Category: Ασταμάτητη μηχανή

Περισσότερα και χρήσιμα εδώ

 Δευτέρα 3 Απρίλη>> Δεν λέγεται ύδρευση ή/και αποχέτευση… Λέγεται «παροχή υπηρεσιών ύδατος»… Σ’ αυτές τις λεκτικές ακροβασίες συμπυκνώνεται και μυστικοποιείται η «επιχειρηματικοποίηση» των δικτύων ύδρευσης / αποχέτευσης. Η «επιχειρηματικοποίηση» είναι κάτι παραπάνω απ’ τον μισό δρόμο ως την καθιέρωση και εμπέδωση (απ’ τους «καταναλωτές των υπηρεσιών ύδρευσης») ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων για την «αξιοποίηση των υπηρεσιών»… Για την τιμολόγησή τους δηλαδή.

Υπάρχει εγκεκριμμένος ήδη ένας τέτοιος ιδιωτικοοικονομικός όρος, με νόμο του 2016 (φαιορόζ γκουβέρνο, για να μην έχετε αυταπάτες…). Λέγεται ανάκτηση κόστους των υπηρεσιών ύδατος: «… Ο προσδιορισμός των τιμολογίων γίνεται κατά τρόπον ώστε τα συνολικά έσοδα να καλύπτουν το συνολικό κόστος των υπηρεσιών ύδατος του συγκεκριμένου παρόχου…» Σα να λέμε: ισολογισμένοι προϋπολογισμοί (στο λογιστήριο του «παρόχου»…).

Φαίνεται λογικό οι (ακόμα δημοτικές…) εταιρείες ύδρευσης / αποχέτευσης να συμπεριφέρονται σαν εταιρείες (χωρίς φανερή κερδοφορία μεν, αλλά…) και, κατά συνέπεια, τα έξοδά τους να καλύπτονται απ’ τα έσοδά τους, τελεία και παύλα; Φαίνεται λογικό οι υποδομές ύδρευσης / αποχέτευσης να βγαίνουν έξω απ’ τα (λεγόμενα) «δημόσια έργα», των οποίων τα έξοδα καλύπτονται απ’ την φορολογία;

Όχι, δεν είναι καθόλου λογικό! Επειδή η καθιέρωση λογιστηρίων στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά «κάτι» απόλυτα απαραίτητο όσο και αναντικατάστατο στην καθημερινή ζωή, άρα ανεκτίμητο∙ επειδή για την χρησιμοποίηση αυτού του ανεκτίμητου «κάτι» οι ανθρώπινες κοινότητες (στα χωριά του πλανήτη…) προσέφεραν επί αιώνες συλλογική εθελοντική εργασία (για το σκάψιμο και την συντήρηση καναλιών απ’ τις φυσικές πηγές ως τα χωράφια και τα σπίτια για παράδειγμα…), δηλαδή «συλλογικό έξοδο για το κοινό καλό» χωρίς κανένα χρηματικό έσοδο, και χωρίς να υπολογίζουν τον κόπο∙ επειδή, εν τέλει, ένα ποτήρι νερό σε κάποιον διψασμένο ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ να «γίνεται κατά τρόπον ώστε…»

Αλλά οι κερκόπορτες έχουν ανοίξει∙ σχεδόν διάπλατα. Είναι οι κερκόπορτες των «εξόδων» και του «κόστους» πάνω στο ιδιωτικοοικονομικό μοντέλο της «ανάκτησης»…

Στις 30 Μάρτη 2023 η καθεστωτική καθημερινή κάτω απ’ τον τίτλο ««Σήμα κινδύνου για τις δημοτικές εταιρείες ύδρευσης» έγραφε μεταξύ άλλων:

… Απαντώντας σε όσα υποστήριξε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας σε σχέση με τον έλεγχο της τιμολογιακής πολιτικής των ΔΕΥΑ, ο κ. Μαρινάκης [δήμαρχος Ρεθύμνου και πρόεδρος της Ένωσης των 250 Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης] έκανε λόγο για «άδικη κριτική» και διευκρίνισε ότι «οι ΔΕΥΑ απορρόφησαν το πρόσθετο ενεργειακό κόστος, το οποίο υπερβαίνει τα 150 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να μεταφέρουν την επιβάρυνση στους πολίτες και χωρίς να έχουν λάβει καμία σχετική επιδότηση από την πολιτεία».

… Σύμφωνα με την έκθεση της DG Region, της ευρωπαϊκής επιτροπής που πραγματοποίησε έλεγχο στις ΔΕΥΑ της Ελλάδας, «οι ΔΕΥΑ που λειτουργούν στη χώρα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, μπορούν υπό προϋποθέσεις να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στο έργο τους». Η βασική λειτουργική αδυναμία τους είναι το μεγάλο ποσοστό απωλειών του δικτύου παροχής που κατά μέσον όρο είναι της τάξης 40%, το οποίο οφείλεται στην έλλειψη υποδομών.

Όσον αφορά το κόστος του νερού που πληρώνουν οι καταναλωτές, στην ίδια έκθεση επισημαίνεται ότι η τιμολόγηση του νερού είναι σχεδόν … επαρκής. Το «ποσοστό ανάκτησης κόστους των ΔΕΥΑ» (σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, το νερό πρέπει να τιμολογείται ανάλογα με το πόσο κοστίζει η παροχή του) είναι της τάξης του 85% κατά μέσο όρο. Ωστόσο δεν έχει ενσωματωθεί στην τιμολόγηση το κόστος χρηματοδότησης έργων υποδομής. «Με πολύ κόπο συντηρούμε δίκτυα διανομής σε κάθε χωριό. Το 99,5% του νερού της χώρας έχει καλή ποιότητα» σημείωσε ο κ. Μαρινάκης.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: «ενεργειακό κόστος», «έλλειψη υποδομών», «συντήρηση υποδομών»… Αυτά για αρχή… Πώς σας φαίνονται σαν έξοδα, ακόμα περισσότερο αν είναι ανεξέλεγκτα, που πρέπει να ενσωματωθούν στην τιμολόγηση του «προϊόντος» (κι όχι στις δαπάνες δημόσιων έργων…); Δεν είναι μια χαρά ιδιωτικοποίηση-χωρίς-να-φαίνεται; Δεν είναι μια χαρά αρμοδιότητα κάποιας «ρυθμιστικής αρχής εμπορικού ανταγωνισμού»;

Είναι! Εδώ βρισκόμαστε…

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Σε μια έκδοση του 2010 (Νερό υπό πίεση: η κατασκευή της σπανιότητας του νερού, η εμπορευματοποίηση, η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης των πόλεων – εκδ. αντι-σχολείο), που ήταν η εισήγηση δημόσιας εκδήλωσης στις 17 Δεκέμβρη του 2004 (!!!) γράφαμε μεταξύ άλλων:

Η προβληματοποίηση του νερού, δηλαδή η καπιταλιστική διαδικασία κατασκευής της σπανιότητάς του (με όλα τα συνοδευτικά που την χαρακτηρίζουν: τον άνυδρο και διψασμένο τρίτο κόσμο, τα επικίνδυνα δημόσια δίκτυα, τον υγιεινισμό…) ήταν το απαραίτητο στάδιο για να προκύψει το προφανές συμπέρασμα: «μόνο όταν πληρώνεις κάτι το εκτιμάς!» Και μόνο οι τεχνοκράτες και οι έμποροι κατέχουν τη λύση. Στην πρακτική των καπιταλιστών, η εμπορευματοποίηση του νερού είναι η φόρμουλα που απαντάει σε κάθε πρόβλημα∙ προφυλάσσει τα αποθέματα, χτίζει υποδομές, απολυμαίνει, ποτίζει, ξεδιψάει κι ομορφαίνει τη ζωή. Γεμίζει και τα ταμεία – θα συμπληρώναμε:

Μπορείτε να μιλάτε όσο θέλετε για ρυθμιστικές στρατηγικές∙ μπορείτε να μιλάτε όσο θέλετε για κίνητρα∙ αλλά όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, μόνο η τιμολόγηση δουλεύει… Αν τιμολογήσουμε το νερό με στόχο να ενθαρρύνουμε την προστασία του, αυτό που θα πάρουμε είναι προστασία. Είναι ένα απόλυτο γεγονός!

Αυτές είναι κουβέντες του Ric Davidge, προέδρου της εταιρείας World Water και πρώην διευθυντή υδάτινων πόρων της Αλάσκα… Παραδόξως η ανθρωπότητα επιβίωσε για αιώνες χωρίς να πληρώνει λογαριασμούς ύδρευσης και χωρίς να αγοράζει πλαστικά μπουκάλια νερό από τα σούπερ μάρκετ. Στερούνταν όμως των εξηγήσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας, και γι’ αυτό συγχωρείται. Στην ιστοσελίδα της Π.Τ. αναφέρεται:

Η αποτελεσματική διαχείριση των υδάτινων πόρων απαιτεί την αντιμετώπιση του νερού ως οικονομικού αγαθού… Η ιδιωτική συμμετοχή στην ύδρευση και στην αποχέτευση έχει οδηγήσει γενικά σε μεγάλη ενίσχυση της αποτελεσματικότητας, βελτίωση των υπηρεσιών και ταχύτερες επενδύσεις στην επέκταση των υπηρεσιών…

… Η τιμολόγηση ολοκληρωτικής κάλυψης του κόστους είναι το κυρίαρχο δόγμα στην οικονομία του εμπορίου νερού. Μια φροντισμένη κατασκευή και ανάγνωση της «κρίσης νερού» είναι αρκετή για να προκύψει μια απάντηση «λογική και πειστική», που να χρεώνει κάτι που δεν παράγεται (καπιταλιστικά) σε εξατομικευμένους χρήστες, δηλαδή καταναλωτές. Με βάση τις αφανείς παραμέτρους του δόγματος, το νερό πρέπει να τιμολογείται με βάση το οριακό του κόστος…

… Ποιος είπε πως ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» δεν περνάει απ’ το νερό; Η πολιτεία του Μισούρι, με νόμο που τέθηκε σε ισχύ τον Αύγουστο του 2002, επιτρέπει στις εταιρείες νερού να χρεώνουν συμπληρωματικά κόστη για την κάλυψη εξόδων που σχετίζονται με την προστασία των εγκαταστάσεων νερού και των υπόγειων αποθεμάτων. Επίσης επιτρέπει στις εταιρείες να μην αποκαλύπτουν την οργάνωση και τον σχεδιασμό της ασφάλειάς τους. Ο νόμος τονίζει πως η αιτία αυτών των μέτρων είναι «η τρομοκρατική απειλή»…

… Μέχρι σχετικά πρόσφατα, η ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση για τον Τρίτο Κόσμο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Παγκόσμια Τράπεζα απαίτησε από πολλές φτωχές χώρες – πιο έντονα απ’ την Βολιβία – να ιδιωτικοποιήσουν τα δίκτυα ύδρευσης σαν προϋπόθεση για να τους δοθεί η οικονομική βοήθεια που ζητούσαν απελπισμένα. … Το 2000 οι πολίτες της Βολιβίας βγήκαν στο δρόμο εκδηλώνοντας μια σειρά βίαιων διαμαρτυριών. Η εταιρεία Bechtel, η πολυεθνική που είχε νοικιάσει τα εργοστάσια και τα δίκτυα διανομής, είχε διπλασιάσει τις τιμές, αφήνοντας χωρίς νερό δεκάδες χιλιάδες βολιβιανούς που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Η εταιρεία υποστήριζε ότι οι αυξήσεις των τιμών ήταν απαραίτητες για να γίνουν οι επισκευές και η επέκταση του σε κακή κατάσταση δικτύου. Οι αντίπαλοί της επέμεναν ότι το μόνο που την ένοιαζε ήταν η υψηλή κερδοφορία της. Τελικά οι διαδηλωτές έστειλαν τους επιχειρηματίες από εκεί που ήρθαν: το 2001 το δημόσιο ξαναπήρε τον έλεγχο των δικτύων και της υδροδότησης.

Τώρα οι βαρώνοι του νερού έχουν βάλει στο μάτι έναν στόχο πιο ελκυστικό: κράτη με προβλήματα υδροδότησης και γερασμένες υποδομές, αλλά σε καλύτερη οικονομική κατάσταση απ’ ότι ήταν η Βολιβία. «Αυτά είναι κράτη που μπορούν να πληρώνουν… Έχουν μεγάλες ανάγκες υποδομών, μειούμενα αποθέματα νερού και χρήμα» λέει ο James Olson, δικηγόρος ειδικευμένος στο δίκαιο του νερού…                                                                                                                                                                                  

Το μοτίβο είναι παλιό και σταθερό όταν πρόκειται να μπει χέρι στα δίκτυα ύδρευσης / αποχέτευσης: κακή κατάσταση των υποδομών, αναγκαία έργα αναβάθμισης… ακόμα και «τρομοκρατία»… Έχει προστεθεί το «ενεργειακό κόστος»… και, φυσικά, ο πόλεμος…

Ποιος θα πληρώσει τόσα «έξοδα» αν όχι κατευθείαν οι «χρήστες»;

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Η πιο συνηθισμένη (και επιτρέψτε μας: αφελής) ιδέα για το τι είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού, προέρχεται από την ιδιωτικοποίηση της ρευματοδότησης και της τηλεφωνίας: διαφορετικές ιδιωτικές εταιρείες, με διαφορετικά πελατολόγια, που πουλάνε το εμπόρευμα και στέλνουν τους λογαριασμούς με το logo τους…

Αυτό συμβαίνει ήδη με το νερό, μαζικά – και όταν γίνεται λόγος περί «ιδιωτικοποίησης» είναι σα να μην υπάρχει! Λέγεται εμφιαλωμένο! Οι λογαριασμοί και οι ιδιωτικές κερδοφορίες καμαρώνουν στα ποτήρια, αλλά αυτό δεν απασχολεί…

Σημειώστε, παρακαλούμε, τις ημερομηνίες των παρακάτω πανηγυριών:

18 Φλεβάρη 2023

8 Φλεβάρη 2022

28 Φλεβάρη 2023

Να και πιο περιφραστικά απ’ το τελευταίο (πιο πάνω) ρεπορτάζ:

Με την εγχώρια κατανάλωση να ανεβάζει ρυθμούς ξεπερνώντας το 2022 τα μεγέθη του 2019 και την τάση για αντικατάσταση των αναψυκτικών με ζάχαρη από καθαρό πόσιμο νερό, η αγορά του εμφιαλωμένου νερού εξελίσσεται σε μια άκρως ανταγωνιστική και δυναμικά αναπτυσσόμενη αγορά.

… Οι οικογένειας Σεπετά (Βίκος) και Χήτος (Ζαγόρι) αποτελούν τους αδιαμφισβήτους ηγέτες της αγοράς του εμφιαλωμένου νερού, ενώ ισχυρό έρεισμα στην αγορά έχουν οι Αύρα (Coca–Cola 3E) και το Κορπή (Nestle), όπου σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία έρευνας της ICAP και οι τέσσερεις καταλαμβάνουν μερίδια που υπερβαίνουν το 55% της συνολικής εγχώριας κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού για το 2021. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας παραγωγής εμφιαλωμένων νερών είναι συγκεντρωμένο σε μικρό αριθμό επιχειρήσεων, αφού επτά επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι κάλυψαν το 80% περίπου επί της συνολικής παραγόμενης ποσότητας το 2021.

Η αγορά παρουσιάζει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον, καθώς αρκετές επιχειρήσεις έχουν προβεί τα τελευταία έτη στο σχεδιασμό και την υλοποίηση αξιόλογων επενδυτικών πλάνων.

Εξαιρετικά! Θαυμάσια!!! Πουθενά «ιδιωτικοποίηση του νερού»… Μόνο συγκέντρωση κεφαλαίου, επενδυτικά πλάνα… αλλά τι σχέση έχουν αυτά;

Κι από κέρδη; Τι γίνεται μ’ αυτά;

Δεν θα διαβάσετε πουθενά εκείνο που γράφαμε σ’ ένα τρίπτυχο αντιπληροφόρησης που μοιράστηκε σαν προκήρυξη το φθινόπωρο 2013, στη διάρκεια εκστρατείας κατά της (σχεδιαζόμενης από τότε!!) ιδιωτικοποίησης του νερού (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):

Το εμπόριο εμφιαλωμένου πόσιμου νερού ήταν το πρώτο μεγάλο κύμα εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, που έχει γίνει πια απόλυτα αποδεκτό…. Έγινε μια τεράστια παγκόσμια μπίζνα, της οποίας αφεντικά είναι (όπως και στα ιδιωτικά δίκτυα ύδρευσης) μια χούφτα μεγάλες εταιρείας: οι γαλλικές Suez, Vivendi και Saur, η αγγλογερμανική RWE–Thames, η αμερικανική Bechtel και η Nestle. Οι δύο πρώτες ελέγχουν περισσότερο από τα 2/3 της παγκόσμιας αγοράς και δραστηριοποιούνται σε περισσότερες από 150 χώρες με περισσότερους από 200 εκατομμύρια καταναλωτές.

Πόσο μεγάλα είναι τα κέρδη στο εμπόριο εμφιαλωμένων; Μια απλή συγκριτική έρευνα το καλοκαίρι του 2013 (στην Αθήνα) έδειξε ότι:

– το δημόσια παρεχόμενο νερό του δικτύου έχει 0,4138 ευρώ το κυβικό (τα 1.000 λίτρα) για κατανάλωση έως 16,5 κυβικά, και 0,6471 ευρώ το κυβικό απ’ τα 16,5 κυβικά και πάνω. Αυτό σημαίνει: από 0,0004138 ευρώ έως 0,0006471 ευρώ το λίτρο, τιμή για το νερό της βρύσης.

– οι τιμές του εμφιαλωμένου κυμαίνονται από 0,5 ευρώ το μισό λίτρο (στα περίπτερα) έως κατώτατη τιμή 1,5 ευρώ η συσκευασία των 9 λίτρων (6Χ1,5) στα σούπερ μάρκετ. Που σημαίνει από 1 ευρώ (περίπτερο) έως 0,166 ευρώ το λίτρο (κατώτατη σούπερ μάρκετ).

Αυτές οι τιμές δείχνουν ότι το εμφιαλωμένο πουλιέται (στην καλύτερη των περιπτώσεων) 256,5 φορές ακριβότερα έως (στη χειρότερη) 2416 φορές ακριβότερα απ’ το νερό της βρύσης! Εάν αρέσουν οι επί τοις εκατό αναγωγές: το εμφιαλωμένο είναι από 25.650% έως 241.600% ακριβότερο απ’ το νερό της βρύσης!!!

Αυτό συμβαίνει ελεύθερα, δημόσια, με την αποδοχή των πελατών, και χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται για την ληστεία ή, έστω, να την αμφισβητεί!!! Κι όμως: μια τόσο απίστευτη κερδοφορία μέσω του εμφιαλωμένου προδιαγράφει το μέγεθος των κερδών που επιδιώκουν εκείνοι (οι ίδιες παγκόσμιες εταιρείες ή θυγατρικές τους) που θέλουν να βάλουν στο χέρι και τα δίκτυα ύδρευσης (Θεσσαλονίκης και Αθήνας προς το παρόν).

Σε μια στιγμή ειλικρίνειας ο πρόεδρος της Perrier (της γνωστής γαλλικής εταιρείας νερού) είχε δηλώσει:

… Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν … ότι αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι απλά να βγάλεις το νερό απ’ το έδαφος… Και ύστερα μπορείς να το πουλήσεις ακριβότερα απ’ το κρασί, το γάλα ή το πετρέλαιο…

Ακριβώς: το εμπόριο νερού έχει εκατοντάδες φορές πολλαπλάσια κερδοφορία απ’ το εμπόριο πετρελαίου!­

(Εκείνο που εντυπωσιάζει εμάς είναι το πόσο μεγάλη άγνοια και ανοησία μακροημερεύει σ’ αυτήν την κοινωνία και σ’ όλες τις παρόμοιες «ανώτερες πολιτισμικά και διανοητικά»…)

Resort στην Πάρο…

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Ως τώρα ο κατάλογος των εξόδων που πρέπει να πληρώνονται απ’ τους χρήστες των δικτύων σύμφωνα με τα ιδιωτικοοικονομικά ήθη και συμφέροντα περιλαμβάνει αυτά:

– συντήρηση υποδομών (urban ύδρευσης / αποχέτευσης)…

– αντικατάσταση παλιών ή κατασκευή καινούργιων…

– αντιμετώπιση κινδύνων τρομοκρατίας («ασφάλεια»)…

– ενεργειακό κόστος…

– κλιματική αλλαγή…

– «ορθολογική» χρήση του νερού για άδρευση…

– «ορθολογική» βιομηχανική χρήση (υπέρ των data centers ας πούμε – τι, θα αφήσουμε την τεχνητή νοημοσύνη και θα γυρίσουμε στις σπηλιές;)

Είναι αρκετά αυτά σαν αιτίες και «επιχειρήματα» ιδιωτικοποίησης και, εν τέλει ΣΔΙΤ «τιμολόγησης»; Είναι αρκετά για την αναγκαιότητα μιας «ρυθμιστικής αρχής»;

Όχι! Αφήσαμε τελευταίο το πιο αγαπημένο ενός καπιταλισμού προσόδων: τον τουρισμό. Η «μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας» είναι, επίσης, ο μεγαλύτερος προαγωγός της σπατάλης και άρα της σπανιότητας του νερού. Άρα μπορεί να αξιοποιηθεί μια χαρά και αυτός σαν «επιχείρημα». (Τι; Δεν θέλετε μαζικό τουρισμό, πολλά εκατομμύρια, ακόμα περισσότερα εκατομμύρια;)

Στο Νερό υπό πίεση σημειώναμε:

… Ο τουριστικός νομαδισμός ανθρώπων με υψηλή εκτίμηση των αναγκών και των επιθυμιών τους, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα επηρεάζει και την χρήση / κατανάλωση νερού. Οι τουριστικές υποδομές που πουλάνε φύση κατασκευάζονται σε αγροτικές περιοχές. Που κατά τεκμήριο δεν είχαν νωρίτερα ούτε υποδομές μαζικής ύδρευσης / αποχέτευσης, ούτε έχουν κατ’ ανάγκην αντοχές για μαζική, συντονισμένη, αστικού τύπου χρήση νερού. Επιπλέον ο τουρισμός είναι συμβολικά και κυριολεκτικά ταυτισμένος με κάποιου είδους σπατάλη. Υπολογίζεται έτσι για παράδειγμα ότι η ατομική χρήση νερού για κάποιον που κάνει διακοπές σε ξενοδοχείο στη νότια Ευρώπη, μπορεί να είναι και 30% παραπάνω από την ατομική χρήση που κάνει στο ίδιο μέρος ο ντόπιος. Η ετήσια κατανάλωση νερού μιας εγκατάστασης γηπέδων γκολφ ισοδυναμεί με τις ανάγκες μιας πρωτοκοσμικής πόλης 12.000 κατοίκων. Ας μην προσθέσουμε εδώ πόσο νερό χρειάζεται η συντήρηση στρεμμάτων με γκαζόν σε ξερά κλίματα γεμάτα sunshine, ή η ανανέωση του νερού στις πισίνες σε βίλες και ξενοδοχεία.

Για παράδειγμα, το 1994 η Τζιακάρτα κτυπήθηκε από έντονη ανομβρία, και τα πηγάδια των κατοίκων της ξεράθηκαν. Αλλά οι εγκαταστάσεις γκολφ της πόλης, μια από τις απολαύσεις των πελατών της τουριστικής βιομηχανίας της Ινδονησίας, συνέχισαν να υδροδοτούνται με 1.000 κυβικά ανά γήπεδο την ημέρα. Το 1998, στην κορύφωση μιας τρίχρονης ξηρασίας που στέγνωσε τα ποτάμια και σχεδόν στέρεψε τα υπόγεια αποθέματα νερού, η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση έκοψε την παροχή νερού στους αγρότες κατά 50%, διασφαλίζοντας ότι τα 2 εκατομμύρια τουριστών της ανθηρής βιομηχανίας της θα έχουν όλο το χρόνο το νερό που χρειάζονταν.

… Περιβαλλοντικές οργανώσεις υποστηρίζουν πως ήδη η τουριστική βιομηχανία στην περίμετρο της Μεσογείου συμβάλει δυναμικά στην ερημοποίηση ευρύτατων περιοχών καθώς λεηλατεί τα υδάτινα αποθέματά τους. Και πως επιπλέον, όπου και να αναπτύσσεται, η τουριστική βιομηχανία οξύνει τις τοπικές ανισότητες στη χρήση νερού: ενώ για τους πελάτες της είναι υποχρεωμένη να είναι απλόχερη, επιβάλλει στερήσεις σε όλους τους υπόλοιπους…

Ερημοποίηση; Μα τι είναι αυτά που λέτε;;; Το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» φταίει – όχι η τουριστική βιομηχανία!!!

Δευτέρα 3 Απρίλη>> Τα πιο πάνω, σύντομα και σε αδρές γραμμές οπωσδήποτε, δείχνουν δύο τουλάχιστον πράγματα.

Πρώτον, ότι στο «ιδιωτικοποίηση του νερού» περιλαμβάνονται πολλά «επίπεδα», πολλά και διαφορετικά «επιχειρήματα» και «κρίσεις», μια γκάμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και θεσμίσεων (τύπου ΣΔΙΤ ή και όχι) και μια σημαντική γεωγραφική διασπορά των σημείων «επιχειρηματικού ενδιαφέροντος». Που όλα καταλήγουν στην άνοδο των τιμών και σε καινούργιες «αυστηρότητες», «κανονικότητες» κλπ. Ας μην ξεχνάμε ότι το περασμένο φθινόπωρο, στην κραταιά καπιταλιστική γερμανία, κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματούχος είχε συμβουλέψει τους υπηκόους ότι λόγω «ενεργειακής κρίσης» δεν θα πρέπει να κάνουν πολύ μπάνιο, θα πρέπει να πλένονται μόνο «τοπικά» ή, ακόμα καλύτερα, να καθαρίζονται με μια βρεγμένη πετσέτα! Αυτά τα είπε γερμανική πολιτική βιτρίνα σε γερμανούς υπηκόους (!!!) χωρίς να φοβάται ότι θα τον περιλάβουν με βρεγμένες σανίδες…. Μια χαρά θα λέγονταν αν η «κρίση» δεν ήταν «ενεργειακή» αλλά … «υδροδοτική» – και όχι μόνο στη γερμανία – για να δικαιολογηθεί το «αν δεν το πληρώνετε καλά δεν το εκτιμάτε».

Δεύτερον, ότι οι αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση αυτού του «κάτι» που κανένας έμπορος δεν φτιάχνει, του νερού, θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει ήδη – με το μόνιμο μποϋκοτάζ της «αγοράς εμφιαλωμένου». Είναι ζήτημα τόσο πολιτικής όσο και ηθικής ακεραιότητας: αν αφήσεις τους πειρατές να αλωνίζουν ενισχύονται σε βάρος σου∙ κάποια στιγμή θα σκαρφαλώσουν στην πλάτη σου.

Πέρα απ’ αυτό οι αγώνες ενάντια στην οποιασδήποτε μορφής ιδιωτικοποίηση των δικτύων θα είναι υποχρεωτικά μακρόχρονοι και γεωγραφικά διάσπαρτοι. Η σοβαρότητα, η αποφασιστικότητα και η διάρκεια της αντίθεσης απαιτεί σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια στις υποδομές τέτοιων αγώνων∙ το ακριβώς αντίθετο με την ευκαιριακότητα και την προχειρότητα που ανήκουν στα «χαρίσματα της φυλής»…