Category: Midnight Rebel

τι άλλο φοβάσαι;

Δευτέρα 7 Φλεβάρη>> Χωρίς συστάσεις…

(Για όλους και όλες που έμαθαν να ψωνίζουν απ’ τα fear factories, κι ακόμα χειρότερα έμαθαν να θεωρούν αυτές τις αγορές «κοινωνικότητα» και «ελεύθερη επιλογή»…)

The Ship Song

Δευτέρα 31 Γενάρη>> Ένα απ’ τα πιο αγαπημένα, τρυφερή υπενθύμιση της ζωής που αξίζει να ζει ο καθένας – αφού κάψει τις γέφυρες πίσω του…

O Nick Cave και οι Bad Seeds, από συναυλία στην Κοπεγχάγη πριν 2,5 χρόνια…

Orange Blossom

Δευτέρα 24 Γενάρη>> Η γνωστή (μας) μπάντα, πριν ένα χρόνο και κάτι, παίζει σ’ ένα μη συμβατικό περιβάλλον. Στη «Σάλα των Μηχανών» (Halle de La Machine) στην Τουλούζη, ένα ιδιόρρυθμο μουσείο, με επί τούτου κατασκευές οργανικών μηχανών, μηχανικών τεράτων∙ ας πούμε του είδους ρομποτικά χταπόδια…

Καλή βδομάδα και να θυμάστε: Θα τους λιώσουμε τους πάγους!

Κακές συνήθειες

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Θα μπορούσαν να είναι ‘80s. Αλλά είναι early ‘20s. Ίσως η μουντάδα και η κατάθλιψη των καιρών να τους αδικούν. Αλλά το rock ‘n’ roll είναι rock ‘n’ roll, και τις χρονιές δεν τις κοιτάει.

Οι Bad Habits – και οι καλημέρες μας.

Αύριο

Δευτέρα 10 Γενάρη>> Δύο τρία πράγματα: για έναν αγωγό ναυάγιο, για ένα υβρίδιο μεταξύ χρωματιστής επανάστασης και πραξικοπήματος, για μερικά εργαστήρια βιολογικού πολέμου εκεί γύρω, για την φυγή προς τις 3D παραισθήσεις…

Εδώ, την Τρίτη 11 Γενάρη.

Και (για τις ευχές μας) μαλινέζικη τζαζ. Είναι ο Cheick Tidiane Seck, η Fatoumata Diawara… και δεν υπάρχει ζωή χωρίς ρυθμό… (λένε εκεί, στην μάνα ήπειρο…)

Zombie! (Χιλιανοί, χιλιανές, δεν φοβάστε το σκοτάδι!)

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Στις αρχές Οκτώβρη του 2019 ο νιγηριανός μουσικός Seun Kuti ηχογραφεί μαζί με τους χιλιανούς Newen Afrobeat (το newen στη γλώσσα των αυτόχθονων Mapuche σημαίνει «δυνατός») το τραγούδι Zombie στο στούντιο la Makinita του Santiago. Ένα τραγούδι που έγραψε το 1977 ο πατέρας του Fela Kuti εναντίον της αστυνομικής βίας στη νιγηρία…

Τις ίδιες μέρες, Οκτώβρη και Νοέμβρη του 2019, οι πληβείοι της χιλιανής επικράτειας εκρήγνυνται κατά του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος. Αφορμή είναι η αύξηση των φοιτητικών εισιτηρίων, αλλά οι αιτίες πάμπολλες… Οι δρόμοι του Santiago και των άλλων πόλεων καίγονται… κτίρια, τραίνα και κλούβες πυρπολούνται… οι μπάτσοι δολοφονούν δεκάδες διαδηλωτές…

Επί δύο χρόνια η εξέγερση θα είναι σχεδόν διαρκής, παρά τις καθολικές απαγορεύσεις που επέβαλε το καθεστώς το 2020 αξιοποιώντας (τι άλλο;) τον τσαχπίνη… Τον Οκτώβρη του 2020, ύστερα από βδομάδες διαδηλώσεων και καταστολής, οι εξεγερμένοι θα ανακαταλάβουν απ’ την αστυνομία την κεντρική plaza Italia στο Santiago∙ την δική τους Tahrir…

Στις εκλογές στις 21 Δεκέμβρη του 2021 το κίνημα θα εκλέξει πρόεδρο τον «κόκκινο» Gabriel Boric…

Μπορείτε να δείτε τα δύο video χωριστά, ή (πολύ καλύτερα) το πρώτο σαν soundtrack του δεύτερου (αν κλείσετε τον ήχο του…)

Imarhan

Δευτέρα 20 Δεκέμβρη>> H έρημος είναι γόνιμη γη. Οι με (αλγερίνικη υπηκόοτητα) Tuareg Imarhan ανήκουν στα desert blues, αν και (θέλουμε να υποψιαζόμαστε) όχι με τον τρόπο που προβλέπει η δυτική ethnic βιομηχανία του θεάματος. Ωστόσο επωφελούνται απ’ αυτήν (το video από συναυλία στο L.A., το 2016, στη διάρκεια μιας τουρνέ που έπιασε και την γαλλία), δίνοντας παρά τη θέλησή τους τα απαραίτητα «αντιρατσιστικά» άλλοθι… Μένει να φανεί αν (και πότε) θα γυρίσουν πίσω, στην tenere∙ πότε και αν θα γίνουν εκτός από «παιδιά των Tinariwen» διάδοχοι των αγώνων τους.

Με τις ευχές μας για τις μέρες, για την επέτειο των γενεθλίων του γιού του αφεντικού (αν ήταν άλλος δεν θα μπορούσε να σβήσει 2021 κεράκια!!), για τα αστεράκια που βλέπουμε ενδιάμεσα στα απανωτά κτυπήματα – και για τις θυμωμένες αντοχές του κόσμου…

Ο παλιός είναι αλλιώς!

Δευτέρα 13 Δεκέμβρη>> Εδώ ο Bombino. Κάπου στη γαλλία, πριν 1,5 χρόνο (;)…

Και τώρα θα μας επιτρέψετε μια παράξενη αφιέρωση. Δεν είναι αφιέρωση δική μας στον ντράμερ, είναι μάλλον παλιά αφιέρωση του ντράμερ (και της μπάντας) σ’ εμάς!

Ναι ρε φίλε, δεν κυνηγάμε την ουρά μας και δεν μας χωράει ο τόπος!…

Η σύγχυση θα γίνει ο επιτάφιός μου

Δευτέρα 6 Δεκέμβρη>> Το τραγούδι είναι 52 χρονών. H μπάντα έχει πάψει να υπάρχει προ πολλού. Οι άγγλοι progressive rockers King Crimson, στον πρώτο τους δίσκο το 1969, έγραφαν, συνέθεταν, τραγουδούσαν μέσα στο ζόφο ενός ενδεχόμενου πυρηνικού πολέμου. Η σύγχυση / επιτάφιος παραμένει δυστυχώς δυσοίωνα επίκαιρη…

Ο τοίχος που πάνω του έγραψαν οι προφήτες / Μοιάζει να γεμίζει ρωγμές / Πάνω απ’ τα εργαλεία του θανάτου / Λάμπει το ηλιόφωτο

Όταν ο καθένας θα ‘χει κομματιαστεί / Από εφιάλτες κι όνειρα / Κανείς δεν θα φοράει δάφνινο στεφάνι / Όταν η σιωπή θα πνίγει τις κραυγές

Η σύγχυση θα γίνει ο επιτάφιός μου / Καθώς προχωρώ σ’ ένα διαλυμένο μονοπάτι / Αν τα καταφέρουμε / Μπορούμε να αράξουμε και να γελάμε / Αλλά φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω / Ναι, φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω

Ανάμεσα στις σιδερένιες πύλες της μοίρας / Έχουν πέσει οι σπόροι του χρόνου / Και ποτίζονται απ’ τις πράξεις / Εκείνων που ξέρουν κι εκείνων που έγιναν γνωστοί / Η γνώση είναι θανατηφόρος φίλος / Αν κανείς δεν βάζει κανόνες / Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας, το βλέπω / Είναι στα χέρια ηλιθίων

Μετά απ’ αυτό τι να ευχηθούμε; Απαισιοδοξία της σκέψης, αισιοδοξία της δράσης! που έλεγε ο Γκράμσι, σ’ άλλους δύσκολους καιρούς…

Sahara

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Οι μαλινέζοι Songhoy Blues μας είχαν κάνει παρέα και πριν κάτι μήνες, στα τέλη του Μάρτη. Ξανά εδώ, με μια blues ωδή στην έρημο. Την έρημο που είναι ένας ζωντανός, γόνιμος τόπος∙ και μακάρι η τωρινή κοινωνική να της έμοιαζε…

Κι αμέσως μετά ένας ακόμα απ’ τους αγαπημένους της ασταμάτητης μηχανής, ο επίσης μαλινέζος Mdou Moctar με τους φίλους του, κάπου στις όχθες του ποταμού Νίγηρα… Που μπορεί κάλιστα να είναι μυθικός, αφού διατρέχει μια σειρά πόλεις της υποσαχάριας δυτικής αφρικής, κυκλώνοντας όλη την περιοχή. Το Bamako και το Tombouctou (μάλι), τη Niamey (νίγηρας), την Lokaja και την Asaba (νιγηρία).

Desert blues – αφήστε τα να ακούγονται…

Καλή δύναμη.