότητά του, δεν έχει συναισθήματα. Η «φύση» καθ’ αυτή δεν μπορεί να είναι εκδικητική. Έτσι δεν μπορούμε να πούμε ότι η Ο είναι η εκδίκηση της φύσης απέναντι στις φαρμακομαφίες! Κάποιοι, επιστήμονες και «ειδικοί», το λένε διαφορετικά: η Ο είναι το εμβόλιο που δεν κατάφεραν να φτιάξουν οι φαρμακοβιομηχανίες (είπε ένας διευθυντής καρδιολογίας απ’ τις ηπα) εννοώντας ότι αυτή η εξαιρετικά ήπια εκδοχή που παρακάμπτει τα «κατασκευασμένα αντισώματα» των πλατφορμών δίνοντας προτεραιότητα, ξανά, στο έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα του είδους μας επιτρέπει την δημιουργία όχι μόνο της ατομικής ανοσίας αλλά και της ανοσίας πλήθους. Οι φαρμακομαφιόζοι και οι γενετιστές λακέδες τους, απέναντι σ’ αυτό το ζητούμενο, το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι θάνατος (απ’ τις παρανέργειες), σακατέματα, δυστυχία – και overdose!

Αλλά στα μέρη μας συμβαίνει το ανάποδο: η Ο θεωρείται «απόδειξη κινδύνου»!!! Φαίνεται πως η προπαγάνδα έχει ποτίσει τόσο πολύ τα μυαλά ώστε η Ο (και η ευκολία με την οποία «καταμετρείται» απ’ τα τεστ…) μέσω της δημαγωγίας, προκαλεί έναν χωρίς προηγούμενο μαζικό πανικό! Το «κρουσματόμετρο» έχει πάρει ψευτοφωτιά, αλλά οι υποτελείς νομίζουν ότι καίγεται το σύμπαν! Περιμένουν υπομονετικά σε ουρές, πληρώνουν έναν σκασμό λεφτά (για τα υποτιθέμενα «αξιόπιστα μοριακά»), τεστάρονται κάθε τρεις και λίγο με τα φτηνά self test μόλις συναχωθούν ή μόλις ανταλλάξουν ένα βλέμμα με κάποιον «θετικό», κυνηγάνε την ουρά τους… Έχει πάθει ανήκεστη ηθική, διανοητική και συναισθηματική βλάβη αυτό το τμήμα του πληθυσμού; Δεν θα ξεπεράσουν ποτέ τους φόβους με τους οποίους έχουν ποτιστεί; Δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι τέλειωσε μαζί με την προηγούμενη χρονιά η …. «αξιοπιστία» των PCR!!! Των «μοριακών». Τα θρυλικά αμερικανικά cdc είχαν εκδώσει απ’ το περασμένο καλοκαίρι «έκτακτη προειδοποίηση» ότι τα συγκεκριμένα τεστ ΔΕΝ μπορούν να ξεχωρίσουν τα ίχνη του τσαχπίνη απ’ τα ίχνη των ιών γρίπης! Καλώντας τα (αμερικανικά) διαγνωστικά εργαστήρια να χρησιμοποιούν απ’ τις αρχές του 2022 άλλες διαγνωστικές μεθόδους (των οποίων τα χαρακτηριστικά, τις προδιαγραφές και την πραγματική αξιοπιστία δεν γνωρίζουμε ακόμα). Με δυο λόγια, αναδρομικά, μετά από 1,5 χρόνο, τα cdc παραδέχτηκαν πως τα «αποτελέσματα θετικότητας» στον τσαχπίνη που έβγαιναν (και στα μέρη μας εξακολουθούν να βγαίνουν) με την μέθοδο που «πούλησε» εκείνο το κάθαρμα, ο Drosten, ήταν εντελώς ψεύτικα!!! Άγνωστο τι μέρος των ρινικών και των φαρυγγικών «δειγμάτων» είχαν όχι τον τσαχπίνη αλλά κάποιον απ’ τους ιούς της γρίπης!!! Σίγουρα καθόλου μικρό! Σίγουρα η γρίπη δεν εξαφανίστηκε ποτέ όπως έλεγαν οι δημαγωγοί. Απλά βαφτιζόταν «Sars-Cov-2», επειδή «έτσι έλεγε το τεστ»… Δηλαδή η σκόπιμα λαθεμένη χρήση του… Δηλαδή οι μεθοδεύσεις του συμπλέγματος…

Δεν θα παρασυρθούμε να πούμε που θα έπρεπε να βάλουν τα «κρουσματόμετρα» όλοι οι λακέδες του συμπλέγματος αλλά και όλοι οι ανόητοι που αρνήθηκαν στους εαυτούς τους και στο κοινωνικό σύνολο τον κόπο να ψάξουν και να μάθουν τι ακριβώς είναι τα PCR και ποια είναι η σωστή χρήση τους… Όχι, δεν θα παρασυρθούμε – δεν θα παρασυρθούμε – δεν θα παρασυρθούμε! Κι αυτό επειδή τα ψέματα, οι φόβοι, οι στερήσεις (ατομικές και μαζικές «καραντίνες»…), η αγωνία δεκάδων εκατομμυρίων πρωτοκοσμικών, η ψυχοσυναισθηματική πίεση, η επιδείνωση της υγείας εξαιτίας της αυθυποβολής «ωωωω, έχω covid!», έχουν ποτίσει τόσο τους ίδιους / τις ίδιες όσο και την πλειοψηφική αντίληψη περί υγείας, αρρώστιας, θεραπείας…

Προσθέστε σ’ αυτά τα τερατώδη και καθόλου τυχαία ψέματα περί «θετικότητας» τον τρόπο που τα κρουσματόμετρα νομιμοποίησαν την κοινή δεξαμενή θανάτων που έχουν αποδοθεί στον τσαχπίνη….

Σκλαβιά: αυτή είναι η κατάσταση∙ και ήταν φανερή απ’ την αρχή…

Once upon a time

Δευτέρα 3 Γενάρη>> Πριν δυο χρόνια τέτοιες μέρες ξεκινούσε κάπου μακριά, σε μέρη εξωτικά, εκείνο που αποδείχθηκε στη συνέχεια η πιο γρήγορη και βίαιη επιχείρηση καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ever – ειδικά στον δυτικό κόσμο. Όποιος είχε ήδη υπόψη του την σημασία των «μεταδοτικών ασθενειών» για την επιβολή ενός απ’ τα βασικά σκέλη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (απ’ την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα: «γρίπη των πτηνών» και ύστερα «γρίπη των χοίρων») μπορούσε να δει τις επόμενες μέρες και βδομάδες των αρχών του 2020 το «κακό με δρασκελιές να πλησιάζει». Η ταυτόχρονη, σε «πραγματικό χρόνο» σύγκριση όσων γίνονταν με κέντρο τις επαρχίες Wuhan και Hubei και εκείνων που γράφονταν στις δυτικές ναυαρχίδες δημαγωγίας υποδείκνυε χωρίς περιθώρια παρερμηνειών τεχνικές της εξουσίας, δηλαδή «πολιτική», πολύ μακρύτερα και πολύ βαθύτερα απ’ ότι ένα, έστω σοβαρό, «ζήτημα υγείας». Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά στον 21ο αιώνα… Όμως η ένταση των δυτικών μηντιακών ψεμμάτων ήταν τέτοια που παρέπεμπε σε πολεμικές τακτικές∙ στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά…  Έτσι ώστε το Sarajevo / αόρατες πόλεις για το καλό του και το κακό του, να μπει τέτοιες μέρες πριν 2 χρόνια σε «κατάσταση συναγερμού αντιπληροφόρησης και εργατικής κριτικής» πολύ πριν οι κοιμισμένοι υποτελείς (στα μέρη μας κι εκτός) «αφυπνιστούν» βίαια απ’ τα αφεντικά, μόνο και μόνο για να αρχίζουν την μακριά υπνοβασία τους. Τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα: το να γνωρίζεις έγκαιρα σήμαινε ότι δεν χωράς πουθενά…

Όταν το «κακό» πέρασε απ’ το δακτυλοδεικτούμενο κινεζικό έδαφος / καθεστώς σε ευρωπαϊκές επικράτειες, τα δυτικά αφεντικά ήξεραν (όχι όμως και οι ακόμα κοιμισμένοι υπήκοοι) ότι δεν πρόκειται για κάτι αληθινά επικίνδυνο. Οι κινέζοι ειδικοί και το κράτος τους είχαν μιλήσει ήδη πολύ αναλυτικά, και δεν είχαν κρύψει τίποτα… Είχαν ήδη εξηγήσει ότι ο ιός καταβάλει τους ήδη καταβεβλημένους, λόγω ηλικίας και προηγούμενων παθήσεων∙ ότι οι υπόλοιποι περνάνε την ίωση είτε χωρίς καν συμπτώματα είτε με ελαφριά∙ ότι διαχειρίστηκαν πετυχημένα όλες αυτές τις ήπιες έως μέτριες περιπτώσεις με παραδοσιακή κινέζικη ιατρική∙ και ότι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να γίνει ήταν να προφυλαχτεί το υγιειονομικό προσωπικό, όχι επειδή θα πέθαινε, αλλά επειδή οι έστω και ελαφρά άρρωστοι θα έπαιρναν αναρρωτική άδεια, μειώνοντας έτσι τις δυνατότητες φροντίδας (γενικά και ειδικά) στα νοσοκομεία. Το ίδιο το κινέζικο καθεστώς είχε αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα μεταθέτοντας στη Wuhan 10.000 στρατιωτικούς γιατρούς∙ ποιο δυτικό κράτος όμως θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο;

Όμως όχι: μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες το 2004-2005 και το 2009 δινόταν επιτέλους η ευκαιρία στο δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα να «δανειστεί» συγκεκριμένες όψεις της κινεζικής «αντιμετώπισης-του-κακού», μόνο μερικές, κατάλληλα επιλεγμένες, για να κάνει τα πολυπόθητα από καιρό πραξικοπήματά του. Αυτό που χρειαζόταν ήταν η κατάλληλη σκηνοθεσία: ένα Bergamo! O έμπειρος ολλανδός κομμουνιστής Kees van der Pijl ήταν απ’ τους ελάχιστους που κατάλαβαν με οξυδέρκεια τι βρισκόταν σε εξέλιξη. Νωρίς νωρίς, στα τέλη Απρίλη του 2020, με την πολυσέλιδη ανάλυσή του Health Emergency or Seizure of Power? The Political Economy of Covid-19 έβαζε τα πράγματα στη θέση τους με μεγάλη ακρίβεια. Αλλά ποιος θα καθόταν να ακούσει έναν «κόκκινο» 75χρονο σε καιρούς και σε κοινωνίες όπου ο αντι-καπιταλισμός έχει ξεπέσει σε ψόφια πόζα και οι θεότητες λέγονται υγιεινισμός και οππορτουνισμός;

Αφού το κινεζικό καθεστώς «δάνεισε», θέλοντας και μη, στα δυτικά αφεντικά το πιο δευτερεύον αλλά εντυπωσιακό στοιχείο της «αντιμετώπισης του κακού» απ’ την μεριά του, τις καθολικές απαγορεύσεις δηλαδή, έπαψε να απασχολεί… Απ’ τον Απρίλη του 2020 και μετά, όταν το ζήτημα «φονιάς ιός / Αρμαγεδώνας!» είχε τελειώσει στην κίνα κι όταν, λίγο αργότερα, τις μέρες που στις δυτικές κοινωνίες «όλα τα πλάκωνε η υγιειονομική φοβέρα» οι νεολαίοι της Wuhan ξεσάλωναν παρτάροντας, οι μόνοι δυτικοί λόγοι-για-αυτόν τον ασιάτη rival ήταν για να του χρεωθεί η αστική ευθύνη (να στοιχειοθετηθεί δηλαδή η απαίτηση τεράστιων αποζημιώσεων…) για την «διασπορά – όχι ψεμάτων αλλά – του ιού». Κι εκεί όμως το πράγμα τσάκισε: τις επικίνδυνες gain-of-function γενετικές έρευνες / μεταλλάξεις κορωνοϊών για στρατιωτική χρήση στο ινστιτούτο της Wuhan τις είχαν οργανώσει και χρηματοδοτήσει αμερικάνοι, με επικεφαλής τον «στρατηγό» Fauci – δεν χρειάζεται λοιπόν ξύσιμο των πληγών… Ας το κουκουλώσουμε κάπως…

Κι έτσι η μάχη (ή μήπως η διαρκής άσκηση;) με τίτλο «Πεκίνο vs Sars-Cov-2» έπαψε να κόβει εισιτήρια στο δυτικό κοινό. Κακό της κεφαλής του! Τώρα, δυο χρόνια μετά, η «υγιειονομική» πολιτική της κινεζικής εξουσίας, εγγεγραμμένη πάντα εκεί που ήταν εξ’ αρχής (όπως, άλλωστε, και η παρακμιακή δυτική «υγιειονομική» πολιτική), στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, ετοιμάζεται για μια ακόμα ενδιαφέρουσα αναβάθμιση∙ ενόσω οι δυτικοί υπήκοοι βουλιάζουν στη λάσπη των δαιμόνων του «δικού τους» καπιταλισμού και της «δικής τους» αναδιάρθρωσης. Βουλιάζουμε πιο σωστά: τύποι σαν τον van der Pijl επισκιάζονται πάντα από τύπους σαν την von der Leyen….

Η πολιτική του «δράκου»

Δευτέρα 3 Γενάρη>> Στις 16 Απρίλη του 2020 το Πεκίνο είχε χρεώσει στον τσαχπίνη 4.632 θανάτους. Δυο ή τρεις μήνες νωρίτερα η δυτική δημαγωγία ήθελε να πεθαίνουν οι κινέζοι σαν τις μύγες, κατά χιλιάδες, και το καθεστώς να «κρύβει τα πτώματα» (σε αντίθεση με την δυτική «ειλικρίνεια» που μόστραρε φορτηγά με φέρετρα και ανοικτούς τάφους…). Στις 16 Απρίλη του 2020 η δυτική δημαγωγία είχε πια στραφεί στον εαυτό της, και δεν είχε όρεξη να αμφισβητήσει τον κινέζικο απολογισμό. Ούτε στις 17 Απρίλη του 2020, ούτε στις 17 Απρίλη του 2021, ούτε χτες: μέσα σε παραπάνω από 1,5 χρόνο, κι ενώ ο Βασιλιάς Θάνατος διαφεντεύει τις δυτικές κοινωνίες εκεί, στο 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού, χρεώθηκαν μόλις άλλοι 4 (τέσσερεις) θάνατοι στον τσαχπίνη! Χτες ήταν 4.636… Όσο για τα θρυλικά «κρούσματα»; Πότε πότε μπορεί να ήταν 100 ή 200 όλα κι όλα (σε 1,4 δισεκατομμύρια ψυχές)… Παράδοξο ή όχι κανένας δυτικός δημαγωγός δεν τόλμησε να ξαναπεί ότι «κρύβουν τα πτώματα» ή ότι «κλέβουν στο μέτρημα»! Αλλά και κανένας δυτικός υπήκοος δεν αναρωτήθηκε «μα πως στο διάολο τα καταφέρνουν;».

Η ανύπαρκτη απορία (δείγμα, ασφαλώς, ενός ήδη εδραιωμένου αντι-σινικού ρατσισμού) θα γινόταν ακόμα πιο δηλητηριώδης αν οι δυτικοί υπήκοοι μάθαιναν ότι ενώ 3 τουλάχιστον παραδοσιακά εμβόλια ήταν έτοιμα απ’ το καλοκαίρι του 2020 (ταυτόχρονα με τα «έτοιμα» δυτικά γενετικής μηχανικής, πράγμα που αποδείκνυε ότι δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα ταχύτητας για τα δεύτερα…) το κινέζικο καθεστώς ΔΕΝ εμβολίαζε τους υπηκόους του!! Τόσο επικίνδυνο θεωρούσε τον τσαχπίνη! Ενώ τα κινεζικά φαρμακο-εργοστάσια δούλευαν στο φουλ, όλη σχεδόν η παραγωγή γινόταν εξαγωγή! Απόδειξη, αν χρειαζόταν ακόμα κάποια, πως το «κακό» και η διαχείρισή του δεν είχαν σχέση με πραγματικούς κινδύνους δημόσιας υγείας, αλλά με πραγματικότατες εκστρατείες επιρροής στον πλανήτη. Όχι μόνο ΔΕΝ εμβολίαζε υποχρεωτικά τους υπηκόους του το Πεκίνο αλλά έφτασε στο σημείο (κάποια στιγμή) να πει πως όποιος θέλει-να-εμβολιαστεί θα πρέπει να πληρώνει το εμβόλιο! Τόσο φονιάς ήταν ο Sars-Cov-2… το 2020… στην μακρινή και εξωτική κίνα…

Τα πράγματα άλλαξαν στις αρχές της άνοιξης του 2021 – πάντα μακριά από ανύπαρκτες δυτικές απορίες, αλλά εμφανώς δημόσια. Διαβάστε τη συνέχεια »

Curling 2022: σκάκι πάνω σε πάγο με αόρατη κλίση…

Δευτέρα 3 Γενάρη>> Οι χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες γίνονται κάθε 4 χρόνια, στο μεσοδιάστημα των θερινών. Θα θυμάστε ελπίζουμε ότι οι προηγούμενοι έγιναν στη νότια κορέα∙ και πόσο σπουδαία διαδραματίστηκαν έξω απ’ τις πίστες τότε, ε; Η επιχείρηση γοητείας απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (κατά του ψοφιοκουναβιστάν)… η πρώτη παγκόσμια εμφάνιση της «μυστηριώδους» και γοητευτικής βορειοκορεάτισσας ντίβας / νο 2 του καθεστώτος Kim Yo-jong… η σχεδιασμένη απόπειρα λήξης του πολέμου-στην-κορέα (που θα σήμαινε περιορισμό της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη χερσόνησο), μια απόπειρα που τελικά δεν καρποφόρησε… Τι ολυμπιακοί ήταν εκείνοι!

Οι θερινοί του 2020 έπεσαν μέσα στην … καταστροφή του κόσμου… Επρόκειτο να γίνουν στο Τόκιο, και το ιαπωνικό καθεστώς είχε κάνει εντυπωσιακές προετοιμασίες από τεχνολογική άποψη. Θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία παγκόσμιας επίδειξης οργανωτικής πρωτοπορίας για τέτοιας κλίμακας events. Κι όμως. Ένα καθεστώς πρώτης γραμμής δεν κατάφερε (ή δεν αξιώθηκε) να κάνει τους αγώνες στην ώρα τους. Μετατέθηκαν κατά ένα χρόνο, όχι σε πολύ καλύτερες συνθήκες, αλλά έχοντας χάσει την λάμψη τους, ειδικά για το δυτικό κοινό. Το «κακό» κέρδισε όλα τα χρυσά μετάλλια το καλοκαίρι του 2020…

Το Πεκίνο, αυτό είναι βέβαιο, δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του τέτοια αποτυχία! Πολύ περισσότερο που (σε αντίθεση με το Τόκιο το 2020 και την Pyeongchang το 2018) είναι πολλοί οι δυτικοί που θα εύχονταν να αποτύχουν οι αγώνες του 2022… Κι ας είναι ο τσαχπίνης η αιτία. Βλέπετε ο έρμος εξακολουθεί (παρά τη θέλησή του!) να είναι ένα είδος κωδικοποίησης και μεσάζοντας στις οξυνόμενες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις.

Το πρεστίζ και η αξιοπιστία είναι πολύ σημαντικά σε τέτοιες συνθήκες, όταν είσαι το Πεκίνο. Λέγεται soft power με παγκόσμια αίγλη. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Καθόλου… Διαβάστε τη συνέχεια »

O is on the air!

Δευτέρα 3 Γενάρη>> Κι έτσι ξαφνικά κι απροειδοποίητα μάθαμε ότι οι πιλότοι, σαν επαγγελματικός κλάδος, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στην Ο! Ή αυτό έπρεπε να μάθουμε: χιλιάδες πτήσεις ακυρώθηκαν διεθνώς εξαιτίας ασθενειών ή καραντινών σε (άγνωστο πόσους) πιλότους… Και πάντως οι ακυρώσεις δεν οφείλονταν σε έλλειψη επιβατών… Όχι, μόνο οι πιλότοι έχουν ευαισθησία στην Ο…

Μόνον αυτοί; Γιατί όχι άλλοι; Ας πούμε οδηγοί φορτηγών, ή σιδηροδρομικοί, ή ακόμα και καπετάνιοι τάνκερς ή κοντεϊνεράδικων; Φαίνεται πως αυτή η γοργοπόδαρη μετάλλαξη, η Ο, προσφέρεται για την δημιουργία μιας «κρίσης στην εφοδιαστική αλυσίδα» και, γιατί όχι; μιας «κρίσης τροφίμων».

Οι «ειδικοί» μιλούν με γρίφους. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αλλαγές!

Αλλαγές στην υποστήριξη του Sarajevo / αόρατες πόλεις και (σε ένα βαθμό) στην ασταμάτητη μηχανή από την 1η Γενάρη 2022!

Αφίσα που κολλήθηκε στον ιταλικό βορρά:

Με το green pass η υγεία έχει ημερομηνία λήξης, και η ζωή είναι με δόσεις.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Zombie! (Χιλιανοί, χιλιανές, δεν φοβάστε το σκοτάδι!)

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Στις αρχές Οκτώβρη του 2019 ο νιγηριανός μουσικός Seun Kuti ηχογραφεί μαζί με τους χιλιανούς Newen Afrobeat (το newen στη γλώσσα των αυτόχθονων Mapuche σημαίνει «δυνατός») το τραγούδι Zombie στο στούντιο la Makinita του Santiago. Ένα τραγούδι που έγραψε το 1977 ο πατέρας του Fela Kuti εναντίον της αστυνομικής βίας στη νιγηρία…

Τις ίδιες μέρες, Οκτώβρη και Νοέμβρη του 2019, οι πληβείοι της χιλιανής επικράτειας εκρήγνυνται κατά του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος. Αφορμή είναι η αύξηση των φοιτητικών εισιτηρίων, αλλά οι αιτίες πάμπολλες… Οι δρόμοι του Santiago και των άλλων πόλεων καίγονται… κτίρια, τραίνα και κλούβες πυρπολούνται… οι μπάτσοι δολοφονούν δεκάδες διαδηλωτές…

Επί δύο χρόνια η εξέγερση θα είναι σχεδόν διαρκής, παρά τις καθολικές απαγορεύσεις που επέβαλε το καθεστώς το 2020 αξιοποιώντας (τι άλλο;) τον τσαχπίνη… Τον Οκτώβρη του 2020, ύστερα από βδομάδες διαδηλώσεων και καταστολής, οι εξεγερμένοι θα ανακαταλάβουν απ’ την αστυνομία την κεντρική plaza Italia στο Santiago∙ την δική τους Tahrir…

Στις εκλογές στις 21 Δεκέμβρη του 2021 το κίνημα θα εκλέξει πρόεδρο τον «κόκκινο» Gabriel Boric…

Μπορείτε να δείτε τα δύο video χωριστά, ή (πολύ καλύτερα) το πρώτο σαν soundtrack του δεύτερου (αν κλείσετε τον ήχο του…)

Το δυτικό μέτωπο (1)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της το έχουν κάνει ρουτίνα: στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα (όπου το «κοντά» δεν είναι υποχρεωτικά μερικές εκατοντάδες μέτρα!) και, σε κάθε περίπτωση, διαρκή αντι-ρωσικά γυμνάσια (με την Αλεξανδρούπολη σαν βασική «πύλη» μετακίνησης όπλων και αρβυλών…)∙ «περιπολίες» στη Μαύρη Θάλασσα∙ και, φυσικά, το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου σαν πολιορκητικός κριός… Η Μόσχα αντιδρά… Ποια είναι η διακύβευση; Τι επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου; Πόσο πιθανός είναι ένας κανονικός πόλεμος;

Ας το πούμε εξαρχής: ο κύριος στόχος των ηπα δεν είναι η πλήρης και επίσημη «κατάκτηση» της ουκρανίας. Είναι η «απομάκρυνση» των ευρωπαϊκών κρατών απ’ το ευρασιατικό project∙ και, σε κάθε περίπτωση, το «μπετονάρισμα» του Βερολίνου (κατά κύριο λόγο) και σε δεύτερο επίπεδο του Παρισιού και της Ρώμης, μακριά απ’ τις «κακές παρέες» της Ανατολής…. Απ’ την απέναντι μεριά η Μόσχα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει απ’ την εισβολή νατοϊκού στρατού∙ ξέρει επίσης ότι στην ουκρανία έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή (προς το παρόν υπόγεια…) σε σχέση με την cia… Κινδυνεύει όμως να περιοριστεί η πρόσβασή της στη Μεσόγειο (και όχι μόνο) αν κράτη σαν την ιταλία ή και τη γαλλία ακολουθήσουν (θέλοντας ή μη) την «γραμμή» του ελλαδιστάν. Ξέρει επίσης ότι η πρόοδος του ευρασιατικού project χρειάζεται οπωσδήποτε το Βερολίνο (με τον «κεντρικό» ρόλο του στην ε.ε.). Με δυο λόγια: ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (4ος παγκόσμιος πόλεμος) πράγματι οξύνεται και στο ευρωπαϊκό μέτωπο και σ’ εκείνο του Ειρηνικού. Αλλά στο πρώτο η όξυνση είναι, κατά κάποιον τρόπο, «έκκεντρη»: τα γεγονότα (και οι «ψευδείς ειδήσεις») φαίνεται να αφορούν ένα σημείο (την ουκρανική επικράτεια) ενόσω οι πραγματικοί στόχοι βρίσκονται αλλού.

Όμως για λογαριασμό, ακριβώς, αυτού του «αλλού» το «ουκρανικό πρόβλημα» έχει βασικό (αν και όχι αποκλειστικό) ρόλο. Πρέπει να θυμίσουμε βιαστικά την ιστορία των τελευταίων 8 χρόνων: το «ουκρανικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε όταν η ε.ε. (βασικά το Βερολίνο και το Παρίσι) έβαλε κυριολεκτικά το μαχαίρι-στο-λαιμό του τότε ουκρανού προέδρου Yanukovysh απαιτώντας, προκειμένου να υπογράψουν μια συμφωνία οικονομικής / εμπορικής σύνδεσης (την οποία το ουκρανικό καθεστώς είχε επείγουσα ανάγκη…) το να διακόψει ή να περιορίσει σημαντικά τις οικονομικές / εμπορικές σχέσεις του με την Μόσχα. Προς τα τέλη του 2013 ο Yanukovysh απέρριψε τον εκβιασμό της ε.ε. (που είχε επικεφαλής την Merkel και τον Hollande) και τότε άρχισαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των οπαδών της ε.ε. στο Κίεβο (απ’ τις 21 Νοέμβρη) κατά του Yanukovysh, δημιουργώντας πολιτικό πρόβλημα στην έτσι κι αλλιώς ασταθή κυβέρνησή του. Αυτές οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν σημαντικά στις αρχές Γενάρη του 2014, αλλά τότε ανέλαβαν (να τις «συνεχίσουν»…) οι ουκρανοί φασίστες, εκπαιδευμένοι στρατιωτικά στην πολωνία και με αμερικανική χρηματοδότηση. Στο αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας (την οποία τα δυτικά καθεστωτικά μήντια πρόβαλαν σαν «φιλοευρωπαϊκή»…), στις 20 Φλεβάρη του 2014, μια μέρα μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Yanukovysh και αντιπολίτευσης υπό την αιγίδα του Βερολίνου και του Παρισιού για μεταβατική κυβέρνηση και εκλογές, «άγνωστοι» ελεύθεροι σκοπευτές (που αποδείχθηκε ότι είχαν πληρωθεί απ’ την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο, με πρέσβη τον εξοχότατο Pyatt…) άρχισαν να πυροβολούν από ψηλά κτίρια τόσο τους φασίστες που είχαν καταλάβει την πλατεία Maidan όσο και την αστυνομία, με αποτέλεσμα την δολοφονία τουλάχιστον 50 ατόμων. Ακολούθησε «έκρηξη» μίσους κατά της ουκρανικής κυβέρνησης, η φυγή του Yanukovysh (στη Μόσχα), αργότερα ένοπλη εξέγερση των πιο φιλορωσικών επαρχιών της δυτικής ουκρανίας (Donabass), πολύμηνη αποτυχημένη προσπάθεια του πιστού στο «νέο καθεστώς» στρατού (κυρίως, όμως, φασιστικών συμμοριών) να ανακαταλάβουν το Donbass, αυτονόμηση μετά από δημοψήφισμα και προσάρτηση στη ρωσία της κρίσιμης χερσονήσου της Κριμαίας… Με δυο λόγια: ο οικονομικός ιμπεριαλισμός του Βερολίνου και του Παρισιού άνοιξε (εκτιμάμε παρά την θέλησή τους…) τον δρόμο για να ελέγξουν την ουκρανία οι proxies της Ουάσιγκτον∙ και έκτοτε δημιουργήθηκε και συντηρείται το «ουκρανικό πρόβλημα»…

Τον Σεπτέμβρη του 2014, σε μια προσπάθεια των αρχικών ενόχων (Βερολίνου και Παρισιού) να ξαναπάρουν τον έλεγχο «στην αυλή τους», έλεγχο που είχαν χάσει πανηγυρικά απ’ την βλακώδη μυωπία τους και απ’ τις υπόγειες, προβοκατόρικες αλλά αποτελεσματικές ενέργειες του Obamistan, υπογράφτηκε από εκπροσώπους της Μόσχας, του Κίεβου (με νέο πρόεδρο τον Poroshenko), των ανταρτών του Donbass και του «οργανισμού για την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρώπη» (υπό την αιγίδα γερμανίας και γαλλίας) η «πρώτη συμφωνία του Minsk». (Ακολούθησε άλλη μία τον Φλεβάρη του 2015). Με βάση αυτές τις συμφωνίες το ζήτημα του Donbass θα λυνόταν πολιτικά και ειρηνικά, με παροχή αυξημένης αυτονομίας μετά απ’ τις κατάλληλες αλλαγές στο ουκρανικό σύνταγμα…

Πολύ λίγο, πολύ αργά! Τίποτα ουσιαστικό απ’ αυτές τις συμφωνίες δεν υλοποιήθηκε, αφού οι ευρωπαίοι δεν μπορούσαν πια να επιβάλλουν τίποτα στην ουκρανία∙ και, φυσικά, η Ουάσιγκτον με τους πολυπληθείς φασίστες σύμμαχούς της δεν σκόπευε να παραιτηθεί από την έμμεση αλλά σαφή κατάκτηση της ουκρανίας. Το «ουκρανικό πρόβλημα» έμεινε σαν ανοικτή πληγή. Όχι, όμως, σαν αντιπαράθεση ανάμεσα στο (φασιστοελεγχόμενο) Κίεβο και την Μόσχα, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι καθεστωτικοί δημαγωγοί! Σαν μια τριγωνική «σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα (που προφανώς δεν θέλει οτιδήποτε αμερικανικό γύρω απ’ την μοναδική έξοδό της στις «θερμές θάλασσες», την μεγάλη ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη – Κριμαία), το Βερολίνο και το Παρίσι που είναι ανίκανα να διορθώσουν τις εναντίον των δικών τους ιμπεριαλισμών συνέπειες του «ουκρανικού προβλήματος», και την όλο και πιο αδιάλλακτη Ουάσιγκτον που επιδιώκει να στήσει ένα καινούργιο «παραπέτασμα» στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (και της λευκορωσίας).

Να γιατί η ουκρανία έχει γίνει το πιο «θερμό σημείο» της εκστρατείας της Ουάσιγκτον να κρατήσει τους κυριότερους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς δεμένους στους δικούς της σχεδιασμούς∙ και, απ’ την άλλη μεριά, των προσπάθειών της Μόσχας να «σπάσει» οριστικά το (έτσι κι αλλιώς παρακμιακό) νατοϊκό μπλοκ.

(φωτογραφία: … Θυμόμαστε… πως μας υποσχεθήκατε στα ‘90s ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να κινηθεί ούτε ένα πόντο στα ανατολικά. Μας κοροϊδέψατε ξεδιάντροπα: έχουν υπάρξει πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ και τώρα τα οπλικά συστήματα που ανέφερα αναπτύσσονται στην Πολωνία… Δεν απειλούμε κανέναν. Πλησιάσαμε στα σύνορα των ΗΠΑ; Ή στα σύνορα της Βρετανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας; Εσείς είστε που έχετε έρθει στα σύνορά μας, και τώρα λέτε ότι και η Ουκρανία θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ή, ακόμα κι αν δεν γίνει, ότι θα [φτιάξετε] στρατιωτικές βάσεις και θα εγκαταστήσετε επιθετικά συστήματα στην επικράτειά της με διμερείς συμφωνίες. Αυτό είναι το θέμα…)

 

Το δυτικό μέτωπο (2)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Στις 6 Δεκέμβρη (του 2021) η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) και ο νυσταλέος Jo περιτριγυρισμένος από συμβούλους (προφανώς το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν εμπιστεύεται τον «πρόεδρο» και δεν τον αφήνει μόνο του…) τα είπαν μέσω video… Ο νυσταλέος έτριξε τα δόντια στην αλεπού, απειλώντας με «σκληρές τιμωρίες» την Μόσχα αν εισβάλει την ουκρανία∙ κάτι που βέβαια δεν έχει κανένα λόγο να κάνει το ρωσικό καθεστώς αλλά στην Ουάσιγκτον αγαπούν να διαλαλούν ότι θα γίνει «όπου νάναι»… Απ’ την μεριά της η αλεπού κατέθεσε μια πρόσκληση / πρόκληση για γραπτές εγγυήσεις (εκ μέρους του νατο) ότι θα σταματήσει την επέκτασή του στη μύτη της ρωσίας (δεν θα συμπεριλάβει, δηλαδή, την ουκρανία), καθώς και (εκ μέρους των ηπα) ότι δεν πρόκειται να εγκατασταθούν στην ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού στα ανατολικά πυραύλους μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς…

Από πρώτη ματιά θα έλεγε κάποιος ότι η κίνηση της ανεγκέφαλης αλεπούς ήταν επιεικώς ανόητη. Πρώτον, οι «γραπτές συμφωνίες» είναι (αποδεδειγμένα) κωλόχαρτα για την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Δεύτερον, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι πιο στενοί σύμμαχοί της στην ευρώπη (πολωνία, βαλτικά κράτη) είναι αδύνατο να υποχωρήσουν, ακόμα και συμβολικά, απέναντι στη Μόσχα, με αντάλλαγμα … να μην εισβάλει στην ουκρανία (κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν θα το έκανε)!!

Όμως όχι. Μ’ αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα η Μόσχα (φαίνεται πως) επιδιώκει να οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον απ’ την μια και το Βερολίνο και το Παρίσι απ’ την άλλη… Απειλώντας ότι αν δεν δοθούν οι εγγυήσεις που εύλογα ζητάει, αντί να εισβάλει στην ουκρανία θα βάλει τους δικούς της μικρού και μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους στα δυτικά σύνορά της… σημαδεύοντας (όχι την Ουάσιγκτον) αλλά το ευρωπαϊκό έδαφος! Ένα remake της αντίθεσης SS 20 (σοβιετικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που είχαν εγκατασταθεί στην πολωνία) με Persing και Cruise (αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που επρόκειτο να εγκατασταθούν στη δυτική γερμανία) η οποία, στη δεκαετία του 1980, προκάλεσε μεγάλη κρίση και τεράστιες διαδηλώσεις στη δυτική ευρώπη…

Μ’ άλλα λόγια: την ώρα που η Μόσχα ζητάει απ’ την Ουάσιγκτον να «παγώσει» τα μιλιταριστικά σχέδιά της, κοιτάει προς το Βερολίνο και το Παρίσι για να δει αν και πως θα φρενάρουν αυτά τα σχέδια βαθαίνοντας τις ρωγμές μέσα στο νατο… Πράγματι, η ανεγκέφαλη αλεπού ενημερώνει σταθερά τόσο την γαλλική όσο και την (καινούργια) γερμανική για τις όποιες εξελίξεις αλλά και για την αποφασιστικότητά της να βάλει τα ευρωπαϊκά κράτη «στο στόχαστρο» αν αυτά δεν βρουν τρόπο να μπουν «στο κάδρο» σαν αντίβαρο στην Ουάσιγκτον.

Το δυτικό μέτωπο (3)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Μπορεί αυτό το τριγωνικό bras de fer να καταλήξει σε εύλογο χρόνο σε ένα κάποιο σημείο «ισορροπίας»; Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Πρώτον επειδή η «ανάσχεση» των rivals (Πεκίνο, Μόσχα και σύμμαχοί τους) που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους∙ και (εκτιμάμε πως) είναι αδύνατο να πετύχει χωρίς ανοικτό, κανονικό πόλεμο (αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση «νικητής» θα είναι μόνο η γενική καταστροφή του πλανήτη…). Δεύτερον επειδή η ουκρανική επικράτεια είναι πράγματι μια μαύρη τρύπα, της οποίας η ύπαρξη δεν στοιχίζει τίποτα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, δημιουργεί όμως προβλήματα στη Μόσχα. Τρίτον επειδή το «ουκρανικό πρόβλημα» είναι δίδυμο με το «ταϊβανέζικο πρόβλημα», κι αυτό το ξέρουν οι πάντες.

Τυπικά το Joνυσταλεάν έχει δηλώσει ότι τα «κουβεντιάσει» (απ’ το νέο έτος) με το ρωσικό καθεστώς, μέσω ειδικών αντιπροσώπων, τα αιτήματα του δεύτερου, προβάλοντας άλλη λίστα με τα δικά του… Και το νατο λέει το ίδιο. Η Μόσχα όμως έχει δηλώσει (και το εννοεί) ότι αυτά τα αιτήματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Συνεπώς και απ’ τις δυο μεριές πρόκειται μάλλον για ροκάνισμα του χρόνου, έχοντας όμως έναν παράγοντα (το ουκρανικό καθεστώς) που ακριβώς επειδή έχει δημιουργηθεί και συνεχίζει να υπάρχει και να δρα σαν «πράκτορας προβοκάτορας», μπορεί να χρησιμοποιείται κατά βούληση μόνο απ’ την μια μεριά (την Ουάσιγκτον) για οποιαδήποτε «δουλειά» χρειάζεται. Που σημαίνει: το ροκάνισμα του χρόνου δεν είναι συμμετρικό.

Έχουμε υποστηρίξει ότι η Μόσχα θα ήταν ικανοποιημένη με μια «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο, μ’ ένα καινούργιο καθεστώς που δρώντας «πατριωτικά» θα απομακρυνόταν απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς χωρίς κατ’ ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά της ανεγκέφαλης αλεπούς. Γι’ αυτό εξάλλου είχε υπογράψει και τις συμφωνίες του Minsk (στις οποίες η Ουάσιγκτον δεν συμμετείχε και, προφανώς, θέλει να εξαφανίσει). Η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) ξέρει πως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια «εσωτερική αλλαγή» θα ανοίξει την όρεξη της Βαρσοβίας που διεκδικεί ιστορικά ένα καλό μέρος της δυτικής ουκρανίας∙ μια τέτοια αλληλουχία εξελίξεων μόνο υπέρ του ρωσικού συμφέροντος δεν θα ήταν. Προτιμάει μια ενιαία ουκρανία, έστω τυπικά, στα σημερινά της σύνορα, με επίγνωση της πολιτικής γεωγραφίας, με μια αισθητή αυτονομία για το Donbass, με αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας, και σε κάθε περίπτωση μακριά απ’ την Ουάσιγκτον. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με εισβολή του ρωσικού στρατού, ακόμα κι αν επιχειρησιακά είναι μια κατ’ αρχήν εύκολη υπόθεση.

Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη ο κλόουν Zelensky (πρόεδρος στο Κίεβο) βγήκε να καταγγείλει ότι «ουκρανοί αξιωματικοί σε συνεργασία με μεσαία στελέχη του ρωσικού καθεστώτος ετοιμάζουν πραξικόπημα εναντίον του»!… Έδωσε, μάλιστα, και την ημερομηνία του πραξικοπήματος: 1 Δεκέμβρη! Είναι η πιο γελοία καταγγελία τέτοιου είδους που έχει γίνει ποτέ: ο Zelensky δεν έκανε τίποτα κατά των υποτιθέμενων πραξικοπηματιών, δεν «έδεσε» κανέναν καραβανά σαν ύποπτο… σε μια βδομάδα το είχε ξεχάσει κι ο ίδιος! Τι σόι καταγγελία ήταν αυτή; Είναι αλκοολικός; Παίρνει drugs;

Άγνωστο… Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε πως αναφερόμενοι με προσμονή στην «θέληση του ουκρανικού λαού» τόσο ο Putin όσο και ο Medvedev έχουν προσπαθήσει διακριτικά να «απαλλάξουν των ευθυνών» του τον Zelensky… Θεωρούν έμμεσα ότι δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά μάλλον οι φασιστομηχανισμοί που έχουν αναπτυχθεί και δρουν κάτω απ’ τα πόδια του. Σε μια τέτοια περίπτωση ένα «soft» πραξικόπημα, που θα κρατούσε τον Zelensky στην καρέκλα του αναλαμβάνοντας την εκκαθάριση αυτών των μηχανισμών δια της βίας, θα ήταν η κατάλληλη ενέργεια στην κατάλληλη θέση: απ’ την μια θα εμπόδιζε τις ηπα και τους συμμάχους τους να καταγγείλουν την Μόσχα σαν «εισβολέα μέσω proxies», και απ’ την άλλη θα εξασφάλιζε εκείνο που εξυπηρετεί την Μόσχα – και καθόλου την Ουάσιγκτον. Η οποία, ας το προσθέσουμε, επιδιώκει όλο και πιο φανερά να «αξιοποιήσει» στρατιωτικά το ουκρανικό έδαφος στη θέση του χαμένου αφγανικού…

Αυτό (κατά την ταπεινή μας άποψη) σημαίνει ότι μια (ελεγχόμενη) όξυνση της κρίσης που θα δείχνει ότι τραβάει την ουκρανία στο χείλος του γκρεμού θα ήταν μια χαρά εξήγηση για την αιτία ενός τέτοιου «soft» πραξικοπήματος, για το-καλό-του-ουκρανικού-λαού… Και ο Zelensky, αν δεν είναι αλκοολικός ή τοξικός, μάλλον θα χαιρόταν γι’ αυτό…

Θεωρείστε το σαν υπόθεση εργασίας (απ’ την μεριά μας). Εκείνο που έχουμε σα σίγουρο είναι πως είναι αδύνατο να μπαίνει η Ουάσιγκτον στα ρουθούνια της Μόσχας, με τον τρόπο που το κάνει, σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, για πολύ καιρό ακόμα…