Category: Ασταμάτητη μηχανή

Should it stay or should it go?

Σάββατο 20 Μάη. Την ίδια μέρα που οι φαιορόζ ψήφιζαν τα «νέα μέτρα», χτες δηλαδή, στην άλλη άκρη του κόσμου, κάποιοι μιλούσαν γι’ αυτούς· ακόμα και ονομαστικά. Λόξυγκα δεν είχε ο εξοχότατος (π.χ….) αλλά ίσως δεν πρέπει να βιαστεί για τις γραβάτες.

Την «κουβέντα του» είχε η «υποεπιτροπή νομισματικής πολιτικής και εμπορίου» του αμερικανικού κογκρέσσου (US Congressional Monetary Policy and Trade Subcommittee) που ασχολείται με την “γραμμή” που θα πρέπει να ακολουθήσει από δω και πέρα το δντ στην “ελληνική διάσωση”. Θα συνεχίσει να συμμετέχει ή όχι; – αυτή είναι η ερώτηση. Και είναι γνωστό ότι αν η απάντηση είναι «όχι», θα υπάρχουν σοβαρές αλυσιδωτές συνέπειες.

Η συγκεκριμένη συζήτηση περιλάμβανε την «ακρόαση» 4 ειδικών, και ερωτήσεις απ’ τα μέλη της επιτροπής. Δεν ήταν η τελική συνεδρίαση, ούτε εκείνη που θα κατέληγε σε απόφαση· αυτό θα γίνει την επόμενη βδομάδα. Κάναμε τον κόπο να την παρακολουθήσουμε ολόκληρη (σχεδόν ένα δίωρο) επειδή ήταν μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε “live” το πως αντιμετωπίζουν την «μικρή ασθενή», την ευρωζώνη, και τον ρόλο του δντ κάποιοι αμερικάνοι, όχι διάσημοι σαν κανά δυο οικονομολόγους νομπελίστες, λιγότερο γνωστοί εκτός αμερικανικών συνόρων, ανάμεσά τους όμως κι εκείνοι που θα εισηγηθούν την τελική στάση της κυβέρνησης του ψοφιοκούναβου για το «καυτό» θέμα.

Σε γενικές γραμμές οι απόψεις (συμπεριλαμβανόμενων των «ειδικών») κινήθηκαν ανάμεσα σε δυο όρια. Του να μείνει το δντ στο «3ο πρόγραμμα διάσωσης» με καθαρά τεχνικό, συμβουλευτικό ρόλο αν του το ζητήσουν οι ευρωπαίοι και, ακόμα καλύτερα, αν ξεχρεώσουν («ανακυκλώσουν» δηλαδή) τα 14 δις που χρωστάει ακόμα η Αθήνα στο ταμείο· και του να φύγει, αφού δεν είναι δουλειά του να λύνει τα ευρωπαϊκά προβλήματα, και «κακώς ανακατεύτηκε απ’ την αρχή».

Ένα ενδιαφέρον σημείο (υποστηρίχτηκε απ’ τους «ειδικούς») πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει καλά μια απόφαση για πλήρη αποχώρηση του δντ απ’ την ελληνική διάσωση είναι η διαβεβαίωση ότι δεν έχει την μεθοδολογία για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα ενός κράτους που ανήκει σε μια νομισματική ένωση. Απ’ την άλλη μεριά έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκε πουθενά και από κανέναν η (μάλλον «πετυχημένη») συμμετοχή του δντ στα υπόλοιπα «προγράμματα διάσωσης» ευρωπαϊκών κρατών. Που θα σχετικοποιούσε την «αδυναμία» (είτε του δντ είτε της ευρωζώνης να λύνει τα προβλήματά της) και θα τοποθετούσε την «ελληνική περίπτωση» σε μια «ανεξιχνίαστη» ειδική θέση.

Έχουμε την εκτίμηση ότι η κυρίαρχη τάση των «πολιτικών» προσώπων ήταν προς την δεύτερη εκδοχή, της αποχώρησης. Ωστόσο μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λογαριασμοί σχετικά με το θέμα. Σε κάθε περίπτωση η στάση της διοίκησης των συντηρητικών (όπου η ελληνική περίπτωση είναι απλά ένα θεματάκι μέσα στο ευρύτερο της στάσης απέναντι στο project europe) θα φανεί γρήγορα. Και με βάση τον ρόλο που έχει η Ουάσιγκτον στο δντ, αυτή η στάση δεν θα καθοριστεί απ’ την (γαλλίδα…) Lagarde…

Go! Go!

Σάββατο 20 Μάη. Θεωρήσαμε σκόπιμο, για την ενημέρωσή σας, και επειδή δεν πρόκειται να την βρείτε αλλού, να μεταφέρουμε την εισήγηση του προέδρου της επιτροπής, του συντηρητικού γερουσιαστή του Κεντάκι Andy Barr. Δεν ξέρουμε πόσο αντιπροσωπευτική της ψοφιοκουναβικής πλειοψηφίας είναι, ωστόσο δείχνει ορισμένα πράγματα που οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες προτιμούν να αγνοούν.

Τα συμπεράσματα; Προς το παρόν δικά σας…

Βρισκόμαστε εδώ για να βγάλουμε συμπεράσματα απ’ την συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας. Θα εξετάσουμε την οικονομική βοήθεια του ΔΝΤ στη χώρα. Πρόκειται για ένα απ’ τα μεγαλύτερα και πιο αμφιλεγόμενα προγράμματα διάσωσης στην ιστορία του Ταμείου.

Σύμφωνα με τους συμβατικούς κανόνες πρόσβασης στον δανεισμό απ’ το Ταμείο, το ΔΝΤ παραδοσιακά δανείζει έως το 200% της ετήσιας συμμετοχής της χώρας (στο Ταμείο). Όταν ξέσπασε η κρίση στην Ευρωζώνη, το Ταμείο, το 2010, υιοθέτησε ένα «κατ’ εξαίρεση» πρόγραμμα πρόσβασης στον δανεισμό απ’ αυτό, για λογαριασμό της Ελλάδας, ύψους 30 δισεκατομμυρίων ευρώ, ή 3.200% της συμμετοχής της στο ταμείο, επιπλέον των 80 δις που έβαλε η ευρωζώνη απ’ την μεριά της για τον δανεισμό της Ελλάδας. Το 2012 το Ταμείο ενέκρινε ένα δεύτερο πρόγραμμα, ύψους 2.000% της ελληνικής συμμετοχής στο ταμείο, δηλαδή κάτι πάνω από 18 δισεκατομύρια ευρώ επιπλέον δάνειο.

Πολλοί παρατηρητές, κάποιοι απ’ τους οποίους συμμετέχουν σ’ αυτήν την επιτροπή, διαφωνούσαν για την καθιέρωση εκ μέρους του Ταμείου αυτής της αποκαλούμενης «συστημικής εξαίρεσης» που δημιουργήθηκε και προωθήθηκε για την Ελλάδα, έτσι ώστε να έχει κατ’ εξαίρεση πρόσβαση σε δανεισμό [από το Ταμείο]. Αυτή η εξαίρεση σήμαινε ότι οι συνέπειες του προηγούμενου υπερδανεισμού της Ελλάδας και η κατάρρευσή της συνεπάγονταν ότι το Ταμείο θα έπρεπε να αφήσει στην άκρη τους κανόνες του, σύμφωνα με τους οποίους το χρέος ενός κράτους πρέπει να είναι διαχειρίσμο με υψηλές πιθανότητες, πριν το Ταμείο το δανείσει.

Χάρη στην πίεση εκ μέρους του Κογκρέσσου, η «συστημική εξαίρεση» δεν επαναλήφθηκε, αλλά αυτό δεν πρέπει να κρύψει το γεγονός ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας έχει γίνει αιτία χλεύης άλλων κανόνων δανεισμού εκ μέρους του ΔΝΤ, όπως έχει διαπιστώσει το ίδιο το γραφείο αυτοαξιολόγησης του Ταμείου.

Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε κατ’ εξαίρεση πρόσβαση στον δανεισμό απ’ το ΔΝΤ, βρίσκεται ακόμα βουλιαγμένη στην ύφεση, με την ανεργία των νέων να φτάνει το 50%. Κι όμως το ΔΝΤ αρέσκεται να υποστηρίζει τον καταλυτικό ρόλο που παίζουν τα δάνειά του στις χώρες που τα συνάπτουν, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας, κατ’ αρχήν, τα χρήματα του Ταμείου δεν έχουν αποδειχθεί καταλύτης σε οτιδήποτε.

Εφτά χρόνια μετά το πρώτο πρόγραμμα του ΔΝΤ, το χρέος της Ελλάδας έχει επιδεινωθεί, και θεωρείται απ’ το Ταμείο σαν μη διαχειρίσιμο, με προοπτική χρεωκοπίας.

Σήμερα η Ευρωζώνη έχει δημιουργήσει το δικό της ταμείο διάσωσης, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (European Stability Mechanism, ESM). Διαθέτει αποθεματικό για να χρησιμοποιηθεί σε πιθανό δανεισμό των 19 κρατών μελών της μεγαλύτερο απ’ αυτό που μπορεί να διαθέσει το ΔΝΤ για όλο τον κόσμο.

Την ίδια στιγμή η ικανότητα της Ελλάδας [να ξεχρεώσει] παραμένει το ίδιο αμφίβολη όπως πάντα, με τους μειούμενους ρυθμούς συγκέντρωσης των φόρων, τα χρέη της κυβέρνησης προς τις ντόπιες επιχειρήσεις, ακόμα και την προσαγωγή [σε δίκες] του επικεφαλής της ελληνικής στατιστικής αρχής, κάτι που από πολλούς θεωρήθηκε κυνήγι μαγισσών με πολιτικά κίνητρα.

Υπό το φως αυτών των γεγονότων είναι σοκαριστικό το ότι το ΔΝΤ συζητάει τώρα την συμμετοχή του σε ένα τρίτο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, σαν ελάσσων συνεταίρος του ESM. Κανένας, ούτε καν οι ευρωπαίοι, δεν υποκρίνεται πια ότι είναι απαραίτητη η οικονομική συμμετοχή του Ταμείου για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το να προστατεύει τους πολιτικούς της Ευρωζώνης ενόψει των εκλογών που έχουν φέτος.

Είναι κοινότυπο ότι η όποια συμμετοχή του ΔΝΤ θα είναι συμβολική· όμως αν συμβεί αυτό τότε το Ταμείο θα αρχίσει να μοιάζει με συμβολικός θεσμός. Συνεπώς ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν το Ταμείο προχωρήσει σε ένα τρίτο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, αυτό θα σημαίνει ότι το Ταμείο δεν έμαθε τίποτα απ’ τα λάθη του απ’ την προηγούμενη εμπειρία του. Θα σημαίνει ότι ο ρόλος του σαν δανειστής έσχατης ανάγκης βρίσκεται σε κίνδυνο. Και ότι ο τρόπος που λαμβάνει αποφάσεις έχει δυστυχώς πολιτικοποιηθεί πολύ. Το Ταμείο, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα πρέπει να κατηγορήσει κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό του αν το Κογκρέσσο αρχίσει αυστηρό έλεγχο για τις δραστηριότητές του, συμπεριλαμβανόμενης της μελλοντικής επανεκτίμησης των εκθέσεων για την διοίκησή του.

Όσο γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι κάθε κράτος μέλος του ΔΝΤ, συμπεριλαμβανόμενης της Ελλάδας, έχει ένα κάποιο δικαίωμα δανεισμού απ’ αυτό, θα πρέπει να θυμήσουμε το καταστατικό του ΔΝΤ. Που έχει συγκεκριμένες προβλέψεις για να περιορίζει τα δάνεια ή την πρόσβαση ενός κράτους μέλους σ’ αυτά. Το καταστατικό προβλέπει ότι η βοήθεια θα πρέπει να είναι προσωρινή και σχεδιασμένη έτσι ώστε να αντιμετωπίσει προβλήματα στο ισοζύγιο πληρωμών, με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν επαρκείς διασφαλίσεις .

Έχω την γνώμη ότι 7 χρόνια «και βλέπουμε…» δεν μπορούν να θεωρηθούν προσωρινά. Και το να πηγαινοέρχονται χρήματα μεταξύ ΔΝΤ και ESM δεν είναι διόρθωση του ισοζυγίου πληρωμών μιας χώρας, για χάρη της οποίας τα κράτη μέλη του ταμείου πληρώνουν την συνεισφορά τους. Όσο για τις επαρκείς διασφαλίσεις η Ελλάδα είναι το πρώτο και μοναδικό αναπτυγμένο κράτος που έχει χρεωκοπήσει έναντι του ΔΝΤ [σ.σ.: αναφέρεται στην χρεωκοπία του καλοκαιριού του 2015…]. Επιπλέον, οι περσινές υποκλοπές των συνομιλιών αξιωματούχων του ΔΝΤ στην Αθήνα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια συμφωνιών με καλή πίστη.

Καθώς η Ευρωζώνη προσπαθεί να πιέσει το ΔΝΤ να στρογγυλέψει τις απαιτήσεις του για την μείωση του χρέους, άλλη μια διασφάλιση κινδυνεύει να χάσει το νόημά της.

Συνοψίζοντας: η ακεραιότητα του Ταμείου και η προσκόλλησή του στις θεμελειώδεις αρχές του βρίσκονται σε κίνδυνο. Καλώ τους μάρτυρες [σ.σ.: εννοεί τους 4 ειδικούς] να καταθέσουν και τους ευχαριστώ για την συμμετοχή τους σ’ αυτήν την ακρόαση.

Εμπόριο τρέλας, χοντρική λιανική

Παρασκευή 19 Μάη. … Ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Χριστιανοδημοκρατών τη προηγούμενη Κυριακή στις τοπικές γερμανικές εκλογές, μοιάζει περισσότερο δικαιολογημένη η αισιοδοξία του πρωθυπουργού, που όπως δήλωσε χθες, θα αναγκαστεί , λόγω των θετικών εξελίξεων, να φορέσει γραβάτα: με τη νίκη σχεδόν εξασφαλισμένη στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, Μέρκελ και Σόιμπλε μπορούν τώρα να κάνουν περισσότερες παραχωρήσεις για το χρέος, χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους…

Μάλιστα! Αυτή είναι η τελευταία εξυπνάδα των ροζ “think tank” – σκέτοι ντενεκέδες δηλαδή, άδειοι από οτιδήποτε θα άξιζε να ονομαστεί “thought”. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς τύπους (μα ακριβώς τους ίδιους!) που το τελευταίο εξάμηνο έχουν υποστηρίξει διαδοχικά ότι α) αν «ανέβουν» οι φασίστες στην ολλανδία, στη γαλλία και στη γερμανία, τότε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε θα στριμωχτούν και «θα κάνουν παραχωρήσεις στην Αθήνα» για τα χρέη της, και β) αν «βγει» ο σοσιαλδημοκράτης Σουλτς στις γερμανικές εκλογές του Σεπτέμβρη, αυτό θα σημαίνει “παραχωρήσεις στην Αθήνα”.

Είναι ψυχοπαθείς; Έτσι δείχνουν. Ό,τι και να γίνει στον πλανήτη δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε «παραχωρήσεις για το χρέος». Είτε το Α, είτε το –Α, είτε το Β, είτε το –Β, όλα ερμηνεύοναι (στα σοβαρά…) και εκτιμώνται μ’ αυτό σαν μέτρο: το ελληνικό χρέος και τις «παραχωρήσεις».

Πρόκειται για έκφραση του βαθιά ενσωματωμένου πολιτικού προσοδισμού σε διεθνή κλίμακα. Έχει ποτίσει ως το μεδούλι άρχοντες και αρχόμενους, έτσι ώστε δεν θέλουν και δεν μπορούν να ακούσουν εκείνο που τους έχουν πει, όχι μόνο απ’ το Βερολίνο αλλά απ’ την πλειοψηφία των κρατών μελών της ευρωζώνης: δεν πρόκειται να σας χαρίσουμε ούτε σέντσι, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ (τσακιστείτε και) ξεκουμπιστείτε απ’ το club. (“Τουλάχιστον τότε θα μπορούμε να πούμε στους δικούς μας πληθυσμούς ότι μας στοίχισε κάτι παραπάνω αλλά σας ξεφορτωθήκαμε!…”)

Δεν είναι ο γερμανικός εκλογικός κύκλος που «εμποδίζει», τάχα, το να χαριστούν λεφτά στην Αθήνα. Αυτά που λέγονται σχετικά είναι για ηλίθιους (και υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι). Είναι τα σκληρά γεγονότα που το απαγορεύουν. Πρώτον, στις αρχές του 2012, έγινε η μεγαλύτερη διαγραφή δημόσιου χρέους ever στην καπιταλιστική ιστορία του πλανήτη, προς όφελος της Αθήνας: πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ… Ένα ποσό ιλιγγιώδες, και μάλιστα «εθελοντικά»: Μέρκελ και Ζαρκοζί έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό των ιδιωτών δανειστών, κάτι funds και κάτι τράπεζες, μια επιλογή που επίσης ήταν πρωτοφανής (αλλά και σκληρά αναγκαία) στην ιστορία της ευρωζώνης. Και δεύτερον, πολλά απ’ τα κράτη μέλη της ευρωζώνης δανείζονται (απ’ τις «αγορές») ακριβότερα απ’ ότι δανείζουν (μέσω esm) την Αθήνα. Πολύ απλά: χάνουν λεφτά μ’ αυτό το νταραβέρι.

Να χαρίσουν κι άλλα λεφτά λοιπόν; Γιατί; Επειδή το δντ λέει…; Σιγά! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση «καθαρής» μείωσης αυτών που η Αθήνα χρωστάει στα ευρωπαϊκά κράτη. Η μόνη τέτοια περίπτωση, που είναι η «προσφορά» του γερμανικού κράτους και όχι του εσθονικού, του μαλτέζικου ή του πορτογαλικού, είναι: αν φύγετε απ’ την ευρωζώνη μπορούμε να σας χαρίσουμε (σαν γερμανία, και μόνο σαν τέτοια) καμιά 40αριά δις.

Ηθικό δίδαγμα; Ας μην αγοράσει γραβάτες ο εξοχότατος. Αν χρειαστεί, κάποιος θα τον δανείσει. Ας βάλει μπαντάνα στη τελική! Ή κελεμπία.

Όμως μπορεί και να μην χρειαστεί. Μπορεί να μην τον αναγκάσουν να κάνει τέτοια «παραχώρηση»…

(Το έχει σίγουρο ότι δεν τα έχουν πάρει στο κρανίο οι δανειστές που θέλει να χαρίσει 38 μύρια απ’ τα δημόσια έσοδα στο καινούργιο φιλαράκι του; Νόμιζει ότι οι καταραμένοι είναι ίδια φάση με το πόπολο που δεν πήρε χαμπάρι καν και καν τι πάει να πει «σας χαρίζω τα πρόστιμα για λαθρεμπόριο», όχι μόνο στο φιλαράκι του αλλά και σε κάθε άλλον μελλοντικά, που απλά θα αλλάξει ιδιοκτησία στο μαγαζί του αν πιαστεί με την γίδα στην πλάτη… λοιπόν αυτό νομίζει ο εξοχότατος;)

(φωτογραφία: Βγαί-νου-με μω-ρό μου βγαί-νου-με! Α-πο το τού-νελ!!!)

Ένα ψόφιο κουνάβι στην έρημο

Παρασκευή 19 Μάη. Λένε ότι η λίστα των εκτός συνόρων ταξιδιών κάθε πολιτικής βιτρίνας, ειδικά όταν είναι καινούργια στο πόστο, δείχνει τις ιεραρχήσεις της εξωτερικής πολιτικής του κράτους της. Δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό ισχύει ακόμα για την παραπέουσα αμερικανική ηγεμονία. Με την έννοια ότι ο Ειρηνικός είναι πάντα πρώτη προτεραιότητα. Ωστόσο το ψόφιο κουνάβι σήμερα θα βρίσκεται στο Ριάντ. Θα χαιρετιστεί εγκάρδια με τον μισοπεθαμένο «βασιλιά Salman», αλλά τις συζητήσεις του θα τις κάνει με τους γιάπηδες (κανονικά, σε όλα τους!) που είναι οι ceo της επιχείρησης «σαουδική αραβία». Όπως τον περασμένο Μάρτη,

Γιατί διάλεξε την πετρελαιοφόρο έρημο την στιγμή που οι ηπα είναι πια όχι μόνο αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες αλλά έχουν και περίσσευμα για εξαγωγές; Για να πουλήσει κι άλλα όπλα – να μια απλή εξήγηση! Ή για να δείξει στον κόσμο ότι ένας επιχειρηματίας ξεπλύματος μαύρων κεφαλαίων μπορεί να συνεχίσει να κάνει τις δουλειές του ακόμα κι αν έπιασε προεδρική καρέκλα.

Μετά το Ριάντ; Το Τελ Αβίβ…

(φωτογραφία: ο πρίγκηπας Mohammed bin Salman είναι υπ.αμ. του Ριάντ. Αν τον πετύχετε να μιλάει για ώρα, σε βίντεο, προσέξτε τις γκριμάτσες του· και την μύτη του… Το στιγμιότυπο είναι απ’ τον περασμένο Μάρτη, όταν πήγε να χαιρετήσει το ψόφιο κουνάβι στην έδρα του. Δεξιά, ο γκριζομάλλης, είναι ο Pence. Τώρα αντιπρόεδρος αλλά για πολλούς ο επόμενος, όπου νάναι, πρόεδρος…)

Συρία

Παρασκευή 19 Μάη. Αυτή τη φορά δεν ήταν «κατά λάθος»: αμερικανικά βομβαρδιστικά κτύπησαν τον στρατό του Άσαντ (και των πεζικάριων συμμάχων του). «Αποτελούσαν κίνδυνο για τις δυνάμεις μας» είπε το πεντάγωνο, και σιγά ποιος ασχολείται! Αν δεν έχετε γνώση του χάρτη, μπορείτε ωστόσο να το φανταστείτε (σε συνδυασμό με την χθεσινή αναφορά): η αμερικανική επίθεση έγινε εναντίον στρατιωτικής φάλαγγας (τανκς και τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) που κατευθυνόταν προς το “τριεθνικό”, τα συρο-ιρακινο-ιορδανικά σύνορα, όπου έχουν ήδη δημιουργηθεί (με αμερικανική βοήθεια και αεροπορική κάλυψη) θέσεις αντικαθεστωτικών ανταρτών. Πρόκειται για ένα σημείο κοντά στο χωριό al Tanf, όπου αμερικάνοι (πιθανόν και άγγλοι) έχουν ήδη εισβάλει, επειδή “εκπαιδεύουν” αντικαθεστωτικούς αντάρτες κατά …. του isis (έτσι λένε…) Κι αυτό χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον σαν “δικαιολογία”: ότι η συριακή προώθηση έβαζε σε κίνδυνο την βάση της. Εντός του συριακού εδάφους…

Με λίγα λόγια: η Ουάσιγκτον λέει ανοιχτά πλέον ότι α) η συριακή συνοριακή ζώνη (με ιορδανία και ιράκ) “της ανήκει”, και ότι β) υποστηρίζει ανοικτά οποιονδήποτε “μετριοπαθή” θα πολεμήσει (οπωσδήποτε σ’ αυτή τη ζώνη) εναντίον του Άσαντ, των ιρανών φρουρών της επανάστασης, της Χεζμπ’ αλλάχ.

Και εναντίον της ρωσίας; Χτες η ρωσική αεροπορία δεν μπλέχτηκε στην υπεράσπιση των συμμαχικών της κινήσεων προς την al Tanf. Όμως αυτό που δεν έγινε χτες δεν αποκλείεται να γίνει αύριο. Κι αυτό όχι επειδή μερικά στρέμματα ερήμου στον συριακό νότο έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αλλά επειδή το αμερικανικό πεντάγωνο, αφού υπερφαλάγγισε / αντικατέστησε τις proxy τακτικές των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, πίσω απ’ την προεδρία του ψόφιου κουναβιού ξεδιπλώνει μια ξεκάθαρη τακτική «αυτοπρόσωπης» κατοχής στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (μια ματιά στον χάρτη το δείχνει) φαίνεται να ελπίζει ότι θα ενωθούν οι κουρδοκρατούμενες περιοχές της βόρειας συρίας με φιλικές προς τις ηπα ανταρτοκρατούμενες περιοχές της νότιας, αφήνοντας τον Άσαντ αποκλεισμένο στα δυτικά.

Ποιος θα το «φάει» αυτό, και για πόσο; Εκείνο που χτες μνημονεύσαμε σαν «στόχο», η Deir ez-Zor, εξελίσσεται ήδη σε μείζονα «ελκυστή» αφού, εκτός απ’ τις προσπάθειες της συμμαχίας του Άσαντ, που επιχειρεί απ’ τα δυτικά για να φτάσει εκεί (και αεροπορικά φτάνει, βομβαρδίζοντας τις περιμετρικές θέσεις του isis), άραβες ιρακινοί αντάρτες, «πιστοί» στη Βαγδάτη, επιτίθενται περίπου στον ίδιο παράλληλο κατά του isis (στο ιράκ) απ’ την απέναντι μεριά, συγκλίνοντας σε ιρακινό έδαφος προς την ίδια κατεύθυνση, προς την Deir ez-Zor. Είναι εντελώς καθαρό: Βαγδάτη, Δαμασκός, Τεχεράνη (και Μόσχα; και Πεκίνο;) θέλουν να εξασφαλίσουν την εδαφική κυκλοφορία ανάμεσα στη συρία και το ιράκ (άρα και το ιράν)· Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ θέλουν να την κόψουν.

Φίλοι φίλοι…

Παρασκευή 19 Μάη. Αφού επιβεβαιώθηκε ότι …δύο στενοί σύμμαχοι μίλησαν τίμια… στη διάρκεια της συνάντησης Ερντογάν – Τραμπ στην Ουάσιγκτον, ο πρωθυπουργός της τουρκίας Çavuşoğlu κατηγόρησε χτες τον αμερικάνο Brett McGurk, που είναι υποτίθεται ο «πολιτικός συντονιστής» της συμμαχίας των ηπα με τις ypg, ότι στηρίζει τρομοκράτες. Και ζήτησε απ’ το ψόφιο κουνάβι να τον αποσύρει.

Η αλήθεια είναι ότι ο McGurk κάνει την δουλειά που του έχουν αναθέσει. Αλήθεια είναι επίσης ότι το πόστο το κατέχει απ’ την προηγούμενη διοίκηση. Οπότε αν το τουρκικό καθεστώς θέλει …να σώσει το ψόφιο κουνάβι απ’ την παγίδα που τον σπρώχνουν τα ομπαμικά «σταγονίδια», καλά κάνει και φωνάζει. Όμως το πιο πιθανό είναι ότι η Άγκυρα κάνει τέτοιο θόρυβο για να είναι «καλυμμένη», όταν αποφασίσει ότι μπορεί να δράσει κατά των ypg…

(Έχουν πλάκα οι αμερικανικές «διαβεβαιώσεις» προς την Άγκυρα ότι τα όπλα που δίνουν στις ypg θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την ανακατάληψη της Raqqa. Όχι τίποτα άλλο αλλά είναι πασίγνωστο: η Ουάσιγκτον έχει παγκόσμιο ρεκόρ στο να «χάνει» όπλα και λεφτά που, υποτίθεται, πήγαιναν σε «καλό σκοπό»…)

Astana group

Παρασκευή 19 Μάη. Τις δηλώσεις του ο Çavuşoğlu τις έκανε στη διάρκεια συνάντησης των υπ.εξ. ρωσίας, ιράν και τουρκίας στην Άγκυρα – με θέμα την κατάσταση στη συρία. Με φρέσκια την αμερικανική επίθεση στον συριακό στρατό στην al Tanf, οι υπ.εξ. αποφάσισαν να επιδιώξουν μια απόφαση του οηε που να επιτρέπει την είσοδο κρατικών στρατών (του Άσαντ και των συμμάχων του δηλαδή) στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» (η μία είναι στην περιοχή που έγινε η επίθεση…), υπό την επίβλεψη παρατηρητών του «διεθνούς οργανισμού».

Με light μέσα, και έχοντας κατά νου να εμποδίσουν την αμερικανική κατοχική επέκταση στο συριακό πεδίο μάχης, οι 3 (+1, αυτός είναι ο Άσαντ) του Astana group προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα έστω για – τα – προσχήματα διεθνές εμπόδιο.

Η επόμενη συνάντηση των 3 θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή. Στην Τεχεράνη. Θέλουμε να πούμε: μακριά απ’ τα «φώτα» της δυτικής δημαγωγίας συνεχίζει να υπάρχει καπιταλιστικός κόσμος και συμφέροντα…

Συρία

Πέμπτη 18 Μάη. Έχουμε ακόμα κάποια μικρή επιφύλαξη, αλλά το λέμε από τώρα: φαίνεται ότι ο αμερικανικός στρατός έχει ξεκινήσει «σιγά σιγά» εισβολή στο νοτιοανατολικά της συρίας. Στα σύνορα με το ιράκ (ένα σημείο) και στα σύνορα με την ιορδανία (δεύτερο σημείο). Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για περιοχή δίπλα στον Ευφράτη. Τυπικά οι (ως τώρα) συνοριακές επιχειρήσεις μοιάζουν να στρέφονται κατά του isis. Ο πραγματικός στόχος όμως φαίνεται ότι είναι ο θύλακας της Deir ez-Zor, που ελέγχεται απ’ τον στρατό του Άσαντ πολιορκούμενος απ’ τον isis (είναι η περιοχή που “κατά λάθος” η αμερικανική αεροπορία είχε σκοτώσει πάνω από 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας στον isis να καταλάβει τις θέσεις τους…): γίνεται ήδη μια προσπάθεια του συριακού στρατού και των συμμάχων του, συμπεριλαμβανόμενης της Μόσχας, απ’ τα ανατολικά της Palmyra να προωθηθεί ως την Deir ez-Zor, μια απόσταση αραιοκατοικημένη, πάνω από 150 χιλιόμετρα.

Η Ουάσιγκτον δείχνει ότι θα ήθελε να προλάβει αυτήν την προώθηση… Γιατί αν ο στρατός του Άσαντ καταφέρει να φτάσει ως εκεί, τότε θα είναι εύκολο να δημιουργηθεί μελλοντικά, κάποια στιγμή, μια οδική επαφή με σιιτικά εδάφη του ιράκ και μέσω αυτών με το ιράν. Αυτό, δηλαδή, που δεν θέλει με τίποτα ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ…

Αν όντως ο αμερικανικός στρατός έχει εισβάλει και απ’ το νότο ή αν «καλύπτει» και ενισχύει σ’ αυτή τη συνοριακή ζώνη της συρίας με την ιορδανία και το ιράκ αντικαθεστωτικούς αντάρτες (όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι), αυτό σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους παίρνουν πλέον ανοιχτά τον ρόλο του isis, στο συριακό πεδίο μάχης…

Κι αυτό δεν είναι «καλό»…

Άγκυρα Ουάσιγκτον, ένα θέατρο δρόμος

Πέμπτη 18 Μάη. Κατά την τουρκική καθεστωτική (και φιλοκυβερνητική) Daily Sabah, η συνάντηση του Ερντογάν με το ψόφιο κουνάβι ήταν φιλική (χωρίς εισαγωγικά). Αυτό που συνέβη στον Λευκό Οίκο την Τρίτη (γράφει) ήταν ότι δύο στενοί σύμμαχοι μίλησαν τίμια για τις διαφορές τους, αναγνωρίζοντας ο ένας την ειλικρίνεια του άλλου, καθώς είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν την συνεργασία τους στα ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος.

Το τουρκικό «θεώρημα» είναι ότι ο (καϋμένος, αυτό είναι δικό μας!) ο ψοφιοκούναβος δεν έχει βάλει ακόμα τους δικούς του ανθρώπους στο Πεντάγωνο, το οποίο συνεχίζει τους σχεδιασμούς της (προηγούμενης) διοίκησης Ομπάμα σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης και την συμμαχία με τις ypg. Όταν, όμως, αντικαταστήσει τους Ομπαμικούς και διαμορφώσει την δική του πολιτική για τη μέση Ανατολή, τότε τα πράγματα θα φτιάξουν – λέει το «θεώρημα»…

Είναι δυνατόν αυτό το πράγμα να το πιστεύει το τουρκικό καθεστώς; Λέμε (και δεν το θεωρουμε αυθαίρετο!) απερίφραστα όχι. Ας ψάξει κανείς οτιδήποτε άλλο. Όπως, για παράδειγμα, ότι το χρησιμοποιεί σαν προπέτασμα καπνού· και σαν τέτοιο έχει περιορισμένη διάρκεια.

Το γιατί πρόκειται για παραμύθι είναι προφανές. Πρώτον, επειδή η λογική της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν η αποφυγή της άμεσης, φανερής και κυρίως χερσαίας στρατιωτικής εμπλοκής στο συριακό πεδίο μάχης· το αντίθετο απ’ ότι συμβαίνει τώρα. Δεύτερον, επειδή η τακτική της κυβέρνησης Ομπάμα δεν άρεσε στο Τελ Αβίβ, σε αντίθεση απ’ αυτό που συμβαίνει τώρα. Τρίτον, επειδή η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη (πρώην υψηλόβαθμοι καραβανάδες σε υπουργικά πόστα) εδώ και δεκαετίες. Και τέταρτο επειδή «ο κόσμος τόχει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι»: πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού κυβερνάει (και) το αμερικανικό Πεντάγωνο· ενώ στην διοίκηση Ομπάμα η επιρροή του ήταν μοιρασμένη με εκείνη των μυστικών υπηρεσιών, που συχνά «φτιάχνουν» την δική τους γραμμή. Ειδικά για τη συρία.

Σε κάθε περίπτωση η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού συνεχίζει (και κλιμακώνει) την αμερικανική ιμπεριαλιστική δράση της προηγούμενης μόνο εκεί που συμφωνεί. Αλλά δεν είναι «κατεχόμενη»!!!

Είναι δυνατόν αυτά να μην τα ξέρει το τουρκικό καθεστώς; Το θεωρούμε αδύνατο. Τι επιδιώκει λοιπόν με το να μην τα «σπάει» ανοικτά με την Ουάσιγκτον παρά τις απειλές και τις διακηρύξεις; Ίσως το ίδιο απ’ την ανάποδη με την περίπτωση του «ανοικτού σπασίματος» με την Μόσχα, με την κατάρριψη του Su-35. Τότε είχαμε υποστηρίξει (και είμασταν οι μοναδικοί, κόντρα στο ρεύμα) ότι ο καυγάς ήταν fake. Το ίδιο εκτιμάμε ότι συμβαίνει και τώρα: η «φιλία» της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον είναι fake. Τόσο fake όσο χρειάζεται στην Άγκυρα να δοκιμάσει τις (όποιες) τακτικές της στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία χωρίς να φωνάζει (και να χρειάζεται να δράσει) κατά του αμερικανικού στρατού.

Αν έχει συμμάχους η Άγκυρα οπουδήποτε, είτε στη Μόσχα, είτε στην Τεχεράνη είτε στο Πεκίνο, αυτό θεωρούμε ότι θα την συμβούλευαν: κράτα απόσταση λόγων και έργων για να έχεις χώρο για ελιγμούς…

Εξωδικαστικός συμβιβασμός…

Πέμπτη 18 Μάη. Αν κάνατε τον κόπο να δείτε το ολλανδικό ρεπορτάζ στο οποίο παραπέμψαμε πριν 2 μέρες, δεν θα εκπλαγείτε: λίγες μέρες πριν αρχίσει η σχετική δίκη, το αμερικανικό δημόσιο και μια κυπριακή εταιρεία (ρωσικής ιδιοκτησίας) ονόματι Prevezon Holdings Ltd κατέληξαν σε συμφωνία για να μην ξεκινήσει το δικαστήριο σε βάρος της δεύτερης για «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος στην αμερικανική αγορά ακινήτων. Η Prevezon θα πληρώσει 5,9 μύρια δολάρια και θα γλυτώσει πολύ περισσότερα. Όχι μόνο σε λεφτά αλλά και σε δημοσιοποίηση των «δικτύων» που διακινούσαν τα έσοδα του οργανωμένου εγκλήματος, (έστω: της συγκεκριμένης φράξιάς του) απ’ την Μόσχα και τις υπόλοιπες «μετασοβιετικές» πρωτεύουσες, μέσω εταιρειών – βιτρίνα στη νότια κύπρο, στα βαλτικά κράτη, σε ευρωπαϊκά, μέχρι τις αμερικανικές τράπεζες και το real estate.

Δεν πρόκειται για υπόθεση που θα ενέπλεκε το ψόφιο κουνάβι. Απλά θα τροφοδοτούσε την καχυποψία (και την κριτική) για το πως δουλεύουν και πως κερδίζουν τα αφεντικά των αγορών: ακινήτων, χρήματος, κλπ κλπ… Οπότε κρύφτηκε, μαζί με όχι λίγες παρόμοιες.

Good job…