Κυριακή 26 – Δευτέρα 27 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή παίρνει (απ’ την «σημαία») ένα μικρό διάλειμα. Μιας μέρας. Πρέπει να συμμαζέψει το υλικό των δύο τελευταίων μηνών (για καλό σκοπό)· και να συναντηθεί μ’ ένα φάντασμα (για ακόμα καλύτερο). Τα λέμε την Τρίτη.
Με τις ευχές μας για την εβδομάδα που έρχεται, αφιερώνουμε δυο δυνατά και αυθεντικά ροκενρολάκια, απ’ το παρελθόν: Stiff Little Fingers.
Δευτέρα 20 Απρίλη. Η μαλινέζικη / Tuareg μπάντα, όχι με πλήρη σύνθεση, όπως δεν την έχετε ξανακούσει (και δει). Απ’ το περσινό world festival, στη νοτιοκορεάτικη Jeonju. (Περιλαμβάνεται κι ένα σόλο drums)…
Κι εδώ ο επίσης Tuareg Ezza, σε γαλλικό urban περιβάλλον – την Τουλούζη.
Κυριακή 19 Απρίλη. Ο Frank Zappa και η μπάντα του το 1978 στο Μόναχο, τραγουδούν τον μοναδικό ύμνο στην ουρολίμωξη. Why does it hurt when I pee? Επιτέλους, δεν είναι όλες οι μολύνσεις τρομοκρατικές!
Ή δεν έχουν όλοι και όλες οι εποχές το ίδιο (rock ‘n’ roll) χιούμορ…
Σάββατο 18 Απρίλη. Χωρίς συστάσεις. Eno και Byrne. 1981, My life in the bush of ghosts. Όχι αναπνευστήρες! Ανάσες καλού γούστου…
Παρασκευή 17 Απρίλη. Απ’ την μακρινή κοντινή δυτική Αφρική, οι Tuareg Tamikrest και η μαροκίνα Hindi Zahra σ’ ένα καινούργιο μουσικό μίγμα· ίσως είναι ένας ηλεκτρικός νοτιάς που καίει τις καρδιές…
(Εν τω μεταξύ οι Tuareg πολεμούν εναντίον των «ενωμένων ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών»… Είναι αληθινός πόλεμος μάγκα· όχι πραξικόπημα…)
Πέμπτη 16 Απρίλη. Για όσες / όσους δεν ακούνε τροπάρια (κανενός είδους!) η καλή πλευρά της αυστραλίας, στα early ’80s. Το όνομα της μπάντας είναι ξενέρωτο (SunnyBoys) αλλά η γκαραζιά τους δυνατή.
Τετάρτη 15 Απρίλη. Είναι δυνατό να ζει κανείς το «τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε» και να νοιώθει μια χαρά; Ναι, είναι! Αυτό το ρημάδι το «τέλος» έρχεται εδώ και πολύ καιρό σε δόσεις… Και αλλοίμονο σε εκείνους που ζουν μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει!
Αφιερώμενο σε όλες / όλους…. Και στις συναυλίες του μέλλοντος! Ξέρετε: αυτές που θα είναι παράνομες, χωρίς μπράβους και γιατρούς στην είσοδο, χωρίς «πιστοποιητικά υγείας και social credit» – και γι’ αυτό δεν θα τελειώνουν ποτέ.
Τρίτη 14 Απρίλη. Είναι μυγοπαγίδα. Ένα εκτυφλωτικό απαίσιο φως (: φόβου), που μαγνητίζει, και τραβάει, και ζεματάει. Κι όταν δουλεύει, παγιδευμένες στις ηλεκτρο(νικο)φόρες σχάρες οι υπάρξεις μαζεύουν τα κουρέλια τους μπας και ξανασυναρμολογηθεί κάτι που να φαίνεται σα «ζωή»… Αλλά η συμβουλή είναι: «enter»! Που σημαίνει: “μπες εκεί που δεν χωράς – για να βραχυκυκλώσεις και να συνθλιβείς”…
Oldies but goodies. Special αφιερωμένο σε όλους / όλες. (Έτσι… Όχι για τη νοσταλγία. Αλλά για τον δικό μας πόλεμο, που μας καλεί εδώ και δυο μήνες…)
Σάββατο 11 Απρίλη. Αν δεν υπάρχει άλλος έτοιμος να εξαγριωθεί, έχει επιστρέψει το law bap. Κι αν, παρά τις ελπίδες μας, εξαφανίσουν την μουσική μας, θα την φτιάχνουμε στο κεφάλι μας. Όπως πάντα. Όχι σαν το «χαλί» της απομόνωσης. Αλλά σαν το πανηγύρι της απόδρασης…
Της απόδρασης του τελευταίου άγριου ζώου στον πλανήτη: των αισθήσεων, των σκέψεων και των αισθημάτων μας….