Category: Ασταμάτητη μηχανή

Το βέλος…

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Η (αληθινή) ιστορία που πέρασε σα θρύλος πάει ως εξής:

Ένα αμερικανικό ελικόπτερο επιτρέφει στη βάση του μετά τον βομβαρδισμό κάποιων «στόχων» στο βιετνάμ… Ο πιλότος ανακαλύπτει ένα βέλος καρφωμένο κάπου στο πλάι του σκάφους… και σχολιάζει ειρωνικά: Πώς περιμένουν να νικήσουν με τέτοια όπλα;

‘Ενας ανώτερός του τον ακούει και του απαντάει: Πώς περιμένεις να χάσουν με τέτοια αρχίδια;

(Ξέρουμε τι έγινε, και πόσο αίμα και αποφασιστικότητα χρειάστηκε για να γίνει…)

Ποιος περιμένει να χάσουν οι Παλαιστίνιοι;

Ως τις ρίζες των μαλλιών

Δευτέρα 29 Γενάρη>> …Όσοι όμως στήριξαν το Ισραήλ στα δύσκολα νιώθουν πολύ ανήσυχοι, ίσως και θυμωμένοι. Είναι πιθανώς η στιγμή για «καθαρές κουβέντες». Κανείς δεν μπορεί πρώτα απ’ όλα να δεχθεί την πολιτική της βίαιης απομάκρυνσης του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη. Ηθικά, πολιτικά, από κάθε άποψη αυτά τα σχέδια πρέπει να καταδικαστούν κάθετα από όλη τη διεθνή κοινότητα. Καμία απειλή, καμία δικαιολογία δεν στέκεται. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος, παρέχοντας ταυτόχρονα κάθε δυνατή εγγύηση για την προστασία της ασφάλειας του ισραηλινού λαού. Δεν μπορεί να μετακομίσουν βίαια ούτε στο Σινά ούτε στην Ιορδανία. Επίσης δεν καταπίνεται η πολιτική κυριαρχία πραγματικά ακραίων πολιτικών δυνάμεων που σπρώχνουν το Ισραήλ εσωτερικά σε ένα πολιτισμικό και θεσμικό κατήφορο και στον διχασμό. Εξωτερικά δε με τις πράξεις και δηλώ σεις τους σπρώχνουν τη χώρα τους στην απομόνωση και στον «παλαβό» τυφλό εθνικισμό…

Αυτά έγραφε ο γνωστός Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής σύνταξης της καθεστωτικής «καθημερινής», γνωστής για την υποστήριξή της στον don Rico & Co, στις 24 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο «καθαρές κουβέντες». Δύσκολο να υποθέσει κάποιος ότι όλοι (ο διευθυντής σύνταξης και το μήντιο κατ’ αρχήν) ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν «βρε παιδί μου, τι γίνεται εκεί κάτω στη Γάζα;»

Αντίθετα είναι εύκολο να υποθέσει ότι υπάρχει κάτι σαν «φλοτέρ αίματος» που μπορεί να πουληθεί ακόμα και σαν «ανθρωπισμός», «ευαισθησία» κλπ, όταν ο ένας ή ο άλλος στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν ηττάται – εννοούμε την στρατιωτική ήττα. Ένας διακόπτης ας πούμε, που ενεργοποιείται αυτόματα στους… στους (ας πούμε) 30.000 δολοφονημένους. Ή μπορεί στους 40.000. Πάντα εκ μέρους του «στρατηγικού συμμάχου».

Ανησυχεί το γκουβέρνο στο ελλαδιστάν για την επικίνδυνη κλήση που έχει πάρει η «σωστή μεριά της ιστορίας»;

Ο αρχιδημαγωγός πάντως τελειώνει την έκθεση της ανησυχίας του έτσι:

…Είναι ζήτημα του ισραηλινού λαού να αποφασίσει ποιον δρόμο θα πάρει. Η πόλωση είναι ασύλληπτη, όπως και ο απόλυτα δικαιολογημένος θυμός για τα εγκλήματα της Χαμάς. Στο τέλος της ημέρας, όμως, το Ισραήλ επιβίωσε και έγινε ό,τι έγινε χάρη σε ένα συνδυασμό πυγμής, ισχυρών φίλων στη Δύση, ενός θετικού οράματος για το μέλλον του που συσπείρωνε τους πάντες και ρεαλισμού. Με φανατισμό, χωρίς τα ερείσματα του παρελθόντος και καθαρό μυαλό, το μέλλον δεν προδιαγράφεται ρόδινο. Γι’ αυτό και όσοι στήριξαν το Ισραήλ όταν δεν ήταν της… μόδας πιστεύουν ότι είναι ώρα για «καθαρές κουβέντες»…

Ποιος άλλος έχει επιβιώσει χάρη σε «ισχυρούς φίλους στη Δύση» και στις γεωπολιτικές προσόδους που του προσέφεραν; Η ερώτηση δεν είναι προβοκατόρικη: αν ο αρχιχωροφύλακας (: «πυγμή»…) των δυτικών ιμπεριαλισμών στην ανατολική Μεσόγειο / μέση Ανατολή κουτσαίνει ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος που κινδυνεύει καθώς κάνει την ίδια δουλειά (: «πυλώνας σταθερότητας»…); Ε;

ICJ: μισογεμάτο το ποτήρι ή μισοάδειο;

Δευτέρα 29 Γενάρη>> To γράψαμε έγκαιρα, οπότε δεν έχουμε αμαρτία. Πριν 2 βδομάδες (15 Γενάρη, Εκατό μέρες) λέγαμε:

…Το ICJ είναι δικαστήριο. Ακόμα κι αν οι δικαστές του επιδείξουν την μέγιστη ακεραιότητα, δεν παύει να είναι ένα δικαστήριο. Ακόμα κι αν αύριο ή σε λίγες ημέρες διατάξουν «προσωρινά μέτρα» κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, και πάλι θα είναι ένα δικαστήριο.

Όταν μια τέτοια σφαγή, η πιο televised ως τώρα στην ιστορία του πλανήτη, καθημερινή, διαρκής, στη γνώση ακόμα κι εκείνων που κοιμούνται όρθιοι, για 100 μέρες ήδη, πρέπει να φτάσει σ’ ένα δικαστήριο με την ελπίδα να σταματήσει, τότε πρέπει να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δαίμονες…

Το «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» εξέδωσε την περασμένη Παρασκευή την απόφασή του σε σχέση με τα επείγοντα προσωρινά μέτρα (κατά του κατηγορούμενου για γενοκτονία θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος) που ζητούσε το νοτιοαφρικανικό κράτος. Απ’ την λίστα των τέτοιου είδους μέτρων που ζητούσε η Πραιτόρια, το ICJ δέχτηκε τα περισσότερα – εκτός από δυο: τον τερματισμό του πολέμου (εκ μέρους του Τελ Αβίβ) και την απόσυρση του στρατού του και οποιουδήποτε παραστρατιωτικού απ’ την Γάζα.

Φαίνεται πως πολλοί είχαν στηρίξει όλες τους τις ελπίδες για μια τέτοια απόφαση (τερματισμός πολέμου / αποχώρηση κατοχικού στρατού) στο ICJ ξεχνώντας ότι πρόκειται μόνο για ένα δικαστήριο, που επιπλέον δεν έχει καμία δυνατότητα ή εξουσία να επιβάλει τις αποφάσεις του. Απογοητεύτηκαν (ή αυτό δηλώνουν) επιδεικνύοντας (ας μας επιτραπεί η έκφραση) έναν ασυγχώρητο λεγκαλισμό, εντελώς κενό περιεχομένου και σημασίας για την Παλαιστινιακή αντίσταση (και όχι μόνο) και, κυρίως, για την ιστορική συγκυρία. Κι αυτό επειδή το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς δεν θα φύγει τελικά απ’ την Γάζα επειδή αυτό ζήτησε ένα δικαστήριο (χωρίς δυνατότητα και εξουσία), αλλά ως ηττημένο – στρατιωτικά!  

Το 95% της αξίας της προσφυγής και του κατηγορητηρίου της Πραιτόρια, και κατά συνέπεια το 95% της αξίας οποιασδήποτε απόφασης για επείγοντα, προσωρινά μέτρα έπαιρνε το ICJ βρίσκονται εκτός της λωρίδας της Γάζα, εκτός της κατεχόμενης Παλαιστίνης! Στον υπόλοιπο πλανήτη! Και σε σχέση μ’ αυτήν την πλανητική κλίμακα και τους ριζικούς μετασχηματισμούς που συμβαίνουν ήδη σ’ αυτήν, η απόφαση του ICJ έκανε εκείνο που μπορούσε: διέσωσε την αντανάκλαση αυτών των μετασχηματισμών, της αλλαγής των συσχετισμών, σ’ ένα κορυφαίο θεσμικά σημείο∙ επιταχύνοντας ορισμένες κρίσιμες εξελίξεις. Για να το πούμε διαφορετικά, κι όποιος καταλάβει κατάλαβε:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι χασάπηδες…

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Για την ιστορική ακρίβεια της ανάλυσης αυτής της απόφασης, η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί υποχρέωσή της να μεταφέρει όχι μόνο τα τελικά της σημεία, αλλά και κάποια σημεία του σκεπτικού της. Μην το θεωρήσετε σχολαστικότητα…

Σε ότι αφορά την παράλειψη των δύο πρώτων έκτακτων μέτρων που ζητούσε η Πραιτόρια, δηλαδή τον τερματισμό της επίθεσης του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και την αποχώρηση στρατού και παραστρατιωτικών:

Εδώ οι δικαστές του ICJ θεωρούν πως το να αποφασίσουν κάτι τέτοιο βρίσκεται έξω απ’ τις προβλέψεις της Σύμβασης κατά Γενοκτονιών, η οποία αποτελεί την βάση της κρίσης τους – άρα έξω απ’ τις αρμοδιότητές τους στη συγκεκριμένη προσφυγή. Δεν ξέρουμε τα νομικά του «διεθνούς δικαιου» ή την Σύμβαση∙ συνεπώς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αν πρόκειται για πραγματικό περιορισμό ή νομικίστικο ελιγμό. Πρακτικά πάντως η συγκεκριμένη γνωμάτευση, η οποία ακολουθεί την αναγνώριση της βασιμότητας όλων των διαπιστώσεων και των θέσεων της Πραιτόρια για τα μαζικά εγκλήματα που διαπράττονται, σημαίνει ότι ο θεοναζί στρατός μπορεί να παραμείνει ως κατοχικός, αρκεί να αλλάξει «στυλ πολέμου»… Δηλαδή: να μην σκοτώνει αμάχους, να μην καταστρέφει υποδομές, κλπ.

Σύμφωνα με την αρχική εισήγηση «υπεράσπισης» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο «επειδή οι τρομοκράτες της Χαμάς χρησιμοποιούν τους αμάχους ως ανθρώπινη ασπίδα». Κατά συνέπεια αυτό το σημείο του σκεπτικού του ICJ επιδέχεται δύο εντελώς διαφορετικές ερμηνείες σχετικά με την δράση του θεοναζί στρατού: είτε «μπορείτε να συνεχίσετε αφήνοντας τους άμαχους στην ησυχία τους», είτε «αφού – λέτε ότι – αυτό δεν γίνεται, θα πρέπει να σταματήσετε τον πόλεμο».

Σε ότι αφορά τις πηγές που κατά το ICJ πιστοποιούν την (εν δυνάμει) διάπραξη γενοκτονίας, τέτοια που όντως να χρειάζονται επείγοντα, προσωρινά μέτρα, οι μαρτυρίες της UNRWA (του οργανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας του οηε) είναι βασικές. (Θα γυρίσουμε στην UNRWA στη συνέχεια):

Σε ότι αφορά τις τελικές αποφάσεις:

Εκτός απ’ τους 15 μόνιμους δικαστές του ICJ, στην ψηφοφορία επί των μέτρων συμμετείχαν και δύο de facto δικαστές, διορισμένοι ο ένας απ’ την Πραιτόρια και ο άλλος απ’ το Τελ Αβίβ. Προσέξτε λοιπόν ότι στα 4 απ’ τα 6 μέτρα μειοψήφισαν η Sebutinde (της ουγκάντα) και ο Barak (ο de facto του θεοναζί καθεστώτος), 15 – 2 το αποτέλεσμα, ενώ τα δυο, τα νο 3 και 4 εγκρίθηκαν ΚΑΙ απ’ τον Barak (16 – 1): αφορούν την υποχρεώση του καθεστώτος να τιμωρεί όποιον διαπράτει γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστίνιων (η οποία γενοκτονία όμως δεν έχει αποφασιστεί ρητά απ’ το ICJ ως η πρακτική του Τελ Αβίβ…) και την απρόσκοπτη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας… Είναι πιθανό να χρησιμοποιήσει το θεοναζί καθεστώς το «ναι» του σ’ αυτά τα δύο μέτρα ως απόδειξη ότι δεν διαπράτει ηθελημένα γενοκτονία όταν αρχίσει η κυρίως εκδίκαση της προσφυγής της Πραιτόρια; Ναι (λέμε…), προφανώς!!!!

Σημειώσαμε νωρίτερα ότι το ICJ είχε να αποφασίσει, ουσιαστικά, για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς απ’ το 1945 και μετά! Αυτά τα κράτη υποστηρίζουν την τωρινή σφαγή των Παλαιστινίων, όπως εξάλλου υποστηρίζουν επί δεκαετίες την κατοχή και το απαρτχάιντ καθεστώς σε κάθε έκφανσή τους. Αν και δεν περιλαμβάνονται ρητά στο κατηγορητήριο, όλος ο πλανήτης ακούει την καμπάνα που κτυπάει: κανονικά, ως μέλη της Συνθήκης κατά των Γενοκτονιών, αυτά τα δυτικά κράτη θα πρέπει να στηρίξουν τα έκτακτα, προσωρινά μέτρα, σταματώντας (για παράδειγμα…) τον εξοπλισμό του θεοναζί στρατού εφόσον όπλα και πυρομαχικά χρησιμοποιούνται γενοκτονικά.

Ναι… Όμως αν όντως εννοούσαν την αντίθεσή τους στις γενοκτονίες, στα εγκλήματα πολέμου, στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυτά τα κράτη ούτε ιμπεριαλιστικά / αποικιοκρατικά θα ήταν, ούτε θα αλληλοτροφοδοτούνταν σε όπλα και τεχνολογίες με τους θεοναζί – και δεν θα χρειαζόταν δικαστική απόφαση!!!

Τι θα κάνουν τώρα λοιπόν, που εκτίθενται και δικαστικά; Ηπα, αγγλία, γερμανία, καναδάς, φινλανδία, σουηδία, σκωτία και ιταλία (η ε.ε. σα σύνολο έπεται…), με τον «ανθρωπισμό» τους να τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους, αποφάσισαν να σταματήσουν την χρηματοδότηση της UNRWA για την Παλαιστίνη, με πρόφαση το ότι ο σύμμαχός τους (το θεοναζί, απαρχάιντ Τελ Αβίβ) κατηγορεί τον οργανισμό τώρα, μετά από σχεδόν 4 μήνες, ότι μια δεκάδα μέλη του, Παλαιστίνιοι, συμμετείχαν στην «εισβολή του al Aqsa», στις 7 Οκτώβρη!!! Με δυο λόγια έστησαν μια πλαστή κατηγορία για να εμποδίσουν (όσο τους είναι δυνατό…) την εφαρμογή βασικών έκτακτων και προσωρινών μέτρων!!!

Αυτή είναι η πρώτη απάντηση των συνεργών της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη στην έμμεση αλλά σαφή καταδίκη τους απ’ το ICJ!!!! «Σας γράφουμε!!» Φυσικά η UNRWA θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται απ’ τον υπόλοιπο πλανήτη, από κάποια κράτη περισσότερο απ’ ότι τώρα. Όμως η απόφαση των δυτικών αφεντικών, και μάλιστα στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, κάνει ακόμα πιο φανερή, πιο έντονη και πιο συστηματική την συνέργειά τους στην εξόντωση των Παλαιστινίων…

Αν βρουν τρόπο να διαλύσουν το ICJ θα το κάνουν – μην έχετε αμφιβολία! Δεν το ελέγχουν, άρα…

Μονομαχία στο el Paso

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Σε μια όχι εντελώς απρόβλεπτη εξέλιξη, 25 αμερικανικές πολιτείες με ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες και επικεφαλής το τέξας βρίσκονται στα μαχαίρια με την ομοσπονδιακή αμερικανική κυβέρνηση και τα όργανά της, δηλαδή τον νυσταλέο Jo και το γκουβέρνο του. Είναι ό,τι κοντινότερο σε εμφύλιο πόλεμο έχει εκδηλωθεί ως τώρα στην παρακμιακή άλλοτε υπερδύναμη, κι αυτό δεν μπορεί παρά να ανησυχεί την «συλλογική δύση» και να χαροποιεί τον υπόλοιπο πλανήτη!

Η αφορμή (μόνον η αφορμή!) θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και γελοία. Περίπου 4 χιλιόμετρα στα σύνορα με το μεξικό – αλλά τίνος τα σύνορα; Των ηπα (οπότε την ευθύνη φύλαξης έχουν ομοσπονδιακές υπηρεσίες) ή του τέξας (οπότε οι φύλακες πρέπει να είναι τεξανοί rednecks της πολιτειακής αστυνομίας);

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τα πρώτα φέρετρα

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Οι πονοκέφαλοι της Ουάσιγκτον θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Μόλις χτες έφτασαν τα επίσημα μαντάτα για τους πρώτους 3 νεκρούς αμερικάνους πεζοναύτες, από επίθεση drone στη μίνι-βάση τους (ονόματι «Tower 22») κοντά στο τριεθνές σύνορο ιορδανίας, συρίας, ιράκ. Πάνω από 25 τραυματίστηκαν, κάποιοι σοβαρά.

Η συγκεκριμένη μίνι-βάση ανήκει σ’ ένα σύμπλεγμα αμερικανικών βάσεων που έχουν σκοπό να ελέγχουν την οδική σύνδεση μεταξύ δυτικού ιράκ και κεντρικής συρίας. Όλες οι βάσεις στην “area 55” είναι σαφής στόχος της αντικατοχικής αντίστασης…

Τι κάνεις τώρα ω νυσταλέε αρχιστράτηγε; Εδώ και μέρες οι πλέον πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον περίμεναν τον «πρώτο νεκρό» κάπου στη συρία ή στο ιράκ, για να κηρύξουν πόλεμο … στο ιράν. Μετά από 100 τουλάχιστον επιθέσεις διάφορων αντιστασιακών οργανώσεων σε αμερικανικές βάσεις στην περιοχή προέκυψαν τρεις μαζί…

Το μοιρολόι του νυσταλέου Jo δεν παραλείπει να υποδείξει ότι πρόκειται για «ριζοσπαστικές ομάδες υποστηριζόμενες απ’ το ιράν»:

Όμως άλλο να το λες (ότι θα «εκδικηθείς» το ιράν) και άλλο να το κάνεις:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Aστακός

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Καμαρώνει ο don Rico & Co: χάρη στην ελληνοαμερικανική συμμαχία, ο σύμμαχος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, παρά τα προβλήματά του, νοιάζεται για την στρατιωτική θωράκιση του ελλαδιστάν… κάποια στιγμή την επόμενη δεκαετία. Δεν φαίνεται όμως να λέει όλη την αλήθεια.

Συμφώνησε, άραγε, να δώσει στον τοξικό του Κιέβου ό,τι διαθέτει από ρωσικά αντιπυραυλικά συστήματα (S-300, Tor M1, Osa-AKM) σαν μέρος των αμερικανικών δωρεών ή όχι-και-τόσο-δωρεών; Έτσι φαίνεται: από καθαρά επιχειρηματική πλευρά, αφού (ο don Rico & Co) «έχει κηρύξει πόλεμο στη ρωσία», δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει τα παλιά ρωσικά συστήματα. Ας τα χαρεί (αν προλάβει) κάποιος άλλος. Μόνο που πέρα απ’ αυτήν την πλευρά υπάρχει κι άλλη μια: ο εξοπλισμός ενός καθεστώτος που έχει χάσει πια τον πόλεμο ενώ είχε ξεκινήσει πολύ καλύτερα οπλισμένο, το μόνο που θα έχει σαν αποτέλεσμα είναι ο θυμός του νικητή… Είναι επιεικώς ηλίθιο να προκαλείς μόνο και μόνο για μερικές χούφτες δολάρια!

Αυτά ισχύουν βέβαια μόνο στον πραγματικό κόσμο. Στον μεθυσμένο, εικονικό κόσμο του το ελληνικό γκουβέρνο ξεμπερδεύει αν χρειαστεί (ή έτσι νομίζει) με «καθαρές κουβέντες»…

Και φυσικά «έχουμε πλάτες τους αμερικάνους»…

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Κάποτε στην Ανατολή

Δευτέρα 22 Γενάρη>> … Πόλεις σαν την Αγ. Πετρούπολη και την Μόσχα θα εξαφανιστούν… Αυτό είναι αναγκαίο, γιατί αν θέλουμε να σπάσουμε την ρωσία στα συστατικά της, δεν θα πρέπει να έχει πια ένα διανοητικό, πολιτικό ή οικονομικό κέντρο… Σ’ αυτόν τον υπαρξιακό πόλεμο δεν μας ενδιαφέρει να κατακτήσουμε κανένα κομμάτι μητροπολιτικού πληθυσμού…

Ποιοι και πότε τα είπαν αυτά; Ο Goebbels (την πρώτη φράση), ο Hitler (την δεύτερη). Ήταν 1941.

Στις 22 Ιούνη εκείνης της χρονιάς, οι γερμανικές στρατιές πέρασαν τα σύνορα της σοβιετικής ένωσης. Μέσα σε 1,5 μήνα, σε μια απίστευτη ως τότε blitzkrieg προώθηση, είχαν μπει 650 χιλιόμετρα μέσα στην σοβιετική επικράτεια, και είχαν πλησιάσει 50 χιλιόμετρα απ’ το Leningrad. Ένα μήνα μετά είχαν περικυκλώσει ασφυκτικά την πόλη, στην οποία απέμεινε μόνο ένα δύσκολο και επικίνδυνο πέρασμα μέσω της λίμνης Ladoga στα ανατολικά, που την συνέδεε με την υπόλοιπη χώρα.

Μέσα στην πόλη υπήρχαν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Απ’ αυτούς πέθαναν οι μισοί στη διάρκεια της πολιορκίας, ενάμισυ εκατομμύριο∙ οι περισσότεροι τους πρώτους έξι μήνες, όταν η θερμοκρασία έπεσε στους 30 βαθμούς υπό το μηδέν. Ο κόσμος πέθαινε από πείνα, αρρώστιες και απ’ το κρύο. Δεν υπήρχε νερό, ρεύμα ή καύσιμα. Και η πόλη βομβαρδιζόταν καθημερινά. Αλλά οι πολιορκούμενοι το είχαν αποφασίσει βαθιά μέσα τους: δεν θα παραδοθούν.

Ύστερα από 900 μέρες και νύχτες, η πολιορκία έσπασε απ’ τον κόκκινο στρατό. Η γενοκτονία τέλειωσε. Ήταν 27 Γενάρη του 1944 – ογδόντα χρόνια πριν. Η απελευθέρωση του Λένινγκραντ είναι μια απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές  της ήττας του ναζι-φασιστικού «άξονα» στον 2o παγκόσμιο πόλεμο. Η πολιορκία της πόλης και η αντοχή των κατοίκων της είναι μακράν η μεγαλύτερη σε διάρκεια εδώ και πολλούς αιώνες.

Η επέτειος του επικού σπασίματος της πολιορκίας και της απελευθέρωσης της πόλης, η 27η Γενάρη, γιορτάζεται κάθε χρόνο. Πλέον μόνο από τους ρώσους και τους συμμάχους τους. Η δύση, τα δυτικά κράτη / κεφάλαια, η δυτική δημαγωγική μηχανική, μπορεί να πουλάνε αντιφασισμό διεστραμμένο τόσο όσο να κρύβει (για όσο ακόμα…) τον δικό τους νέο-νέο-νέο ολοκληρωτισμό. Αλλά πραγματικές αντιφασιστικές νίκες που είχαν μέσα κόκκινο στρατό απαγορεύεται να μνημονεύονται: τα δυτικά αφεντικά δεν πρόκειται να τον συγχωρήσουν ποτέ…

Κάποτε στη δύση

Δευτέρα 22 Γενάρη>> … Η δράση του ισραηλινού στρατού εστιάζει στην πράξη – κάθε μεμονωμένο κτύπημα και η συμβατότητά του με τις προϋποθέσεις της διεθνούς νομοθεσίας – ενώ η Ουάσιγκτον εστιάζει στα αποτελέσματα, που σημαίνει στη συνολική κατάσταση της λωρίδας της Γάζα ως αποτέλεσμα των κτυπημάτων.

Υπάρχει μια διαφορά φιλοσοφίας που βοηθάει στην κατανόηση του χαρακτήρα των επιθέσων του Ισραήλ, και της έντασης του δημόσιου διαλόγου σχετικά… Αν το Ισραήλ έκανε αδιάκριτες επιθέσεις ή είχε στόχο τους αμάχους – κάτι που δεν ισχύει – θα μπορούσε πράγματι να κατηγορηθεί για έγκλημα πολέμου… Ένας αξιωματικός του ισραηλινού στρατού που ζήτησε να τηρηθεί η ανωνυμία του μας είπε ότι ο ο αριθμός των απωλειών αμάχων είναι «ελάχιστος» με δεδομένο τον χαρακτήρα της σύγκρουσης… Ο IDF λέει ότι έχει κάνει τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στρατό στην ιστορία για να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες αμάχων…

Ένας απόστρατος αξιωματικός των ΗΠΑ συμφωνεί. «Ο IDF έχει διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με τις ΗΠΑ ή το νατο, και πολεμάει με διαφορετική ένταση. Από μόνο του το γεγονός ότι οι αριθμοί είναι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς που έχουμε συνηθίσει δεν σημαίνει ότι είναι υπερβολικοί»…

Τέτοια είναι η άποψη του αμερικανικού καθεστωτικού περιοδικού newsweek στην έκδοση της 12ης Γενάρη 2024, και μέσω αυτού η άποψη πολλών δυτικών χασάπηδων. Η Γάζα πολιορκείται όχι επί μήνες αλλά επί χρόνια και δεκαετίες. Οπότε, σύμφωνα με την αμείλικτη «λογική» των ειδικών των μαζικών δολοφονιών που διαθέτουν κάτι σαν «θεσμική μνήμη» (σα να λέμε: μια γενική ιδέα για την ιστορία και τα κατορθώματά τους), μερικές δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι δολοφονημένοι μέσα σε 107 μέρες δεν είναι δα κάτι σπουδαίο. Δεν είναι κάτι «υπερβολικό». Εν τέλει είναι θέμα στυλ: με τι ρυθμό σκοτώνει ο us army ή το νατο, με τι ρυθμό σκοτώνει ο στρατός του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος.

Μπορεί κάποιος να κάνει την φρικτή αλλά όχι ανεπίκαιρη σκέψη ότι ανάμεσα στους ναζί στα ‘40s απ’ την μια μεριά και στους τωρινούς απογόνους τους απ’ την άλλη υπάρχει μια διαφορά όχι στο στυλ αλλά στον δημαγωγικό κτηνώδη κυνισμό: ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να χρησιμοποιείται σαν ένα «μέτρο» απανθρωπιάς που δεν έχει ξεπεραστεί «ακόμα» – συνεπώς προς τι η ανησυχία και τα κατηγορητήρια; Τίποτα “υπερβολικό” διάολε!!!

Το ότι υπάρχουν πολιορκούμενοι, κατεχόμενοι που αρνούνται να παραδοθούν; Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αφορά εμάς – αν είμασταν σε θέση να καταλάβουμε σε ποια «μοίρα» μας μιλούν…