Category: Ασταμάτητη μηχανή

Mέση Ανατολή: νέοι χειμώνες;

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.00) >>

Ο φασίστας αρχιχασάπης επιδεικνύει στο άδειο αμφιθέατρο του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη, στις 27 Σεπτέμβρη 2024, την «κακή» και την «καλή» μέση Ανατολή. Είναι εικονογράφηση της απελπισίας: ούτε ο τοξικός του Ριάντ, ούτε ο χασάπης του Καϊρου, ούτε στο σουδάν ενδιαφέρονται για τέτοιες (εντελώς μπαγιάτικες) «προσφορές». Ωστόσο, «μπαγιάτικες» ή «φρέσκιες», οι ιδέες του αρχιχασάπη ίσως εκφράζουν συμφέροντα (και ελπίδες) πέρα απ’ αυτά του δικού του χασάπικου…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η αυτοσυγκράτηση…

Από το Νοέμβρη του 2023 η Ουάσιγκτον (με απόφαση του κογκρέσου) έχει κηρύξει πόλεμο στην Τεχεράνη είτε άμεσα είτε μέσω του χωροφύλακα των δυτικών ιμπεριαλισμών… «για να μην αποκτήσει πυρηνικά…» Οι τελευταίες φράσεις της απόφασης λένε ότι:

Η βουλή των αντιπροσώπων δηλώνει ότι είναι πολιτική των ΗΠΑ:

– πως μια πυρηνική ισλαμική δημοκρατία του ιράν δεν είναι αποδεκτή∙

– πως το ιράν πρέπει να εμποδιστεί να αποκτήσει πυρηνικό όπλο υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις ή συνθήκες∙

– να χρησιμοποιήσει όλα τα αναγκαία μέσα για να εμποδίσει το ιράν απ’ το να αποκτήσει ένα πυρηνικό όπλο∙

– να αναγνωρίσει και να υποστηρίξει την ελευθερία δράσης εταίρων και συμμάχων, συμπεριλαμβανόμενου του ισραήλ, για να εμποδίσει το ιράν απ’ το να αποκτήσει ένα πυρηνικό όπλο.

Σκεφτείτε μόνον αυτό: η κήρυξη «προληπτικού» πολέμου είναι απλά κήρυξη πολέμου με ανοικτή ημερομηνία…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (00.54) >> Ο πόλεμος είναι παγκόσμιος – οι απωθήσεις δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Το ότι αυτή η πλανητική διάσταση ξεδιπλώνεται (σχετικά) αργά, επίσης δεν αλλάζει κάτι.

Όταν, για παράδειγμα, ο νυσταλέος Jo λέει ότι «δεν συμφωνεί με επιθέσεις στις ιρανικές (νόμιμες…) πυρηνικές ή πετρελαϊκές εγκαταστάσεις» ή φιλοσοφεί ότι «εγώ στη θέση τους θα έψαχνα άλλους στόχους» εννοεί: Κτυπήστε όπου θέλετε, θα σας βοηθήσουμε, και ταυτόχρονα θα πω «αααα, δεν το ξέραμε», «αααα, δεν μας ειδοποίησαν», κλπ κλπ. Πόλεμος-μέσω-εργολάβων – και ένα μεγάλο φωτοστέφανο πάνω απ’ την Ουάσιγκτον…

Οι ιρανικές (επαναλαμβάνουμε, επειδή θα ειπωθούν πολλά) πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι το όνειρο των θεοναζί, της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου εδώ και πολλά χρόνια! Αυτές είναι ο κύριος στόχος, «ευκαιρίας δοθείσης». Προστατεύονται από ρωσικούς S-400, με χειριστές ρώσους καραβανάδες. Επιπλέον η Μόσχα θα προσφέρει στην Τεχεράνη «εικόνα σε πραγματικό χρόνο» οποιασδήποτε αερο-εκστρατείας εναντίον της, μέσω των κατασκοπευτικών δορυφόρων της.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Συμπαράσταση

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (00.07) >> Ποτέ πριν τα τελευταία 30 χρόνια ο αγώνας των Παλαιστινίων δεν είχε τόσους πολλούς συμπαραστάτες σ’ όλο τον πλανήτη! Και ποτέ πριν δεν δολοφονούνταν τόσο μαζικά, τόσο σαδιστικά, τόσο ανεμπόδιστα επί εκατοντάδες μέρες και νύχτες∙ ατιμώρητα, χωρίς καμιά – καμιά – απολύτως καμιά πρακτική συνέπεια. Ακόμα και οι δημαγωγοί τους feel fine…

Αν οι δολοφονημένοι / ες αυτής μόνο της χρονιάς ανασταίνονταν για μια μέρα, τότε μαζί με τους τραυματισμένους θα έκαναν την μεγαλύτερη διαδήλωση!

Όμως… Όμως νέες σημαίες προστίθενται στις διαδηλώσεις συμπαράστασης (τώρα του λιβάνου)… και ο δυτικός ιμπεριαλισμός / φασισμός προελαύνει…  

Κάτι συμβαίνει και κάτι λείπει, δε νομίζετε;

(Όλες οι διαδηλώσεις των φωτογραφιών στη συνέχεια έγιναν κάποια στιγμή τις τρεις τελευταίες ημέρες. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες πόλεις στις οποίες έγιναν διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστινιακή και λιβανέζικη αντίσταση – αλλά δεν είχαμε χρόνο για ψάξιμο…).

Amman

Amsterdam

Athens

Baghdad

Barcelona

Berlin

Cairo

Caracas

Detroit

Doha

Dublin

Istanbul

Jakarta

Johannesburg

Karachi

Kuala Lumpur

L.A.

Lisbon

London

Madrid

Melbourne

MexicoCity

Ν. York

Najaf (Iraq)

Paris

Rome (απαγορευμένη)

Shana’a (υεμένη)

Stockholm

Tokyo

Toronto

Tunis

Ουκρανικό πεδίο μάχης (ιμπεριαλιστικά προβλήματα…)

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (00.06) >> Δεν θα ήταν αναγκαία μια σύντομη αναφορά στο άλλο «μέτωπο» του 4ου παγκόσμιου πολέμου: ο ρωσικός στρατός προωθείται σταθερά και ο ουκρανικός υποχωρεί επίσης σταθερά αλλά, σε μερικές περιπτώσεις, τόσο αξιοθρήνητα, με τόσες απώλειες, ώστε μόνοι τους οι επιζώντες λένε όλο και πιο φωναχτά «δεν αξίζει τον κόπο». Δεν άξιζε απ’ την αρχή∙ ωστόσο αν εν γνώσει ή εν αγνοία σου είσαι «εργολάβος» για λογαριασμό άλλων, μακρινών και εξασφαλισμένων, θα υποστείς και τις απάνθρωπες συνέπειες ενός πολέμου που (πραγματικά!) δεν τον άξιζες. Εκτός απ’ τους ουκρανούς φασίστες, όσοι κι αν είναι, κανένας άλλος ουκρανός και ουκρανή δεν άξιζε μια τέτοια «μοίρα»…

Εν τω μεταξύ η επική «κατάληψη ρωσικού εδάφους» στο Kursk αποδεικνύεται αυτό που επρόκειτο να αποδειχθεί: μια αιματηρή, καταστροφική παγίδα.

Δεν θα ήταν λοιπόν αναγκαία η σημερινή αναφορά αν δεν συνέβαινε αυτή η ήττα να μην περνάει πια καθόλου «απαρατήρητη», τόσο απ’ τους δυτικούς δημαγωγούς όσο και απ’ τους «σκελετούς» των κρατών. Και κατά την ταπεινή μας άποψη αυτή η ήττα και η διαχείρισή της σχετίζεται άμεσα με το μεσανατολικό πεδίο μάχης, πέρα απ’ τις ορέξεις και τα μακάβρια συμφέροντα του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος.

Ξαφνικά (ή όχι και τόσο…) στους financial times εμφανίστηκαν προχτές, σ’ ένα τέτοιο άρθρο «μνημόσυνο της ουκρανίας», κι αυτά:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τετράδιο για εργατική χρήση νο 8

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη >>

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ – σε κεντρικά βιβλιοπωλεία

Η κατασκευή της ζωής στην εποχή του γονιδιωματικού κεφάλαιου: Μεγάλα (μεταφρασμένα) αποσπάσματα απ’ το Mutant ecologies, manufacturing life in the age of genomic capital των Erica Borg και Amedeo Policante, εκδ. Pluto Press, 2022: μια μαρξιστική κριτική στην τεχνο-βιομηχανική ανακατασκευή της ζωής, στη χειραγώγηση των δυνατοτήτων της, και στο εμπόριό της.

Και επειδή το ελλαδιστάν είναι τίγκα στους φοβερούς και τρομερούς «μαρξίζοντες» (κατά τη γνώμη τους…) ας προειδοποιήσουμε: όσοι από δαύτους, επώνυμοι περισσότερο ή λιγότερο, υποστήριξαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, το πραξικόπημα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και την βίαιη επιβολή της γενετικής μηχανικής (με την μορφή των mRNA πλατφορμών), καλύτερα να μην το διαβάσουν! Κάτι ψωνάρες από δω κι από κεί, που ευχαρίστως έθαψαν τα δικά τους «ιερά και όσια» εξαιτίας του φόβου τους και έγιναν κράχτες του κάθε κτηνίατρου ceo, του κάθε π.ο.υ., και του κάθε «ιερέα της προσευχής των 6.00 το απόγευμα», δεν χρειάζεται να ξοδεύονται και να χαλάνε τα ματάκια τους!!! Δεν χρειάζεται να «δίνουν πόντους» ούτε σ’ εμάς ούτε και στην επερχόμενη σκληρή και εύστοχη αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική του 21ου αιώνα!!! Ας μείνουν στην μακαριότητά τους – οι καιροί τους έχουν ξεπεράσει και τους έχουν ξεράσει προ πολλού….

Για όλους τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες να μια απ’ τις πολλές σοβαρές εκτιμήσεις γι’ αυτό το βιβλίο, απ’ τον (τον ξέρετε; αν όχι κρίμα!…) καναδό Nick Dyer-Witheford, μεταξύ άλλων συγγραφέα των βιβλίων Cyber–Marx και Cyber–Proletariat:

To “Mutant Ecologies” είναι μια οργισμένη εικονογράφηση της μοριακής επανάστασης του ίδιου του κεφάλαιου. Με βαθιά έρευνα και έξυπνη ανάλυση οι Borg και Policante μας μεταφέρουν στις πιο πρόσφατες θέσεις παραγωγής του πλανητικού εργοστάσιου, εκεί όπου τα γονιδιωματικά εργαλεία κατασκευάζουν μορφές ζωής κατάλληλες για καπιταλιστική συσσώρευση σ’ έναν φλεγόμενο πλανήτη. Διαβάστε το οπωσδήποτε.

Όχι ρε, να μην το διαβάσετε! Όπως και κανένα άλλο ‘τετράδιο για εργατική χρήση’, κανένα cyborg, τίποτα!!! Μην κουράζετε το μυαλό σας! Σιγά μην ασχοληθείτε με τέτοιες μαλακίες!

 

Anger

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη >> O Danny Jin είναι ένας 19χρονος που ανακάλυψε την ιστορική του ταυτότητα πριν 11 μήνες. Ο προπάππους και η προγιαγιά του (απ’ την μεριά του πατέρα του) ήταν πρόσφυγες της Nakba, το 1948. Ο παππούς και η γιαγιά του μεγάλωσαν ως Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη Δυτική Όχθη και μετά την κατάληψή της απ’ τον ισραηλινό στρατό το ’67 έγιναν ξανά πρόσφυγες στο κουβέιτ, απ’ όπου τους έδιωξαν το 1991, στο «πρώτο πόλεμο του κόλπου». Κατέληξαν κάπου στη γαλλία, τρίτη φορά προσφυγιά, αλλά ο πατέρας του αποφάσισε σε νεαρή ηλικία να φύγει όσο πιο μακριά γινόταν – και κατέληξε μετανάστης στην ιαπωνία. Εκεί αρνούνταν επί χρόνια να πει ότι είναι Παλαιστίνιος – έλεγε ότι είναι άραβας γενικά. Αυτά μέχρι τον περασμένο Οκτώβρη, για την ακρίβεια μέχρι τις 7 Οκτώβρη. Τότε άρχισε να μιλάει στο γυιό του για την ιστορία του και την ιστορία της Παλαιστίνης.

Σε μια μάλλον αδιάφορη πολιτικά κοινωνία (την ιαπωνική), ο νεαρός Danny Jin αποφάσισε ότι είναι κι αυτός πρόσφυγας Παλαιστίνιος…

Αντίσταση 1

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.21) >> Έζησε για 35 χρόνια σα στρατιώτης. Πέθανε σα στρατιώτης. Όταν επιλέχτηκε απ’ το ισλαμικό συμβούλιο (αυτή είναι η πραγματική διοίκηση της Hezb’ Allah…) ως γενικός γραμματέας , το 1992, ήταν 32 χρονών (μετά την δολοφονία του προηγούμενου γ.γ. Abbas Mussawi απ’ την απαρτχάιντ αεροπορία…) ∙ μια υπενθύμιση, για όσους την χρειάζονται, ότι δίπλα και γύρω απ’ τον Nasrallah υπάρχουν ήδη 35άρηδες, 40ρηδες, 45ρηδες και 50ρηδες καλά εκπαιδευμένοι για τις ευθύνες της θέσης.

Τον Φεβρουάριο του 1992, ο Mussawi, ως τότε γενικός γραμματέας της Hezbollah, δολοφονήθηκε μαζί με την γυναίκα του και το παιδί του με μια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. Μιλώντας στην κηδεία του ο Nasrallah είπε: «Θα συνεχίσουμε αυτόν τον δρόμο… ακόμα κι αν μαρτυρήσουμε όλοι μας, και τα σπίτια μας γκρεμιστούν πάνω μας, δεν θα εγκαταλείψουμε την επιλογή της ισλαμικής αντίστασης»

Όταν σε μια κοινωνία και, κυρίως, σε μια πολιτικοστρατιωτική δομή, δεν υπάρχει το ρήμα «δολοφονήθηκε» αλλά, στη θέση του, υπάρχει το ρήμα «μαρτύρησε», τι νομίζετε ότι συμβαίνει; Δεν κάνουν καριέρα σ’ αυτές τις οργανώσεις, όπως για παράδειγμα στους δυτικούς στρατούς. Ούτε περιμένουν ότι θα πεθάνουν στα βαθιά τους γεράματα, τριγυρισμένοι από παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Ξέρουν ότι θα δολοφονηθούν απ’ τους εχθρούς∙ αλλά αυτό το θεωρούν τιμή τους: πεθαίνουν για το καλό της κοινότητας, και η κοινότητα τους αναγνωρίζει ως μάρτυρές της.

Ο Hassan Nasrallah ήταν ένας απ’ αυτούς. Το ήξερε ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς θέλει το κεφάλι του. Στην τελευταία του ομιλία είχε πετάξει ένα σύντομο υπονοούμενο: αν με δείτε την επόμενη φορά…  Φυσικά φυλαγόταν (όπως αποδείχθηκε όχι αποτελεσματικά). Αλλά αυτό ήταν, ας το πούμε έτσι, η προσωπική, ατομική προστασία του. Η συλλογική προστασία της στρατιωτικής δομής της Hezb’ Allah είναι οι διαδικασίες, εκείνο που δεν φαίνεται πίσω απ’ το «θα μαρτυρήσουμε»: θα πεθάνουμε αλλά δεν θα υπάρξουν κενά, οι αντικαταστάτες μας θα είναι έτοιμοι.

Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, όπως άλλωστε όλοι οι δυτικοί υποστηρικτές του, πάσχει μεταξύ άλλων από προσωπολατρεία. Παριστάνουν ότι αν δολοφονήσουν τον επικεφαλής θα καταρρεύσει όλη η δομή∙ αυτό είναι που πουλάνε στους υποτελείς τους, για να κρατάνε στη θέση τους τα δικά τους κεφάλια. Όμως όσους Nasrallah κι αν δολοφονήσουν, θα βρίσκονται σταθερά στο ίδιο σημείο: οι αντιστασιακές οργανώσεις, τα μέλη τους, τα στελέχη τους, η υποστήριξη σ’ αυτά, ξεπηδούν απ’ τις μαζικές κοινωνικές συνθήκες όπως η καταιγίδα και η πλημμύρα γεννιούνται απ’ την βαριά συννεφιά. Πράγμα που σημαίνει ότι ο εφιάλτης του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος είναι εκεί, μπροστά του, στα νότια του ποταμού Litani…

Να η προηγούμενη φορά που «νίκησαν» οι θεοναζί (στις φαντασιώσεις τους). Ήταν το 2006 όταν με καμάρι δήλωναν:

…Μεταδόθηκε αργότερα ότι η ισραηλινή αεροπορία μετά τα μεσάνυχτα της 13ης Ιούλη επιτέθηκε και κατέστρεψε 59 σταθερούς εκτοξευτές ρουκετών Fajr μεσαίου βεληνεκούς, στο νότιο λίβανο. Η «επιχείρηση Density» χρειάστηκε μόνο 34 λεπτά για να γίνει, αλλά ήταν το αποτέλεσμα 6 χρόνων συγκέντρωσης πληροφοριών και σχεδιασμού. Απ’ τις μισές ως τα 2/3 των ρουκετών μεσαίου βεληνεκούς της Hezbollah καταστράφηκαν εκτιμάει ο ισραηλινός στρατός. Σύμφωνα με τους ισραηλινούς δημοσιογράφους Amos Harel και Avi Issacharoff η επιχείρηση [αυτή] ήταν «η πιο εντυπωσιακή στρατιωτική ενέργεια του ισραήλ» και «καταστροφικό πλήγμα στην Hezbollah». Τις επόμενες ημέρες ή η αεροπορία επιτέθηκε επίσης και κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς Zelzal-2 της Hezbollah.

«Όλες οι ρουκέτες μεγάλου βεληνεκούς καταστράφηκαν» ο Halutz, αρχηγός του επιτελείου, δήλωσε στην ισραηλινή κευβέρνηση. «Νικήσαμε».

Ξέρουμε βέβαια ποιος νίκησε τελικά, πριν καν προλάβει να στεγνώσει το σάλιο στο στόμα του κάθε Halutz….Ξέρουμε επίσης τα ακριβά βίτσια και τα ακριβά ναρκωτικά που κάνουν θραύση στη θεοναζί, απαρτχάιντ κοινωνία∙ ας μην μιλήσουμε για τους αξιωματούχους της. Συνεπώς η χρήση ΑΙ («τεχνητής νοημοσύνης»…) αυτή το φορά, σίγουρα θα κάνει τη διαφορά… (!!!!!)

Αντίσταση 2

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.18) >> Η αντίσταση είναι πάντα εκεί, σ’ αυτή τη λωρίδα / μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή στον κόσμο, κάτω ή δίπλα απ’ τα ερείπια.

Το παρακάτω βίντεο «ανέβηκε» πριν μια βδομάδα, και η ενέδρα φέρεται να έγινε στις 23 Σεπτέμβρη. Προσέξτε το καλά:

Αν, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο θανάτου και καταστροφής, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς βρίσκεται σταθερά, ξανά και ξανά, μπροστά σε μια αντίσταση που δεν καταβάλλεται, τι άραγε το περιμένει στο νότιο λίβανο; Ακόμα και με πέτρες θα αντιμετωπίσουν τον στρατό του!

Τα μούτρα του αρχικαραβανά Herzi Halevy (αριστερά κάτω) και των αξιωματικών του ενώ «κουβεντιάζουν» περί της χερσαίας εισβολής πριν ελάχιστες μέρες κάτι δείχνει…

(Κάποιοι δυτικοί ή δυτικόφρονες σχολιάζουν πως τέτοιες δολοφονίες όπως αυτή του Nasrallah σκορπούν φόβο, απογοήτευση και σύγχυση στις γραμμές της αντίστασης. Μιλούν για τους εαυτούς τους – μπαίνοντας, θέλοντας και μη, στο πλευρό των κανίβαλων. Η δολοφονία του Soleimani δεν σκόρπισε κανένα φόβο, καμιά απογοήτευση και καμία σύγχυση στις γραμμές των ιρανών «φρουρών της επανάστασης»… Η δολοφονία του al-Muhandis δεν σκόρπισε κανένα φόβο, καμιά απογοήτευση και καμία σύγχυση στις γραμμές της ιρακινής αντίστασης…

Τα γεγονότα μιλούν…)

 

Αντίσταση 3

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.15) >> Αξίζει να θυμόμαστε αυτό: (γράφει ο Ali Abunimah, εκτελεστικός διευθυντής του site The Electronic Intifada, πριν 3 μέρες, στις 28 Σεπτέμβρη) Σε σχεδόν κάθε ασύμμετρο πόλεμο, όταν η ισχυρότερη πλευρά – ο εισβολέας ή ο αποικιστής – ξεκινάει την επίθεσή του, συχνά φαίνεται να επιτυγχάνει γρήγορη και εντυπωσιακή νίκη.

Πράγματι, «σοκ και δέος» είναι το όνομα ενός δυτικού, ειδικά αμερικανικού, στρατιωτικού δόγματος, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1990 και προβλήθηκε εμφατικά όταν οι ηπα εισέβαλαν στο ιράκ το 2003.

Ονομάζεται επίσης «γρήγορη κυριαρχία», και ο στόχος του είναι να αποθαρρύνει και να παραλύσει τον αντίπαλο με τη χρήση συντριπτικών και θεαματικών βίαιων ενεργειών. Σύμφωνα με τους ιδρυτές του δόγματος, επιδίωξη είναι «να υπερφορτωθεί τόσο η αντίληψη όσο και η κατανόηση των γεγονότων απ’ την μεριά του αντιπάλου, έτσι ώστε να είναι ανίκανος να αντισταθεί σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο».

Το έχουμε δει ξανά και ξανά τις τελευταίες δεκαετίες, και το βλέπουμε πάλι τώρα.

Μόλις εβδομάδες μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, οι ηπα επιτέθηκαν στο αφγανιστάν ανατρέποντας γρήγορα την κυβέρνηση των ταλιμπάν, με το πρόσχημα ότι είχε δώσει καταφύγιο στον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η αμερικανική εμπιστοσύνη μετά από εκείνη την γρήγορη επιτυχία αναμφίβολα ώθησε την Ουάσιγκτον να προχωρήσει στο επόμενο στάδιό της: την εισβολή στο ιράκ τον Μάρτιο του 2003.

Με την κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεϊν να ανατρέπεται γρήγορα και τα αμερικανικά τανκς να καταλαμβάνουν την Βαγδάτη, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους έδωσε την περιβόητη ομιλία «Mission Accomplished» την 1η Μάη του 2003 – λόγια που τον κυνηγούσαν συνέχεια καθώς οι ηπα βούλιαξαν σ’ έναν πόλεμο φθοράς με την αντίσταση τόσο στο αφγανιστάν όσο και στο ιράκ.

Αυτές οι γρήγορες νίκες (ή τέτοιες φάνηκαν) πυροδότησαν πραγματικούς φόβους εκείνη την εποχή ότι ο αμερικανικός στρατός θα προχωρούσε προς την Δαμασκό και την Τεχεράνη, ή ίσως άλλα «rogue states» απ’ την αμερικανική λίστα στόχων. Ξέρουμε τώρα, απ’ τα λεγόμενα Afghanistan Papers, ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον ήξεραν από τότε ότι έχουν χάσει τον πόλεμο, αλλά έλεγαν ψέματα επί σχεδόν δύο δεκαετίες στο αμερικανικό κοινό ότι κερδίζουν.

Κι όταν ήρθε η αποχώρηση των αμερικάνων απ’ το αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021, η ταπεινωτική αποχώρηση απ’ το αεροδρόμιο της Καμπούλ συγκρίθηκε από πολλούς με τις χαοτικές σκηνές των ηττημένων αμερικάνων να φεύγουν με ελικόπτερα απ’ την ταράτσα της πρεσβείας των ηπα στη Σαϊγκόν του Βιετνάμ.

Κι όσον αφορά το ισραήλ, αυτό το μοτίβο είναι γνωστό. Όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο λίβανο το 1982 – μια επίθεση που ονομάστηκε «επιχείρηση ειρήνη για την Γαλιλαία» – οι δυνάμεις του αναπτύχθηκαν γρήγορα στη βόρεια Βηρυτό, πολιορκώντας και καταλαμβάνοντας μια αραβική πρωτεύουσα για πρώτη φορά στην ιστορία του εποικιστικού, σιωνιστικού κράτους. Το ισραήλ δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες λιβανέζους και παλαιστίνιους αμάχους και κατάφερε να διώξει απ’ το λίβανο την «οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Αλλά αυτό που απ’ την οπτική γωνία του ισραήλ ήταν επιτυχία, γρήγορα μετατράπηκε σε αποτυχία.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της πολύχρονης κατοχής, η αντίσταση στο ισραήλ οξύνθηκε, ειδικά απ’ την Χεζμπαλλάχ που δεν υπήρχε καν την εποχή της ισραηλινής εισβολής. Η Χεζμπαλλάχ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις αφαίμαξαν τον ισραηλινό στρατό για δύο δεκαετίες μέσα απ’ έναν εξαντλητικό πόλεμο φθοράς, έως ότου το ισραήλ αναγκάστηκε να αποσυρθεί ηττημένο απ’ το λίβανο τον Μάη του 2000…

Η ιδεο-συναισθηματική μας αλλοτρίωση μας οδηγεί να «περιμένουμε» γρήγορα και εντυπωσιακά αποτελέσματα απ’ την αντιστασιακή δράση, αν είναι δυνατόν την άλλη βδομάδα – από απόσταση ασφαλείας φυσικά! Είμαστε ανυπόφορα πρωτοκοσμικοί αν τέτοια είναι που «περιμένουμε». Καμία αντιαποικιακή, αντιιμπεριαλιστική, απελευθερωτική οργάνωση δεν νίκησε σε βδομάδες ή μήνες, πουθενά στον πλανήτη∙ κανένας απελευθερωτικός αγώνας δεν ήταν χωρίς ποτάμια αίματος. Ο αντιαποικιακός, απελευθερωτικός αγώνας των αλγερίνων (του FLN) κατά του γαλλικού αποικιοκρατικού εποικισμού κράτησε αδιάλειπτα 7,5 ολόκληρα χρόνια, από το 1954 ως το 1962, και άφησε πίσω του τουλάχιστον 1 εκατομμύριο νεκρούς, κυρίως άμαχους, απ’ την σαδιστική κατοχική, φονική δράση του στρατού του Παρισιού. (Να θυμίσουμε ότι ο Λεπέν πατήρ ήταν αλεξιπτωτιστής εκείνου του κατοχικού στρατού…). Κι ας συνυπολογίσει κάποιος ότι η κατοχή της αλγερίας ήταν σημαντική για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, αλλά ΔΕΝ ήταν στρατηγικής σημασίας για το σύνολο των δυτικών, όπως είναι η κατοχή της Παλαιστίνης.

Ένας μόνο χρόνος «απολογισμού» της σφαγής στη Γάζα δείχνει την αποτυχία / ήττα όλων των δηλωμένων στόχων του κατοχικού, θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ βουτηγμένη στο αίμα, όμως θα έρθει η ώρα-της-πληρωμής. Εν τω μεταξύ είναι η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του καθεστώτος που είναι υποχρεωμένο να προσπαθεί να ανακαταλάβει εδάφη που θεωρούσε δικά του∙ και απ’ ότι φαίνεται δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα…

«Αποκλιμάκωση μέσω κλιμάκωσης»!!!

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.12) >> Σε κανονικούς καιρούς θα ήταν αρκετή απόδειξη εξουσιαστικής παράνοιας. Αλλά δεν ζούμε σε κανονικούς καιρούς διανοητικά κατά κύριο λόγο. Συνεπώς είναι της μόδας να συνδέονται αντίθετοι όροι για να παράξουν κάτι που προκαλεί αρκετή σύγχυση∙ τόση όση χρειάζονται τα αφεντικά για να βραχυκυκλώνουν το μυαλό των υπηκόων τους (παραδείγματα: εικονική-πραγματικότητα ή τεχνητή-νοημοσύνη…)

Η ορολογία είναι καινούργια έτσι ώστε να τυποποιηθούν οι αιμοβόρες ιμπεριαλιστικές, μιλιταριστικές πρακτικές δημιουργώντας την «προσμονή» ή την «αίσθηση» ότι κάτι-καλό-θα-πετύχουν. Το «αποκλιμάκωση-μέσω-κλιμάκωσης» υποτίθεται ότι σημαίνει: θα χοντρύνουμε όσο μπορούμε μια επίθεση, θα την χοντρύνουμε τόσο ώστε ο αντίπαλος να μην μπορεί (ή να φοβάται…) να απαντήσει ανάλογα, έτσι ώστε να αναγκαστεί να υποχωρήσει συνθηκολογώντας. Πρόκειται για το “σοκ και δέος” ή την “γρήγορη κυριαρχία” που μνημόνευσε πριν ο Abunimah – με καινούργιο όνομα, αμερικανιά.

Θα πρέπει να σκεφτείτε: μα πότε ήταν διαφορετική η μιλιταριστική «λογική»; Όταν οι ηπα έριχναν ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα ή στο Ναγκασάκι τι έκαναν; Αυτό – αλλά δεν είχαν σκεφτεί την ορολογία, και ότι μπορούν να προπαγανδίσουν (και να νομιμοποιήσουν) την σφαγή ως «κλιμάκωση με σκοπό την αποκλιμάκωση»….

Το θέμα είναι ότι αυτή η τακτική έχει εμφανιστεί ταυτόχρονα και στο κύρια πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, και στο ουκρανικό και στο μεσανατολικό. Και προωθείται απ’ την ίδια μεριά: τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς και τους τοπικούς εντολοδόχους τους.

Στο ουκρανικό πεδίο μάχης στο Λονδίνο (μέσω του τοξικού κλόουν) θέλουν την συγκατάθεση και, κυρίως, την πρακτική συμμετοχή του αμερικανικού στρατού / κράτους / παρακράτους ώστε να «κτυπήσουν βαθιά μέσα στη ρωσία» (όποιους στόχους γουστάρουν…) για να αναγκάσουν την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin…), και τα λοιπά και τα λοιπά. Ως τώρα το αμερικανικό πεντάγωνο αρνείται αυτή τη συμμετοχή, ίσως επειδή λαμβάνει σοβαρά υπόψη του το είδος των όπλων (πυρηνικών και μη) που μπορεί να χρησιμοποιήσει η Μόσχα ως την δική της «κλιμάκωση για την αποκλιμάκωση»∙ και κυρίως το πλήθος των στόχων που υπάρχουν στη διάθεσή της εκτός αμερικανικής επικράτειας.

Στο μεσανατολικό πεδίο μάχης το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς κάνει ακριβώς το ίδιο.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.