Category: Ασταμάτητη μηχανή

Κάτι «χοντρά»

Δευτέρα 8 Μάη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι “το φάντασμα που πλανιόταν πάνω απ’ την ευρώπη”, ειδικά πάνω από τις εκλογές, ο γνωστός καγκεμπίτης δηλαδή, δεν φαίνεται να τα πήγε καλά στη γαλλία· αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε. Σύμφωνα με τις φήμες στις αρχές της χρονιάς, ο καταχθόνιος Πούτιν θα φρόντιζε να νικήσουν οι φασίστες στις ολλανδικές και στις γαλλικές εκλογές (όπως, άλλωστε, πέτυχε να εκλεγεί ένας φασίστας στις ηπα…), προκειμένου να γίνουν όλα μπάχαλο και να στεφτεί αυτός τσάρος του σύμπαντος.

Ήταν βάσιμες εκείνες οι φήμες ή απλά το προϊόν του πεπτικού συστήματος του εργοστάσιου του θεάματος; Εκ των υστέρων είναι εύκολο να πει κανείς “βλακείες”. Τότε όμως το πράγμα ήταν σχεδόν βέβαιο, σαν πρόβλεψη χιονιά μέσα στον βαρύ χειμώνα…

Τελικά ίσως αυτό είναι η troll αλήθεια: είναι εύκολο να βάλει ένας ρώσος τον «δικό του» στο Λευκό Οίκο, αφού η αυτοκρατορία είναι υπό κατάρρευση… Όχι όμως και στις επαρχίες του project europe, όπου κουτσά στραβά τα παλιά και ξεπερασμένα αποικιακά μεγαλεία ψάχνουν έναν κοινό παρονομαστή / αναβιωτή / πολλαπλασιαστή.

Έμεινε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να λέει ότι “γίνεται παρέμβαση στις εκλογές” (του ερχόμενου Ιούνη). Παραδόξως όχι απ’ τον Πούτιν… αλλά απ’ τις Βρυξέλες!

Σουρρεαλιστικό, όσο η εποχή: ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ το Λονδίνο: το Παρίσι και το Βερολίνο!!!

Κάτι «ψιλά»

Δευτέρα 8 Μάη. Ναι μεν η (αναμενόμενη, έτσι κι αλλιώς) νίκη του σοσιαλφιλελεύθερου Μακρόν είναι καλή για το project europe, όμως η ισχυροποίηση του ευρώ (έναντι του δολαρίου), συνέπεια αυτών των καλών νέων, είναι κακή.

Χρειάζονται, επειγόντως, κάποια «κακά νέα» για να ξαναπέσει η ισοτιμία. Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτήν την ευρωζώνη…

(Αλήθεια, μια απορία: εκείνα τα ντόπια τσακάλια της αριστέρας και της προόδου που πόνταραν σε εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στην ολλανδία και την γαλλία ώστε «να φοβηθεί το Βερολίνο» και να κάνει χάρες στην Αθήνα ασχολήθηκαν με το ανάποδο ενδεχόμενο; Το ενδεχόμενο, δηλαδή, να αποτύχουν τα φασιστρόνια; Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει «αρνητικές συνέπειες» για το ελλαδιστάν, κατά συμμετρία των «θετικών» στις ακροδεξιές φαντασιώσεις τους;

Μια ερώτηση κάνουμε… Απάντηση δεν θα πάρουμε: οι «Όλυμποι» της ντόπιας πολιτικής διανόησης είναι πολύ ψηλά για να ασχοληθούν…)

Χαρμόσυνα νέα

Δευτέρα 8 Μάη. Η πατρίς τον χρειάζεται επειγόντως! Είναι ο μόνος που ξέρει αυτή τη δουλειά. Οπότε, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο (όλα είναι περίεργα πια) ο κυρ Παναγιώτης ο Λαφαζάνης θα μπορούσε να ξαναγίνει “υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης, περιβάλλοντος και ενέργειας”! Εξωκοινοβουλευτικός φυσικά.

Ο λόγος είναι απλός. Η gazprom, μετά από διάφορα μπρος–πίσω, άρχισε να συναρμολογεί τον σωλήνα που θα πηγαίνει αέριο, γκάζι, στην τουρκία. Οπότε; Οπότε μπορεί να χρειαστεί να περάσει και απ’ τα ιερά ελληνικά χώματα πηγαίνοντας προς ευρώπη μεριά· άρα ο κυρ Παναγιώτης πρέπει Τώρα να τρέξει να εξασφαλίσει εκατομμύρια ρούβλια, σαν μπροστάτζα, να τα τρίψει στα μούτρα του κάθε παλιοευρωπαίου και του κάθε παλιοδντ.

Αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι μόνο ένα όνειρο. Ακόμα και για τον κυρ Παναγιώτη, που είναι αληθινός πατριώτης. “Δεν τα έχουμε τώρα ανάγκη τα λεφτά των ρώσων! Δεν τα θέλουμε τα παλιορούβλια… – θα πάρουμε σεκέλ!”.

Μάλιστα. Ισραηλινά εκατομμύρια θα πάρει η πατρίς, χάρη στους άλλους αγωγούς που περήφανα και αθόρυβα υπέγραψε ένας άλλος υπουργός, ο κυρ Γιώργος (ο Σταθάκης) για τα κοιτάσματα που κλέβει το Τελ Αβίβ απ’ τους παλαιστίνιους.

Μωρέ σωλήνες νάναι, παραδάκι να πέσει, κι ας είναι ότι νάναι!

(Αν είχατε απορία πως στρώνονται οι σωλήνες στους βυθούς, αυτό το ειδικό πλοίο της ελβετικής εταιρείας Allseas Group, που είναι συνεταίρος της gazprom, μπορεί να σας δώσει μια πολύ γενική ιδέα. Αν, ύστερα, αποκτήσετε την απορία από που ως που οι ελβετοί είναι ειδικοί σε δουλειές στις θάλασσες, δεν έχουμε απάντηση…)

Βρώμικα – και επίκαιρα

Δευτέρα 8 Μάη. Γράφαμε μόλις χτες ότι …είναι βέβαιο ότι το ευρω-φασισταριό, που αντικειμενικά (και γιατί όχι; και υποκειμενικά) εκτός απ’ τα ντόπια συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του όποιου «εθνικού» κεφάλαιου δουλεύει και για τα συμφέροντα της «αγγλόσφαιρας», της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου…

Η κριτική εργατική ανάλυση είναι αρκετή για να το αποδείξει. Αλλά για τους δύσπιστους ιδού μια ενδεικτική φωτογραφία: κροάτες φασίστες παρευλαύνουν πρόσφατα στο Ζάγκρεμπ… προς τιμήν (και) του ψόφιου κουναβιού…

Ε;

Συλλογική ακηδία

Κυριακή 7 Μάη. Πως είναι δυνατόν ένας επώνυνος (πρώην υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος) σαν τον Wilkerson (χθεσινά σχόλια στην ασταμάτητη μηχανή) να βγαίνει δημόσια φόρα μόστρα λέγοντας χρησιμοποιήσαμε την τρομοκρατία σαν πρόσχημα … για να κάνουν (το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο) τις γεωπολιτικές δουλειές τους, και να μην καίγεται, μία ή δύο ημέρες μετά, όλο το united states;

Γίνεται και παραγίνεται. Όπως έχει γίνει, για παράδειγμα, να βγαίνει πρωτοκλασσάτο, βαρέων βαρών πολιτικό (και κυβερνητικό για πολλά χρόνια) στέλεχος στο ελλαδιστάν, αφού πρώτα είχε αποσυρθεί, και να λέει «διάφοροι επιχειρηματίες χρησιμοποίησαν και χρηματοδότησαν τον εθνικό οίστρο του ‘η μακεδονία είναι ελληνική’ (1992 – 1995) για να κάνουν τα λαθρεμπόριά τους» χωρίς να υπάρχει περίπτωση να ξηλωθούν τα πεζοδρόμια.

Η ιδέα ότι είναι αρκετή μια «αποκαλυπτική θέση / πληροφορία» για να καταρρεύσουν οι ιδεολογικές / πειθαρχικές κατασκευές των κυρίαρχων είναι δελεαστική μεν, αλλά παλιά. Πολύ παλιά και ξεπερασμένη απ’ την ενσωμάτωση, συλλογική και ατομική, του θεάματος. Ανήκει στον 20ο αιώνα. Sixties, seventies – ως εκεί. Τότε που αρκούσε η δημοσιοποίηση μιας μονάχα φωτογραφίας, αυτής με την 9χρονη τότε Kim Phuc, που μόλις είχε πετάξει τα φλεγόμενα απ’ τις αμερικανικές ναπάλμ ρούχα της, τρέχοντας και κλαίγοντας απ’τον πόνο των εγκαυμάτων μαζί με άλλα πιτσιρίκια απ’ το βομβαρδιζόμενο χωριό της, το Trang Bang, στο βόρειο βιετνάμ· μια φωτογραφία μόνο λοιπόν ήταν τότε αρκετή για να αλλάξει άρδην η ιδέα (και η υποστήριξη) εκατομμυρίων «μέσων» λευκών αμερικάνων για την εκστρατεία του στρατού τους στην ασία. Αυτή ήταν μια άλλη εποχή! Που πέρασε χωρίς επιστροφή.

Μια άλλη εποχή, απ’ την οποία έχουν αλλάξει χτες και σήμερα πολλά και ουσιαστικά· στα κεφάλια των υπηκόων (και των ντόπιων). Η φράση των ιταλών αυτόνομων «το κεφάλαιο διάβασε το Κεφάλαιο», που έδειχνε την καπιταλιστική διαλεκτική και τις τακτικές / στρατηγικές των αφεντικών στα ‘60s και τα ‘70s, ήταν εντελώς σωστή. Όπως εξίσου σωστή είναι η θέση (μας) ότι «το κεφάλαιο διάβασε την Κοινωνία του Θεάματος» – στα ‘70s και στα ‘80s. Και τα αφεντικά έχουν αξιοποιήσει τα συμπεράσματά τους…

Τώρα οι κίνδυνοι από “αποκαλύψεις”, όπως – π.χ. – οι επαναλαμβανόμενες φωτογραφίες από δολοφονημένους / ες στη λωρίδα της Γάζας ή στη συρία, ή στο αφγανιστάν, ή στο ιράκ· ή από πνιγμένους μετανάστες στη Μεσόγειο, έχουν ελαχιστοποιηθεί. Που και που οι όποιες “συναισθηματικές φορτίσεις” των πρωτοκοσμικών εκτονώνονται σε επιλεγμένες “εικόνες”. Το ίδιο έχουν ελαχιστοποιηθεί, στα όρια του μηδενός, οι κίνδυνοι από αποκαλύψεις ειδικών, όπως ο Wilkerson: χρησιμοποιήσαμε την τρομοκρατία σαν πρόσχημα… Μαλάκες που το φάγατε και συνεχίζετε να το τρώτε!!! – θα μπορούσε να συμπληρώσει…

Οι τεχνικές που έχουν χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιούνται είναι δημόσια γνωστές! (Θα ασχοληθούμε μελλοντικά με δαύτες). Σε καμία περίπτωση δεν είναι “μυστικές”. Κανέναν δεν καταβρέχουν μυστηριώδη ιπτάμενα ψεκαστικά!! Η υπερ-, από- και παρά-πληροφόρηση είναι παντού. Κι αν πρόκειται κανείς να διασώσει “το τελευταίο άγριο ζώο στον πλανήτη, την ανθρώπινη σκέψη” (και συναίσθηση θα πρέπει να προσθέσουμε) δεν μπορεί πια να ελπίζει ότι θα πιάσει το τέρας / φύλακα του κάτεργου της εθελοτυφλίας / εθελοδουλείας στον ύπνο. Όχι. Το τέρας είναι μόνιμα ξύπνιο – οι αιχμάλωτοι μόνο κοιμούνται, και συχνά κοιμούνται συνειδητά και διαρκώς. Για να ξεχνούν…

Οπότε η δουλειά της μαζικής απόδρασης είναι πολύ πιο δύσκολη, λεπτεπίλεπτη, επίμονη, απ’ ότι οποτεδήποτε άλλοτε στην ιστορία: δεν υπάρχει πια “αποκάλυψη” που να μπορεί να προκαλέσει μη ελέγξιμα κοινωνικά σοκ!

Η ευρω-καταστροφή αναβάλλεται

Κυριακή 7 Μάη. Όλοι όσοι, και δεν ήταν λίγοι (σίγουρα στα μέρη μας) εύχονταν στις αρχές της χρονιάς εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στο Άμστερνταμ, στο Παρίσι και αργότερα στο Βερολίνο, έτσι ώστε να προκληθεί σοβαρή κρίση στο project europe, θα αναγκαστούν να περιμένουν. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι το ευρω-φασισταριό, που αντικειμενικά (και γιατί όχι; και υποκειμενικά) εκτός απ’ τα ντόπια συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του όποιου «εθνικού» κεφάλαιου δουλεύει και για τα συμφέροντα της «αγγλόσφαιρας», της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Οι εκλογικές επιτυχίες των ευρωπαϊστών, αντιστοιχούν μεν σε άλλα αντίπαλα (καπιταλιστικά) συμφέροντα καθώς και σε μια δύσθυμη μεν αλλά υπαρκτή συνείδηση «ευρωπαϊκής ενότητας» σε σημαντικά τμήματα των ψηφοφόρων, αλλά σαν τέτοιες είναι μόνο στιγμές. Το project europe δεν θα την γλυτώσει απλά πηδώντας τις «κεντρικές» εκλογικές ημερομηνίες.

Κατά την γνώμη μας το πρόβλημα, πιο σωστά: τα προβλήματα βρίσκονται πάντα στη μεριά της τάξης μας. Τόσο απ’ την πραγματική κατάσταση μεγάλου μέρους της στην ευρώπη (ξεκινώντας απ’ την κατάσταση των μεταναστών εργατών / εργατριών) όσο και απ’ την αδυναμία της (έως παραίτηση) να ξαναπάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον ταξικό ανταγωνισμό. Κι αυτή η αδυναμία / παραίτηση είναι ολοφάνερη και στη γαλλία. Όπου ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του ’16 (το θυμάται κανείς;) είχε ξεσπάσει ένας εκτεταμένος αμυντικός αγώνας εναντίον της (καινούργιας) τότε αντι-εργατικής νομοθεσίας («νόμος El Khomri»)· αγώνας που κάπου «χάθηκε» στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού, τον Ιούνη (με την βοήθεια και του euro ’16) χωρίς να μετρήσει κάποια επιτυχία. Τώρα; Το φασιστόμουτρο θα έβαζε τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι· αλλά είναι «παρηγοριά» ο σοσιαλφιλέλευθερος Μακρόν; Όχι, δεν είναι.

Να λοιπόν: τι θα γίνει μ’ εμάς, εκατοντάδες εκατομύρια «όντα», που είναι αόρατα (και άρα «άγνωστης ταυτότητας») όταν δουλεύουν, και γίνονται ορατά μόνο όταν καταναλώνουν και, ακόμα πιο «θε-όρατα» όταν αυτοκαταναλώνονται / αυτοκαταστρέφονται; Ή, είναι αόρατα όταν δουλεύουν και γίνονται «τέρατα» όταν καταδιώκονται, συκοφαντούνται, βιάζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν «ξένοι»; Τι θα γίνει λοιπόν μ’ εμάς;

Πολύ καιρό έχει κρατήσει η ήττα μας – δε νομίζετε;

(Οι διαδηλώσεις νεαρών αναρχικών σε διάφορες γαλλικές πόλεις έχουν την αξία τους. Αλλά καθόλου δεν γεμίζουν, ούτε θα μπορούσαν, το τεράστιο κενό στην σύγχρονη εργατική συνείδηση…)

America first

Σάββατο 6 Μάη. Πολλοί και διάφοροι “είδαν” στην εκλογή του ψόφιου κουναβιού μια “στροφή” της αμερικανικής πολιτικής, ένα είδος αλλαγής έμφασης: απ’ τις διεθνείς στρατιωτικές εκστρατείες (που εκπροσωπούσε, κατ’ αυτούς, μόνο η Κλίντον…) σε κάποιο είδος “εσωστρέφειας” και “ανασυγκρότησης”.

Οποιαδήποτε κριτική ανάλυση και επισκόπηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα έδειχνε ότι τέτοιου είδους “αναχωρητισμός” είναι, απλά, αδύνατος. Τα έχουμε πει. Να όμως που τα λέει ωμά κάποιος “από μέσα”. Ο Lawrence Wilkerson, επιτελάρχης του αμερικάνου στρατηγού και στη συνέχεια υπ.εξ. (2001 – 2005, στην πρώτη θητεία του Μπους του Β) Colin Powell, έδωσε μια συνέντευξη στο ανεξάρτητο ιντερνετικό κανάλι real news (καμμία σχέση με το ελληνικό καθεστωτικό συγκρότημα!). Τα λεγόμενά του είναι πολύ πιο πέρα από «απλή προσωπική γνώμη».

Ερώτηση (του δημοσιογράφου Aaron Mate): Ακούμε τώρα ότι ο πρόεδρος Trump θα στείλει περισσότερο στρατό στο Αφγανιστάν, ύστερα από αίτημα των στρατηγών του. Αυτό που με εντυπωσιάζει σ’ αυτή τη συζήτηση είναι ότι όχι και πολύ παλιά, μόλις το 2011, στην κορύφωση της εκστρατείας επί προεδρίας Obama, υπήρχαν 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες εκεί. Δεν κατάφεραν να νικήσουν τους Ταλιμπάν. Οπότε τώρα, που υπάρχουν 9.000, γίνεται κουβέντα να πάνε μερικές χιλιάδες ακόμα, λες και πρόκειται να κάνουν την διαφορά. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτόν τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, που δεν δείχνει να τελειώνει μετά από 16 ολόκληρα χρόνια;

Απάντηση (Wilkerson): … Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

… Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Τρομοκρατία;

Σάββατο 6 Μάη. Ερώτηση: Δεν νομίζω να έχει δοθεί ποτέ επίσημα αυτή η εξήγηση για την αιτία που ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται στο Αφγανιστάν. Αντίθετα μας έχουν πει για τους Ταλιμπάν, την αλ-Κάιντα, και τώρα και για τον Isis…

Απάντηση: Ναι, αυτά είναι σοβαρά ζητήματα. Αλλά είναι ζητήματα τακτικής σημασίας. Φυσικά, αν δεν είχαμε εισβάλει στο Ιράκ το 2003 όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι σε αρκετά χαμηλότερο επίπεδο απ’ ότι σήμερα…. Αλλά σίγουρα είναι θέματα τακτικής. Άσχημα θέματα, αλλά τακτικής. Το στρατηγικό ζήτημα, το ζήτημα των τρισεκατομυρίων δολαρίων, είναι η σύγκρουση δύο οικονομιών, το ζήτημα της αναμέτρησης δύο παγκόσμιων γιγάντων, των ΗΠΑ και της Κίνας, που «ακουμπάνε» μεταξύ τους στο Αφγανιστάν. Και στο Πακιστάν, που φαίνεται ότι είναι περισσότερο σύμμαχος της Κίνας απ’ότι των ΗΠΑ.

… Ύστερα είναι και όλοι αυτοί οι αγωγοί, βόρεια, νότια, ανατολικά, δυτικά… Δισεκατομύρια επί δισεκατομυρίων για επενδύσεις ή πιθανές επενδύσεις, και φυσικά κέρδη… Και όλοι αυτοί που ασχολούνται με το θέμα κοίταξαν τον χάρτη και είπαν «Voila! Κοίτα τι έχουμε εδώ! Υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να στείλουμε τον στρατό μας και να είναι μέσ’ τη μέση όλων αυτών των ενεργειακών σχεδίων»….

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!

Σάββατο 6 Μάη. Λέει κι άλλα ενδιαφέροντα το πρώην στέλεχος του αμερικανικού υπ.εξ., που δεν χωράνε εδώ. Και τα λέει με την ωμότητα κάποιου που δεν δεσμεύεται πια από “επισημότητες”. Για παράδειγμα δεν ξέρει αν οι ρώσοι εξοπλίζουν τους Ταλιμπάν… “αλλά αν ήμουνα ρώσος αυτό ακριβώς θα έκανα. Θα εξόπλιζα τους Ταλιμπάν. Θα το έκανα για πολύ ξεκάθαρους, στρατηγικούς λόγους: επειδή οι αμερικάνοι είναι πολύ κοντά στα σύνορά μου κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου…”

Το επιμύθιό του; …Έτσι είναι η ιστορία. Έτσι συμβαίνει. Είναι τα πραγματικά συμφέροντα, τα οικονομικά συμφέροντα. Κι έτσι θα συνεχίσει. Χρησιμοποιήσαμε την τρομοκρατία σαν δικαιολογία για να πάμε σε διάφορα μέρη και να κάνουμε διάφορα πράγματα, τα οποία στην πραγματικότητα είχαν ελάχιστη σχέση με την τρομοκρατία και πολύ μεγάλη σχέση με τις μεγάλες δυνάμεις, την οικονομία και τον χρηματοπιστωτισμό….

Δεν υποχωρούμε φίλε· δεν παραδινόμαστε

Παρασκευή 5 Μάη.

Πολλοί μιλάνε για θεό

Και λέω μ’ απορία

Αυτός δεν είναι μόνος του

Μα είναι συμμορία!

Οπότε, εκεί που πήγες, κάνε ένα αλφάδι να! (με το συμπάθειο) να πούνε: Ώχου μωρέ! Τι κακός μπελάς είναι αυτός που μας φέρανε εδώ πέρα;

(Δώσε εγκάρδια χαιρετίσματα στον Χρήστο).