Toumast Tincha

Δευτέρα 12 Ιούνη. Σημαίνει «αυτοί που ξεπουλήθηκαν». Και οι μαλινέζοι tuareg Tinariwen, τραγουδούν ότι καμία ειρήνη δεν επιβάλλεται με βία ενώ καλούν σε αφύπνιση την ακεραιότητα, την αυτοπεποίθηση και την πνευματική ομορφιά της φυλής τους. Είναι τραγούδι του 2013 ή του 2014. Αφιερωμένο εξαιρετικά στον καινούργιο γάλλο «αυτοκράτορα»: ο στρατός του (ο ιμπεριαλισμός του) βρίσκεται στο βόρειο μάλι (και όχι μόνο) για να επιβάλλει δια της βίας την ειρήνη.

Δηλαδή τα γαλλικά συμφέροντα…

Φυλάξου από ανύπαρκτους εχθρούς! (Και από δόλιους φίλους)…

Δευτέρα 5 Ιούνη. Μακρύς ο δρόμος… Κι αν ξεμείνουμε από τσιγάρα δεν πρέπει να ξεμείνουμε από μουσική… Κάπως έτσι προέκυψε η στιγμή να ρίξουμε μια ματιά στην δική μας καμπούρα· στην «προίκα» μας δηλαδή.

Οπότε οι τότε φρέσκιες Σαλονικιές ροκ εν ρολ «Τρύπες», απ’ το μακρινό ’85, βγήκαν απ’ το σακούλι.

Το τραγούδι γράφτηκε για φαντάρους. Aλλά με την γενική επιστράτευση στη βλακεία και τα ψυχοδράματα αφορά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τους πάντες.

Terakaft

Δευτέρα 29 Μάη. To Ammazagh, ένα τραγούδι για την προσφυγιά, και οι Terakaft (σημαίνει “καραβάνι” στην γλώσσα των νομάδων της δυτικής Σαχάρας – καμία σχέση με φιαορόζ ατάκες…), θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ξεκίνημα αυτών των σύντομων Δευτεράτικων χαιρετισμάτων, του midnight rebel. Μας άνοιξαν την πόρτα στους μουσικούς Tuareng, πρώτα απ’ το μάλι – και ύστερα το πράγμα προχώρησε.

Όχι άδικα και όχι τυχαία. Οι δυο κιθαρίστες που έφτιαξαν τους Terakaft, ο Kedou και ο Diara, συμμετείχαν στους Tinariwen, στο ξεκίνημά τους, το 2001, μέχρι και το πρώτο τους άλμπουμ. Ύστερα αποχώρησαν δημιουργώντας μια καινούργια μπάντα. Είναι λιγότερο πολιτικοί σε σχέση με τους Tinariwen (ή δεν εκδηλώνονται) και μάλλον λιγότερο γνωστοί, κινούνται όμως πάνω στους ίδιους κοινωνικούς και μουσικούς δρόμους. Που από κάποιους ονομάζονται “desert blues”, και από άλλους θεωρούνται η συνέχεια μιας μουσικής παράδοσης που ενδιάμεσα μεταφέρθηκε στις ηπα απ’ τους σκλάβους της δυτικής αφρικής δημιουργώντας εκεί τον εκπληκτικό γαλαξία των γνωστότερων διεθνώς blues.

Στο εξώφυλλο του δίσκου είναι γραφή των νομάδων.

(Οπουδήποτε σ’ αυτόν τον ασήμαντο πλανήτη: καλή δύναμη…)

DK

Δευτέρα 22 Μάη. Οι Dubioza Kolektiv είναι μια μπάντα 7 μουσικών, απ’ την βοσνία· με έδρα το Sarajevo. Ξεκίνησαν το 2003. «Επιζήσαντες του πολέμου», θεωρούνται πλέον φίρμες στην εναλλακτική σκηνή της ευρώπης· ίσως και πιο πέρα. Παίζουν ένα μίγμα balkan-ska-dub κλπ κλπ.

Και, φυσικά, ούτε αυτοί ούτε το βοσνιακό κοινό τους ταιριάζουν στα στερεότυπα εκείνων που υποστηρίξαν τους σφαγείς της βοσνίας… Ακόμα και για “εκπαιδευτικούς λόγους” λοιπόν, το ειρωνικό “usa” (υπάρχουν και οι στίχοι):

Δυτική Σαχάρα

Δευτέρα 15 Μάη. Η Aziza Brahim γεννήθηκε το 1976 σε προσφυγικό καταυλισμό στην έρημο της νότιας αλγερίας. Είναι Sahrawi, ανήκει δηλαδή στους πληθυσμούς της δυτικής Σαχάρας που στη δεκαετία του ’70 δημιούργησαν το ένοπλο απελευθερωτικό «μέτωπο Polisario”, εναντίον της κατοχής της γης τους πρώτα από την ισπανία και στη συνέχεια απ’ το βασιλείο του μαρόκου. Η μαδρίτη αποχώρησε, αλλά ο μαροκινός στρατός νίκησε στρατιωτικά τους αντάρτες αναγκάζοντας τους “άμαχους” να γίνουν πρόσφυγες, στην αλγερία. Η εκεχειρία που έγινε με την μεσολάβηση του οηε το 1991 προέβλεπε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την αυτοδιάθεση των Sahrawi, αλλά χάρη στην «κάλυψη» που απολαμβάνει το μαροκινό καθεστώς απ’ την «δύση», αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ· παρότι το Polisario είναι επίσημα αναγνωρισμένο, όπως και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. (Οι σημαίες που φαίνονται στο video είναι το Polisario, απ’ τους προσφυγικούς καταυλισμούς που εξελίχτηκαν σε ημιμόνιμες εγκαταστάσεις. Η Brahim ζει τον περισσότερο καιρό στη Βαρκελώνη, απ’ όπου και τα πλάνα με την θάλασσα…).

Μια παλαιστίνη στη δυτική αφρική…

Πεζοδρόμιο: ο κόσμος μας

Δευτέρα 8 Μάη. Μια ιρανοεβραία συνθέτης και τραγουδίστρια (η Michal Elia Kamal) ένας τούρκος σαντουρί-στας (o Metehan Çifçi) και ένας γάλλος κιθαρίστας (ο Julien Demarque) παίζουν στην Istiklal, στην Istanbul. Μια μπάντα του δρόμου, μια μπάντα του κόσμου. Είναι οι Light in Babylon. Εδώ σ’ ένα ερωτικό τραγούδι.

Ποιος, άραγε, γνώρισε τον Κόσμο και δεν τον αγάπησε; Ποιος γνώρισε τον Κόσμο και δεν μίσησε τα σύνορα κι όλους τους διαχωρισμούς, όλες τις ταξινομήσεις, όλες τις ιεραρχήσεις;

(Καλή βδομάδα αλάνια και αλήτισσες!)

Ένας μάγκας απ’ την ιρλανδία

Δευτέρα 24 Απρίλη. Αν υπήρξε ποτέ εποχή αθωώτητας της rock ‘n’ roll, αυτός είναι ένας απ’ τους αγίους της. Εδώ, στο Shadow play, σε μια εμφάνιση του 1979 στην ελβετία. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Rory Gallagher! Τύμπανα, μπάσο, κιθάρα – τέλος!!! (Χωρις ντρόγκες, χωρίς μπράβους…)

Δύο χρόνια μετά ήρθε και στα μέρη μας. Στη Ν. Φιλαδέλφεια (είχε γήπεδο και δεν το λέγαν «εκκλησία»…). Οι μπάτσοι όμως είχαν άλλη άποψη: η συναυλία άρχισε αλλά δεν τέλειωσε ποτέ…

(Καλή δύναμη)

Κατευθείαν απ’ τους «άγιους τόπους»

Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.

Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…

Sona Jobarteh and band

Δευτέρα 3 Απρίλη. Η Sona Jobarteh είναι μια μουσικός απ’ την γκάμπια, η πρώτη γυναίκα που παίζει επαγγελματικά kora. Το kora είναι ένα είδος άρπας, με 21 χορδές, σαν ηχείο μισή κολοκύθα, με το άνοιγμα σκεπασμένο από δέρμα μοσχαριού. Είναι όργανο που παίζεται παραδοσιακά από άντρες στη δυτική αφρική (στη γουινέα, την γουινέα-μπισάου, το μάλι, τη σενεγάλη, την μπουρκίνα φάσο και στην γκάμπια) και οι τραγουδιστές / οργανοπαίκτες είναι οι φορείς της προφορικής ιστορίας των κοινοτήτων τους. Η Jobarteh κατάγεται από τέτοια οικογένεια υψηλού επιπέδου παικτών του kora· και μπολιάζει την δυτικοαφρικάνικη μουσική με τζαζ στοιχεία.

Εκτός απ’ το τραγούδι και το παίξιμο της Jobarteh προσέξτε το 5χορδο μπάσο του reggae μπασίστα Andy McLean, καθώς και την υψηλή τεχνική του Mouhamadou (Mamadou) Sarr στα κρουστά. Ειδικά τους κοφτούς, «ξερούς» ήχους του calabash, ενός ακόμα μουσικού οργάνου της δυτικής αφρικής, επίσης από κολοκύθα.

(Καλή δύναμη και βδομάδα σε όλες και όλους…)

Οι αιγύπτιοι αντικαθεστωτικοί δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα

Δευτέρα 27 Μάρτη. Δεν ήταν έκπληξη: ο προηγούμενος χασάπης της αιγύπτου, ο Μουμπάρακ, μπορεί να κοιμάται πια στο κρεβάτι του, σε κάποιο απ’ τα καλά φρουρούμενα ανάκτορά του στο Κάιρο ή αλλού. Φρόντισε ο τωρινός χασάπης, ο διάδοχός του, Σίσι. Εκείνοι που έριξαν τον φασίστα Μουμπάρακ βρίσκονται στις φυλακές ή υπό διωγμό.

Στις 25 Γενάρη του 2011, εμπνευσμένοι απ’ την επανάσταση στην τυνησία, οι αιγύπτιοι εργάτες, πληβείοι αλλά και middle class έλυσαν τα φρένα τους και ξεκίνησαν την δική τους πορεία προς το (κατά τους πρωτοκοσμικούς) «αδιανόητο»: την ανατροπή ενός δικτάτορα που είχε την υποστηρίξη όλων όσων «μετράνε»: των αιγύπτιων βαθύπλουτων, του αιγυπτιακού στρατού, και της «διεθνούς κοινότητας», απ’ την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ως το Παρίσι και το Τελ Αβίβ. Νίκησαν, κόντρα σε κάθε πρωτοκοσμική πρόβλεψη, πληρώνοντας ακριβά με αίμα.

Δυο χρόνια μετά η αντεπανάσταση του ’13 κατάφερε να «ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους». Η δημοκρατία στην αίγυπτο κράτησε λίγο – με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Όμως αφού το «αδιανόητο» έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει· την επόμενη φορά, ευχόμαστε ολόψυχα, με οριστική επιτυχία.

Ένα μέρος απ’ την δική μας καρδιά θα βρίσκεται πάντα στην πλατεία Tahrir και σ’ όλες τις πυρπολημένες γειτονιές των αιγυπτιακών πόλεων, εκείνης της φωτεινής άνοιξης του 2011. Δεν μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν τίποτα περισσότερο απ’ το να μην ξεχνάμε την απίστευτη (για μας του πρωτοκοσμικούς) δύναμη της αραβικής πληβειακής υπερηφάνειας. Αλλά σ’ αυτούς τους καιρούς του πρωτοκοσμικού ρατσισμού / οπορτουνισμού, ίσως η μνήμη, ειδικά απ’ τους αγώνες και τις αγωνίες των Άλλων, είναι «κάτι».

Σαν ελάχιστη τιμή σ’ εκείνα τα εκατομμύρια των επαναστατημένων αιγυπτίων, στη μνήμη των σχεδόν χιλίων δολοφονημένων στη διάρκεια της επανάστασης, των πολύ περισσότερων βασανισμένων ανδρών και γυναικών, στη μνήμη των δολοφονημένων της αντεπανάστασης, των εκατοντάδων πολιτικών κρατούμενων, στη μνήμη του αιγυπτιακού «αδιανόητου» που έγινε πραγματικότητα μέσα από λίμνες αίματος, δύο τραγούδια.

Το πρώτο είναι ένας rap φόρος τιμής στην επανάσταση της 25ης Γενάρη, από άραβες (και έναν ιρανό) μουσικούς που ζουν στη βόρεια αμερική. To δεύτερο είναι ένα hip – hop / pop τραγούδι από μια αιγυπτιακή μπάντα μεταναστών δεύτερης γενιάς που ζουν στο Βερολίνο. (Και στα δύο βίντεο το υλικό προέρχεται απ’ τις πρώτες ημέρες της επανάστασης, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνει την πολύ μεγαλύτερη βία των μηχανισμών του Μπουμπάρακ καθώς προσπαθούσε, όλο και πιο απεγνωσμένα, να την καταστείλει όσο περνούσαν οι βδομάδες…)