Category: Midnight Rebel

Leila Bounous

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Η μισο-αλγερινή μισο-βρεττόνη Leila ήταν η πρώτη τραγουδίστρια των Orange Blossom. Μπήκε στο συγκρότημα το 2002, και ήταν η φωνή της μπάντας στο lp Everything Must Change, του 2005. Έφυγε για να ακολουθήσει solo διαδρομή, σαν τραγουδίστρια αλλά και συνθέτρια.

Στο πρώτο βίντεο είναι στο τραγούδι Denya μαζί με τους Orange Blossom το 2007. Στο δεύτερο είναι σε mini live, απ’ το στούντιο Batiskaf, πέντε χρόνια μετά, το 2012. Μην χάσετε σε καμμία περίπτωση το πρώτο, και σίγουρα μην χάσετε το δεύτερο!

London…

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Είναι η στιγμή που χρειαζόμαστε ένα γερό αντίδοτο. Επειγόντως… Και κάμποσοι εκεί πάνω, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, το χρειάζονται. Σίγουρα. Κάτι δυνατό, κοφτό, αυθεντικό – κι αν είναι δυνατόν rock ‘n’ roll.

Προς το παρόν έχουμε κάτι παλιότερα. (Με τις ευχές μας).

Κι εδώ απ’ το project Rock against Racism, live στο Victoria Park του Λονδίνου, στις 30 Απρίλη του 1978. Εκείνοι κι εκείνες απ’ το κοινό που τότε ήταν 20 χρονών και τώρα είναι 60 πήγαν, άραγε, να ψηφίσουν τις τελευταίες εκλογές; Κι αν ναι που το έριξαν;

Και για τον ρατσισμό; Για τον ρατσισμό τι άποψη έχουν τώρα;

http://www.youtube.com/watch?v=UqJziLpnkEU

 

Απ’ την έρημο στους λόφους· και πίσω…

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Οι TootArd (στα αραβικά «Φράουλες») είναι μια μπάντα αράβων / σύρων, που ζουν στην Majdal Shams, στα βόρεια των κατεχόμενων απ’ τον ισραηλινό στρατό υψωμάτων του Golan. Τα υψώματα του Golan είναι συριακό έδαφος, που κατέλαβε το 1967 το ισραήλ. Έκτοτε παραμένουν υπό κατοχή, και πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι το μεγαλόκαρδο τα «χάρισε» στο Τελ Αβίβ.

Σαν πληθυσμός υπό κατοχή οι άραβες / σύριοι είναι περίπου ανύπαρκτοι από νομική άποψη. Δεν αναγνωρίζονται σαν υπήκοοι του Τελ Αβίβ, και φυσικά δεν μπορούν να είναι υπήκοοι της Δαμασκού. Το μόνο «χαρτί» που διαθέτουν είναι ένα που τους δίνει «δικαίωμα διάβασης», που τους το παραχωρεί το Τελ Αβίβ αν εγκρίνει το να μπουν στο έδαφός του ή να ταξιδέψουν αλλού.

Ο δεύτερος δίσκος τους, με τίτλο Laissez Passer (του 2017), «ομολογεί» τις μουσικές τους επιρροές απ’ τα desert blues των Tuareg – ο ήχος τους έχει «πολύ» από τα riff των Tinariwen! Οι αισθήσεις και το γούστο δεν φυλακίζονται (ακόμα!) Κι έτσι η δυτική Αφρική, η νότια Σαχάρα, συναντιούνται με την μέση Ανατολή…

Με σπέσιαλ αφιέρωση στην Άννα (ξέρει αυτή) και με «καλή βδομάδα» σε όλες / όλους, δύο τραγούδια των TootArd. Πρώτα το Laissez Passer και μετά το instrumental Syrian Blues.

Φεύγω, μέρα νύχτα…

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Παράξενες οι ιδιοτροπίες της ακοής. Και της ακρόασης. Αλλά να: σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν είναι ο κόσμος μας συμβαίνουν κι αναπάντεχα. Κι έτσι πρέπει να είναι, όσο είναι. Πριν μας ξεράσει εντελώς η τυποποίηση και οι μηχανές της. Πριν μας ξεράσει εντελώς θα έχουμε βρει τόπους εξορίας.

Στην προτελευταία ρουφηξιά, ανάμεσα στα δακτυλίδια του καπνού, στη διαστολή του χρόνου και στη συστολή του εαυτού, μπορεί και να ερωτευτείς – ενόσω καίγεσαι σαν βάτος. Στην τελευταία ρουφηξιά θα ορκιστείς – και θα τηρήσεις τον όρκο σου για πάντα.

Τι να καταλάβουν όμως οι φλώροι απ’ όλα αυτά; Οι άκαπνοι από μέσα κι απ’ έξω; Τίποτα και ποτέ· είναι τόσο κομπλεξικοί και τόσο ανάξιοι. Τι κι αν είναι τώρα πλειοψηφία; Τι κι αν μοστράρονται; Ποτέ δεν θα μπουν σ’ ένα τραίνο για να χαθούν. Και πάντα χαμένοι θα είναι…

Νόμιζουν ότι το πλήκτρο enter θα τους σώσει… Αυτούς και τους θώρακές τους…

Stand by me

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Καλλίφωνος ο νεαρός μπάτσος που πήρε το μικρόφωνο κάπου στο Μοναστηράκι· χωρίς αμφιβολία. Αλλά το Stand by me, ένα τραγούδι του Ben E. King (του 1961), θρυλικό μετά από πάνω από 400 διασκευές και επανεκτελέσεις, είναι απ’ τα αγαπημένα των μουσικών του δρόμου διεθνώς. Συνεπώς πρέπει να αποδώσουμε τις τιμές στην αφρικάνικη ψυχή του τραγουδιού – δηλαδή στον Κόσμο…

Απ’ την τραυματισμένη αλλά live ‘n’ kicking ασταμάτητη μηχανή: καλή βδομάδα… Και να στέκεσθε στο ύψος των περιστάσεων· όχι των συμβιβασμών…

Μade in Medina

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Άλλη μια φορά…. Respect. Οι στίχοι είναι της θλίψης. Αλλά η μουσική; Αυτός ο απίθανος αλγερίνος;

Έξω, έξω! – Λύπη, μίσος και το βασίλειο της αυθαιρεσίας. Έξω, έξω! – καταστροφή, ζήλεια, δεν έχει απομείνει εμπιστοσύνη. Έξω, έξω! – δίψα, και οι άνθρωποι είναι άτυχοι, καμμία αξιοπρέπεια, μόνο καταπίεση και σκλαβιά. Έξω, έξω! – τα ποτάμια στέγνωσαν και οι θάλασσες κατέστρεψαν τα πάντα. Έξω, έξω! – τα αστέρια έσβησαν και ο ήλιος έδυσε. Έξω, έξω – δεν έχουν μείνει δέντρα και τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έξω, έξω – δεν υπάρχουν ούτε μέρες ούτε νύχτες, μόνο σκοτάδι. ‘Εξω, έξω – κόλαση, δεν απέμεινε καμμία ομορφιά.

Έξω, έξω… ΕΞΩ!!!

Ο Rachid Taha και το Barra Barra – με τις κάπως πιο αισιόδοξες ευχές μας για την εβδομάδα…

(Ο Ridley Scott έκανε αυτό το τραγούδι soundtrack στην ταινία του «Black Hawk Down» (2001). Αδικία και για το τραγούδι και για τον Taha – ωστόσο πάντα υπάρχουν τα λεφτά και η περιορισμένη αντίληψη για τις καταστάσεις.

Το «Black Hawk Down» αναφέρεται στον (αδιέξοδο…) «ανθρωπιστικό αλτρουϊσμό» των αμερικάνων πεζοναυτών στην επέμβασή τους στη σομαλία – μια επέμβαση που κατέληξε σε συντριβή, αφού η ζωή ενός πρωτοκοσμικού αξίζει όσο χιλιάδων αφρικάνων, ένοπλων ή άοπλων… Ήταν το τέλος των «ανθρωπιστικών αποστολών» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που, για μια σύντομη ιστορική περίοδο, στα ‘90s, φαντάστηκε ότι θα κρατήσει την παγκόσμια ηγεμονία του σαν ένοπλος ιεραπόστολος… Μετά έφτιαξε την “τρομοκρατία”…

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ακούμε και να καταλαβαίνουμε ένα τραγούδι με βάση την χρήση του. Όχι, σίγουρα, από τότε που το «The End» των Doors έγινε (μαστόρικα μεν αλλά εκτός «context» της μπάντας) soundtrack στο εντυπωσιακό απο πολλές απόψεις «Apocalypse Now» του Coppola.

Για χάρη της ιστορίας (μας) θυμίζουμε αυτή την μουσικοκινηματογραφική σύζευξη, με το δεύτερο στη σειρά video… (Για όποιον το αντέχει ακόμα να θυμάται χωρίς μηχανική υποστηρίξη… Για τους άλλους; Δεν έχουμε…)

A whiter shade of pale

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο το πρώτο τραγούδι μιας μπάντας να σημαδεύει όχι μόνο αυτήν αλλά και την ιστορία. Αυτό έγινε με τους Procol Harum τον Μάη του ’67. Ο κόσμος καιγόταν, και το να είσαι 20 χρονών σήμαινε πως είσαι αρκετά μεγάλος ώστε να αναλάβεις τις ευθύνες σου στα σοβαρά: να γκρεμίσεις τον παλιό κόσμο… (Μετά από μισό αιώνα, κι αφού ο παλιός κόσμος κατάφερε να ανανεωθεί, ακόμα και στα 40 επιτρέπεται – ή μήπως επιβάλλεται; – να είσαι ανήλικος… Είναι κάτι σαν bonus…)

Πίσω στο ’67 και στους Procol Harum. Ψυχεδέλεια 110% χωρίς υποκρισίες και πόζες. Αλλά ο καιρός περνάει. Η λευκότερη απόχρωση της ωχρότητας είναι τόσο ξένη πια. (Για όποιον δεν το καταλάβει, τα πολεμικά πλάνα είναι απ’ το βιετνάμ…)

Τα ξωτικά χάθηκαν. Οι πληγές κρύφτηκαν. Οι επιφάνειες είναι παντού.

Jusqu’ici tout va bien. (L’ important c’est pas la chute, c’est l’atterrissage…) 

Special dedicated (made in Medina)

Σάββατο 2 Νοέμβρη. H μουσική; Αυτός ο απίθανος αλγερίνος;

Ο Rachid Taha και το Garab (του 2001) αφιερωμένα εξαιρετικά σ’ αυτήν (που ζει 12,1 μοίρες βορειότερα και 0,7 μοίρες δυτικότερα απ’ το Αλγέρι…) – για την επέτειό της.

 

Rock el Kasbah

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. O Rachid Taha (1958 – 2018), αλγερίνος, μποέμ και αναιδώς αντιρατσιστής και εχθρός της αποικιοκρατίας μέσα στον γαλλικό κομφορμισμό / ρατσισμό, υπήρξε εμβληματική φιγούρα για τους αλγερίνους και μαγκρεμπιανούς μετανάστες νεολαίους στη γαλλία. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να σπάσει τον αποκλεισμό της ρατσιστικής μουσικής βιομηχανίας στη γαλλία· το πέτυχε, τελικά, εν μέρει μέσω αγγλίας – και Clash. Η γνωριμία του με τους άγγλους punk και η συνεργασία του με διάφορα μέλη της μπάντας έφερε, μάλλον αργά (στα ‘00s) την διεθνή αναγνώριση.

Ο Taha υποστήριζε ότι το Rock the Kasbah γράφτηκε απ’ τους Clash με επιρροές απ’ την δική του rai-rock δουλειά. Δεν αποδείχθηκε ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία. Kasbah είναι αραβική λέξη και σημαίνει οχύρωση, κάστρο. Το «σπάστε τα τείχη», λοιπόν, στη δική του διασκευή, έχει την απαραίτητη αυθεντικότητα.

Πάνω σε συναυλία του 2012. Και επειδή η εκδοχή Taha μας αρέσει, κάτω σε συναυλία στις αρχές των ’00s.

Με τις καλημέρες μας.

Brixton cats

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Εντάξει. Και να μην το περιμένατε από ‘δω («δεν σε αναγνωρίζω»!) συμβαίνει… Μια inner punk φλέβα που μπορεί να ξεσπάσει απροειδοποίητα.

Εδώ λοιπόν, οι παλαιστίνιοι (που πιθανολογούμε ότι ζουν στην αγγλία) Brixton Cats τα σπάνε. Για την Παλαιστίνη, για την αντίσταση.

Με την κατανόησή σας και τις ευχές μας για την εβδομάδα.