Category: Midnight Rebel

Ο θεός της επανάστασης

Δευτέρα 21 Αυγούστου. Δεν είμαστε καθόλου οπαδοί της «πολιτικής στράτευσης» στην ποίηση, στην μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Το αντίθετο: αν ακούγαμε το κομμουνιστικό μανιφέστο με νότες θα θυμώναμε.

Συνεπώς δεν έχουμε ανάγκη να υιοθετήσουμε λέξη προς λέξη τους στίχους του “god of revolution”, μιας περφόρμανς βασισμένης σ’ ένα ποίημα του Marwan Makhoul. Έχουμε βασικό μειονέκτημα: δεν είμαστε στην ίδια θέση. (Όμως, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, το σταματείστε τη γη να κατέβω! έχει υπάρξει και δικό μας. Παλιά. Χωρίς το παλαιστινιακό πάθος, με μια πιο γλυκειά και ελαφριά μελαγχολία· αλλά έχει υπάρξει κι εδώ…)

Λοιπόν, απλά και όμορφα: μας κάνει το αποτέλεσμα, μουσικά και όχι μόνο.

(Η Terez Suleiman είναι παλαιστίνια μουσικός. Ο raper Tamer Nafar είναι παλαιστίνιος, που ζει στο ισραήλ. Ο Marwan Makhoul είναι ποιητής, επίσης παλαιστίνιος που ζει στο ισραήλ.)

Midnight rebel

Δεύτερα 14 Αυγούστου. Κάτι για την Δαμασκό (κι όχι για το καθεστώς, το προηγούμενο ή το επόμενο…) – ή από την Δαμασκό. Από μια κόρη της. Την συροαρμένισσα Lena Chamamyan.

(Το βίντεο δεν είναι το καλύτερο. Η φωνή είναι.)

Smoking Time Jazz Club

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Κάτι καλοκαιρινό αλλά της πόλης. Νέα Ορλεάνη, Σεπτέμβρης του ’11: οι smoking time jazz club παίζουν μεσοπολεμικούς ήχους… Εδώ στο “Percolatin’ Blues”, της blues woman Clara Smith, πρωτοηχογραφημένο το 1926.

Istanbul

Δευτέρα 31 Ιούλη. Σαν αντίστιξη στην ευχάριστη καλοκαιρινή ραστώνη, by the sea, προτείνουμε ένα τραγούδι για μια πόλη που όσοι πήγαν και δεν την ερωτεύτηκαν, μαζί με τον κόσμο της, (ναι, υπάρχουν πόλεις που τις ερωτεύεσαι και πόλεις που απλά περνάς την ώρα σου), αυτοί λοιπόν που δεν την ερωτεύτηκαν … απλά έχουν ακόμα τα μάτια τους κλειστά στον κόσμο.

Από μια ιρανο-εβραίο-τουρκο-γαλλική street band της πόλης, που έχουμε επίσης αγαπήσει: τους Light in Babylon.

(Special αφιερωμένο στον βόρειο φίλο και στην παρέα του, που λένε να κινήσουν κατά κεί…)

B.V.S.C.

Δευτέρα 24 Ιούλη. Κάτι διακριτικά μελαγχολικό αλλά θερινό; Ας πούμε έτσι. Chan Chan απ’ τους Buena Vista Social Club – σε σκηνοθεσία Wenders. Στην άλλη μεριά του κόσμου (και της ιστορίας).

Midnight rebel

Δευτέρα 17 Ιούλη. Μια νεαρή αράβισσα, παλαιστίνια, υποκύπτει στις παραινέσεις κάποιου οικείου της και χορεύει σ’ έναν πεζόδρομο, κάπου στην ιταλία, υπό τους ήχους ενός βιολιστή.

Μια παρέα νεαρών αράβων στο Κάιρο προσπαθεί να τζαμάρει στο δρόμο, παίζοντας κυνηγητό με την αστυνομία.

Και στο μετρό της Istanbul μια τουρκική street band, οι metrostring, παίζουν Trevor Jones και Randy Edelman: το βασικό θέμα απ’ τον «τελευταίο των μοϊκανών»…

Έξω, στους δρόμους, η ζωή αναπνέει.

No, woman, no cry

Δευτέρα 10 Ιούλη. Πίσω στα μακρινά ‘70ς, το 1979, αυτός ο τύπος τραγουδάει για το γκέτο. Όχι για σφαγές, ντρόγκες και γαμήσια. Μόνο για το ότι δεν πρέπει να ξεχνάς το παρελθόν σου – ό,τι κι αν σου υποσχεθούν.

Bob Marley και Wailers λοιπόν. Από μια συναυλία για την οποία οι οργανωτές της φοβήθηκαν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε riot…

Όχι άλλα δάκρυα..

Sastanàqqàm

Δευτέρα 3 Ιούλη. Χίλια μίλια βόρεια απ’ την γη τους στο βόρειο μάλι, μέσα απ’ την έρημο, η μουσική των Tinariwen αγκαλιάστηκε από μια παρέα έξι πιτσιρικάδων, απ’ το βερβερικό χωριό στην όαση M’hamid el Ghizlane, στο νότιο μαρόκο. Άκουσαν πρώτη φορά τους Tinariwen το 2006, και η μουσική τους άρπαξε τις καρδιές. Από τότε έμαθαν όλα τα τραγούδια των Tinariwen νότα νότα και στίχο στίχο, παρότι δεν μιλούν την γλώσσα των Tuareg.

Δέκα χρόνια μετά, πέρυσι, όταν οι Tinariwen πήγαν ξανά στην M’hamid el Ghizlane για να ηχογραφήσουν καινούργιο δίσκο, οι πιτσιρικάδες, έφηβοι πια, ήταν εκεί και περίμεναν. Να δείξουν στους μακρινούς δασκάλους τους πόσο καλοί έγιναν. Οι Tinariwen τους έδωσαν να παίξουν το Sastanaqqam (“σε ρωτάω”), αφού πρώτα τους έδεσαν τα καινούργια τουρμπάνια στο κεφάλι: ένα πανάρχαιο έθιμο της ερήμου, που σημαδεύει την ενηλικίωση των αγοριών… Εδώ, οπωσδήποτε, την μουσική τους ενηλικίωση.

Αστέρια οι μικροί (οι δύο αριστερόχειρες). Μια καινούργια μαχητική μπάντα γεννιέται στην έρημο.

Simplicité

Δευτέρα 26 Ιούνη. Αυτοί οι δύο γκανέζοι ράπερ, ο M3nsa και ο Wanlov the Kubolor, μαζί με τον κιθαρίστα Alex Hunter, μπορεί να μην είναι κάτι σπουδαίο. Απ’ την άλλη μεριά δείχνουν (λέμε) κάτι σημαντικό και παλιό: την φωνή (την ανθρώπινη φωνή) στην εκφραστικότητά της· έτσι ώστε με ελάχιστα επιπλέον όργανα να στήνει την μουσική στα πόδια της. Μακριά από υψηλές τεχνολογικές απαιτήσεις και τα παρόμοια.

“Anaa” λοιπόν. Σε μια περφόμανς που θα στεκόταν σε οποιαδήποτε κορυφογραμμή ή πλατεία του κόσμου.

Καθώς θα ζείτε τον 21ο αιώνα θυμηθείτε: η ανθρώπινη φωνή…

Κι αν χρειάζεται κι άλλη υπενθύμιση, να μία: ο Roger Ridley, στο πεζοδρόμιο, στο μπλουζ Tears on my pillow, κάπου στην California, κάποτε…

(Special αφιερωμένο σ’ όλα τα αλάνια, όλων των δρόμων, παντού και οποτεδήποτε…)

Streets of Tehran

Δευτέρα 19 Ιούνη. Οι μουσικοί του δρόμου είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στο ιράν, ειδικά στην πρωτεύουσα των 15 εκατομυρίων ψυχών. Εδώ μια απ’ τις πιο παλιές και γνωστές μπάντες, οι slow yellow, παίζουν σ’ ένα εμπορικό κέντρο…

https://youtu.be/tMJE6cW7vcM

Κι εδώ μια άλλη μπάντα παίζει το “dance me to the end of love”…

(Ίσως έχουν ένα δίκιο οι αμερικάνοι κοκκινόσβερκοι που, δια των πολιτικών τους βιτρινών, λυσσάνε με τους ιρανούς και τις ιρανές: 40 χρόνια απειλές, αποκλεισμοί, κυρώσεις, εσωτερική καταστολή, κι αυτοί είναι ακόμα cool…)