Category: Midnight Rebel

Tower of Power

Δευτέρα 21 Νοέμβρη>> Να τώρα μια καλιφορνέζικη R&B μπάντα, κάπως ώριμη – θα έλεγε κάποιος. Πρωτοεμφανίστηκε μόλις το 1968, και προφανώς έχει αλλάξει διάφορες φορές σύνθεση από τότε. Αλλά μην βιαστείτε! Ο Emilio “Mimi” Castillo (σαξόφωνο και φωνητικά), ο Stephen “Doc” Kupka (σαξόφωνο και φωνητικά) και ο David Garibaldi (ντράμς και φωνητικά) είναι σταθεροί από τότε∙ και σίγουρα τα έχουν παρακολλήσει τα ένσημά τους.

Αλλά απ’ την μουσική δεν παίρνεις σύνταξη ποτέ!

Εδώ αποδίδουν φόρο τιμής στον James Brown πριν λίγες μέρες, παίζοντας στο Birchmere της Βιρτζίνια.

(Με τις ευχές μας για την εβδομάδα: κρατηθείτε μακριά απ’ την αισθητική της σαπίλας που επιτίθεται από παντού!)

Rockers

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> Αναμφίβολα μεγάλο μούτρο (ο Alex Harvey). Όμως αυτή η ροπή των ρόκερς προς την όπερα από κάποια στιγμή στα ‘70s και μετά, θα μας κατέστρεφε τελικά. Το rock ‘n’ roll ή θα είναι τέτοιο ή δεν θα είναι τίποτα. Έντεχνο (art) ροκ; Ναι, αλλά μέσα σ’ ένα πέλαγος από 3λεπτα τραγούδια, κουπλέ / ρεφραίν, και φύγαμε: shake your body! Nα μην ξεχάσουμε τα βασικά!

Ευτυχώς μας έσωσε το punk. Έσωσε κόσμο και κοσμάκη! Μας προσγείωσε…

Να λοιπόν μερικά στιγμιότυπα. Πρώτα η Alex Harvey Band στο Νext:

Ύστερα οι Stiff Little Fingers στο Gotta Getaway:

Και επειδή δεν ξέρουμε πότε θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία με την συγκεκριμένη μπάντα, να άλλο ένα. Wait & see:

You keep me hangin on

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Τέλη της δεκαετίας του ’50, 1959 για την ακρίβεια. Τέσσερεις μαύρες πιστιρίκες απ’ τις εργατογειτονιές του βιομηχανικού Detroit, οι Florence Ballard, Mary Wilson, Betty McGlown και Diana Ross φτιάχνουν μια φωνητική μπάντα ονόματι Primettes. Δυο χρόνια μετά ηχογραφούν στη θρυλική Motown, την σόουλ δισκογραφική του Detroit, με κάπως διαφορετική σύνθεση (η Barbara Martin αντί για την McGlown) και διαφορετικό όνομα: είναι οι Supremes.

Το τι ακολούθησε είναι μέρος της (μουσικής και όχι μόνο) ιστορίας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Μιας ιστορίας που πότε έτσι και πότε αλλιώς ξεχυλίζει ως τις μέρες μας, σαν γούστο, σαν υπενθύμιση – μερικές φορές και σαν παρηγοριά.

Όπου κι αν βρίσκεσαι μην ντραπείς: η μουσική χορεύεται! Εν τω μεταξύ το κουβάρι ξετυλίγεται διαρκώς μέσα στο χρόνο. Να εδώ οι καλιφρονέζοι soul / funk λευκοί Monophonics, εγγόνια της Diana, σε μια έντεχνη διασκευή του You keep me hangin on, σε συναυλία τους στην Πάτρα το 2017 (παρακάμψτε τα δημοσιοσχεσίτικα “αγαπάμε την ελλάδα”).

Η «μαμά αφρική» θα μας μαθαίνει πάντα μουσική, ρυθμό και τόσα άλλα:

R ‘n’ R…

Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Ξέρουν τι κάνουν. Κόβοντας, εξαφανίζοντας, ελεεινολογώντας, θέλουν να θάψουν βαθιά τα κομμάτια του 20ου αιώνα που εξακολουθούν να τους φοβίζουν. Κινήματα, κριτικές, απόψεις, μουσικές, θέατρα, επαναστάσεις. Να ξεχαστούν, να μην υπάρχουν, να τα βρίσκουν μόνο οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος.

Το Rock ‘n’ Roll Nigger είναι απλά ένα μικρό παράδειγμα, κι ίσως μια (ακόμα) υπενθύμιση. «Κόπηκε» πρόσφατα από διάφορες δήθεν αντιρατσιστικές πλατφόρμες μουσικής επειδή το «nigger» δεν ανήκει στη σωστή φρασεολογία. Όμως το 1978 (που βγήκε), και το 1988, και το 1998 και το 2008 όσοι είχαν ακόμα μυαλό στο κεφάλι τους καταλάβαιναν μια χαρά την ποίηση και το νόημα των στίχων. Καταλάβαιναν το νόημα που έδινε η Patti (κι όχι μόνον αυτή) στη λέξη «νέγρος»: αντιστροφή της υποτίμησης…

Η αστυνομία του εικονικού καθωσπρεπισμού δεν καταλαβαίνει βέβαια, ούτε θέλει, ούτε μπορεί. Αλλοίμονο στους οπαδούς της…

Και να ακόμα κάτι, που άνετα κόβεται σήμερα για «σεξισμό»! Κυρίες και κύριοι: o «killer» Jerry Lee Lewis, απ’ το μακρινό 1969 – in memoriam. (Είπαν γι’ αυτόν ότι δεν έπαιζε rock ‘n’ roll – ήταν rock ‘n’ roll!):

Let’s Boogie

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Λέμε μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία «αυτο-θέρμανσης». Χορεύοντας. Το σκεφτόμαστε: είναι πιο ευχάριστο απ’ τα «διπλά πουλόβερ» και ύστερα ο χορός έχει συνήθως κάτι ερωτικό… Ακόμα και ο πιο μοναχικός.

Εδώ, για παράδειγμα, ο Alvin Lee:

Κι εδώ ο Boss στα νιάτα του και την E street μπάντα του (dancing in the dark):

Γενικά μιλώντας δεν είναι για να καθόμαστε…

Fulu Miziki

Δευτέρα 17 Οκτώβρη>> Χάρη στις συστάσεις του Jimmy de Vela (ευχαριστούμε!!) να που (ξανα)ανακαλύπτουμε τι πάει να πει το να ‘χεις την μουσική στο αίμα σου (που να ψάχνουν οι γενετιστές να βρουν το γονίδιο και να πεθαίνουν από άγνοια και μιζέρια!)

Να λοιπόν μια κογκολέζικη μπάντα «μέσα απ’ την Kinshasa», απ’ τα πιο παρατημένα και do it yourself slum της για την ακρίβεια, στην οποία θα θέλατε σίγουρα κάποιοι από εσάς να παίξετε. (Εμείς σίγουρα!)

Οι Fulu Miziki (οι λέξεις σημαίνουν «μουσική απ’ τα σκουπίδια», η μπάντα όμως είναι γνωστή και ως «μουσικοί πολεμιστές») ισχυρίζονται ότι η μουσική τους έρχεται απ’ το μέλλον, από άλλον πλανήτη, και ότι απ’ αυτό το μέλλον δεν θα λείπει η άνοιξη. (Όχι, δεν έρχεται απ’ το μέλλον – αν επιτρέπεται να έχουμε γνώμη. Έρχεται απ’ την Αφρική, και απαιτείται σεβασμός!)

Δεν φαίνονται ούτε αισιόδοξοι ούτε απαισιόδοξοι. Μόνο ρεαλιστές. Υποστηρίζουν ότι τα σκουπίδια που οι πρωτοκοσμικοί ξεφορτώνονται στην Αφρική, κάποια στιγμή θα πνίξουν τους ίδιους.

(Αν καταλάβει κανείς την λέξη «σκουπίδια» μεταφορικά, αυτός ο πνιγμός συμβαίνει ήδη…)


Venceremos

Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Κάτι παλιό, πολύ παλιό. Αλλά με περίεργο και υπόγειο τρόπο ενθαρρυντικό…

Η αντίστροφη μέτρηση

Δευτέρα 3 Οκτώβρη>> Ξέρουμε ότι θα μας σιχτιρίσετε, και θα ‘χετε τα δίκια σας! Το παρακάτω τραγούδι έγινε «χαλί» για άσχετους λόγους∙ επειδή είναι epic και ταιριάζει με την χρονομέτρηση στο μπάσκετ… Σε κάποιους θα προκαλέσει συγκεκριμένες αναμνήσεις…

Αλλά δείτε: η (σουηδική) μπάντα λέγεται “Europe”, και το τραγούδι (του οποίου οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι απ’ το Space Odity του Bowie) μιλάει για μια εκτόξευση, για κάποια διαστημική φυγή, και την αποτυχία να βρεθεί ο προορισμός.

Εντάξει. Δεν θα μπορούσε όμως – βάζοντας εν μέρει στην άκρη τους στίχους – να είναι ένας ύμνος (μαύρη κοροϊδία δηλαδή!) για την τωρινή καπιταλιστική «ευρώπη»; Δεν θα μπορούσε αυτή η επική μουσική να ταιριάζει στις πολιτικές βιτρίνες που, καβάλα σε άσπρα άλογα, έχουν ορμήσει να λευτερώσουν την ήπειρο απ’ την κακόβουλη επιρροή της Μόσχας και όχι μόνο; Δεν θα μπορούσε να χώσει το τραγούδι κάπως, κάπου, ο Coppola του 2057 (αν υπάρχει τέτοιος) στο «Αποκάλυψη Τώρα» 2.0;

Δείτε το λοιπόν σαν ειρωνεία απ’ την μεριά μας – επιτρέπεται, ε; (Ως γνωστόν: η ειρωνεία είναι η δύναμη των αδυνάτων)…

Στα σοβαρά τώρα. Αλληγορική ένεση υπεραισιοδοξίας (;;;) από τους Siouxsie and the Banshees: Cities in Dust…

Seven seconds

Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη>> Youssou N’ Dour και Neneh Cherry. Σπέσιαλ αφιερωμένο στην Α.

Και κάτι, παμπάλαιο, συμπληρωματικό, χορογραφικό και (ας πούμε…) πιο σπορ: Africa Bambaataa και τα ρέστα επί της οθόνης:

Farreq el Atrash

Δευτέρα 19 Σεπτέμβρη>> Στο λίβανο υπάρχουν ζόρια… Κι όπου υπάρχουν ζόρια ανθεί μεταξύ άλλων και αυθεντικό hip hop. Η κολεκτίβα Fareeq el Atrash, μια αντιρατσιστική, αντιπολεμική μπάντα, δεν είναι καινούργιοι. Κι είναι γνωστοί στους άραβες φίλους του είδους διεθνώς.

Εδώ με την μουσική τους παρέα, ανεβασμένοι σ’ έναν υδατόπυργο στην παραλιακή Batroun στο βόρειο λίβανο, μια απ’ τις παλιότερες πόλεις του κόσμου – στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Κι εδώ, ένα δειλινό στην αυλή μιας μπυραρίας με την Mayssa Jallad (που μαζί με τον κιθαρίστα Elie Abdelnour συγκροτούν το ντουέτο Safar) στο εξαιρετικό «Γάζα»: