Category: Midnight Rebel

Μακρυά και κοντά

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Κανονικά, από αύριο και για κανά μήνα, η ασταμάτητη μηχανή θα έπρεπε να κάνει τις διακοπές της. (Άδεια εργασίας, μην πείτε «τιιιιιιι; ένα μήναααα;» Οι 20 εργάσιμες τόσο βγαίνουν: 4 βδομάδες).

Αλλά το «κανονικά» έχει γίνει ακανόνιστο. Οπότε και οι διακοπές της ακανόνιστες θα είναι. Με το ένα μάτι σε κανά βιβλίο και το άλλο στην άθλια πραγματικότητα.

Τι σημαίνει αυτό; Ως τις αρχές Οκτώβρη η ασταμάτητη μηχανή δεν θα βγαίνει στον αέρα καθημερινά. Θα βγαίνει άτακτα, μπορεί καθημερινά αλλά μπορεί και με κενά (το πιθανότερο), ανάλογα με την συγκυρία αλλά και τις τεχνικές δυνατότητες της περιοχής όπου θα κινείται.

Και εύχεται να μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, ούτε αυτόν τον Σεπτέμβρη ούτε και ποτέ!

Αυτά αφιερωμένα σ’ όλες και όλους που ισορροπούν στην άκρη ενός κόσμου που γίνεται όλο και πιο ξένος, όλο και πιο εχθρικός – αλλά δεν πέφτουν. Θέλουν να πετάξουν.



Tar Hani

Δευτέρα 31 Αυγούστου. Το τραγούδι (και το video) το έχουμε ξαναπαίξει. Παλιά. Το ξαναθυμίζουμε επειδή είναι ωραίο. Αλλά και για τις πρώτες κουβέντες στο video. Το 2010 κάποιος Tuareg λέει: πρέπει να πολεμήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες της δημοκρατίας…. Τότε, μετά από χρόνια ένοπλης ανταρσίας των Tuareg (στο μάλι οι περιοχές τους ήταν το Agadez, στον βορρά), διπλωματικές μεσολαβήσεις πότε του Αλγερίου και πότε της Τρίπολης, συμφωνίες και υπαναχωρήσεις των κυβερνήσεων του νίγηρα και του μάλι, είχε υπογραφτεί τελικά κατάπαυση του πυρός, αμνηστία, και παραχώρηση δικαιωμάτων στους νομάδες Tuareg. Αυτό έγινε το 2009.

Η αισιοδοξία δεν κράτησε πολύ. Το κράτος του μάλι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Και στις αρχές του 2012 οι Tuareg εξεγέρθηκαν και πάλι. Το μαλινέζικο κράτος ήταν υπό διάλυση· έτσι οι εξεγερμένοι κατέλαβαν (ή απελευθέρωσαν) την μισή επικράτεια, το βόρειο τμήμα, κηρύσσοντας ανεξαρτησία. Ήταν η πολυπόθητη δικαίωση ενός αιώνα ένοπλων εξεγέρσεων: η απελευθέρωση του Azawad.

Αλλά αυτό ήταν ανεπίτρεπτο! Η περιοχή έχει στρατηγικής σημασίας πρώτες ύλες, και δεν μπορεί να επωφελείται απ’ αυτές κάθε φυλή νομάδων! Μετά από σύντομες αμφιταλαντεύσεις στο «τι κάνουμε τώρα;», το Παρίσι και η Ουάσιγκτον κήρυξαν τους εξεγερμένους τρομοκράτες, «παρακλάδι της αλ Κάιντα» στο Sahel· και ανέλαβαν αντιτρομοκρατική δράση.

Ταυτόχρονα το «πολιτισμένο» Παρίσι φρόντισε να κλέψει / αφομοιώσει την μουσική των αυτοχθόνων – δείγμα «ανωτερότητας». Ο γαλλικός στρατός, οι μισθοφόροι και οι σύμμαχοί του, ανέλαβαν τα υπόλοιπα έκτοτε…

Αλλά δεν μπορούν να νικήσουν.

Ο Bombino, το 2010, στο αισιόδοξο για λίγο Agadez.

(Καλή βδομάδα)

Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιός μου…

Τρίτη 25 Αυγούστου. Πάντα θα πρέπει να υπάρχει ένας λόγος για την επιλογή ενός κομματιού. Μπορεί όμως να είναι και περισσότεροι από έναν.

Χωρίς εξηγήσεις λοιπόν, οι King Crimson, απ’ το μακρινό 1969.

Once upon a time in the west

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Κάτι «παλιό» και πασίγνωστο, για τις ευχές της εβδομάδας. Οι Dire Straits live κάπου στη γερμανία, το 1979.

Το ίδιο τραγούδι, σαν all time classic πια, με τον ίδιο Mark Knopfler και χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, 40 χρόνια μετά, το 2019 – αυτή τη φορά στην ισπανία.

Βλέπετε: ο καιρός περνάει, αλλά η μουσική μένει…

Because the night…

Πέμπτη 6 Αυγούστου. Για να σας γλυκάνουμε, τέτοιους ζόρικους καιρούς; Για να σας ξεγελάσουμε αφού η αντι-πληροφόρηση πιο κάτω δεν είναι καθόλου ευχάριστη; Ή μήπως επειδή, in case of emergency, η μουσική μπορεί και να μας σώσει;

Κάποτε «αυτοί έχουν την εξουσία κι εμείς τη νύχτα»… Ύστερα την απαλλοτρίωσαν κι αυτήν: «τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;» Κάπου εκεί βρισκόμαστε. Όμως κάθε φορά που η νύχτα απελευθερώνεται, είναι επειδή ανήκει στους εραστές…

Εδώ απ’ τον boss το 1978, λίγο μετά που έγραψε το τραγούδι με την Patti:

Κι εδώ η Patti, την ίδια χρονιά, πιο λιτή:

Μιλώ για σένα

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Το «μεγάλο κοινό» έχει πάντα αυτήν την τάση: ξεγελιέται. Παραμυθιάζεται και παραμυθιάζει. Καταναλώνει και αυτοκαταναλώνεται. Είναι εύκολο από ‘κει να πάει σπίτι του. Κι αυτό κάνει. Ο δρόμος είναι σύντομος…

Τώρα που η ταμπέλα «go home» είναι διαταγή, το μεγάλο κοινό μπορεί μόνο να ανασυσταθεί από σκράπ. Άτομο – άτομο· για να παρανομήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αλλά για ποιον λόγο; Για την ματαιοδοξία του πλήθους; Όχι – αυτή είναι γκρεμός…

Αναπάντητη η ερώτηση – ενός αιώνα, που έχει φύγει… Κάπου, κάπως, θα ξαναγεννηθεί κάποιος Διόνυσος αρματωμένος με περισσευάμενη αναίδεια και έρωτα, οι αυθεντικές γιορτές… Κάπου, κάπως, θα πεθάνουν οι selfie κι ό,τι τις έκανε εαυτούς… Και τότε θα είναι πάλι η απέραντη και μυστήρια θάλασσα εντός – που θα κάνει κουμάντο.

Πόσες, πόσοι θα ξεγελαστούν ως τότε;

KickOff

Τετάρτη 29 Ιούλη. Η 24χρονη μαροκινή Houda Abouz είναι ίσως η πρώτη γυναίκα free styler στη βασιλευόμενη μαροκινή κοινωνία. Με το όνομα Khtek (που σημαίνει «η αδελφή σου») κυκλοφόρησε τον περασμένο Φλεβάρη το πρώτο δικό της κομμάτι, με τίτλο KickOff. Ραπάρει τολμηρά ενάντια στην πατριαρχία: Έχω επιζήσει από τον πόλεμο, τα drugs, την τρέλα και την αγάπη… Πολλά πράγματα δεν βγαίνουν επειδή είμαστε γυναίκες στη χώρα της πούτσας…

Δεν θα είναι εύκολο να την αγνοήσει η πατριαρχική κοινωνία. Να την τιμωρήσει; Θα είναι ευκολότερο…

Sweet surrender

Δευτέρα 27 Ιούλη. Ένα ερωτικό τραγούδι, για ένα φλαμίγκο, για ένα ταγκό, για έναν χωρισμό και για μια γλυκειά παράδοση. Tim Buckley, τίποτα λιγότερο…

Ποιό early ‘70s δεν γίνεται! (Ακούστε το στο διαπασών! Να ξεκολάνε τ’ αγκωνάρια απ’ τον βράχο της σκιάς, να πετάγονται και οι πέτρες απ’ τον πάτο της θάλασσας! Να φεύγουν και τα μπαλκόνια – για όσους είναι ακόμα εδώ…)

Black ‘n’ magic

Κυριακή 26 Ιούλη. Εντάξει κύριε Peter Green. Εντάξει. Αλλά δεν θα κλάψουμε που την έκανες. Θα τραγουδήσουμε, θα ξανατραγουδήσουμε, σήμερα ή αύριο.

Για να το πούμε πιο καθαρά. Καθώς θα είμαστε στην παρανομία και θα κρυβόμαστε απ’ τις αστυνομίες του 21ου αιώνα, θα τραγουδάμε κυρ Πέτρο. Και τα δικά σας τραγούδια… Μπορεί να σφυρίζουμε ή να μουγκρίζουμε κιόλας. Τα σόλα. Σωστά ή φάλτσα, θα τραγουδάμε πάντως.

(Σπέσιαλ αφιερωμένο – ξέρει αυτός…)

Harmonica

Δευτέρα 13 Ιούλη. Λένε πως το γεγονός ότι ο Ennio Morricone έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στη φυσαρμόνικα, στο Once upon a time in the West, ήταν μια ριψοκίνδυνη, ριζοσπαστική επιλογή. Ο μάστορας ήξερε: γέννησε ένα ηχητικό αριστούργημα που στρογγυλοκάθεται στην ακουστική μνήμη.

Η φυσαρμόνικα, με τον διαπεραστικό, παραπονιάρικο αλλά και γεμάτο λεπτές αποχρώσεις ήχο της είναι ένα μουσικό όργανο μάλλον ξεχασμένο πια. Αλλά το μικρό της μέγεθος (μπορούσε κανείς να την κουβαλάει στην κωλότσεπη ενός εργατικού, βρώμικου παντελονιού) την έκανε αξεχώριστη απ’ την ιστορία των αμερικάνικων blues… Έτσι μικροσκοπική, ίσα ίσα που μπορούσε να την ξεχωρίσει κανείς απ’ τα χέρια μπροστά στο στόμα όταν ξεκινούσε να παίζει· μόνο να την ακούσει, λες και ο ήχος της ξεχυνόταν απ’ το βλέμμα, απ’ την σάρκα του προσώπου…

Κι ο Πάσπας, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, έπαιζε με δυο φυσαρμόνικες στις χούφτες του ταυτόχρονα, πάνω στα σκαλιά του Αβέρωφ. Για να μνέσκει από κάτω το κοινό σαν χαμένο, και να αναρωτιέται πως στην ευχή τα καταφέρνει…

Να λοιπόν μια mainstream συμφωνική εκδοχή με πρωταγωνιστή την φυσαρμόνικα. Δεν είναι για μνημόσυνο, αφού αυτά που πεθαίνουν μπορεί να τύχει να ζουν, κι αυτά που χάνονται κάπου καιροφυλακτούν…

Καλή βδομάδα.