Category: Midnight Rebel

Francisco el Hompre

Δευτέρα 9 Μάρτη. Μουσικοί του δρόμου, μεξικάνοι, πολιτογραφημένοι εδώ και χρόνια βραζιλιάνοι, οι αδελφοί Sebastian (κρουστά) και Mateo (κιθάρα) Piraces-Ugarte έφτιαξαν το 2013 με άλλους βραζιλιάνους μουσικούς την μπάντα Francisco el Hombre, βαφτίζοντάς την με το όνομα ενός θρυλικού (στα όρια του μύθου) κολομβιανού λαϊκού ακκορντεονίστα. Στην τωρινή σύνθεση συμμετέχουν η Julianna Strassacapa, ο μπασίστας Rafael Gomes, και ο κιθαρίστας Andrei Martinez Kozyreff. Παίζουν ηλεκτρικά αναβαθμισμένη pachanga, ένα κουβανικό είδος που θεωρείται πρόδρομος της salsa.

Πολιτικοί με τον λατινοαμερικάνικο τρόπο το 2016 έκαναν μια εκστρατεία με όνομα #VaiPraCuba («πάμε Κούβα») για να χρηματοδοτήσουν ένα ντοκυμαντέρ για την κουβανέζικη κουλτούρα, παράλληλα με ένα ταξίδι / τουρνέ στις κουβανέζικες πόλεις.

Εδώ στο τραγούδι Encaldeirando, στο αναγεννημένο στούντιο La Makinita.

(Αυτά μαζί με τις ευχές μας για την εβδομάδα. Α! Λέγεται πως τόσο οι κάρτες του “πλαστικού χρήματος” αν τις πιάνουν διάφορα χέρια όσο και τα χαρτονομίσματα είναι φορείς covid-19. Καλύτερα λοιπόν να αγοράζουμε και να μην πληρώνουμε: για την προστασία της δημόσιας υγείας ρε γαμώτο!)

Είδα μια γέφυρα, και ήτανε πολλές…

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Όποιοι νομίζουν ότι μπορούν να κατακτήσουν την Istanbul (στα μέρη μας τέτοιοι ηλίθιοι φτιάχνουν μεγάλους σωρούς) μπορούν να ξεκινήσουν… Για τους υπόλοιπους / ες η Istanbul είναι μια πόλη για να κατακτηθείς· για να σε τυλίξει από παντού, μέρα νύχτα, ευρωπαϊκή μεριά και ασιατική· μέχρι να ερωτευτείς το φως και το σκοτάδι της, τα νερά και τους λόφους της, τα στενά και τις πλατείες της, τις σιωπές των ανθρώπων και τους θορύβους των δρόμων – δηλαδή, απλά, να χαθείς. Αλλά ποιά είναι καλύτερη τύχη απ’ το να ρουφάς το σούρουπο στον αέρα μιας πόλης που σε μικραίνει και σε μεγαλώνει ταυτόχρονα; Γύφτισσες πόλεις, λύκαινες, τις βυζαίνεις, σε μαλώνουν – κι έτσι γίνεσαι άνθρωπος…

Συμβαίνουν πολλά εκεί. Ας πούμε μπορεί να πέσει κανείς πάνω στην Dilan Balkay και την μπάντα της. Ο λεβάντες φέρνει τη μουσική τους από εκεί, τα σήματα γι’ αυτούς στην ασταμάτητη μηχανή ήρθαν από πιο κοντά (και ευχαριστούμε…)

Sona Jobarteh

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Την Sona Jobarteh απ’ την γκάμπια ίσως την θυμάστε, από παλιότερες αναρτήσεις. Είναι η πρώτη γυναίκα που έπαιξε (και παίζει) kora, ένα παραδοσιακό και ανδρουκρατούμενο έγχορδο της δυτικής Αφρικής. Και έχει γίνει ντίβα, σίγουρα στην πατρίδα της.

Εδώ απ’ την ίδια συναυλία στην ολλανδία, το 2018, απ’ όπου είχαμε δυο τραγούδια του γκανέζου Gyedu Blay Ambolley την προηγούμενη εβδομάδα.

Ο δάσκαλος…

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. Τον έχουν πει «James Brown της γκάνα»… Διάολε, αυτό είναι πλεονασμός: η μάνα αφρική θα γεννάει διαρκώς «James Brown»!!!

Ο γκανέζος Gyedu Blay Ambolley είναι ένας απ’ τους μουσικούς θρύλους της δυτικής αφρικής· και όχι μόνο. Εδώ σε συναυλία στο Άμστερνταμ, απ’ την πρώτη (και μοναδική ως τώρα;) τουρνέ του στην Ευρώπη πριν μισό χρόνο. Με την εξίσου θρυλική Sekondi Band. (Μαύροι διασκεδάζουν λευκούς, λευκοί σκοτώνουν μαύρους…)

Ένα ακόμα (“Sig tune”), απ’ την ίδια συναυλία… Για το μυαλό και τον δρόμο… (Καλημέρα και καλή βδομάδα!)

Ethnosedon? Όχι, ευχαριστώ!

Δευτέρα 27 Γενάρη. Η εξίσωση τουρκία = Erdogan (με ολίγη από γκάζι) και η πεποίθηση ότι «αυτοί είναι απολίτιστοι» είναι βολική και αυτονόητη. Για κάθε light ή hard ντόπιο φασίστα, είτε το παραδέχεται ότι είναι τέτοιος είτε όχι.

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Η τουρκική κοινωνία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα (μα τίποτα!) απ’ την ελληνική· κι ας διατρέχεται από διαφοροποιήσεις και αντιθέσεις. Όσο για τις πολιτικές συμπεριφορές της; Έχουν τα προβλήματά τους, αλλά καλύτερα οι έλληνες να κοιτάνε τα δικά τους χάλια…

Στη συνέχεια, με τις ευχές μας για την εβδομάδα, δύο μπάντες από τουρκία μεριά.

Πρώτα οι Palmiyer. Garage μπάντα, που φτιάχτηκε στην Izmir το 2013 αλλά τώρα δρουν στην Istanbul. Το video είναι (μάλλον) περσινό.

Κι εδώ οι Büyük Ev Ablukada. Πιο παλιοί (2008), στην Istanbul, εξελίχθηκαν σε electro pop (σε κάποια τραγούδια τους electro-progressive). Η συναυλία είναι του 2016.

(Αφήστε τους εθνο-διαταραγμένους να λυσσάνε. Ο κόσμος τους είναι από θλιβερός έως σιχαμερός… Για τα μπάζα…)

Aziza Brahim

Δευτέρα 20 Γενάρη. Όχι, η αφρική δεν είναι ένας καταραμένος τόπος, κατάλληλος μόνο για δουλέμπορους και τυχοδιώκτες. Όχι, η αφρική δεν είναι η ήπειρος που ο λευκός ξεφορτώνεται το βαρύ φορτίο του (έναντι του θεού του…) προσπαθώντας να εκπολιτίσει τους απολίτιστους· τιμωρώντας τους γρήγορα που δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο του χριστιανικού ανθρωπισμού.

Τι είναι η αφρική αν δεν είναι αυτά και άλλα παρόμοια; Η αφρική είναι «πηγή πρώτων υλών», ξεκινώντας απ’ την εργασία (: υποδούλωση) και τα σύμβολα του πλούτου της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας (χρυσάφι, ασήμι, διαμάντια, έβενος...)· προχωρώντας στην ενεργειακή βάση του βιομηχανικού καπιταλισμού (πετρέλαιο, ουράνιο, φυσικό αέριο)· και, συμπληρώνοντας ως τώρα τις ευκαιρίες λεηλασίας, με τα καινούργια διαμάντια: σπάνιες γαίες…

Η Aziza Brahim τραγουδάει για τους εξόριστους της δυτικής Σαχάρας, για αυτούς που ζουν επί γενιές σε στρατόπεδα προσφύγων – εδώ στην αλγερινή ζώνη της ερήμου. Τραγουδάει έμμεσα για το polisario. Αλλά εν τέλει τραγουδάει για την αφρική που άμεσα ή έμμεσα ελέγχεται απ’ τους λευκούς.

Καλή βδομάδα…

El Libertator

Δευτέρα 13 Γενάρη. Το τραγούδι γράφτηκε το 2008 – προς τιμήν του Simon Bolivar. Εδώ από μεταγενέστερη συναυλία, στο Caracas – με Chavez μέσα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αισιόδοξο, υπερβολικό – ακόμα και ξεπερασμένο…

Όμως: είναι Ska-P! Κι ακόμα: πόσο καλύτερα θα ήταν αν μπορούσαμε να χορεύουμε τις (έστω και αισιόδοξες έως ονειροπαρμένες…) προκηρύξεις μας! Να χορεύουμε με την όμορφη τρέλα που ήξεραν οι πρόγονοί μας τους χορούς του δικού μας πολέμου γύρω από φωτιές που μπορεί στο τέλος να μας κατακάψουν· αλλά θα τις έχουμε ανάψει, επιτέλους, εμείς!!!

Tamer Nafar

Δευτέρα 6 Γενάρη. Ο παλαιστίνιος ράπερ έχει περάσει κι από ‘δω. Παλιότερα. Τώρα, σ’ ένα έξυπνα στημένο «μονόπρακτο», μονομαχεί με τον εαυτό του, για την συμμετοχή ή όχι στις εκλογές που έγιναν στο ισραήλ στις 9 του περασμένου Απρίλη (το δίλημμα αφορούσε τους παλαιστίνιους που ζουν εντός ισραήλ, σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας…). «Μαλακία είναι να ψηφίσω» λέει ο ένας Tamer, «Όχι, πρέπει» λέει ο άλλος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει την εντύπωση ότι ίσως να κάνουν λάθος και οι δυο Tamer· ωστόσο αυτοί ξέρουν καλύτερα…

Εργατικά κι ερωτικά

Τετάρτη 1 Γενάρη. …Κι έτσι, κάπου στα τέλη των ’70s, μπήκε πρώτα στην ακρόασή κι ύστερα στο μυαλό ένας εργάτης απ’ τη λιβύη… Με ταξίμια…

Μετά από κανά δυο χρόνια συνάντησα ολοζώντανο έναν λίβυο εργάτη. Σ’ ένα καφενείο. Και μου είπε κανά δυο πράγματα για το τι σημαίνει να είσαι περήφανος άραβας…

Κι άλλο ένα. Από τότε που δεν υπήρχε ούτε αστυνομία ούτε υγιεινισμός στον έρωτα και στην έκφρασή του. Νάταν ο ύπνος για δουλειά και τ’ όνειρα αγγαρείες, μωρό μου στο κρεβάτι σου να κάνω υπερωρίες…

Άντε ρε: η μουσική μπορεί και να μας σώσει!

Groove

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Ο Henri [John Pierre] Herbert είναι διαβολεμένα γνωστός πιανίστας, παγκόσμια. Θεωρείται φαινόμενο. Πολλοί θα πλήρωναν για να το δουν και να τον ακούσουν να παίζει: τα σπάει! Μαύρη ψυχή σε λευκό σώμα…

Εδώ στην πρώτη του μπάντα, τους Jim Jones Revue:

Εδώ πάλι πριν 4 χρόνια, όταν απλά – δεν – παιζόταν…

Αν όμως παίζει for free σ’ έναν σταθμό, στο Λονδίνο ή οπουδήποτε αλλού; Φαίνεται πως οι νότες και ο ρυθμός δεν είναι αρκετά για να τρυπήσουν τις καθημερινές ρουτίνες.

Όταν η καθημερινότητα γίνεται μπετόν, τότε είναι σίγουρο ότι θα φτάσεις στη δουλειά στην ώρα σου…

(Άλλη μια φορά, μπας και κάτσει: Καλή χρονιά!)

https://www.youtube.com/watch?v=h86nJUHrJ1E