Category: Ασταμάτητη μηχανή

Αποχαρχούδωση τώρα!

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Ακούστηκε στο μεϊντάνι ότι ο Χαρχούδας Αθηνών απέτυχε στο άλμα του στο μέλλον, ότι έμεινε έξω απ’ το σκάμμα. Ίσως φταίει που καθόταν άκρη άκρη στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», οπότε δεν πήρε την σωστή φόρα, παραπάτησε… Καταλαβαίνετε: συμβαίνουν κι αυτά.  Ευτυχώς είναι μια χαρά ο άνθρωπος. Δήλωσε μάλιστα ότι έπεσε «με το κεφάλι ψηλά», πράγμα που ίσως εξηγεί το γιατί δεν κτύπησε. Κακό για την φαμίλια – αλλά κάτι θα βρει για να απασχολείται ο Χαρχούδας, μην πάει χαμένος.

Ίσως γίνει υπουργός του κλόουν – “μάθε τέχνη κι άστηνε…” Δημοκρατία στην Αθήνα, δημοκρατία στο Κίεβο, ε….

Δυστυχώς η ασταμάτητη μηχανή τέτοιο καιρό δεν έχει όρεξη για πανηγύρια. Μόνο μια μικρή, τελευταία αφιέρωση:

Τσιφτετέλι!

Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Για τα πανηγύρια…

The human bodyshop

Τους πρώτους μήνες της ρωσικής εισβολής στην ουκρανία, περίπου 100 μωρά, “παραγγελίες” πλούσιων δυτικών ζευγαριών, έμειναν αδιάθετα σε εκκολαπτήρια του Κιέβου – και η Amazon δεν μπορούσε να βοηθήσει. Αλλά επειδή παντού (το τονίζουμε: ΠΑΝΤΟΥ) στη “βιομηχανία ενοικιαζόμενων γυναικών / μητρών” έχει σοβαρό ρόλο και η μαφία της περιοχής, η ουκρανική μαφία συνεννοήθηκε με την πολωνική, για να γίνει μεταφορά των μωρών και παραλαβή τους απ’ τους πελάτες σε πολωνικό έδαφος…

Είθε οι όποιοι μελλοντικοί πελάτες, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, να μην επιβαρυνθούν με έξτρα μεταφορικά – αν και “λεφτά έχουν”…

Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Αγορασμένα ωάρια (ή/και σπερματοζωάρια)… Νοικιασμένες μήτρες… Άγρια χημειοποίηση και επιτήρηση του γυναικείου σώματος… Αυτό δεν είναι «δικαίωμα» ή «χαριτωμένη συνηγορία στην οικογένεια»! Αυτό είναι εκμετάλλευση! Να το ξαναπούμε με κεφαλαία: ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ! Σωματική, συναισθηματική, ηθική: μόνο γυναίκες προλετάρισσες αναγκάζονται να πουλάνε τα ωάριά τους ή/και να νοικιάζουν τις μήτρες τους.

Η βιομηχανία είναι τεράστια και απίστευτα κερδοφόρα. Στα πελατολόγια των εταιρειών «ενοικίασης» γυναικείων σωμάτων, τα ομόφυλα ζευγάρια είναι μονάχα μικρό ποσοστό. Ο κύριος όγκος είναι ετερόφυλα ζευγάρια ή και σόλο πελάτες. Κοινό όλων; Έχω φράγκα, πολλά φράγκα, παραγγέλνω, πληρώνω, αγοράζω! Μωρά: θέλω να μου μοιάζουν…

Όταν οι αρμόδιοι και οι εντεταλμένοι της ψεύτικης συνείδησης αποφασίσουν ποιο τμήμα αυτής της απανθρωπιάς, αυτής της βαρβαρότητας, είναι «δεξιό» και ποιο «αριστερό», να μας το πουν. Για να φτιάξουμε τον χάρτη. Φαιο-μπλε εδώ, φαιο-ροζ εκεί.

Κανίβαλοι! Ε κανίβαλοι!!!

Βιετνάμ 1968: η επίθεση του Τετ

Μία απ’ τις πιο γνωστές στη δύση φωτογραφίες απ’ την επίθεση του Τετ (η δυτική λογοκρισία τότε ήταν εξαιρετικά αναιμική): ένας νοτιοβιενταμέζος μπάτσος εκτελεί εν ψυχρώ τον Viet Kong αιχμάλωτο Nguyen Van Lem σ’ ένα δρόμο της Sai Gon, την δεύτερη μέρα της επίθεσης του Τετ.

Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Στις 30 Γενάρη του 1968, κι ενώ ο πόλεμος στο βιετνάμ μεταξύ του κομμουνιστικού βορρά και του αμερικανικού στρατού με τα ανδρείκελά του στο νότο είχε φουντώσει, οι Viet Cong και ο λαϊκός στρατός του βόρειου βιετνάμ εξαπόλυσαν μια αιφνιδιαστική μεγάλη επίθεση σ’ ολόκληρη την δυτική ζώνη, αξιοποιώντας το «μονοπάτι Ho Chi Minh» μέσα απ’ τις ζούγκλες του λάος και της καμπότζης. Πάνω από 80.000 βιετναμέζοι κομμουνιστές επιτέθηκαν σε πάνω από 100 πόλεις και κωμοπόλεις (συμπεριλαμβανόμενων 36 απ’ τις 44 περιφερειακές πρωτεύουσες στο νότο), σε 72 απ’ τις 245 επαρχιακά αστικά κέντρα, και στην πρωτεύουσα του νότου Sai Gon. Ο αμερικανικός (και ο νοτιοβιετναμέζικος) στρατός αιφνιδιάστηκαν και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από αρκετές πόλεις. Ανασυντάχθηκαν στη συνέχεια και αντεπιτέθηκαν μετά από μερικές ημέρες αναγκάζοντας τους Viet Cong και τον λαϊκό στρατό σε υποχώρηση με μεγάλες απώλειες. Σε ορισμένες όμως πόλεις (όπως την Hue) οι μάχες κράτησαν έως και δύο μήνες.

Από στενά στρατιωτική άποψη η επίθεση του Τετ (πήρε το όνομά της απ’ την πρώτη μέρα του σεληνιακού έτους, στις 30 Γενάρη) ήταν αποτυχία του Ha Noi. Όμως αποδείχθηκε στρατηγικής σημασίας επιτυχία εξαιτίας όλων των «παράπλευρων» άμεσων και μεσοπρόθεσμων συνεπειών της:

Πρώτον, η ιδέα του αήττητου του αμερικανικού στρατού που ήταν κάτι σαν «παγκόσμια σταθερά» κατέρρευσε, με αποτέλεσμα την κορύφωση της αυτοπεποίθησης των Viet Cong και, αντίθετα, την πτώση της μεταξύ των αμερικάνων, στρατιωτικών και μη.

Δεύτερον, η έστω και σύντομη επιτυχία της επίθεσης του Tet προκάλεσε σοκ στην αμερικανική κοινωνία, που ταϊζόταν με «ειδήσεις» και «πληροφορίες» για κλιμακούμενη ήττα του βιετναμέζικου βορρά, και για τον ερχομό του οριστικού τέλους του πολέμου, υπέρ των ηπα φυσικά.

Τρίτον, τα στρατιωτικά επιτελεία ανακοίνωσαν ότι προκειμένου να νικήσουν χρειάζονται ακόμα 200.000 στρατιώτες. Αυτό φούντωσε το αντιπολεμικό (και αντιστρατιωτικό: τότε ο αμερικανικός στρατός στελεχωνόταν μέσω της υποχρεωτικής θητείας…) κίνημα στις ηπα που συνέχισε με όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα ως το τέλος του πολέμου και την ήττα των ηπα (το 1975).

Τέταρτον, άρχισαν να ακούγονται στις ηπα καθεστωτικές φωνές, μειοψηφικές μεν αλλά πάντως καθεστωτικές, για την ανάγκη «διαπραγματεύσεων» για την λήξη του πολέμου. Αν και δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, η δημόσια εμφάνιση της επιλογής των διαπραγματεύσεων υπονόμευσε ακόμα περισσότερο το αμερικανικό στρατιωτικό ηθικό στο μέτωπο.

Η εμπειρία της επίθεσης του Τετ έμεινε σαν παγκόσμια κληρονομιά των αντι-ιμπεριαλιστικών, αντι-αποικιακών κινημάτων από τότε: μια μάχη ή δυο μπορεί και να χαθούν∙ αλλά η έκβαση πολυεπίπεδων πολέμων δεν προεξοφλείται μόνο απ’ αυτές.

Παλαιστίνη 2023: η επίθεση του Al Aqsa

Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Η ξαφνική, γενική και καλά σχεδιασμένη επίθεση των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων (προφανώς δεν είναι μόνη της η Hamas!!!) της «μεγαλύτερης ανοικτής φυλακής» στον κόσμο κατά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ στο έδαφός του έχει αρκετά απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της επίθεσης του Τετ∙ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προεξοφλούμε το πότε και πως θα τελειώσει. Έχει ωστόσο πετύχει ήδη πολλά μέσα σε ελάχιστο χρόνο:

Πρώτον, η ιδέα του αήττητου του ισραηλινού στρατού, τσαλακωμένη ήδη σοβαρά απ’ την ήττα στο λίβανο απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ το 2006, καταρρέει ακόμα και μέσα στην επικράτεια του απαρτχάιντ καθεστώτος – κάτι που αν δεν κάνουμε λάθος δεν έχει συμβεί ποτέ. Για να γίνει η κατάρρευση ακόμα πιο εμφατική προέρχεται από ένοπλους «φυλακισμένους», εξοπλισμένους με ελάχιστα όπλα σε σχέση με την υπερτεχνολογική θωράκιση του IDF. Σε κάθε περίπτωση το να χάνεις δύο στρατιωτικές βάσεις μέσα σε λίγες ώρες από τους «ξυπόλητους» είναι κάτι ανεξίτηλο, ακόμα κι αν τις πάρεις πίσω μετά από μια ή δυο μέρες.

Δεύτερον, ακόμα και με τις ως τώρα εξελίξεις (και ανεξάρτητα απ’ την συνέχεια) έχει προκληθεί σοβαρό σοκ σ’ όλους τους δυτικούς συμμάχους του απαρτχάιντ καθεστώτος, κρατικούς, δημαγωγικούς ή απλά εθελοντές λακέδες.

Τρίτον, η οργάνωση, ο συντονισμός και οι ως τώρα επιτυχίες της επίθεσης του Al Aqsa αμφισβητούν σοβαρά και πρακτικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο στη μέση Ανατολή, σε μια ιστορική συγκυρία που το Τελ Αβίβ–χωροφύλακας των δυτικών προμηθειών σε μεσανατολικό πετρέλαιο παραπέει (ως γεωπολιτικός «ρόλος»).

Τέταρτον, οι κροκοδείλιες «καταγγελίες» των δυτικών ιμπεριαλισμών κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ και των διαρκών εγκλημάτων του (εκκαθαρίσεων, μαζικών φυλακίσεων, ισοπέδωσης της Γάζα το 2008, το 2014 – πάνω από 18.000 σπίτια και 73 ιατρικές δομές καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστες ημέρες από 6.000 ισραηλινούς βομβαρδισμούς – και ξανά το 2016, μαζικών δολοφονιών αμάχων διαδηλωτών – πάνω από 250 νεκροί στη διάρκεια της Μεγάλης Διαδήλωσης της Επιστροφής το 2018 / 2019) πάνε στα σκουπίδια όπου ανήκουν, μαζί με τους «ευαίσθητους» δυτικούς και τους δήθεν «ειρηνοποιούς» θεσμούς τους… Με τον τρόπο της η ένοπλη αντίσταση στην κατοχή της Παλαιστίνης βγάζει το «παλαιστινιακό πρόβλημα» απ’ τα αραχνιασμένα συρτάρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου (1946 – 1990), το βγάζει επίσης απ’ τις επιφάσεις, τους αποπροσανατολισμούς και την εθελοδουλεία των «συμφωνιών του Όσλο», και το τοποθετεί στα επίδικα, στις εκκρεμότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Η κατοχή της Παλαιστίνης δεν είναι πια μια παλιά, βαρετή, ξεχασμένη ιστορία, όπως βόλευε ως τώρα!!!

Μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστινιακής αντίστασης μετά την επίθεση του Al Aqsa. Πάνω: Istanbul. Κάτω: Sana’a (υεμένη)

Καταλαβαίνουμε πολύ καλά την χαρά των υποστηρικτών της παλαιστινιακής αντίστασης σ’ όλο τον κόσμο∙ παρ’ όλα αυτά πρέπει να τονίσουμε ότι η φονικότητα του απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ θα προκαλέσει γρήγορα πολύ μεγάλο πόνο στους παλαιστίνιους και παλαιστίνιες∙ παρότι αμφιβάλουμε αν υπάρχει στοιχειώδες σχέδιο για να βομβαρδίζει το δικό του έδαφος (ώστε να διώξει τους εισβολείς απ’ τις πόλεις και κωμοπόλεις που έχουν καταλάβει). Η τελική νίκη της Παλαιστινιακής αντίστασης είναι εξαιρετικά απίθανο να επιτευχθεί μόνο απ’ τα δικά της όπλα∙ ενόσω το φασιστικό καθεστώς βρισκόταν σε «υπαρξιακή» (: ορολογία της εποχής!) περιδίνηση πολύ πριν την επίθεση του Al Aqsa. Προς το παρόν οι στενά εννοημένοι «συσχετισμοί δύναμης» είναι υπέρ του, ενώ μπορεί να «παγώσει» για χάρη της «εθνικής ενότητας έκτακτης ανάγκης» τις σοβαρές, δομικές, εσωτερικές του κρίσεις.

Δεν υπάρχει (επίσημος) αραβικός στρατός για να σταθεί στο πλευρό των Παλαιστίνιων όπως στο παρελθόν (με αποτυχίες…). Η Άγκυρα και η Τεχεράνη που εκδηλώνονται σαφώς υπέρ τους δεν πρόκειται να εμπλακούν σε ανοικτό πόλεμο με το Τελ Αβίβ. (Ειδικά η δεύτερη: όχι ακόμα…)

Σίγουρα δεν είναι ελληνικό αυτό το λάδι που τολμάει να ρίξει ο αιώνιος εχθρός;

Αυτό σημαίνει ότι η Παλαιστινιακή αντίσταση θα κρατήσει μεν τα κέρδη που έχει ήδη πετύχει με την επίθεση του Al Aqsa, αλλά συν τω χρόνω θα πρέπει να συγχρονιστεί με τα καινούργια «κέντρα ισχύος» του καπιταλιστικού πλανήτη…

Μέση Ανατολή 2023

Μπα; Πως κι έτσι; Ποιός «συριζα»; Ο παλιός ή ο καινούργιος; Μήπως και οι δύο μαζί; Και «απερίφραστα»; Τς τς τς τς: καταλυτική αυτή η «καταδίκη»!!!

Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Τους τελευταίους μήνες το ισραηλινό καθεστώς, προσπαθώντας να συντηρήσει την αναγκαιότητα του μεσανατολίτη χωροφύλακα για λογαριασμό των δυτικών ιμπεριαλισμών (και τα οφέλη για τον δικό του…), έχει αναλάβει να βομβαρδίζει την συριακή επικράτεια, όχι μόνο στα δυτικά (στην Δαμασκό ή/και κοντά στα υψώματα του Γκολάν) αλλά και στην όλο και πιο εμπόλεμη ζώνη της αμερικανικής + ypg κατοχής στα ανατολικά του Ευφράτη. Κυρίως αν και όχι αποκλειστικά γύρω απ’ την πόλη Deir Ez Zor. Ουσιαστικά ο ισραηλινός στρατός δρα σαν εργολάβος του αμερικανικού, κάνοντας εκείνα που ο τελευταίος δεν θέλει ως τώρα να κάνει, αφού δεν έχει κηρύξει επίσημα τον πόλεμο στη Δαμασκό: να βομβαρδίζει συριακές θέσεις και θέσεις των αράβων ενόπλων αυτής της περιοχής, που δρουν κατά των ypg.

Όμως σ’ αυτόν τον «ξεχασμένο πόλεμο» στο συριακό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Αστάνα», με ενεργητικό τρόπο η Δαμασκός, η Άγκυρα και η Τεχεράνη (η Μόσχα κρατάει αποστάσεις όχι επειδή διαφωνεί αλλά για να παίξει, όταν και αν χρειαστεί, τον ρόλο του μεσολαβητή), έρχεται σε όλο και εντονότερη αντιπαράθεση όχι μόνο τους βασάλους της Ουάσιγκτον αλλά και με τον αμερικανικό στρατό. Για τον στόχο έχουμε μιλήσει ήδη: να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να αποσυρθεί τόσο απ’ τη συρία όσο και απ’ το ιράκ.

Συνεπώς οι καινούργιες εργολαβίες του Τελ Αβίβ στο συριακό πεδίο μάχης σημαίνουν οξυνόμενη αντιπαράθεση με το «μπλοκ της Αστάνα».

Η αμερικανική κατάρριψη ενός τουρκικού drone επειδή «πλησίασε πολύ κοντά» σε αμερικανική βάση στη συριακή αλλά ypg-κρατούμενη Hasaka, στα βορειοανατολικά, κοντά στα σύνορα με το ιράκ, μπορεί να θεωρηθεί αμελητέο γεγονός. Ισχύει το ίδιο για την δήλωση του Erdogan αμέσως μετά τις αμερικανικές δικαιολογίες για την κατάρριψη ότι «αυτό που έχει να κάνει ο αμερικανικός στρατός είναι να φύγει απ’ την συρία»;

Δίνουμε έμφαση στο επίθετο «οξυνόμενη». Δεν έχει κορυφωθεί – ακόμα. Αυτή η κατάσταση προβλέπουμε ότι θα συνεχιστεί όλο το 2024, βάζοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έμμεσα αλλά καθαρά στα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Το «μπλοκ της Αστάνα» μπορεί να περιμένει τις αμερικανικές εκλογές στα τέλη του 2024, για την πιθανότητα μια επανεκλογή του ψόφιου κουναβιού στην αμερικανική προεδρία, σε συνδυασμό με την πίεση στο έδαφος, να οδηγήσει στην τελική αποχώρηση του us army. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς κανένα κράτος δεν μπορεί να αλλάξει την γεωγραφική του θέση. Το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έχοντας υπό την κατοχή του την Παλαιστίνη δρα σαν φραγμός της χερσαίας εξόδου του ευρασιατικού project στην ανατολική Μεσόγειο. Εφόσον μια τέτοια επιλογή συνεπάγεται την γεωπολιτική του υποβάθμιση, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στην υπερένταση των συνεπειών της∙ και δεν θα είναι η Hamas η αιτία!

Απ’ την μεριά της παλαιστινιακής αντίστασης, η φαντασία και η εφευρετικότητα που δείχνει στο να χρησιμοποιεί «φτηνά» μέσα με ανορθόδοξα καινοτόμο αλλά εντυπωσιακά πετυχημένο τρόπο, έχει ένα μάθημα και προς την δυτική εργατική τάξη: αν πρόκειται να αντισταθείς κάντο στα σοβαρά, παράτα τα τετριμμένα και τις εύκολες συνήθειες, και βάλε όλο το (συλλογικό) μυαλό σου να δουλέψει! Στο μυαλό και στην κατάλληλη οργάνωση βρίσκεται η δύναμη των αδυνάτων!

Οι μαζικές αιχμαλωσίες (υψηλόβαθμων καραβανάδων, πεζοναυτών αλλά και πολιτών) απ’ την μεριά της παλαιστινιακής αντίστασης θα είναι όχι ένα αλλά πολλά αγκάθια μαζεμένα στα πλευρά του απαρτχάιντ καθεστώτος. Η μυθολογία του αήττητου συμπεριλαμβάνει την μυθολογία του ασύλληπτου – και είναι σοβαρότατο πρόβλημα όταν καταρρέουν και οι δύο μαζί. Σε ότι αφορά τα μέλη του IDF που κατά καιρούς έχουν αιχμαλωτιστεί από παλαιστινιακές οργανώσεις, το επιτελείο τους δεν έχει κανένα ενδοιασμό αν βρει που κρατούνται να τους σκοτώσει, ώστε να μην αναγκαστεί να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή τους με παλαιστίνιους κρατούμενους. (Τα σώματα των νεκρών έχουν πολύ χαμηλότερη «ανταλλακτική αξία»). Αυτό γίνεται στη βάση του δόγματος ότι «αφού ανήκουν στον στρατό ξέρουν ότι μπορεί να πεθάνουν (ακόμα κι αν τους σκοτώσουμε εμείς…»). Δεν ισχύει το ίδιο για τους αιχμάλωτους ισραηλινούς πολίτες∙ ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν ξέρουμε να έχει υπάρξει τέτοιο περιστατικό ως τώρα.

Όπως κι αν τελειώσει η επίθεση του Al Aksa το όποιο πολιτικό προσωπικό στο Τελ Αβίβ θα πρέπει να διαπραγματευτεί ανταλλαγές αιχμαλώτων. Μακρόσυρτο, καθόλου εύκολο και καθόλου τιμητικό σε τέτοια κλίμακα… 

Keith Jarrett

Δευτέρα 2 Οκτώβρη>> Κάτι για ικανά αυτιά σήμερα (και, γιατί όχι, δυνατές καρδιές). Ο Keith Jarrett σε μια συναυλία στο Τόκιο, το 1984.

Πιάνο και μόνο πιάνο. Αλλά τι;;;;;; Απλά τζαζ; Όχι: Jarrett…

Ο αιώνιος εχθρός

Δευτέρα 2 Οκτώβρη>> Το γεγονός ότι οι ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα, απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα, δήλωναν τον προσανατολισμό τους στην ένταξη στην ε.ε. ποτέ δεν ήταν κυριολεκτικό. Το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο περισσότερα θα είχε να χάσει παρά να ωφεληθεί αν έπρεπε να υπακούει, για παράδειγμα, στην κυρία Ursula. Για τους ισλαμοδημοκράτες η «προοπτική ένταξης» είχε ένα κοντοπρόθεσμο και έναν μεσοπρόθεσμο στόχο. Να στηριχτούν οι (αντιχουντικές) μεταρρυθμίσεις που προώθησαν (αυτός ήταν ο πιο κοντινός) και να αποκτήσει το τουρκικό κεφάλαιο προνομιακές σχέσεις με τα ευρωπαϊκά (ο μεσοπρόθεσμος).

Τα χρόνια πέρασαν. Το πρώτο (ο εκσυγχρονισμός, οι μεταρρυθμίσεις) ολοκληρώθηκε, αν και μετά το πραξικόπημα του 2016, αποτυχημένο μεν αλλά πραξικόπημα, μια κάποια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» επιβλέπει τους θεσμούς – ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το δεύτερο έχει προχωρήσει σε πολύ ευρύτερο ορίζοντα. Αφενός η επιλογή υποτίμησης της λίρας (άρα και της σχετικής υποτίμησης της εργασίας) έχει κάνει τον τουρκικό καπιταλισμό μια «μικρή κίνα». Αφετέρου οι σχέσεις της Άγκυρας με το ευρασιατικό project, οικονομικές και όχι μόνο, έχουν ανοίξει νέους ορίζοντες, ορίζοντες που δεν υπήρχαν το 2002, το 2005 ή το 2010.

Συνεπώς οι χθεσινές δηλώσεις του Erdogan στο κοινοβούλιο όχι μόνο δεν είναι περίεργες, αλλά μάλλον πρέπει να εννοηθούν μέσα στους καινούργιους υπό διαμόρφωση παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 2 Οκτώβρη>> ‘Eστω, ας πούμε, ότι με την ασταμάτητη μηχανή ξεμπερδεύεις εύκολα: είναι «φιλορωσική» (;;;;) όπως λένε οι εγχώριοι νατοϊκοί. (Από το 1979 στο κουρμπέτι έχουμε κατηγορηθεί σχεδόν για τα πάντα – και τ’ αντίθετά τους! Και πάντα απ’ το ίδιο είδος ανθρώπων: εκείνο που εννοεί τον καπιταλιστικό κόσμο σαν γήπεδο ποδοσφαίρου, με την ανάλογη οπαδική μυωπία…).

Αλλά τους New York Times τι παρόμοιο να τους χρεώσεις; Είναι ένα καθαρά νατοϊκό δημαγωγικό μέσο πρώτης γραμμής∙ στηρίζει το φασιστοΚίεβο (και το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo)… Τι είναι λοιπόν αυτά που έγραφε πριν 5 ημέρες;

Δεν τα έγραφε με λόγια μόνο. Είχε και χάρτες:

 

Με κόκκινο είναι τα εδαφικά κέρδη της Μόσχας απ’ τις αρχές του 2023. Με μπλε τα εδαφικά κέρδη του Κιέβου, συμπεριλαμβανομένης εννοείται της θρυλικής «μεγάλης αντεπίθεσης» που ξεκίνησε στις 4 Ιούνη με σκοπό να έχει φτάσει (ο ουκρανικός στρατός) μέσα σε 2 βδομάδες στην Αζοφική. (Πέρασαν 4 μήνες και δεκάδες χιλιάδες νεκροί από τότε…)

Και επειδή κάποιοι μπορεί να μην καταλάβαιναν, οι NYT επέμειναν με εικονογράφηση επιπέδου δημοτικού:

Ο ρωσικός στρατός έχει καθαρό εδαφικό κέρδος 188 τετραγωνικά μίλια ως τώρα μέσα στο 2023 – λένε οι NYT. Όχι κάτι σπουδαίο (κι άλλωστε δεν ενδιαφέρεται μέχρι σήμερα για μεγάλες κατακτήσεις, για την αποστρατιωτικοποίηση του Κιέβου ενδιαφέρεται, πράγμα που δυστυχώς γίνεται με τον πιο θανατηφόρο τρόπο…). Οπωσδήποτε, από μια λογιστική προσέγγιση, οι NYT λένε ότι πρόκειται “net gain”.

Δεν είναι φταίξιμο της ασταμάτητης μηχανής: ως τώρα, μετά από 19 μήνες ενός αιματηρού πολέμου, η Μόσχα έχει πετύχει (ας πούμε: ορισμένους ενδιάμεσους στόχους) και το Κίεβο + νατο έχουν αποτύχει (σε οτιδήποτε δήλωσαν σα στόχο). (Όπως βλέπεται αποφεύγουμε τις λέξεις «νίκη» και «ήττα». Χρησιμοποιούμε τις πιο ήπιες και όχι τόσο φορτισμένες «επιτυχία» και «αποτυχία»).

Αλλά δεν μπορεί κανείς να βαφτίσει αιώνια το κρέας ψάρι∙ όχι σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο! Και μόνο το γεγονός ότι τώρα πια οι νατοϊκοί και οποιοιδήποτε άλλοι υποστηρικτές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού NYT δείχνουν (και εικονογραφούν) την μέχρι στιγμής αποτυχία, προκαλεί ερωτηματικά. Αν η «συλλογική δύση» παραδέχεται, έστω και έμμεσα, έστω και ανεπίσημα, την κατάπτωση των φιλοδοξιών της στο ουκρανικό πεδίο μάχης, πως σκοπεύει να συνεχίσει;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.