Κακές συνήθειες

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Θα μπορούσαν να είναι ‘80s. Αλλά είναι early ‘20s. Ίσως η μουντάδα και η κατάθλιψη των καιρών να τους αδικούν. Αλλά το rock ‘n’ roll είναι rock ‘n’ roll, και τις χρονιές δεν τις κοιτάει.

Οι Bad Habits – και οι καλημέρες μας.

Η «προίκα» (και η εξάρτηση…)

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Ενώ πολλές χώρες εξετάζουν τα τελευταία χρόνια το μέτρο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για κάθε πολίτη τους και ορισμένες έχουν ήδη πειραματιστεί σχετικά, στη Γερμανία εκφράζονται σκέψεις για ένα προωθημένο βήμα με ζητούμενο πάντα τη μείωση της ανισότητας. Ένα από τα σημαντικότερα ινστιτούτα οικονομικών ερευνών στη χώρα, το DIW, προτείνει στο γερμανικό κράτος να χορηγεί σε κάθε πολίτη ανεξαιρέτως 20.000 ευρώ στην αρχή της ζωής του και συγκεκριμένα με την ενηλικίωσή του, στα 18 του χρόνια, ώστε να του προσφέρει τη δυνατότητα είτε να σπουδάσει, είτε να ανοίξει δική του επιχείρηση, είτε να αποκτήσει κάποια επαγγελματική κατάρτιση, είτε ακόμα και να καταβάλει ένα τμήμα του τιμήματος για την αγορά ενός περιουσιακού στοιχείου. Όχι βέβαια για να το σπαταλήσει.

Η ιδέα είναι στο ίδιο πνεύμα με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ένα μέτρο που στοχεύει στην ελαχιστοποίηση της φτώχειας με τη χορήγηση ενός στοιχειώδους εισοδήματος σε όλους, χωρίς καμία προϋπόθεση και χωρίς καν εξακρίβωση της περιουσιακής κατάστασης των δικαιούχων. Όπως, πάντως, επισημαίνει σχετικό ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας Deutsche Welle, η «ελάχιστη περιουσία» η Grunderbe όπως είναι ο γερμανικός όρος, είναι μια ιδέα με ιστορία αιώνων…. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς … το μέτρο θα κοστίζει στο γερμανικό κράτος 22,6 δις ετησίως, καθώς κάθε χρόνο ενηλικιώνονται στη Γερμανία περίπου 750.000 πολίτες…

Έτσι ξεκινάει το σχεδόν διθυραμβικό ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» στις 14 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Πρόκειται βέβαια για ιδέα / πρόταση του Βερολινέζικου think tank και όχι απόφαση του γερμανικού κράτους. Ακόμα κι αν γίνει επίσημη κρατική πολιτική πάντως οι γερμανοί νεολαίοι δεν θα κρατάνε σακούλες για να μαζεύουν τα κατοστάρικα που θα πέφτουν απ’ τον ουρανό! Το ποσό της «προίκας» (20.000 ευρώ) είναι ελάχιστα μεγαλύτερο (στη γερμανία) απ’ τον ετήσιο βασικό μισθό του ανειδίκευτου για μια χρονιά, δώδεκα μηνιάτικα δηλαδή, (19.020 ευρώ). Και, υποθέτουμε, θα αντικαταστήσει ή θα απορροφήσει τα όποια επιδόματα υπάρχουν…

Είναι αλήθεια ωστόσο ότι η ιδέα του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» γυροφέρνει στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο στα κεφάλια μιας (από πρώτη, αλλά μόνο πρώτη ματιά απρόοπτης) συμμαχίας μεταξύ νεο-φιλελεύθερων και «αριστερών» ειδικών, διανοούμενων… γενικά φιλάνθρωπων… εδώ και κάμποσα χρόνια. Στελεχών του συστήματος δηλαδή, που ανησυχούν για την διευρυνόμενη ανισότητα στις κοινωνίες της 3ης και ακόμα περισσότερο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Εκτιμάμε πως με την μια ή την άλλη μορφή θα μπει σε εφαρμογή κάποια στιγμή, όχι μακρινή: όπως τα καπιταλιστικά κράτη και τ’ αφεντικά φροντίζουν για την καλή μας υγεία (εεε;) έτσι θα φροντίσουν όχι για την «μείωση των ανισοτήτων» αλλά για έναν πιο συστηματικό και καθολικό έλεγχο της σύγχρονης, σημερινής και αυριανής εργατικής τάξης. Ένα πατερναλιστικό ενδιαφέρον που θα πουληθεί σαν «φιλόπτωχη ευεργεσία», μέσα από ένα σύνθετο σύστημα πειθάρχησης το οποίο έχουμε ονομάσει και παρουσιάσει εδώ (στην ασταμάτητη μηχανή) ονομάζοντάς τον το διπλό αφεντικό.

Τι γενναιοδωρία υπάρχει λοιπόν στην πιο πάνω ιδέα / πρόταση στην ευρύτητά της; Καμία! Πρόκειται για τον ατσάλινο υπολογισμό πως αν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» στα χαμηλά της κοινωνικής διαστρωμάτωσης επιδοτείται μ’ ένα μικρό, συμβολικό χρηματικό κεφάλαιο (: ποσό χρημάτων) με συγκεκριμένους, αυστηρούς και επιτηρούμενους όρους, τότε α) θα αλλοτριωθεί τόσο όσο χρειάζεται για να «ξεχάσει» την προλεταριοποίησή του∙ β) θα αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης με τον «χορηγό» του (το κράτος, δηλαδή, σαν κόμμα του κεφάλαιου) νομιμοποιώντας την αντίστροφη σχέση, το «δικαίωμα του χορηγού / χρηματοδότη» να ελέγχει την σωστή και υπεύθυνη ζωή των “επωφελούμενων”.

Στο πιο πάνω απόσπασμα το «όχι, βέβαια, να το σπαταλήσει» είναι δηλωτικό των αυστηρών όρων. “Βέβαια”: μ’ αυτήν την προίκα δεν επιδοτείται η κατανάλωση, η σπατάλη! Επιδοτείται η επένδυση του Εαυτού – Κεφάλαιο, με τρόπο που να μπορεί να πιστοποιηθεί… Δεν θα βγαίνουν τα ευρώ λίγα λίγα απ’ το λογαριασμό∙ θα πηγαίνουν διατραπεζικά εκεί που πρέπει… Εκείνο που στις προηγούμενες δεκαετίες εμφανιζόταν σαν ατομική ή/και οικογενειακή (σε κάθε περίπτωση ιδιωτική δραστηριότητα), η μαζική μικροαστικοποίηση δηλαδή μέσω της «επένδυσης στον Εαυτό – Κεφάλαιο», πρόκειται να αποκτήσει και την κρατική (άρα κεντρικά ελεγχόμενη) διάστασή του. Όχι επειδή οι «φτωχοί» δεν μπορούν να επενδύσουν στους Εαυτούς τους – αυτή η πονοψυχιά είναι προσχηματική!… Αλλά επειδή σε συνθήκες εντατικής ρευστοποίησης της αγοράς εργασίας (: διαρκής αναδιάρθρωση ειδικοτήτων…) είναι απαραίτητος ένας κεντρικός «πύργος ελέγχου» τόσο των εργασιακών ροών όσο και της πειθαρχίας εκείνων που ζουν πουλώντας την εργατική τους δύναμη, σωματική, διανοητική – ή ζωτική (επ’ αυτής άλλη φορά…)

Αν στον κεϋνσιανισμό η μορφή – κράτος ήταν ο υποτιθέμενα ουδέτερος παράγοντας ανάμεσα στ’ αφεντικά και στην εργατική τάξη (του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα), στο άμεσο μέλλον η «σ.δ.ι.τ.» δομή εξουσίας θα είναι ο «τιμονιέρης», ή πιο σωστά ταυτόχρονα ο κώδικας – οδικής – κυκλοφορίας και ο τροχονόμος των νέων, ρευστών, συχνά πρωτοφανών σχέσεων, μορφών και «συμπεριφορών» εργασίας. Και για να είναι τέτοιος η μορφή – κράτος πρέπει να δείχνει «πειστικός» στο ενδιαφέρον του για το πόπολο.

Όπως ακριβώς η «προστασία της δημόσιας υγείας» στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο ήταν και είναι το αντίθετο, είναι η βίαιη υπαγωγή των σωμάτων στις προδιαγραφές του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, της νέας, αναβαθμισμένης «βιομηχανίας της υγείας», και της ψηφιακής επιτήρησης κατά της «κοινωνικής ανευθυνότητας», έτσι και η «προστασία έναντι των κοινωνικών ανισοτήτων» είναι η διαρκής οργάνωση, αναδιοργάνωση και έλεγχος αυτών των ανισοτήτων. Πάντα μέσα απ’ το ατελείωτο τούνελ της «ατομικής κοινωνικής ευθύνης».

Υποψιαζόμαστε (για να μην πούμε ότι είμαστε σχεδόν σίγουροι) πως οι ίδιοι «εισαγγελείς» της νέας κανονικότητας που τόσο καλά γνωρίσαμε ήδη, θα σταθούν ξανά μπροστά μας. Με το δάκτυλο υψωμένο και τις καταγγελίες, τις κατάρες και τις ψευτιές τους ίδιες στον πυρήνα τους.

Το θέμα θέλει αναλυτική δουλειά. Συνεπώς θα τα λέμε κι από ‘δω, θα τα λέμε και μέσω των Sarajevo.pdf σε μεγαλύτερη έκταση….

(αφίσα: υποφέροντας απ’ αυτό το είδος της επιμονής ότι η τάξη μας πρέπει να προβλέπει και να ετοιμάζεται για να είναι αξιόμαχη αντί να σέρνεται υπνωτισμένη και λιπόθυμη απ’ τα διάφορα «σοκ και δέος» του συστήματος, πριν σχεδόν 4 χρόνια, τον Μάρτη του 2018, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία είχε παρουσιάσει δημόσια την επερχόμενη αντίθεση.

Μάταια: στα στρατοδικεία που στήνει και θα στήσει ο καιροσκοπισμός και ο διάχυτος διανοητικός λουμπενισμός οι έγκαιρες, αναλυτικές, ανταγωνιστικές προειδοποιήσεις δεν έχουν καμιάν αξία. Οι πραιτωριανοί δεν έχουν σπουδαία μνήμη, ακόμα κι αν νομίζουν ότι έχουν σπουδαία προοπτική.

Και η αμνησία, η λήθη, η ακρισία, η μικρόνοια και η μικροψυχία, έχουν γίνει προσόντα προς επιδότηση…)

Κίεβο

Ένας αμερικάνος εκπαιδευτής και ένας ουκρανός εκπαιδευόμενος, στο ουκρανικό Staryshi το περασμένο καλοκαίρι… Το αμερικανικό πεντάγωνο δεν έμαθε τίποτα απ’ αυτούς που εκπαίδευσε στο αφγανιστάν…

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Η Μόσχα ζητάει απ’ το νατο να δεσμευτεί εγγράφως ότι δεν πρόκειται να επεκταθεί κι άλλο, ανατολικότερα. Μοιάζει ως εάν αυτή η επέκταση να αφορά την ουκρανία και την γεωργία… Οι νατοϊκοί απ’ την μεριά τους (και οπωσδήποτε το Joνυσταλεάν) απορρίπτουν τέτοιο ενδεχόμενο: «δεν μπορεί μη μέλος της συμμαχίας να έχει λόγο για τις εγγραφές νέων μελών» λένε. Έχουν κι αυτοί τα (διαδικαστικά) δίκια τους.

Μόνο που αυτός ο καυγάς είναι παράξενος. Ειδικά η ουκρανία δεν πληροί κανένα απ’ τα βασικά προαπαιτούμενα για ένταξη στο νατο! Πρώτον, έχει «ενεργή σύγκρουση» στο έδαφός της, κι αυτό αντίκειται στις προδιαγραφές ένταξης: αν ένα κράτος έχει τέτοια (ενεργή σύγκρουση) γινόμενο μέλος, τα υπόλοιπα θα είναι υποχρεωμένα να του συμπαρασταθούν αμέσως – στρατιωτικά… Στην περίπτωση του Κιέβου αυτό θα σήμαινε πλήρη ανάφλεξη του 4ου παγκόσμιου + ανοικτή στρατιωτική συμμαχία των «δυτικών δημοκρατιών» με νεοναζί… Δεύτερον, δεν πληροί ένα ακόμα απ’ τα βασικά κριτήρια: να έχει σταθερή δημοκρατία και λειτουργική, αποτελεσματική νομοθεσία. Ένας απ’ αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς που «παίρνουν μέτρα» στα κράτη για ζητήματα «δημοκρατικότητας», η transparency international, κατέταξε το 2020 το ουκρανικό καθεστώς στην 117η θέση (σε 180 κράτη) σε σχέση με την «διαφθορά». Με τέτοιο σκορ μια ουκρανική καρέκλα στις Βρυξέλες (: το αρχηγείο του νατο) είναι πολύ μακρινή.

Κι ας αφήσουμε το τελευταίο σοβαρό εμπόδιο: μεγάλο μέρος του ουκρανικού πληθυσμού, ίσως και το μισό, είναι έντονα αντίθετο σε μια τέτοια ένταξη.

Διαβάστε τη συνέχεια »

Βαλτική

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Η Βαλτική και η πιθανότητα ένταξης στο νατο της φινλανδίας ή της σουηδίας (ή και των δύο) είναι το πιο «κρυφό» θέμα της τωρινής αναμέτρησης σ’ αυτό το μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και, πράγματι, η απαίτηση της Μόσχας για τερματισμό της νατοϊκής περικύκλωσης στα δυτικά σύνορά της εύλογα μπορεί να αφορά αυτά τα δύο κράτη το ίδιο ή και περισσότερο απ’ την ουκρανία και την γεωργία.

Φαίνεται πως υπάρχουν «πιέσεις» (;) ή και μεθοδεύσεις (;) για μια τέτοια νατοϊκή «διεύρυνση». Σίγουρα υπάρχουν τέτοιες απειλές. Ο δανός πρώην (2009 – 2014) γ.γ. του νατο Anders Fogh Rasmussen το δήλωσε πρόσφατα έξω απ’ τα δόντια (συνδέοντας το με την εικονική πιθανότητα ρωσικής επέμβασης στην ουκρανία…) Ο τωρινός νορβηγός Jens Stoltenberg συνεντευξιαζόμενος πριν 5 μέρες μίλησε και σαν «εκπρόσωπος» της Στοκχόλμης και του Ρέιγκιαβικ:

… Και ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι … η φινλανδία και η σουηδία που δεν ζητούν αυτή τη στιγμή την ένταξή τους στο νατο, έχουν δηλώσει πολύ καθαρά ότι ακόμα και γι’ αυτές είναι απαράδεκτο το να ζητάει η ρωσία μια γραπτή, νομικά δεσμευτική συμφωνία με το νατο που να λέει ότι δεν θα υπάρξει άλλη επέκταση…

Μη μέλος της συμμαχίας δικαιούται να έχει γνώμη για την σύνθεσή της – αρκεί να είναι η σωστή… Προς το παρόν οι φινλανδικές πολιτικές βιτρίνες λένε ότι δεν πρόκειται να κάνουν τέτοια αίτηση… Σε κάθε περίπτωση μια προσεκτική ματιά στους χάρτες στη συνέχεια δείχνει το γιατί η Μόσχα έχει κάθε σοβαρό λόγο να ανησυχεί για τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις του Joνυσταλεάν και σ’ αυτή την περιοχή∙ και γιατί είναι υποχρεωτικό να προχωρήσει σε συμπαγή στρατιωτική συμμαχία με τη λευκορωσία – και βάσεις εκεί – κατ’ αρχήν σαν αμυντική κίνηση. Δείχνει επίσης το γιατί η αμερικανική έχθρα προς τον αγωγό nordstream 2 είναι «πολλαπλών χρήσεων».

Διαβάστε τη συνέχεια »

Αστάνα 3

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Οι αρχικές διαμαρτυρίες των πιο πληβειακών κοινωνικών στρωμάτων στο καζακστάν για τον απότομο σχεδόν διπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου (μετά την κατάργηση της διατίμησης την πρωτοχρονιά) ήταν 100% δικαιολογημένες. Πρέπει ωστόσο να διατυπώσουμε το καχύποπτο ερώτημα «ποια κυβέρνηση και γιατί προκαλεί τόσο χοντροκομμένα την μοίρα της», όταν ακόμα και η εντόπια αμερικανική πρεσβεία έχει προειδοποιήσει / αναγγείλει “ταραχές” μέρες πριν καν ανακοινωθεί η αύξηση… Βλακεία; Άγνοια κινδύνου; Εσκεμμένη επιτάχυνση μιας αναπόφευκτης εξέλιξης ώστε να μην προλάβει να “ωριμάσει”; Τι;

Εν τω μεταξύ σημειώνεται (και σωστά) η παρουσία των τουρκικών υπηρεσιών (της διαβόητης ΜΙΤ) στην εκτροπή των αρχικών διαμαρτυριών σε ένοπλη σύγκρουση. Όχι μόνο των τουρκικών: υπήρχαν δάκτυλα και χέρια απ’ την αγγλική MI6 και (εύλογα) απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες – ειδικά αν ευσταθεί (αλλά δεν έχουμε αποδείξεις ακόμα) ότι στον δεύτερο γύρο, τον ένοπλο, συμμετείχαν και μισθοφόροι του isis μεταφερμένοι απ’ το αφγανιστάν*…

Αλλά η ΜΙΤ; Τι δουλειά έκανε στο συγκεκριμένο colour ημι-πραξικόπημα; Η εξήγηση ότι η Άγκυρα προσπαθεί να υπονομεύσει την Μόσχα (ή και το αντίθετο) είναι τόσο παλιά και αποτυχημένη ώστε πρέπει να αναρωτηθούμε αν προωθείται σκόπιμα από κάποιες πλευρές (υποστηρικτικές του ευρασιατικού project) για λόγους συσκότισης.

Το γεγονός που μπορεί να φωτίσει τα υπόλοιπα είναι η ταχύτητα με την οποία οι ρωσικές «ειδικές δυνάμεις» (και περισσότερο για λόγους εντυπώσεων παρά επειδή ήταν απαραίτητες, οι ανάλογες απ’ τα υπόλοιπα μέλη του CSTO) μπήκαν, συντεταγμένα, στο κοζάκικο πεδίο μάχης. Χρειάστηκαν 82 πτήσεις αερομεταφοράς (ένας όχι μικρός αριθμός για επιμελητειακή διαχείριση) πεζοναυτών εκπαιδευμένων σε urban warfare, κυρίως απ’ την ρωσία αλλά και την αρμενία, την λευκορωσία, το τατζικιστάν και το κιργιζιστάν. Κι όλα έγιναν εντυπωσιακά γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς να χρειαστεί να εμπλακούν σε συγκρούσεις ή να σκοτώσουν (παρά τις αντίθετες βαθυστόχαστες «αναλύσεις» διαφόρων στα μέρη μας… Λυπούμαστε αλλά όλοι αυτοί έχουν χάσει «τ’ αυγά και τα καλάθια» πλέον…). Έτσι ώστε όσοι δεν ενδιαφέρονται να μυθολογήσουν για την στρατιωτική υπεροχή του CSTO μπορούν να καταλήξουν σ’ ένα πιο λογικό συμπέρασμα: η Μόσχα ήξερε∙ ήξερε από πριν, και ήταν έτοιμη έγκαιρα. Κι αυτό ακριβώς συνέβη.

Διαβάστε τη συνέχεια »

Αστάνα 4

Δευτέρα 17 Γενάρη>> O τωρινός κοζάκος πρόεδρος Kassym-Jomart Tokayef, 69 χρονών, θεωρούμενος μεταρρυθμιστής, εκλεγμένος απ’ τον Ιούνη του 2019 (με 71%…), είναι απόφοιτος του κρατικού ινστιτούτου διεθνών σχέσεων της Μόσχας, την εποχή που υπήρχε σοβιετική ένωση. Μιλάει fluent ρωσικά και κινέζικα, έχει διατελέσει πρεσβευτής στο Πεκίνο και στη Σιγκαπούρη, υπουργός εξωτερικών και πρωθυπουργός του καζακστάν, και για δύο χρόνια γενικός διευθυντής των κεντρικών γραφείων του οηε στη Γενεύη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί «προϊόν» του προηγούμενου «αιώνιου» προέδρου Nazarbayev∙ καταλαβαίνει όμως πολύ καλά πως όσο εντείνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούσε το καθεστώς / clan Nazarbayev (η «δύση γενικά»…) μπάζει όλο και περισσότερο νερά.

Δεν μπορεί να εξαφανίσει την έντονη επιρροή «δυτικών» μηχανισμών (από πανεπιστήμια ως διάφορες μκο) στο καζακστάν. Μπορεί όμως να ενισχύσει την πολιτική γεωγραφία του κράτους, πάντα with a little help from some friends. Αυτό σημαίνει οργανική συμμετοχή στο ευρασιατικό project και συμμάζεμα των εσωτερικών εγκάθετων εμποδίων. (Κατά τα υπόλοιπα ο Tokayef έχει κάνει ενδιαφέρουσες μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού του συστήματος…)

Για την «δύση γενικά» το καζακστάν ήταν πεδίο άσκησης soft power τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ντροπιαστική (για το δυτικό κύρος) ήττα / αποχώρηση του νατο από το αφγανιστάν άλλαξε τα δεδομένα. Η Ουάσιγκτον κτύπησε όλες τις πόρτες των κρατών της κεντρικής ασίας ζητώντας γη και αέρα για βάση ή βάσεις∙ αν όχι μόνιμες σίγουρα on demand. Τις βρήκε κλειστές. Στο σημείο που βρίσκεται η παρακμή του αμερικανικού (και του αγγλικού) ιμπεριαλισμού δεν υπάρχουν περιθώρια: ό,τι δεν «σταθεροποιείται» κάτω από αμερικανικές αρβύλες ή κοντά σ’ αυτές κερδίζει υποψηφιότητα αποσταθεροποίησης. «Αν δεν είναι δικό μας τουλάχιστον δεν θα είναι ούτε των αντιπάλων μας» λέει το δόγμα. Άλλοτε ονομαζόταν «καμένη γη». Γίνεται όμως όλο και δυσκολότερο…

O αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) αιφνιδιάστηκε απ’ την ταχύτητα της «ειρηνευτικής απόβασης» του CSTO και έκανε μια δήλωση φιλοσοφικού είδους: Νομίζω ότι ένα μάθημα της πρόσφατης ιστορίας είναι πως αν οι ρώσοι μπουν στο σπίτι σου είναι μερικές φορές πολύ δύσκολο να τους διώξεις». Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, αλλά αυτή δεν είναι αμερικανική παροιμία.

Ίσως είναι ρωσική. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov απάντησε ανάλογα: Αν ο Antony Blinken ενδιαφέρεται για μαθήματα ιστορίας, να ένα που μου έρχεται στο μυαλό: αν οι αμερικάνοι μπουν στο σπίτι σου, θα είναι δύσκολο να μείνεις ζωντανός, να μη σε κλέψουν ή να μη σε βιάσουν… Αυτό είναι μάθημα όχι μόνο του πρόσφατου παρελθόντος αλλά του συνόλου των 300 χρόνων ύπαρξης του αμερικανικού κράτους. Υπάρχουν πολλοί άτυχοι λαοί που είχαν την άσχημη εμπειρία να δουν αυτούς τους απρόσκλητους στην πόρτα τους: οι ιθαγενείς της αμερικής, οι κορέατες, οι βιετναμέζοι και οι σύριοι μεταξύ άλλων…

Με ευγενικούς ή αγενείς μουσαφίρηδες, το καζακστάν εξελίχθηκε σε πρώτης γραμμής διαφήμιση του ρωσικού μιλιταρισμού. Οι ρώσοι «αντιτρομοκράτες» δεν πήγαν για να πολεμήσουν και δεν πολέμησαν αφού κανείς ένοπλος, κοζάκος ή μη, δεν διανοήθηκε να τους επιτεθεί (συνέβαλαν οι τουρκικές υπηρεσίες σ’ αυτό; άγνωστο…). Επίδειξη «ειρηνευτικού» επαγγελματισμού στην «αυλή» της Μόσχας (και του Πεκίνου), με πολλούς αποδέκτες.

Σε μια εποχή που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν χάσει (και) αυτήν την πατέντα, του ένοπλου ειρηνοποιού…

Σωλήνες μεγάλου βάθους

Τρίτη 11 Γενάρη>> Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να κατασκευαστεί ποτέ! Αλλά για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ο θρυλικός east med δεν ήταν σωλήνας. Ήταν ένα εικονικό γραμμικό «σύνορο», το οποίο ήθελε κυρίως για εσωτερική ιδεολογική χρήση. Να το εμφανίζει, δηλαδή, σαν «άγιο δισκοπότηρο» που ο τρισάθλιος αιώνιος εχθρός εμποδίζει να γεμίσει. Έγκαιρα είχαμε τονίσει πως πέρα απ’ τα ανυπέρβλητα τεχνικά εμπόδια και το δυσανάλογα τεράστιο κόστος του, πέρα απ’ το γεγονός ότι το γκάζι που θα ταξίδευε με τέτοιο τρόπο (και τόσο ακριβό δρόμο) προς ευρώπη μεριά θα ήταν πανάκριβο για τους τελικούς αγοραστές, πέρα επίσης απ’ το γεγονός ότι ένας τέτοιος αγωγός θα ήταν ευθέως εχθρικός προς τα συμφέροντα συμμάχων (όπως η χούντα του Sisi), θα έπρεπε να θεωρείται εχθρικός και προς τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, και ειδικά εκείνου του μέρους τους που βγάζουν κέρδη απ’ την μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου. Απ’ τις ηπα – για παράδειγμα.

Συνεπώς η αποκάλυψη (απ’ την συριζαϊκή ιστοσελίδα omegapress) ενός εσωτερικού εγγράφου που έστειλε το αμερικανικό υπ.εξ. στα αντίστοιχα σε Αθήνα, Τελ Αβίβ και Λευκωσία, στο οποίο το Joνυσταλεάν ξεκαθαρίζει «δεν μας ενδιαφέρει, το θεωρούμε επικίνδυνο» δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας. Μπορεί ο προηγούμενος αμερικάνος υπ.εξ., ο Πομπηίας, να είχε «ευλογήσει» την ιδέα∙ όμως κάθε λογικός άνθρωπος καταλάβαινε ότι παίζει το παιχνίδι-των-εντυπώσεων, σε μια εποχή γενικευμένης εικονικότητας.

Δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας∙ αλλάζει μόνο η εικονική πραγματικότητα, που είναι πια τόσο κοινότυπο εργαλείο εξουσίας (να θυμίσουμε τον φονικότητα του τσαχπίνη;) Τώρα, ζοχαδιασμένοι οι «πατριώτες» της δεξιάς και της αριστεράς, υπονοούν ότι το αμερικανικό ξεκαθάρισμα είναι … φιλοτουρκικό… Λάθος! Είναι φιλοαμερικανικό, όπως οτιδήποτε άλλο λένε ή κάνουν οι εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στο κάτω κάτω ένα υπηρεσιακό mail είναι ένα υπηρεσιακό mail: τώρα που γίνεται αλλαγή φρουράς στην πρεσβεία στην Αθήνα, κάποιο μεσαίο στέλεχος στην Ουάσιγκτον θεώρησε σωστό να επαναλάβει εκείνο που όλοι καταλαβαίνουν: το Joνυσταλεάν θέλει το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο αντιρωσικά, όχι αντιτουρκικά.

Και σ’ όποιον αρέσει…

Αστάνα 1

Τρίτη 11 Γενάρη>> Λένε ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα δεν υπάρχει φωτιά χωρίς καύσιμα υλικά. Είναι εύλογο να εκτιμήσει κάποιος ότι στην πρόσφατη έκρηξη / εξέγερση στο καζακστάν κάποιες δυτικές υπηρεσίες είχαν βάλει βαθιά τα χέρια τους∙ ειδικά αφού η αμερικανική πρεσβεία στο καζακστάν «προειδοποιούσε» απ’ τις 16 του περασμένου Δεκέμβρη για «μαζικές διαμαρτυρίες»… Πριν ανακοινωθεί ο διπλασιασμός της τιμής του υγροποιημένου φυσικού αερίου… Όμως οι υπηρεσίες, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν κατασκευάζουν ούτε τις αφορμές ούτε την μαζική διάθεση. Και, συνήθως, μετά τις «color revolutions», πετυχημένες ή όχι, αποκαλύπτεται η δομική αστάθεια του καθεστώτος που έγινε στόχος τους.

Η αφορμή θα μπορούσε να θυμίζει τα κίτρινα γιλέκα. Ο διπλασιασμός της τιμής του γκαζιού θα εκνεύριζε (αναπόφευκτα) τον πληθυσμό: στο καζακστάν όλοι έχουν αυτοκίνητα, κι όλα τα αυτοκίνητα κινούνται με liquid gaz, αφού πρόκειται για «εθνικό» προϊόν. Ωστόσο η ταχύτητα (δύο ή τρεις ημέρες) μετατροπής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας σε ένοπλη εξέγερση ξεπερνάει κατά πολύ την συγκεκριμένη αφορμή. Κι αν δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει πολύμηνη προετοιμασία (που υπήρξε…), είναι σίγουρα απαραίτητο να μείνουν αφύλακτες αποθήκες όπλων, και άλλα συμβολικά σημαντικά σημεία των πόλεων.

Με τα τώρα δεδομένα προκύπτει ότι τμήματα κάποιων κρατικών μηχανισμών του καζακστάν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην εξέλιξη των γεγονότων. Το γεγονός ότι το πρώτο κεφάλι που πήρε ο νυν πρόεδρος Τοκάγιεφ ήταν του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του καζακστάν Καρίμ Μασίμοφ είναι χαρακτηριστικό.

Δεν ήταν η τυπική «χρωματιστή επανάσταση». Δεν ήταν επίσης η τυπική απόπειρα πραξικοπήματος. Είναι κάτι ανάμεσα, ένας συνδυασμός.

Διαβάστε τη συνέχεια »

Αστάνα 2

Τρίτη 11 Γενάρη>> Υπάρχει κάτι ακόμα, ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς αλλά ιδιαίτερα επίκαιρο σ’ αυτούς τους καιρούς: το αμερικάνικο βιοτεχνολογικό (παρα)κράτος έχει εγκαταστήσει στο κοζάκινο έδαφος απ’ το 2013 τρία εργαστήρια ερευνών βιολογικού πολέμου. Το κεντρικό λέγεται Central Reference Laboratory, είναι στην Almaty (δίπλα στα σύνορα με το κιργιζιστάν και κοντά στα σύνορα με την κίνα), ενώ υπάρχουν άλλα δύο, στην Otrar, μια επαρχιακή πόλη στα νότια κοντά στα σύνορα με το ουζμπεκιστάν, και στην Zhambyl, μια ορεινή επαρχιακή περιοχή «κολλητά» στα σύνορα με την ρωσία στον βορρά. Χρηματοδοτούμενα απ’ τις ηπα (γιατί όχι απ’ τον κύριο Fauci;) είναι κρίκοι της αλυσίδας «βιολογικών εργαστηρίων» που η Ουάσιγκτον έχει απλώσει κοντά στα ρωσικά και κινεζικά σύνορα, με πιο γνωστό το διαβόητο Lugar Center στη γεωργία.

Διαβάστε τη συνέχεια »