Category: Midnight Rebel

Μια εποχή στο χάσιμο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Ευτυχώς υπάρχει, έχει υπάρξει, μερικές φορές χάνεται και μερικές φορές ξαναεμφανίζεται, και μια «άλλη αμερική». Των αυτοχθόνων, των μαύρων δούλων που ποτέ δεν σκλαβώνονται, των λευκών που δραπετεύουν, των μεταναστών που δεν γίνονται “αμερικανάκια”.

Όταν το “america first” θα μας έχει απαλλάξει οριστικά απ’ την βαρβατίλα και την φονικότητά του, θα υπάρχουν πάντα εκεί οι αυτόχθονες, οι μιγάδες, η μαύρη soul στις καινούργιες εμπνεύσεις της, κάθε λογής “ξένοι”, και οι δραπέτες. Μπορεί όλοι αυτοί να έχουν μάτια λέιζερ, μπορεί να ταξιδεύουν με πειραγμένα flyboards· αλλά θα είναι κάπου εκεί.

Σε κάποια αληθινή route.

Κάντε καμμιά βουτιά παραπάνω (αν είστε εκεί κοντά…)

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Διπλά τα χαιρετίσματά μας σήμερα. Πιο χορταστικά – αν είστε στη συχνότητα. Πρώτα κάτι απ’ τον ευρωπαϊκό βορρά. Απ’ την πολωνία. Οι Janusz Prusinowski Kompania:

Και μετά κάτι νότιο. Οι αγαπημένοι Orange Blossom, από ένα φεστιβάλ του 2015:

Mashrou’ Leila again

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Είναι, πράγματι, ταραχοποιά στοιχεία αυτοί οι τύποι. Δείτε, για παράδειγμα, το Roman:

Δεν είναι ένα “αθώο” pop τραγουδάκι. “Roman” σημαίνει “ρωμαίοι”, αλλά στην τρέχουσα χρήση του σημαίνει τους δυτικούς χριστιανούς. Οι στίχοι (και το video, της Jessy Mousallem) είναι αντιοριενταλιστικοί. Σημαδεύουν όχι μόνο τα δυτικά “φεμινιστικά” στερεότυπα περί κακομοιριάς των γυναικών στον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο (η φορτωμένη καρότσα είναι τα στερέοτυπα, ο πολεμικός χορός η απάντηση) αλλά προχωρούν πιο πέρα. Aleihum, aleihum  λέει το ρεφραίν, που σημαίνει “οπλίστε – είναι δικά σας”. Κι αυτό πάει να πει: η καταπίεση είναι το έδαφος της αντίστασης…

Πες μου (ρωμαίε) πριν με θάψεις, πόσο σου στοίχησα;

Λίβανος

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Η ιδεολογική ενόχληση των λιβανέζων χριστιανοφασιστών είναι προφανής, όσο και οι βίαιες απειλές του κατά της μπάντας. Σ’ αυτό ο σημείο είναι συγχρονισμένοι απόλυτα με την πρωτοκοσμική χριστιανική ακροδέξια. Το κόμμα του Salvini για παράδειγμα, που δεν χορταίνει μόνο πνίγοντας μετανάστες, αλλά απαγορεύει (όπου μπορεί) τις αριστερές εφημερίδες στις δημοτικές βιβλιοθήκες, επειδή “…δείχνουν τις δημοκρατικές επιλογές που έχουν οι ιταλοί απέναντι στις δημοτικές αρχές της λέγκας” όπως δήλωσε μια φασιστοδήμαρχος.

Στη μέση Ανατολή όμως, σ’ αυτό το πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, το να είσαι φασίστας είναι προυπόθεση – όχι ολόκληρη η δουλειά. Το μαρωνίτικο “ελεύθερο πατριωτικό κόμμα” προφανώς κοιτάει και προς το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Ο τοξικός προσπάθησε προκαλέσει εμφύλιο στον λίβανο το 2017. Απέτυχε. Αλλά ο λίβανος παραμένει στη θέση του, όπως και η Hezb’ Allah.

Ε, δεν μπορείς κύριε να υπονομεύεις τα ακροδεξιά κοινωνικά στερεότυπα ενώ αύριο μπορεί να χρειαστεί να κτιστεί πάνω τους κάποιο “διεθνές ενδιαφέρον”!!!!

Mashrou’ Leila

Τρίτη 6 Αυγούστου. Οι Mashrou’ Leila δεν είναι χθεσινή μπάντα. Φτιάχτηκε στη Βηρυττό τον Φλεβάρη του 2008, και από τότε έχουν κυκλοφορήσει 4 LP με το τελευταίο (The Beirut School) την περασμένη άνοιξη. Επιπλέον είναι διεθνώς γνωστοί. Κάποιοι τους συγκρίνουν με τους Roxy Music, τους Radiohead ή τους Arctic Monkeys.

Αλλά τώρα είναι η προσωποποίηση του “αντίχριστου”. Η λιβανέζικη χριστιανική ακροδεξιά, απειλώντας με ανοιχτή βία, κατάφερε να αποκλειστούν απ’ το λιβανέζικο Byblos International  Festival – στο οποίο είχαν παίξει το 2010, στην μεγαλύτερη ως τότε συναυλία  εκεί. Με ποιά κατηγορία απαγορεύτηκαν; Ότι “προσβάλλουν τα θεία και τα χριστιανικά σύμβολα”. Επιπλέον, η καθόλου κρυφή ομοφυλοφιλία του τραγουδιστή της μπάντας (Hammed Sinno) “προσβάλει την χριστιανική ηθική και την οικογένεια”….

Κάνουν τέτοια ωραία πράγματα οι Mashrou’ Leila; Ναι!! Δείτε, για παράδειγμα, το video απ’ το τραγούδι τους fasateen:

Μπορεί να μην ξέρουμε αραβικά, αλλά είναι σαφές το τι κοροιδεύουν: τον γάμο…

Το ενδιαφέρον είναι όμως ότι από τον αντικομφορμισμό των Mashrou’ Leila δεν προσβάλλεται η μουσουλμανική πλειοψηφία της λιβανέζικης κοινωνίας (3,4 μύρια)… αλλά η χριστιανική μειοψηφία 9 (1,07 μύρια)…

Μπας και παίζει κάτι άλλο πίσω απ το κυνήγι της μπάντας;

Η συνέχεια αύριο. Προς το παρόν άλλο ένα κομμάτι, live αυτή τη φορά:

Το ιππικό

Δευτέρα 5 Αυγούστου. Δε θέλετε τα παιδιά σας, είτε έχετε είτε αποκτήσετε κάποτε, να πολεμάνε έτσι… Σίγουρα όχι… Τι είναι αυτό που το εξασφαλίζει; Μόνο μια εθνική (αστυνομική) ταυτότητα….

Με τον στρατό όμως; Με τον στρατό του κράτους “μας”; Με το κράτος που εκπαιδεύει, φιλοξενεί, ενισχύει αυτούς εκεί πέρα; Ούτε επ’ αυτού;

Ωωωωω! Τι ωραίο το “δεν ξέρω τίποτα” ή, ακόμα καλύτερα, το “κάνω οτι δεν ξέρω”…. Τι ωραίες οι γονικές συμβουλές “κοίτα τη δουλειά σου”…

Ωωωωω…Τι ωραία εποχή για το ιππικό…

Για την μπάντα θα τα πούμε. Οι λιβανέζοι Mashrou’ Leila  μας κάνουν. Όχι μόνο για την μουσική και τους στίχους τους. Αλλά και επειδή οι χριστιανοί λιβανέζοι (φασίστες με πολύ αίμα στα χέρια τους ιστορικά) τους έχουν βάλει στο στόχαστρο…

Dead don’t die

Δευτέρα 22 Ιούλη. Από φιλο-Τζαρμουσική και όχι φιλο-ζόμπι διάθεση εδώ ο Sturgill Simpson. Έτσι, επειδή μπορεί να πάτε να δείτε την ταινία.

Lava

Δευτέρα 15 Ιούλη. Απ’ τον θησαυρό του χιλιανού στούντιο la Makinita: η Liniker και οι Caramelows. Από βραζιλία μεριά. Μαύρη trans η Liniker Barros, γεννημένη στην Araraguara κοντά στο Sao Paolo, έφτιαξε τους Caramelows το 2015. Για την φασιστοχριστιανοκαραβανοδιοικούμενη βραζιλία η απήχηση της Liniker είναι μια πρόκληση· κι όχι μόνο μουσική, παρότι η μπάντα δεν γράφει πολιτικά τραγούδια.

Καλή βδομάδα – οπουδήποτε.

Aziza Brahim

Δευτέρα 8 Ιούλη. Λένε ότι αποκαθιστά κανείς την ωριμότητα της σχέσης του με τον κόσμο όταν είναι παντού ξένος. Λένε ότι people are strange when you’re a stranger… Λένε ότι “πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού”… (Αυτά είναι “παλιά”, ε;) Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλά «μακρυά» και πολλά «αλλού» για να ζήσεις τις χαρές και τα ζόρια του ξένου· και ότι υπάρχουν άπειροι άντρες και άπειρες γυναίκες να χαζέψεις, σα ξένος, κάνοντας ένα τσιγάρο καθισμένος σ’ ένα πεζούλι – μπορεί και περισσότερα (τσιγάρα). ‘Ωσπου να πιάσεις κουβέντα.

Λένε επίσης ότι αν δεν μπορείς να χαζέψεις τον κόσμο φυσώντας τον καπνό στο πλάι σου (στο πλάι του…), δεν θα μάθεις ποτέ τι είναι ο χρόνος.

Η Aziza Brahim θα μπορούσε να χρειάζεται συστάσεις, αλλά όχι σήμερα. Σαχάρα, στρατόπεδα προσφύγων, φυγάδες, επιζήσαντες, δολοφονημένοι… Εδώ, χωρίς περισσότερα, η Aziza σε συναυλία στο Μπιλμπάο, στη Βασκία, πριν λίγα χρόνια.

Ξένη…

https://www.youtube.com/watch?v=Jo0eGnL-7Fo