Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Αναρωτιόμαστε: τι να κάνει αυτή η ψυχή, ο εξόριστος (;) πρόεδρος (;) της Καταναλωνίας, αυτός ο μεγάλος πολιτικός άνδρας; Αν πάντως βολτάρει στις Βρυξέλες (και γιατί όχι;) και δεν μπουρδουκλωθεί με το νατο, μπορεί να πέσει πάνω σε κάτι τέτοιο. Μια ινδονήσια περαστική να τραγουδάει Cranberries· έτσι, επειδή έτυχε.
Αφιερώνουμε το τραγούδι (και την ερμηνεία) σ’ όλα τα κατ-αλάνια, πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται.
Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Η λιβανέζα Yasmine Hamdan, απ’ το Only lovers left alive του Jarmusch. Χωρίς περισσότερα.
Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Τι ειρωνεία! Ενώ η μουσική τους είναι εύκολο να φτάσει στ’ αυτιά μας, κι ίσως ακόμα πιο μέσα, η ζωή εκεί είναι σαν ανύπαρκτη για μας. Εκτός αν επαναπατρίζονται σε κουτιά τίποτα αμερικάνοι πεζοναύτες, κάνοντας έξαλλα τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού. Και πάλι: είναι μακρυά, who cares?
Γυρνάμε εκεί που γίνεται ένας ακόμα πόλεμος. Κι αν αυτό είναι αδιάφορο, ίσως γίνεται «θέμα» όταν οι φυγάδες φτάνουν ως εδώ, στις συνοριακές φρουρές. Αμηχανία.
Πάμε λοιπόν ξανά στις νότιες άκρες της Σαχάρας. Όχι από συνήθεια· από κακοήθεια. Πάμε με μουσική, και όχι μόνο. Terakaft, Tartit, και μια χρήσιμη «ξενάγηση». Κι όποιος σηκώνει τον ώμο, δεν ξέρει τι του γίνεται.
Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Το είχαμε στα σκαριά, έτσι κι αλλιώς. Ούτε σαν επέτειο, ούτε σαν μνημόσυνο. Απλή σύμπτωση – συμβαίνουν κι αυτά.
Leonard Cohen λοιπόν. Πρώτα στο San Sebastian, στη χώρα των Βάσκων. Ύστερα απ’ τους R.E.M. Κι αν θέλετε κι άλλο, απ’ τον Joe Cocker.
Και καλή βδομάδα.
Δευτέρα 30 Οκτώβρη. Κάτι κοντινό στη γεωγραφία και μακρινό (;) στο χρόνο. Ο Lucio Dalla, σε μια συναυλία στα τέλη των ‘70s, τραγουδάει το L’ anno que verra. Και στο γήπεδο γίνεται χαμός· ένας χαμός, όμως, μιας άλλης εποχής.
Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Είναι μια περιοχή στον βόρειο νίγηρα. Μια απ’ τις άκρες της Σαχάρα. Περιοχή των Tuareg. O Bombino (ίσως τον ξέρετε από προηγούμενα βίντεο…) είναι από κει.
Βρήκαμε κάτι παλιότερο. Πριν 8,5 χρόνια. Κάτι μας θύμισε την Agadez… Γι’ αυτό στην πιο κάτω αναφορά.
Πριν κάτι χρόνια λοιπόν ο Bombino κάπου στη Burkina Faso, έπαιζε για πρόσφυγες Tuareg. (Desert blues τα λένε οι πρωτοκοσμικοί…)
Δευτέρα 16 Οκτώβρη. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα ευχάριστο προς το παρόν – εκτός απ’ την μουσική. Γυρνάμε για λίγο σε μια απ’ τις αγαπημένες μπάντες της ασταμάτητης μηχανής· σε μια indoor ηχογράφηση, στην κοντινή Istanbul…
Αν η μουσική ανοίγει τρύπες στον πηχτό αέρα… για να αναπνέουμε…
Δευτέρα 9 Οκτώβρη. Οι Khebez Dawle είναι σύριοι. Η post rock μπάντα τους φτιάχτηκε στη Δαμασκό στο 2010. Μια μπάντα που απ’ το 2011 πέρασε στην παρανομία: τα μέλη της κρύβονταν για να αποφύγουν την κατάταξη στον στρατό του Άσαντ. Όταν ο lead κιθαρίστας γραπώθηκε απ’ την αστυνομία και ντύθηκε στο χακί και ο ντράμερ της μπάντας σκοτώθηκε, οι 3 που απέμειναν διέφυγαν στο λίβανο σε δύο δόσεις, το 2012 και το 2013.
Έπαιζαν στους καταυλισμούς των σύρων προσφύγων εκεί. Η Βηρυττός έγινε η προσωρινή έδρα τους. Το 2015 έφυγαν για την τουρκία, την Istanbul, όπου έμειναν λίγους μήνες. Στη συνέχεια πήραν τον δρόμο προς την «δικιά τους κοντινή αμερική». Τον Σεπτέμβρη του ’15, μαζί με άλλους 13 μουσικούς, μπήκαν σε μια λαστιχένια βάρκα, και προσάραξαν σε μια παραλία της Λέσβου – ζωντανοί…
Το «πέρασμα» απ’ την ελλάδα το έκαναν όπως όλοι… Προχώρησαν προς τα δυτικά βαλκάνια, έχοντας συμπληρώσει την πεντάδα τους με άλλους φυγάδες μουσικούς, παίζοντας με δανεικά όργανα ή οτιδήποτε πρόχειρο μπορούσαν να βρουν (και μια κιθάρα που αγόρασαν στην Αθήνα…) στα προσφυγικά στρατόπεδα.
Στο Ζάγκρεμπ τους έδεσαν. Αλλά κάποιος απ’ τις κροατικές οργανώσεις περίθαλψης των προσφύγων άκουσε τα cd τους, και από εκείνο το σημείο η διαδρομή τους άρχισε να βελτιώνεται. Έπαιξαν σε κανονική συναυλία για τους συμπατριώτες τους στο Ζάγκρεμπ – και απο εκεί άλλες ανάλογες οργανώσεις άρχισαν να τους καλούν για συναυλίες (πρώτα στην αυστρία) εξασφαλίζοντας τους πιο εύκολο πέρασμα των συνόρων. Στα τέλη του 2015 έφτασαν στον προορισμό τους, στη γερμανία, όπου ήδη τους περίμενε το ξεσπιτωμένο φανατικό κοινό τους απ’ την συρία· και ο θρύλος τους.
Απ’ το 2016 και μετά, ακόμα και πριν πάρουν την επίσημη άδεια παραμονής, με την υποστήριξη γερμανικών αντιρατσιστικών οργανώσεων, ξεκίνησαν τουρνέ σε διάφορες πόλεις, παίζοντας όχι μόνο μπροστά σε σύρους νεολαίους πρόσφυγες αλλά και σε καμπάνιες κατά του ρατσισμού.
Απ’ τις αρχές του 2017 ζουν μόνιμα στο Βερολίνο. Περιμένουν τον παλιό τους κιθαρίστα, φίλο και συνιδρυτή της μπάντας, που αφυπηρέτησε ζωντανός και έχει “φρακάρει” στην Βηρυττό περιμένοντας να του δοθεί βίζα για να ταξιδέψει κανονικά στη γερμανία.
(Μα γιατί κανείς δεν θέλει να μείνει στο γιουνανιστάν; Δεν είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου με τον πιο φιλόξενο και φιλότιμο λαό του γαλαξία; Μήπως φταίει που το γιουνανιστάν είναι ένα μέρος για να πεθάνεις με διάφορους τρόπους αν είσαι ικέτης;)
Διαβατήριο…
Παρουσίαση δίσκου το 2015
Live υποδοχής σε βερολινέζικο club, Φλεβάρης 2016
Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Μια μπάντα σε κάποιους δρόμους, συγκρουσιακούς τώρα… Και: καλή δύναμη για τους επόμενους μήνες, φθινοπωρινούς, χειμωνιάτικους, κι ύστερα πάλι ανοιξιάτικους.
Δευτέρα 28 Αυγούστου. Η Kiran Ahluwalia είναι μουσικός και τραγουδίστρια ινδικής καταγωγής. Εδώ τραγουδάει, μαζί με την μπάντα / κολλεκτίβα των μαλινέζων Tinariwen ένα τραγούδι του πολύ γνωστού (στην world music σκηνή) πακιστανού Nusrat Fateh Ali Khan. Ο Khan (πέθανε 1997) ήταν απ’ τις καλύτερες φωνές παγκόσμια στην μουσική Qawwali, μια μουσική με θρησκευτικές, ισλαμικές ρίζες (σούφι), ιδιαίτερα δημοφιλή στο πακιστάν, στο μπαγκλαντές αλλά και στην ινδία.
Μια πιο εκτεταμένη και πλούσια εκτέλεση στο: