Category: Ασταμάτητη μηχανή

“Vive la France”!

Τρίτη 25 Απρίλη. Το Λονδίνο αποφάσισε να φύγει, και θα φύγει μαλλιοκούβαρα. Το Παρίσι ποτέ δεν έβλεπε “ζεστά” στην αγγλική συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα της (ευρωπαϊκής) ηπείρου – ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού είναι παλιός. Μετά το brexit το «ειδικό βάρος» του Παρισιού στην ε.ε. και στην ευρωζώνη μεγάλωσε· ειδικά απέναντι στο Βερολίνο. Κι ενώ είναι αλήθεια ότι ο γαλλικός καπιταλισμός, συνολικά, δεν είναι στα καλύτερά του, ο γαλλικός στρατός παραμένει ο μόνος στην ε.ε. που είναι πυρηνικά εξοπλισμένος, και πηγαίνει όπου γουστάρει χωρίς εσωτερικές γκρίνιες και «εθνικά» ακατάλληλες ερωτήσεις… Συνεπώς, μετά το περσινό δημοψήφισμα υπέρ του brexit, στη γαλλία θα μπορούσαν να γιορτάζουν επί μέρες: ένας σοβαρός μπελάς λιγότερος!…

Κι όμως. Βρέθηκαν 7 εκατομμύρια γάλλοι ψηφοφόροι, που μάλιστα περνάνε εαυτούς για ultra πατριώτες, που ψήφισαν την φασιστο-υποψήφια, η οποία «υπόσχεται» να βγάλει και την γαλλία απ’ το project europe! Βρέθηκαν 7 μύρια γάλλοι ψηφοφόροι που πιστεύουν στα σοβαρά ότι το «εθνικό συμφέρον» τους είναι να φράξουν τα σύνορά τους, να οχυρωθούν στη «γραμμή Μαζινό» του φράγκου, και έτσι να πέσουν ξεβράκωτοι στα νύχια της «αγγλόσφαιρας», του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου!!

Πρέπει να παίζει τρελό ψέκασμα και εις Παρισίους! Δεν εξηγείται αλλιώς… Ένα ελληνικό δώρο;

(Οι γάλλοι «της διασποράς», αυτοί που ψήφισαν ενώ ζουν εκτός συνόρων, δεν ήταν τόσο φιλικοί με την φασιστοϋποψήφια. Μόλις ένα φτωχό 6,5% της τόριξε… Ένα περίεργο πράγμα. Μόλις φύγει κανείς από εκεί που μίσησε και τον μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, όπως λέει και ο ποιητής, κάτι παθαίνει. Και δεν το πιάνει το ιερό ψέκασμα… – εκτός εξαιρέσεων, που έπεσαν στο βαρέλι όταν ήταν μικροί…)

“Vive la Grece”!

Τρίτη 25 Απρίλη. Η εξαγωγή “τίμιου ψεκάσματος” απ’ την Αθήνα στο Παρίσι (κάτι σαν το “άγιο φως” του λουμπενισμού! – “εμείς που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού τώρα δίνουμε και το μύρο της παρακμής του”!!!) υποδεικνύεται και απ’ αυτό: εκτός απ’ τα 7 μύρια γάλλους ψηφοφόρους, η γαλλική φασιστο-οικογένεια έχει και (δεν είναι τόσοι;) 1 με 1,5 εκατομμύρια έλληνες οπαδούς! Πρόκειται για τους ίδιους που είναι υποστηρικτές του ολλανδού Wilders, του αμερικανικού ψόφιου κουναβιού… Και μιλώντας γενικά και διεθνιστικά: πρόκειται για ένα πυκνό σμήνος ελληνικών μυγών που όπου μυρίσουν σκατά πηγαίνουν και κάθονται πάνω τους.

Το ενδιαφέρον (πολιτικό και ιδεολογικό και όχι εντομολογικό!) είναι ότι αυτό το 1 με 1,5 μύριο ελλήνων ΔΕΝ δηλώνουν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, φασίστες. Αλλά «αριστεροί», «επαναστάτες», «αντικαπιταλιστές»… Και, κυρίως (εδώ είναι τα λεφτά!): αντισυστημικοί!

Τι είναι η «αντισυστημικότητα» οι πάντες αγνοούν. Πρόκειται για το καταφύγιο των οπαδών του παλιού συστήματος – «old regime» όπως θα το έλεγαν άλλοτε. Για παράδειγμα οι αριστοκράτες, μετά την επικράτηση των αστών, θα μπορούσαν να πουλάνε την ιδεολογία τους για «αντισυστημική». Ή οι οπαδοί της δουλείας στον αμερικανικό νότο, μετά τη νίκη των βορείων, το ίδιο. Εννοείται ότι και οι παπάδες του χριστιανισμού είναι «αντισυστημικοί», στο βαθμό που «σύστημα» είναι ο Γαλιλαίος, ο Δαρβίνος και ο Νεύτωνας. Μιλώντας γενικά, κάθε ιστορικά ξεπερασμένος και κάθε πυροβολημένος είναι «αντισυστημικός», αρκεί να ορίσει το «σύστημα» όπως τον βολεύει.

Αρκεί, έτσι, τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών του, με την βοήθεια των καλοπληρωμένων δημαγωγών τους, να τον επιστρατεύουν επιβεβαιώνοντάς του ότι πράγματι η γη είναι στο κέντρο του σύμπαντος… Κι αυτός το κέντρο της γης…

Με τόσους και τέτοιους «αντισυστημικούς» ο καπιταλισμός χαίρει άκρας υγείας!!! Γιατί όχι;

So what?

Τρίτη 25 Απρίλη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου. Ίσως τα πιο δυναμικά τέτοια. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος “εκπρόσωπος” (ακόμα περισσότερο: αν κάνει “προεκλογική εκστρατεία” για να πιάσει μια καρέκλα όπου κανείς δεν θα μπορεί να τον καθαιρέσει στη διάρκεια της θητείας του για “αθέτηση υποσχέσεων”) είναι κάθαρμα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Μ’ αυτά σαν δεδομένα, η αριστέρα (συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής ακόμα και τότε που δεν ήταν “αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου”) έχει την εξής ροπή: προκειμένου να σώσει αυτό που θεωρεί “αγνότητά” της κάνει μια προστυχία. Κλείνει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια στη διαλεκτική ανάλυση της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Κλείνει τα μάτια και το ρίχνει στη θεολογία: όλοι ίδιοι είναι – εκτός από εμάς. (“Εκτός από εμάς” παρά την τεράστια ιστορία των διασπάσεων, των κατηγοριών για προδοσίες, κλπ κλπ…)

“Δεν είναι όλες ίδιες” οι πολιτικές βιτρίνες του κεφάλαιου, των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμάχων. Για έναν απλό λόγο: δεν είναι τα αφεντικά ένα ενιαίο και αδιαίρετο μπλοκ συμφερόντων, τακτικών και στρατηγικών. Ναι, η εκμετάλλευση, κάποτε άγρια, της εργασίας μέσα απ’ την μισθωτή σχέση (αλλά και την άμμισθη…) και της ζωής συνολικά, είναι ο κοινός παρονομαστής εκείνου που λέγεται καπιταλισμός. Αλλά στον ονομαστή υπάρχουν διαφορές, συχνά σκληρές. Διαφορετικές μερίδες των αφεντικών, με διαφορετικά έως αντίπαλα συμφέροντα, ακόμα και μέσα σε κάθε έναν εθνοκρατικό σχηματισμό χωριστά, επιλέγουν διαφορετικούς εκλεκτούς σαν “βιτρίνες”. Επειδή έχουν διαφορετικές τακτικές. Κάποτε και διαφορετικές στρατηγικές.

Δεν είναι όλες οι βιτρίνες ίδιες, ενώ όλες υπηρετούν την ίδια γενική υπόθεση, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η τελευταία απόδειξη των διαφορών τους είναι … οι οπαδοί τους. Πιστεύει κανείς ότι, για παράδειγμα, ήταν εντελώς “τυχαίο” ότι μετά την επικράτηση του brexit πολλαπλασιάστηκαν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι φραστικές και φυσικές ρατσιστικές επιθέσεις; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν η φασιστοϋποψήφια στη γαλλία έπιανε κανά 25% και ερχόταν πρώτη, τα φασιστρόνια θα πήγαιναν για μπύρες και μετά για ύπνο;

Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή δεν είναι να ξεπέφτει σε μανιχαϊστή και θρησκόληπτο. Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή είναι να διακρίνει, να αναλύει και να εξηγεί αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές διαφορές – και την μικροαστική ουρά τους. Όχι για να υποστηρίξει τους μεν εναντίον των δε! Αλλά για να διακρίνει τις διαφορετικές τακτικές ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στα συμφέροντα άλλοτε των μεν και άλλοτε των δε. Για να ενημερώνει τεκμηριωμένα και ψυχρά την τάξη μας ότι οι ιδεολογικές και συναισθηματικές πολώσεις μεταξύ των αφεντικών είναι παγίδα· ειδικά αν πέφτει κανείς θύμα τέτοιων διπόλων νομίζοντας ότι κάποιος (κάποιο τμήμα των αφεντικών) θα τον “ελευθερώσει”.

Δεν είναι δα “φιλοσοφία” αυτά! Θυμηθείτε το πασίγνωστο: “μνημόνιο” – “αντιμνημόνιο”! Διαφορετικά τμήματα των ντόπιων αφεντικών, υπερασπιζόμενα τα δικά τους, τα ολόδικά τους συμφέροντα, “πολώθηκαν” γύρω απ’ το είδος, την έκταση και το περιεχόμενο των καπιταλιστικών και κρατικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Ελάχιστοι. Φρόντισαν για την τύφλα ο μικροαστισμός απ’ την μία και η “θεολογία της απελευθέρωσης” απ’ την άλλη.

Οι θρησκόληπτοι, οι μανιχαϊστές, οι τσατσορούφιανοι των αφεντικών (για την ντόπια “αριστερά” μιλάμε!) έπαιξαν με συνέπεια το παιχνιδάκι. Είναι γνωστό ποιοι, πως και γιατί – άλλωστε συνεχίζουν. Ωμά και κυνικά, μ’ όλα τα παχιά τους λόγια και τους βερμπαλισμούς τους, για δαύτους η τάξη μας και τα δικά μας αυτοτελή εργατικά συμφέροντα ήταν μόνο το λάδι στα γρανάζια της ντόπιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης!  Ωμά και κυνικά τάισαν και ταΐζουν τους ντόπιους φασίστες· αβαντάρισαν και αβαντάρουν τα αφεντικά. Και το αποτέλεσμα είναι οικτρό: μισθοί των 400, των 300 ή και των καθόλου ευρώ· ωράρια των 10, των 12, των 14 ωρών· θρίαμβος της “μαύρης”, άγριας εκμετάλλευσης και συσσώρευσης – κι άλλα πολλά.

Απ’ την μια μεριά λοιπόν η “αριστερή” σοφή γνωμάτευση ότι “έλα μωρέ, τι Λεπέν τι Μακρόν!” Απ’ την αντίθετη μεριά η απουσία εκείνου που θα έριχνε το εκλογικό θέαμα, το θέαμα της αντιπροσώπευσης, στις πραγματικές, μηδαμινές του διαστάσεις: η απουσία της μαχόμενης και μαχητικής σύγχρονης εργατικής τάξης, στη γαλλία και οπουδήποτε αλλού, που μια μέρα πριν και μια μέρα μετά από την οποιαδήποτε “ιεροτελεστία της δημοκρατίας” θα ήταν στο πεζοδρόμιο.

Είναι πρόστυχοι οι “απελευθερωτές” μας. Γινόμαστε όμως κι εμείς πρόστυχοι, σε βάρος μας, όσο αρνούμαστε την συλλογική ταξική αυτοσυνείδησή μας. Κι όσο δεν τους φτύνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ένας μάγκας απ’ την ιρλανδία

Δευτέρα 24 Απρίλη. Αν υπήρξε ποτέ εποχή αθωώτητας της rock ‘n’ roll, αυτός είναι ένας απ’ τους αγίους της. Εδώ, στο Shadow play, σε μια εμφάνιση του 1979 στην ελβετία. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Rory Gallagher! Τύμπανα, μπάσο, κιθάρα – τέλος!!! (Χωρις ντρόγκες, χωρίς μπράβους…)

Δύο χρόνια μετά ήρθε και στα μέρη μας. Στη Ν. Φιλαδέλφεια (είχε γήπεδο και δεν το λέγαν «εκκλησία»…). Οι μπάτσοι όμως είχαν άλλη άποψη: η συναυλία άρχισε αλλά δεν τέλειωσε ποτέ…

(Καλή δύναμη)

Εκλογική γαλλία

Δευτέρα 24 Απρίλη. Πριν 15 χρόνια τέτοια εποχή, τέλη Απρίλη του 2002, στον πρώτο γύρο των τότε γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο φασίστας Ζαν Μαρί Λεπέν είχε έρθει δεύτερος, με 17% των κουκιών, πίσω απ’ τον δεξιό Σιράκ (19,6%) και μπροστά απ’ τον σοσιαλδημοκράτη Ζοσπέν (16%). Τότε, όμως, δεν υπήρχαν οι διάφορων ειδών και ειδικοτήτων δημαγωγοί και απατεώνες, ντόπιοι και μη, για να παπαρολογούν (κλείνοντας το μάτι στους γάλλους – και όχι μόνο – φασίστες) ότι «φταίει η ε.ε.» και, ακόμα πιο καθαρά, «φταίει το Βερολίνο». Όχι. Τότε «η διάλυση της ε.ε.» δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη των αμερικάνων, των άγγλων, και των ανά τον κόσμο (και στα μέρη μας με ιδιαίτερη πυκνότητα) εξωτικών παπαγάλων τους. Συνεπώς, η πρόκριση ενός φασίστα στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών αντιμετωπίστηκε με την «γενική κινητοποίηση των δημοκρατικών αντανακλαστικών». Πέρα απ’ τους καθαρόαιμους φασίστες και τους συνοδοιπόρους τους κανένας άλλος δεν ψήφισε τον φασίστα στον δεύτερο γύρο· ακόμα κι αν πολλοί, που ψήφισαν αναγκαστικά τον δεξιό Σιράκ, έπρεπε να κρατήσουν την μύτη τους μπροστά σην κάλπη.

Αυτά πρέπει να τα ξέρει ή/και να τα θυμάται όποιος θέλει να καταλάβει το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο, εν έτει 2017, όλοι οι τσατσορούφιανοι της «αγγλόσφαιρας» εύχονταν ότι η κόρη του φασίστα θα κατάφερνε, τουλάχιστον, να έρθει πρώτη (στον πρώτο γύρο): για να ανανεώσουν την καταστροφολογική, εθνικιστική προπαγάνδα τους, παριστάνοντας συχνά (στα μέρη μας έχουν μεγάλο ταλέντο) τους «αριστερούς» και τους “δημοκράτες”. Θυμίζουμε ότι υπάρχει η δημόσια παραδοχή του συριζοευρωβουλευτή Κούλογλου, μετά τις εκλογές στην ολλανδία, και την αποτυχία του εκεί φασίστα: ελπίζαμε (είχε πει πρόσφατα και όχι μόνο μία φορά, εννοώντας με τον πληθυντικό την συριζο-«αριστέρα») ότι θα ενισχυθεί η άκρα δεξιά, έτσι ώστε στο Βερολίνο να φοβηθούν…. και να μας κάνουν παραχωρήσεις. (Δηλαδή: λεφτά).

Πέρα, όμως, απ’ τα ελληνικά βίτσια, η ιδέα της «αγγλόσφαιρας» (ψοφιοκουναβιστάν και άγγλοι συντηροτικο-φασίστες) είναι αυτή: να «ανεβαίνουν» οι φασίστες σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη, ώστε να διαλυθεί η ε.ε. και, ακόμα πιο επιτακτικά, η ευρωζώνη.

Ενδεικτικά, να το πρωτοσέλιδο της αγγλικής the times σήμερα Δεύτερα: δεν μπορούν καν να το “φάνε” ότι η “δικιά τους” έχασε, ερχόμενη δεύτερη!!! Πουλάνε τις εντυπώσεις που τους βολεύουν, έστω και με χίλια ζόρια!!

Το ζητούμενο στη γαλλία ήταν να βγει η φασιστοϋποψήφια μπροστά, στον πρώτο γύρο. Ακόμα κι έτσι δεν θα είχε ελπίδα νίκης στον δεύτερο. Όμως θα δημιουργούνταν οι κατάλληλες εντυπώσεις: σ’ έναν κόσμο υπερώριμου θεάματος, η σπέκουλα ότι «να, οι γάλλοι ψήφισαν κατά της γερμανίας και της ε.ε.» θάδινε και θάπαιρνε! Κι αυτό είναι το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσαν να ποντάρουν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι δορυφόροι τους.

Όταν ο Μελανσόν, τις τελευταίες προεκλογικές εβδομάδες, απείλησε στα σοβαρά να πετάξει την φασιστο-υποψήφια όχι απ’ την «πρώτη» θέση αλλά και απ’ την δεύτερη, ρίχνοντας κι αυτήν και τους διεθνείς υποστηρικτές της σε μια οικτρή ήττα, μπήκαν μπροστά τα μεγάλα μέσα: ο “isis” (λέμε τώρα…). Ο “isis” (λέμε τώρα…) κατάφερε να μαζέψει κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες κουκιά (1%; 2%; Δεν θα μάθουμε ποτέ…) να τα σπρώξει στην φασιστοϋποψήφια, και να γλυτώσει τις εντυπώσεις: για δευτερη φορά μετά από 15 χρόνια το φασιστοσόι Λεπέν θα έχει άλλες 15 ημέρες προεκλογικής προπαγάνδας· και προφανώς, στις 7 Μάη, ένα ποσοστό μεγαλύτερο απ’ το τωρινό. Απ’ το τίποτα, καλό είναι κι αυτό.

(Γιατί στη γερμανία το «αδελφό» κόμμα, η «εναλλακτική», πάει για σχόλασμα – αν δεν κάνουμε λάθος…)

(φωτογραφίες: το βράδυ των εκλογών του 2002 έγιναν μεγάλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της γαλλίας· στην πάνω φωτο διαδηλωτής με μάσκα που γράφει «ντρέπομαι που είμαι γάλλος». Κάτι ανάλογο αλλά σε μικρότερη έκταση έγινε και χτες, τουλάχιστον στο Παρίσι: κάτω φωτο).

Περιοδείες και μπίζνες

Δευτέρα 24 Απρίλη. Μετά το συμμαχικό Ριάντ (γράφαμε την περασμένη Παρασκευή) ο «τρελός σκύλος» αμερικάνος υπ.αμ. Mattis συνέχισε την τουρνέ του στη μέση Ανατολή πηγαίνοντας, που αλλού; στο ακόμα πιο συμμαχικό Τελ Αβίβ. Εννοείται πως το ισραηλινό καθεστώς ενθουσιάστηκε, και δεν το έκρυψε – πολύ περισσότερο που ο «τρελός σκύλος» συνέχισε και απ’ το ισραήλ να καταγγέλει την επιθετικότητα του ιράν και τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η Τεχεράνη.

Αναμενόμενα αυτά. Το ενδιαφέρον μας είναι ότι τις ίδιες ημέρες υπογράφτηκε ένα «μνημόνιο συνεργασίας» για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου, απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα καθεστώτα του τελ Αβίβ, της Λευκωσίας, της Αθήνας και της Ρώμης…

Δεν γιορτάστηκε δεόντως στα μέρη μας το deal, ή κάνουμε λάθος; Το θέμα είναι ότι το ισραήλ κλέβει υποθαλάσσια κοιτάσματα που κανονικά θα ανήκαν στους παλαιστίνιους, αν φυσικά δημιουργούνταν ποτέ «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».

Τι κάνει λοιπόν η φαιορόζ ελληνική κυβέρνηση, και ειδικά το αριστερό σκέλος της που έχει τα μούτρα να παριστάνει ότι υπερασπίζεται «τα δίκαια των λαών»; Σηκώνει το μεσαίο δάκτυλό της στους παλαιστίνιους λέγοντας τους καθαρά και επιχειρηματικά «σας έχουμε χεσμένους».

Για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους ροζ, εκτός απ’ αυτό: ότι έχουν έλλειψη κυνισμού…

(φωτογραφίες: πάνω μια αγέλη… κάτω μια άλλη…)

Ζήτημα συνείδησης

Κυριακή 23 Απρίλη. Υπάρχει κάποιος λόγος σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο για να μην είναι κανείς αδιαπραγμάτευτα με την μεριά των πάνω, εναντίον των κάτω;

Σωστά το καταλάβατε: παλαιστίνιοι εναντίον της ισραηλινής στρατοαστυνομίας· ή το ανάποδο. Τώρα. Χτες. Προχτές…

Αν οι αισθήσεις εύρισκαν το δίκιο τους…

Αν οι εκλογές…

Κυριακή 23 Απρίλη. Ο δράστης της πιο πρόσφατης «τρομοκρατικής επίθεσης» στο Παρίσι, την περασμένη Πέμπτη, «ήταν γνωστός στις αρχές»… Όμως ακόμα πιο γνωστό (οπωσδήποτε σ’ εμάς) είναι το τι είναι οι «αρχές», δηλαδή το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα και στη γαλλία. Καμία έκπληξη: ό,τι είναι παντού! Βουτηγμένες ως τις ρίζες των μαλλιών στην προβοκατόρικη, εγκληματική δράση.

Τι να θυμίσουμε σε λίγες αράδες; Όχι την κατασκευή των «ισλαμιστών τρομοκρατών» αλγερινής προέλευσης – αυτό χρειάζεται περισσότερα λόγια… Ας θυμίσουμε την ανατίναξη και βύθιση του πλοίου Rainbow Warrior (“Opération Satanique”!!), του πλοίου της greenpeace, με νεκρό τον Fernando Pereira, στις 10 Ιούλη του 1985, μέσα στο λιμάνι του Auckland, στη νέα ζηλανδία. Για να εμποδιστεί την διαμαρτυρία / σαμποτάζ που σχεδίαζε η οργάνωση εναντίον μιας γαλλικής πυρηνικής δοκιμής στο νησί Moruroa, στον Ειρηνικό.

Αυτές οι γαλλικές υπηρεσίες χώθηκαν στις σημερινές εκλογές την περασμένη Πέμπτη. Όχι, δεν έχουμε σαν αποδείξεις ονόματα και διευθύνσεις. Είναι αρκετά δύο πράγματα. Πρώτον το πανηγυρικό παραλήρημα της φασιστο-υποψήφιας: για όλα φταίει το ισλάμ… Και δεύτερον, ακόμα σημαντικότερο, το εξής (κοινότοπο): ότι μέσα και έξω απ’ την γαλλία η καθεστωτική δημαγωγία, σαν να ήταν κουρντισμένη (είναι!) με ένα μόνο ασχολήθηκε μετά την προχθεσινή επίθεση: με το πόσο θα κερδίσει από δαύτην η φασιστο-υποψήφια.

Δεν πρόκειται για «παρέμβαση στις γαλλικές προεδρικές εκλογές» της Μόσχας, του Πεκίνου ή της ζιμπάμπουε· περιπτώσεις, δηλαδή, όπου χωρίς αποδείξεις, μόνο με σενάρια και εικασίες, θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες… Όχι. Πρόκειται για «παρέμβαση» του ίδιου του γαλλικού βαθέος κράτους. Όπου χωρίς αποδείξεις (πράγματι…), μόνο με τους ωφελημένους να πανηγυρίζουν, οι πέτρες όχι μόνο δεν σηκώθηκαν αλλά βούλιαξαν ακόμα βαθύτερα στο χώμα. Πολύ απλά: οι ψηφοφόροι τις έφαγαν τις πέτρες. Είχαν στη διάθεσή τους δυο μέρες για να τις χωνέψουν. Και θα τις χέσουν σήμερα.

Ο κυρ Κάρολος κάτι είπε κάποτε για τις εκλογές… Τώρα μιλάνε πρακτικά γι’ αυτές, δηλαδή κάνουν ασκήσεις χειραγώγησης, μόνο οι παρα-κρατικοί. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα σήμερα, θυμηθείτε αυτό: το γεγονός ότι δεν έγιναν την Παρασκευή και το Σάββατο μαζικές διαδηλώσεις στη γαλλία, με κεντρικό σύνθημα «να πάτε να ψοφήσετε αλλού, δεν θα μας εκβιάζετε κουφάλες», έχει μεσο-μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σημασία απ’ το ποιος θα είναι ο πρόεδρας…

Γιατί αυτό το κόλπο μπορεί να επαναληφθεί. Εκεί ή αλλού…

Έχει χαθεί η μπάλα ή το γήπεδο;

Κυριακή 23 Απρίλη. Δεν θα το φανταζόμασταν: διαδηλώσεις υπέρ της επιστήμης!! Στον 21ο αιώνα!!! Γιατί; Επειδή το ψόφιο κουνάβι «αμφισβητεί» τις όποιες ανθρωπογενείς αιτίες της όποιας κλιματικής αλλαγής (ζήτημα που, πάντως, από καθαρά επιστημονική άποψη είναι ιδιαίτερα σύνθετο, και μάλλον ανοικτό…) μόνο και μόνο για να δώσει πόντους στις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες… Και επειδή, ίσως, μερικές χιλιάδες απόγονοι των πιθήκων υποστηρίζουν την «ευφυή δημιουργία», δηλαδή τις «6 μέρες της δημιουργίας του κόσμου», της εβραϊκής μυθολογίας. Ο.Κ.! Ας υποστηρίξουν και ότι η γη είναι επίπεδη!

Με το συμπάθειο, αλλά νομίζαμε ότι τα πάντα, απ’ τις καρφίτσες και τις μπαντονέτες μέχρι τον CERN είναι υπεραρκετά σαν απάντηση στις δόλιες βλακείες. Απ’ την άλλη μεριά μην μας πει κανείς ότι η χορήγηση και η η χρήση της ντεπακίνης, σαν αντιεπιληπτικού, από έγκυες γυναίκες, που μετράει ήδη στην γαλλία 4.100 γεννήσεις παραμορφωμένων παιδιών (και ποιος ξέρει πόσα άλλα έχουν γεννηθεί αλλού), δεν είναι ένα real «επιστημονικό κατόρθωμα»!!!

«Κάτω τα χέρια απ’ την επιστήμη»; Σύμφωνοι.

Και απ’ τους επιστήμονες; Σίγουρα; Και απ’ τις επιχειρήσεις που τους πληρώνουν;

Κάγκελα;

Σάββατο 22 Απρίλη. Το κατηγορητήριο κατά των golden middle-aged (“boys” δεν τους λες…) Σάλλα και Προβόπουλου, της Πειραιώς ο πρώτος, κεντρικός τραπεζίτης ο δεύτερος, έχουν από μόνα τους μια χρησιμότητα. Ρίχνουν λίγο φως σ’ αυτό που οι έλληνες πατριώτες δεν θέλουν να δουν: ότι το ωραίο πλιάτσικο έγινε από ντόπια αφεντικά και όχι γάλλους, πορτογάλους, φινλανδούς και γερμανούς καταραμένους.

Τα κόλπα του τραπεζίτη Πειραιώς είναι γνωστά από χρόνια: έπαιρνε δάνεια απ’ την τράπεζά «του», αγόραζε ακίνητα, και ύστερα τα πούλαγε στην τράπεζά «του» σε διπλάσια ή και παραπάνω τιμή. Ξεχρέωνε τα δανεικά και τσέπωνε την (μεγάλη) διαφορά. Άμα έχεις τέτοια «άνεση» κάνεις κι άλλα· αλλά το κατηγορητήριο αφορά μόνο το πιο πάνω κόλπο.

Όσο για τον άλλοτε κεντρικό τραπεζίτη; Και μόνο απ’ την θέση του «επικεφαλής ελέγχου» των ιδιωτικών τραπεζών θα έπρεπε να βρίσκεται ήδη μπουντρουμιασμένος για τα κόλπα της proton, της marfin, της attica, της αγροτικής – και άλλων.

Εδώ είναι το ζουμί. Το ότι και αυτοί (όπως και άλλοι) έχουν «καθαρίσει» ως τώρα είναι μια επίδειξη / απόδειξη των κυκλωμάτων στα οποία συμμετείχαν και συμμετέχουν, που ασφαλώς και θα φροντίσουν τα τωρινά κατηγορητήρια κάπου να χαθούν, κάπου να σέρνονται, κλπ κλπ. Το έχουν ξεκινήσει ήδη: όπως και άλλοι «χρυσοχέρηδες» (όπως, π.χ., το καρτέλ των εργολάβων δημόσιων έργων…) έτσι και οι συγκεκριμένοι και οι φίλοι τους έχουν «δημαγωγική ασυλία»: δεν έχουν στηθεί λεκτικές κρεμάλες για τους σβέρκους τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι πανεύκολο να ξεχαστεί η υπόθεσή τους.

Από πολιτική άποψη όμως δεν θα έπρεπε οι διάφοροι «απελευθερωτές» της υποτιθέμενης αριστέρας και άκρας αριστέρας να αλλάξουν τα τροπάριά τους τώρα που δεν μπορούν να παριστάνουν ότι «δεν ξέρουν»;