Category: Ασταμάτητη μηχανή

14/2/2017. Και τι ενδιαφέρει τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες (και το βαθύ κράτος πίσω τους) για την αμερικανική «αστάθεια κορυφής» σ’ αυτήν την «ενδιάμεση περίοδο»; Για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς (που δεν ακούγεται για προφανείς λόγους) είναι ότι η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού δεν έχει διορίσει τους καινούργιους εκπροσώπους της Ουάσιγκτον στο συμβούλιο του δντ. Αλλά θα πρέπει να το κάνει.
Και ποια θα είναι η γραμμή τους για την συνέχεια της συμμετοχής (ή όχι) στο ατελείωτο πρόγραμμα διάσωσης του ελληνικού κράτους; Άγνωστο. Ωστόσο ακόμα και οι πιο «φιλελληνικές» εκτιμήσεις για το θέμα θεωρούν απίθανο οι ψοφιοκουναβικοί στο δντ να είναι θιασώτες της «με ελαστικότητα» συνέχισης του δανεισμού της Αθήνας. Οι περισσότεροι εστιάζουν στο πως βλέπει η Ουάσιγκτον το Βερολίνο («στραβά», το δηλώνει) και στο ότι δεν θα ήθελε να το διευκολύνει να αποφύγει την ελληνική χρεωκοπία – αν υποθέσουμε ότι αυτό θέλει το γερμανικό καθεστώς.
Θέλει, όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς κάτι τέτοιο το Βερολίνο; Χμμμμ…. Στα μέρη μας, όπου το πιο συνηθισμένο για τις πολιτικές βιτρίνες είναι να λένε, να ξελένε, να ξαναλένε κάτι άλλο, και ύστερα πάλι να το ξελένε, κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ωστόσο δεν είναι οι πάντες έτσι· σίγουρα δεν είναι έτσι οι κεντρικές πολιτικές βιτρίνες του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου. Και οι δηλώσεις (όχι των σοσιαλδημοκρατών που έτσι κι αλλιώς, ενόψει εκλογών, πρέπει να κάνουν και λίγη αντιπολίτευση αλλά) των χριστιανοδημοκρατών, μας φαίνονται πολύ καθαρές…
Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: τι κάνει επιθυμητό «εταίρο» ένα κράτος που δεν μπορεί να δέσει ούτε τα παπούτσια του; Φυσικά σε οποιαδήποτε κρατική πολιτική πρέπει να περιμένει κανείς και ελιγμούς· και η γερμανική περίπτωση δεν εξαιρείται.
Ωστόσο τα σφικτά χρονοδιαγράμματα που στα μέρη μας παιρνούν ντούκου δεν είναι αστειάκι.

14/2/2017. Οι φιλόδοξοι «απελευθερωτές» της αριστεράς του «κόμματος της δραχμής» είναι μόνο «συνιστώσες» του. Και μάλιστα αλληλοϋποβλεπόμενες. Λογικό αφού δεν υπάρχει κάποιο άλογο που να φαίνεται ικανό όχι απλά να μπει στη βουλή αλλά να πιάσει ένα ποσοστό τέτοιο που να σύρει και τις υπόλοιπες συνιστώσες πίσω του, με την ελπίδα ότι θα πιάσουν μερικές καρέκλες εδώ κι εκεί. Το μοντέλο προεκλογικός «συ.ριζ.α.» δεν δουλεύει· και η φτώχια φέρνει γκρίνια.
Όμως η βασική δουλειά της αριστεράς του «κόμματος της δραχμής» έχει ήδη γίνει. Και με το παραπάνω. Όπως σε όλη τη διάρκεια του ιδεολογικού βομβαρδισμού του βαθέος κράτους, απ’ τις αρχές του Μάη του 2010, έτσι και τώρα αυτή η αριστερά το μόνο που κάνει είναι να ξεπλένει την δεξιά και την άκρα δεξιά του ίδιου κόμματος (της δραχμής). Ανοίγοντάς της τον δρόμο μέσα απ’ τη νομιμοποίηση («απ’ τα αριστέρα») των βασικών εθνικιστικών κλισέ. Για την «εθνική οικονομία», την «εθνική παραγωγή» και, φυσικά, το άγιο δισκοπότηρο: το «εθνικό νόμισμα».
Το τραγικό είναι ότι τα βοθρολύματα τους υπερφαλάγγισαν απ’ το 2012 (με κριτήρια «λαϊκής επιρροής») κι αυτοί έκαναν ότι ψιχαλίζει. Τώρα διακινδυνεύουν να τους υπερφαλαγγίσει και ο κανάς Ψώρρας…

(Ρητορική ερώτηση. Στην υποθετική περίπτωση της “επιστροφής στο εθνικό νόμισμα”, και μάλιστα με ισοτιμία 1:1 απέναντι στο ευρώ όπως λένε όλοι οι σοφοί, λογικά θα πρέπει να υπάρχουν και εικοσάρες, δεκάρες, πεντάρες. Όπως παλιά. Θα είναι τα ισοδύναμα των 20, των 10 και των 5 σεντς. Θα έχουν και τρύπα στη μέση οι νέες πενταροδεκάρες, όπως οι παλιές; Να περνάνε σπάγγο από μέσα τα πιτσιρίκια και να φτιάχνουν κολιέ παίζοντας; Πείτε μας ω σοφοί σωτήρες!Μην μας κρατάτε σε αγωνία!

13/2/2017. Χάρη στον αποκλεισμό της al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατάφεραν να προωθηθούν μέσα στην πόλη απ’ τα δυτικά και τα βόρεια. Για να υπάρχει μια ιδέα της de facto συμμαχίας μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού: τα ρωσικά βομβαρδιστικά υποστήριζαν ταυτόχρονα και τις δύο προωθήσεις. Και του συριακού στρατού προς την Tadif, μια μικρή πόλη 2 χιλιόμετρα νότια της al-Bab, και του τουρκικού προς την al-Bab.
Προκύπτει πως Άγκυρα και Μόσχα (η δεύτερη για λογαριασμό και της Δαμασκού) υπέγραψαν στις 12 του περασμένου Γενάρη μια συμφωνία συνεργασίας, που οριοθετεί τα «σύνορα» των τουρκικών, και απ’ την άλλη πλευρά των συριακών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για την εθνική οδό Μ4, που περνάει ανάμεσα στην Tadif και την al-Bab. Ο τουρκικός στρατος δεν θα περάσει νοτιότερα, ο συριακός δεν θα ανέβει βορειότερα…
Ο Ερντογάν λέει τώρα ότι ο στρατός του θα προχωρήσει ανατολικά. Πρώτα προς την Manbij. Και μετά θα κατευθυνθεί νότια, προς την «πρωτεύουσα» του isis, την Raqqa. Ο δρόμος προς την Manbij είναι η M4… Αλλά πίσω απ’ τις διακηρύξεις υπάρχει μια ζόρικη πραγματικότητα.
Αν ο τουρκικός στρατός και οι ένοπλοι του fsa δυσκολεύτηκαν (και μάτωσαν) τόσο πολύ για να καταλάβουν την al-Bab πως σκοπεύουν να τα καταφέρουν κατά της Manbij, η οποία ελέγχεται απ’ τις κουρδικές ypg και αμερικάνους «συμβούλους»; Κι αν ήταν απαραίτητη η ρωσική αεροπορική βοήθεια και ο ελιγμός του συριακού στρατού στην al-Bab, θα αναλάβει η Μόσχα την ίδια υποστηρικτική δράση εναντίον των φίλων της Ουάσιγκτον;
Είναι πιθανόν οι διακηρύξεις του Ερντογάν να μείνουν απλά λόγια. Ή, διαφορετικά, θα πρέπει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού να «πουλήσει» τις ypg, κάτι που δεν μας φαίνεται τόσο απλό. Γιατί εκτός απ’ την Ουάσιγκτον στις κουρδικές πολιτοφυλακές έχει επενδύσει πολλά και το Τελ Αβίβ.
Οπότε; Ίσως βγαίνει κάποιο συμπέρασμα απ’ αυτό: το ότι ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο στρατός του θα φύγει απ’ το συριακό έδαφος αφού πρώτα διώξει τους τρομοκράτες απ’ την Manbij (ypg) και την Raqqa (isis). Που σημαίνει ότι αν δεν τους διώξει θα παραμείνει…

12/2/2017. …Όποιοι παίζουν παιχνίδια για Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, για διασπάσεις και διαιρέσεις παίζουν με τη φωτιά και είμαι βέβαιος ότι η ίδια τους η κυβέρνηση δεν θα αφήσει τους πυρομανείς να παίζουν με τα σπίρτα στην αποθήκη με τα πυρομαχικά… Αυτά τα σοφά δήλωσε ο έλληνας πρωθυπουργός, απευθυνόμενος (υποτίθεται) στην τρισκατάρατη γερμανίδα πρωθυπουργό. Ο “πυρομανής” είναι, κατά την γνώμη του, ο τρισκατάρατος υπ.οικ. του Βερολίνου.
Ένα που θα έπρεπε να έχει μάθει η εξοχότατη ελληνική πολιτική βιτρίνα στα 2 χρόνια της καριέρας θα ήταν να κρατάει το στόμα της κλειστό – το λέμε όσο πιο κομψά γίνεται. Τουλάχιστον αυτό. Τα “άπαντα” του κυρ Αλέξη, με τον ασύστολο βερμπαλισμό και την ανεξέλεγκτη έπαρση, τον έχουν κάνει ρεζίλι, και όχι μόνο εντός συνόρων. Επειδή δεν έχουμε καμία σχέση, μπορούμε να το πούμε: η “κρατική διπλωματία” δεν γίνεται με κουλτούρα φοιτητικού αμφιθεάτρου! Εκτός αν ο εξοχότατος ανήκει στη “σχολή Μπερλουσκόνι / Τραμπ”…
Έτσι, για την ιστορία λοιπόν. Πρώτον: τις δηλώσεις περί πολλών ταχυτήτων τις έκαναν η Μέρκελ, ο Ολάντ, η ιταλική πολιτική σκηνή, και τις υποστήριξαν οι πολιτικές βιτρίνες τουλάχιστον άλλων τριών κρατών / μελών της ευρωζώνης. Αμέσως μετά την άτυπη σύνοδο της Μάλτας, στην οποία συμμετείχε και ο εξοχότατος. Αν δεν τον βοηθούν τα αγγλικά του να καταλαβαίνει τι λέγεται και από ποιους, ας έχει μόνιμα δίπλα του μεταφραστές. Κι αν δεν καταλαβαίνει τι σημασία έχουν αυτά που λέγονται, ας παρατήσει την δουλειά. Δεν είναι ντροπή να το παραδεχθεί. Δεν κάνει για το πόστο. Έχει αποτύχει παταγωδώς σε όσα έχει πει, έχει απειλήσει, έχει υποσχεθεί, έχει υπονοήσει. Για ένα ήταν και είναι μόνο ικανός: για το “ατύχημα” που περιμένει μεγάλο μέρος των ντόπιων αφεντικών.
Δεύτερο, αν νομίζει ότι εκπροσωπεί έναν κρατικο/καπιταλιστικό σχηματισμό που μπορεί, ακόμα, να δίνει συμβουλές ή να έχει απαιτήσεις από οποιονδήποτε “εταίρο” του, τότε μέσα στην τύφλα του είναι ανίκανος ακόμα και να ανάψει ένα σπίρτο.

12/2/2017. Το έχουμε υποστηρίξει αναλυτικά και τεκμηριωμένα απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και όχι μόνο μια φορά. Επειδή το «κόμμα της δραχμής» είναι παντελώς ανίκανο να παράξει οποιοδήποτε σχέδιο με συνοχή (εκτός απ’ το «ωραίο πλιάτσικο», το οποίο φυσικά δεν ομολογεί) θέλει κάποιον ηλίθιο. Που θα «παραπατήσει», έτσι ώστε τα υπόλοιπα «να έρθουν μόνα τους». Έτσι το «κόμμα της δραχμής» θα κάνει την δουλειά του, και θα μπορεί να κατηγορεί τους άλλους (αυτούς που κατηγορεί και τώρα) αποδίδοντάς τους τις ευθύνες για τα δεινά.
Αν οι φαιορόζ είχαν ένα δικό τους πρόγραμμα κρατικής και καπιταλιστικής ανασυγκρότησης θα μπορούσαν να μιλάνε. Δεν έχουν, ούτε μπορούν να φτιάξουν. Άξιοι διάδοχοι και συνεχιστές των προηγούμενων, εκπροσωπούν τον σκληρό πυρήνα του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, που δεν θέλει καμία «ανασυγκρότηση» που θα τον θίγει.
Όμως κανένας στον πλανήτη γη δεν έχει πλέον όρεξη και χρόνο να ασχολείται με τα «ελληνικά προβλήματα» και τα «ελληνικά καμώματα». Υπάρχουν πολύ σοβαρότατα προβλήματα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ τους έλληνες. Όπως επίσης κανένας (πλην των πολιτικών δανειστών, ως τώρα) δεν έχει όρεξη να δανείζει αυτό το σύμπλεγμα με λογικά επιτόκια. Το κοστούμι του ελληνικού υποβιβασμού στην «β κατηγορία» της ευρώπης είναι ραμμένο: είναι failed state, στην κατηγορία montenegro.
Το κουστούμι δεν το έραψαν οι καταραμένοι δανειστές. Ράφτηκε απ’ τα ανομολόγητα αλλά πραγματικά συμφέροντα μεγάλου μέρους των ντόπιων αφεντικών. Αφού μας τσάκισαν μισθούς, μεροκάματα και σχέσεις εργασίας (το μόνο που έκαναν απ’ τις διεθνείς συνταγές) λόγω «χρέους», θέλουν τώρα μια ακόμα πιο άγρια υποτίμηση της εργασίας. Με όρους νομίσματος αυτή τη φορά: «μαλακό» και πληθωρισμένο «μέτρο της αξίας της εργασίας» για να χάσουμε εντελώς τον μπούσουλα, μέσα στα μηδενικά του εθνικού τυπογραφείου. Για να πανηγυρίζουν με τον αγαπημένο τους καπιταλισμό άγριας έντασης της εργασίας.
Τα υπόλοιπα, περί «παράλογων εκτιμήσεων του δντ» και περί «πυρομανών» είναι, απλά, γελοία. Ας φρόντιζε ο εξοχότατος να θίξει τα μαφιόζικα καρτέλ των «κλειστών επαγγελμάτων» για παράδειγμα κι ας μιλούσε ύστερα για «λογική».
Απομένει να μάθουμε (και να πληρώσουμε, είτε έτσι είτε αλλιώς) το μέγεθος της θεσμικής αγυρτείας και βαρβαρότητας.

12/2/2017. Η νοτιοκυπριακή βουλή το έκανε το πατριωτικό θαύμα της. Αποφάσισε (με 19 ψήφους υπέρ, 16 ψήφους κατά και 18 αποχές) ότι στα σχολεία θα πρέπει να γιορτάζεται η επέτειος ενός δημοψηφίσματος του 1950 (όταν η κύπρος ήταν αγγλική κτήση) για “ένωση με την ελλάδα”.
Τι απομένει; Να γιορτάζεται και η επέτειος του «ενωτικού» πραξικοπήματος του ’74. Καλά το πάνε…

11/2/2017. Κατά την Endeavor Greece (μια διεθνή μη κερδοσκοπική οργάνωση που στηρίζει το επιχειρείν), και με βάση στοιχεία απ’ τις λίστες των εμπορικών επιμελητηρίων (τα οποία πρέπει να θεωρηθούν αξιόπιστα) το 84% των καινούργιων επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν στην ελλάδα πέρυσι (ναι, το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελλήνων είναι αδάμαστο, κρίση – ξεκρίση!) ανήκουν στις κατηγορίες «επισιτισμός», «εμπόριο» και «λογιστήρια». Πιο συγκεκριμένα, το 2016 άνοιξαν:
5.613 νέες επιχειρήσεις φαγητού, ποτού, καφέ·
3.200 νέες εμπορικές επιχειρήσεις· και
966 νέες επιχειρήσεις λογιστικής υποστηρίξης.
Το ποσοστό 84% είναι κατά τι μικρότερο απ’ το 88% που ήταν οι νέες επιχειρήσεις σ’ αυτές τις κατηγορίες, σαν ποσοστό επί του συνόλου, το 2012. Κατά την γνώμη της οργάνωσης το τόσο ψηλό ποσοστό «επενδύσεων» σε «εσωστρεφείς τομείς» (introvert: μεταφράζεται και ως αντικοινωνικός), δηλαδή σε τομείς που αφορούν την εσωτερική κατανάλωση, συντηρεί ένα παρωχημένο (καπιταλιστικό λέμε εμείς) μοντέλο, και δεν επιτρέπει «ελπίδες για σταθερή ανάπτυξη». Είναι ένα μοντέλο καταδικασμένο στη στασιμότητα….
Είναι προφανές (και οι 7ψχ το τεκμηριώνουν και θα το τεκμηριώσουν ακόμα πιο συστηματικά και δημόσια στο κοντινό μέλλον) ότι βασικό κίνητρο των «επενδύσεων» σ’ αυτό που λέγεται «επισιτισμός» είναι η σκληρή εκμετάλλευση της εργασίας. Αυτή είναι που εξασφαλίζει υψηλή κερδοφορία. Και κατά την Endeavor, με βάση τα στοιχεία της, παρότι κλείνουν τέτοιες επιχειρήσεις, αυτές που ανοίγουν είναι σταθερά περισσότερες. Και το 2016 και τα προηγούμενα χρόνια.
Όμως ενώ η άγρια εκμετάλλευση της εργασίας είναι αλήθεια πέρα για πέρα, δεν είναι όλη η αλήθεια για την «άνθηση» της βιομηχανίας φαγητού, καφέ, ποτού, κλπ – ενόσω όλοι γκρινιάζουν και υποφέρουν.

11/2/2017. Πως ακριβώς “δουλεύουν” καπιταλιστικοί κλάδοι που είναι εσωτερικής κατανάλωσης, όπως η “εστίαση”; Η ανακύκλωση του χρήματος (μέσω της κυκλοφορίας του) δεν είναι επαρκής εξήγηση: ακόμα και με την εκτεταμένη και άγρια φοροκλοπή και εισφοροκλοπή των αφεντικών (να γιατί “ανεβαίνουν” και τα λογιστικά γραφεία!) υπάρχει μια κάποια “κατακράτηση” ποσών (: κέρδη που εξάγονται εκτός συνόρων, μίνιμουμ φόροι). Χρειάζεται, λοιπόν μια τουλάχιστον αντίστοιχη (και στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη) εισαγωγή χρήματος στο κύκλωμα.
Μια τέτοια “εισροή” γίνεται μέσω τουρισμού. Πράγματι, τα έξοδα των τουριστών για φαΐ, ποτά, καφέδες, κλπ είναι “καινούργιο χρήμα” που μπαίνει στο ελληνικό κύκλωμα της εστίασης, και διαχέεται σ’ αυτό. “Καινούργιο χρήμα” είναι αυτό που μπαίνει και σε άλλα κυκλώματα απ’ την τουριστική βιομηχανία, ένα μέρος του οποίου καταναλώνεται ύστερα από τους ντόπιους (και στον επισιτισμό και αλλού). Δεν ξέρουμε τον όγκο αυτής της “εισροής”, σίγουρα πάντως δεν είναι αμελητέος. Άλλη πηγή “εισροής” χρήματος στο κύκλωμα του “επισιτισμού” είναι οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για “νέους επιχειρηματίες”.
Ούτε κι αυτά είναι, όμως, όλη η αλήθεια.