Category: Midnight Rebel

Where is my mind?

Τρίτη 4 Ιούνη. Ας το ξαναπούμε (ως και την ερχόμενη Πέμπτη). Απ’ τις 7 Ιούνη (ημέρα Παρασκευή) ως και τις 7 Ιούλη (ημέρα Κυριακή, “γιορτή της δημοκρατίας” – ουάου!) η ασταμάτητη μηχανή κατεβάζει ρολά. Κάτι που δεν αντέχει ένα ακόμα κύμα σωτήρων, κάτι που στη μισθωτή σκλαβιά της δικαιούται ακόμα “καλοκαιρική άδεια”, παίρνει των ομματιών της και πάει στο νότο. Τον “κακόφημο” νότο. Πάει (ξαναπάει δηλαδή) να κάνει παρέα μ’ αυτούς που οι πρωτοκοσμικοί έχουν για “απολίτιστους” – κούνια που τους κούναγε (τους πρωτοκοσμικούς).!

Και πατάει το φρένο της με αφιερώσεις.

Για σήμερα:

Kiss of – Violent Femmes

και

Where is my mind?

Δευτέρα 3 Ιούνη. Κι άλλες εκλογές… Κι άλλη γιορτή της δημοκρατίας… Κι άλλη μάχη του φωτός έναντι του σκότους (και τούμπαλιν), των φωταδίων ενάντια στα σκοτόνια… Πως να αντέξει κανείς τόσους σωτήρες, που δεν είναι καν δωρεάν;…

Η ασταμάτητη μηχανή προνόησε. Παίρνει την εργασιακή άδειά της νωρίς νωρίς, παίρνει και την “ανευθυνότητά” της (απέναντι στην “δημοκρατία”) και την πάει σε μια κανονική έρημο… Απ’ αυτές που έχουν μόνο άμμο και τη νύχτα βλέπεις όλο τον γαλαξία· όχι τις απομιμήσεις ερήμου που είναι τίγκα στη βλακεία μέρα νύχτα… Απ’ τις 7 Ιούνη (ημέρα Παρασκευή) η ασταμάτητη μηχανή θα λείπει.

Θα γυρίσει την ημέρα που θα έχει τελειώσει η γιορτή, και όλοι θα μετράνε κουκιά και εξουσίες: στις 8 Ιούλη (ημέρα Δευτέρα).

Οπότε από σήμερα κι ως την Πέμπτη δεν εύχεται “καλή βδομάδα”. Εύχεται καλά κουράγια.

Με soundtrack κάτι παλιά…

Σήμερα:

– Road to Nowhere – Talking Heads, ειρωνεία για τις κοινωνικές συμβάσεις

και

– Where is my mind – Pixies, με clip απ’ το Trainspotting του Danny Boyle (1996). Εκ των υστέρων θα μπορούσε να είναι αλληγορία: που στο διάολο χάθηκε η σκέψη; Ποιές πρέζες την έφαγαν;

Δύο ραπ κομμάτια

Δευτέρα 13 Μάη. Με κοινό μεταξύ τους τον πορτογαλο-σκωτσεζο-αμερικάνο Mr. J Medeiros (Jason Christopher Medeiros).

Το πρώτο, ντουέτο με τον γάλλο 20syl (Alltta). Το δεύτερο με τους επίσης γάλλους La Fine Equipe.

Καλή βδομάδα. Σήμερα ξέρετε. Το Σάββατο ξέρετε. Οι αφίσες είναι δίπλα ακριβώς…

Πλήρωσέ με τώρα!

Τετάρτη 8 Μάη. Υπάρχει κάτι σκυθρωπό στον συνδυασμό χλιδάτων διακοπών σε γιωτ (μετά πληρώματος φυσικά!), «πακέτου» παροχών – για – τους – πολλούς, και της ρητής επωδού «γι’ αυτό ψηφίστε μας και ξαναψηφίστε μας» – ω εσείς ευεργεθετηθέντες πολλοί! Ακόμα και οι πλέον ευχαριστημένοι αποδέκτες των «αναπτυξιακών προσφορών» δύσκολα να αρνηθούν την διαπίστωση πως πρακτικά εξαγοράζονται. Φυσικά αυτό δεν συνιστά «ηθικό μειονέκτημα». Είναι κοινότοπο όχι απλά για τα «πολιτικά» αλλά και για τα «κοινωνικά» ήθη του ελλαδιστάν. Διαχρονικά. Λέγεται πατερναλισμός και πολιτικός προσοδισμός. Όπως λέει η λαϊκή σοφία «όλα έχουν την τιμή τους» – απούσης πάντα οποιασδήποτε τιμής…

Προτιμάμε να διαφύγουμε απ’ την κλεισούρα και την αποφορά των τεχνικών της εξουσίας μ’ ένα παλιό τραγουδάκι, σε πιο πρόσφατη (του 2006) εκτέλεση, απ’ τον Boss και ένα τσούρμο τρελο-τζαζίστες μουσικούς, σε φεστιβάλ της Ν. Ορλεάνης.

Το «Pay me my money down» (στην αρχική του εκδοχή “pay me my money now”) ήταν τραγούδι των αφροαμερικάνων εργατών φορτοεκφορτωτών στα λιμάνια της Τζώρτζια και της νότιας Καρολίνα, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Οι καπετάνιοι τότε, όταν τέλειωνε το φόρτωμα (ή το ξεφόρτωμα) των βαποριών, είχαν την πονηρή συνήθεια να λένε στους χαμάληδες «η πληρωμή αύριο». Μέσα στη νύχτα το καράβι έφευγε, και οι εργάτες έμεναν ρέστοι.

Το τραγούδι, σε ρυθμό καλύψο, ήταν ύμνος θυμωμένης ομαδικής διαμαρτυρίας – και εξαπλώθηκε όχι μόνο στα ντόκια της ευρύτερης περιοχής, αλλά και στα πληρώματα των καραβιών, με ελάχιστες αλλαγές στο στίχο. Οι λευκοί χριστιανοί πάντα σκότωναν – όμως η αφρική και η καραϊβική έπαιρναν την ζωή τους πίσω σκάβοντας τα σπλάχνα της “ηπείρου των ευκαιριών”. Άνετα το φανταζόμαστε να τραγουδιέται με ελάχιστα όργανα από πλήθος θυμωμένους μαύρους εργάτες / χαμάληδες που χορεύουν απειλητικά…

Έχω δουλέψει, και γι’ αυτό πλήρωσέ με αμέσως! Σκάστα τώρα! Που σημαίνει: είμαι εργάτης και δεν σηκώνω υποσχέσεις…

Φιλιά στην Istanbul

Δευτέρα 6 Μάη. Το ντόπιο φασισταριό συνεχίζει να κοιμάτε και να ξυπνάει με το όνειρο της επικείμενης κατάρρευσης του αιώνιου εχθρού. Αλλά τα κορίτσια που γύρισαν απ’ την Istanbul έχουν να το λένε: Πού να πρωτοκοιτάξεις; Τα πάντα «καταρρέουν»!!!

Την ίδια γνώμη φαίνεται να έχουν και οι (διευρυμένης σύνθεσης) Light in Babylon. To Canim Benim είναι σκηνοθετημένο λες επίτηδες – για να δείξει πόσο χάλια είναι τα πράγματα εκεί… Στα όρια της τουριστικής διαφήμισης. (Αν χρειάζεται κάτι τέτοιο μια πόλη που δεν ντρέπεσαι να την ερωτευτείς, νοιώθοντας ωστόσο ότι απλά είσαι ένας ή μία ανάμεσα σε πολλά εκατομύρια παρόμοια ερωτευμένων…)

(Όχι ότι το καθεστώς δεν είναι δεσποτικό, μην γίνει παρεξήγηση! Αλλά αυτό είναι εντελώς άσχετο απ’ τα όνειρα των ντόπιων πατριωτών, που άλλωστε – το δείχνουν με κάθε τρόπο – ακόμα και με τις πιο αιμοβόρες χούντες δεν έχουν κανένα πρόβλημα…. αρκεί να είναι όλοι αγκαλιασμένοι κάτω από την ίδια αστερόεσσα ομπρέλλα…)

Ο Boss σαν εγχειρίδιο αυτοδιεύθυνσης…

Δευτέρα 22 Απρίλη. Πώς να αμαρτήσει η ασταμάτητη μηχανή μέρες που είναι; Βρήκε την απάντηση, ανορθόδοξη 110%: με παρέα!

Οι καταλανοί ώρες ώρες είναι απίστευτοι. Να, για παράδειγμα, κάποιοι τύποι και τύπες στη Lleida (μια πόλη που μια ψυχή χαρακτήρισε σαν την «Λάρισα της Καταλωνίας», πλην ωστόσο σημασία έχει τίνος η Λάρισα είσαι!) την είδαν να κάνουν γενναία αφιερώματα στον Boss. (Ένας είναι ο Boss: ο Bruce Springsteen!).

Ονόμασαν το εγχείρημα «no surrender festival» (κάτι κακό θα έχουν στο μυαλό τους…), και στην πρεμιέρα του, στις 8 Ιούλη του 2017, 1000 μουσικοί (μόνο!) και οι φίλοι τους (φίλοι και της μουσικής του Boss) έφτιαξαν αυτό:

Χμμμ… Ξέρετε κάτι παρόμοιο; Το 2018 το πράγμα πήγε ακόμα καλύτερα: 1080 μουσικοί, απ’ όλο τον κόσμο, στις 30 Ιούνη, στην ερμηνεία του Badlands. Με αυτήν την σημειολογικά όχι μικρή και όχι λεπτομέρεια: φορώντας κίτρινα t-shirts. Καθότι το κίτρινο είχε κηρυχτεί απαγορευμένο χρώμα (απ’ τη καθεστώς της Μαδρίτης), αφού συμβολίζει την καταλανική αυτονομία:

Ακολουθεί η φετεινή συνέχεια. Διήμερη, 28 και 29 Ιούνη, με το Glory days. Όλα αυτά στη Vilanova de Bellpuig της Lleida – αν σας φέρει από ‘κει ο δρόμος σας και έχετε μαζί το κόντρα μπάσο ή το σαξόφωνό σας….

Σε κάθε περίπτωση εκείνο είναι που θα παίξετε, ή θα χορέψετε, ή θα ακούσετε θα είναι αυτό:

(Είναι τρελοί αυτοί οι καταλανοί! Και γιατί να κρύψουμε την αμαρτία μας; Κάτι τέτοια τα ζηλεύει η αναρχορόκ πλευρά μας… )

Les Filles de Illighadad

Δευτέρα 15 Απρίλη. Η tuareg Fatou Seidi Ghali ζει στο Illighadad, ένα μικρό χωριό στον κεντρικό νίγηρα. Έμαθε κιθάρα μόνη της, παρατηρώντας σχολαστικά τον αδελφό της και παίζοντας κρυφά με την κιθάρα του όταν αυτός έλειπε απ’ το σπίτι. Ακολουθώντας τους μουσικούς δρόμους που εγκαινίασαν οι Tinariwen, έφτιαξε μια μπάντα με συνομίληκές της απ’ το χωριό (τις Les Filles de Illighadad), και έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το 2014. Ήδη από μουσική άποψη δίνουν την δική τους διάσταση στα desert blues.

Ποιός ξέρει; Αν φέτος οι Tinariwen και ο Bombino παίξουν στην Αθήνα, μπορεί σε καμιά δεκαριά χρόνια να δούμε τις κόρες του Illighadad από κοντά…

Sadino Rockers, Anita Tijoux, Shadia Mansour

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πίσω στο αγαπημένο μουσικό χρυσωρυχείο του στούντιο el la makinita. Οι ska χιλιανοί Sadino Rockers και η γαλλο-χιλιανή ράπερ Anita Tijoux (Anamaria Tijoux Merino) σε μια ηχογράφηση πριν 5 χρόνια.

Κι εδώ η Anita Tijoux με την παλαιστίνια Shadia Mansour:

Επειδή κι ο δικός μας κόσμος είναι Ένας. Και είναι καλύτερος…

Bacao Rhythm & Steel Band

Δευτέρα 18 Μάρτη. Μια γερμανική (δεν το φαντάζεσαι!) funk μπάντα (με επιρροές από Καραϊβική). Απ’ το τελευταίο της lp (the serprent’s mouth), του περασμένου Σεπτέμβρη.

Το γιατί το Crockett Theme μας «μυρίζει δρόμο» το αφήνουμε σ’ εσάς… Άνετα, πάντως, το ακούς κάμποσες φορές συνεχόμενα, όχι μόνο οδηγώντας δυο ρόδες αλλά ακόμα και φτιάχνοντας τον πρωϊνό καφέ – μπας κι ανοίξει το μάτι..