Category: Midnight Rebel

God save the kingdom!

Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη>> Άντεξε έναν ινδό, τον Freddie Mercury και την παρέα του, που της έκλεψαν τον τίτλο πριν κλείσει τα 45 της χρόνια… Άντεξε τους Sex Pistols που στην επέτειο της 25ετίας της καριέρας της έκαναν πατσαβούρα κοτζάμ «εθνικό ύμνο»…  Άντεξε και τον καύσωνα του 1977, όταν έτριζαν τα θεμέλια του παλατιού… Αλλά την καινούργια πρωθυπουργό της; Ωωωω! Στο άνθος της ηλικίας της (οι γαλαζοαίματοι είναι αθάνατοι!) δεν υπήρχε περιθώριο για τόσο μεγάλες συγκινήσεις! Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος ακόμα και με κορώνα στο κεφάλι; Έτσι, δυο μέρες μετά την πρωθυπουργοποίηση, δυο μέρες μετά την χειραψία με την καινούργια, ο μεγαλοαδύναμος την πήρε μαζί του… Έκλεισε τα μάτια της η Ελισάβετ νο 2, αυτού μεγαλειότης ελέω θεού βασίλισσα της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, της αυστραλίας (!), της νέας ζηλανδίας (!), του καναδά (!), της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του σολομόντα, των τοβαλού, του αγίου βικέντιου, της αγίας λουκίας, του αγίου κιτς (: Kitts, για να μην πάει το μυαλό σας στο κακό), της τζαμάικα, της γρενάδα, του μπελίζ, των μπαχάμας, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα – κι αν ξεχάσαμε κάτι απ’ τον τίτλο της ας μας συγχωρέσουν οι βρετανικές υπηρεσίες.

Ποια να ήταν άραγε η τελευταία σκέψη της αυτού μεγαλειότητας; Ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ξανά βρετανικός, κρίμα που θα τον χάσω»; Ότι, αντίθετα, «γιατί το αεροπλανοφόρο μας χάλασε»; Ότι «δεν θέλω να δω τον Τάμεση να στεγνώνει»; Ή ότι «φέτος τον χειμώνα στα ανάκτορα θα παγώσουμε εξαιτίας αυτού του αλήτη του πιτσιρικά στη Μόσχα»; Αυτό το τελευταίο, φυσικά, δεν θα έπρεπε να την ανησυχεί: σίγουρα στο παλάτι υπάρχουν βαριά έπιπλα από καλό ξύλο, φερμένο απ’ τις αποικίες.

Anyway… Είτε η αυτού μεγαλειότης ήταν το πρώτο θύμα της νέας πρωθυπουργού είτε όχι, η καινούργια ένοικος της Downing St. νο 10 είναι σπουδαία προσωπικότητα! Και (με δεδομένη την ροπή μας προς προσωνύμια των αρχόντων!) θα είναι από ‘δω και στο εξής για την ασταμάτητη μηχανή η «κυρία Όνομα-και-Πράμα»… (Μην ρωτήσετε από που βγαίνει αυτό!)

Είναι γνωστό ότι διέπρεψε σε μια σύντομη καριέρα υπ.εξ. της αυτού μεγαλειότητας, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ ασχετοσύνης στη γεωγραφία και στην ιστορία. Αλλά αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στο πάθος της να αποδείξει ότι είναι μετεμψύχωση της Θάτσερ. Έτσι πήγε στη Μόσχα στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όχι για να κάνει επίδειξη της αναιδούς ασχετοσύνης της (πράγμα που κατάφερε πολύ εύκολα) αλλά για να φωτογραφηθεί στην Κόκκινη Πλατεία ντυμένη όπως η Θάτσερ.

Με μια ουσιαστική διαφορά. Τον Μάρτη του 1987, όταν πήγε η Θάτσερ στην τότε σοβιετική πρωτεύουσα, έκανε κρύο. Τον Φλεβάρη του 2022 που πήγε η κυρία Όνομα-και-Πράμα στην Κόκκινη Πλατεία είχε 25 βαθμούς (υπό σκιάν). Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι το παρατσούκλι είναι ήπιο.

Παλιά τέτοιες προσωπικότητες χαρακτηρίζονταν σούργελα. Αντιμετωπίζονταν με κάποια συμπάθεια, αλλά κανείς δεν θα τους εμπιστευόταν ούτε το καναρίνι του στις διακοπές. Τώρα, με τα αξιώματα που δικαιούνται (πόρκα παράκμα!) και το μπρίο τους, τα σούργελα είναι η διασκέδαση του αυτοκράτορα Xi, της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin) και διάφορων άλλων…

Εν τω μεταξύ να μερικοί ακόμα που θα ήθελαν να ξεφορτωθούν όχι μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τον θεσμό των πολυτελών παρασίτων… Είναι οι Chumbawamba στον «αποχαιρετισμό στο στέμμα» – εις διπλούν:

Dexys Midnight Runners

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Μια απ’ τις αγαπημένες (στην ασταμάτητη μηχανή) «παλιές» μπάντες. Άγγλοι, απ’ την σκηνή του Μπέρμιγχαμ, τέλη ‘70s ως τα μέσα των ‘80s, έβγαλαν έναν πανηγυριώτικο πρωτότυπο ήχο – με τα πνευστά και τα βιολιά να φτιάχνουν κατάσταση.

Το πρώτο video είναι ένα απ’ τα πρώτα τους τραγούδια, σε πολύ πρόσφατο (2022) remix, ηχητικό και οπτικό. Ο Kevin Rowland (τραγουδιστής και συνθέτης των τραγουδιών της μπάντας) αυτοσκηνοθετείται μέσα από (και γύρω από) το Come on Eileen, στο πέρασμα του χρόνου.

Κι εδώ ένα μέρος από συναυλία τους στη σουηδία, το 1980, με τραγούδι αφετηρία το Geno, γραμμένο προς τιμήν του αμερικάνου R&B τραγουδιστή Geno Washington.

Καλή προσγείωση λοιπόν σ’ όσες κι όσους υποφέρουν απ’ το τζετλάνγκ των διακοπών τους. Και διαρκή μαχητική ετοιμότητα αρχίζοντας απ’ το ρημάδι το μυαλό – για όλους.

Aman aman

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Όταν εμφανίστηκαν οι Sattas στη μουσική σκηνή της Istanbul, πριν κάτι λιγότερο από μια δεκαετία, ξάφνιασαν τους πάντες. Εντός και εκτός τουρκίας. Δεν υπήρχε παράδοση reggae μουσικής εκεί – η τζαμάικα ήταν μακριά όχι γεωγραφικά αλλά (έτσι φαινόταν) πολιτισμικά. Τώρα πια υπάρχει στην τουρκική μεγα-πόλη reggae σκηνή (στην Istiklal, που αλλού;), μπάντες που συνδυάζουν την εντόπια μουσική παράδοση με εκείνη στην άλλη άκρη του κόσμου. Κι ας μην είναι το ευκολότερο πράγμα – η μουσική είναι για τους τολμηρούς!

Ιδού λοιπόν οι Sattas, εις διπλούν. Καλή δόση, με μπασίστα και οργανίστα σούπερ – μαζί, εννοείται, με τα πνευστά!! Με τις ευχές μας για την εβδομάδα.

(Ααα: η τουρκία, είτε σαν καπιταλισμός είτε σαν κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με τις εθνοπατριωτικές βλακείες που συντηρούν την ελληνική εθνική αγχωμένη «ανωτερότητα»…)

Carlos Santana

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Δύο τραγούδια που μας φάνηκαν καλοκαιρινά – αλλά χωρίς παγάκια. Ο ίδιος Santana, την μια φορά το 1970 και την δεύτερη, σχεδόν μισό αιώνα μετά, το 2016…

Lose yourself

Δευτέρα 15 Αυγούστου>> Μέρα που είναι, πανηγυριώτικη, ας την τιμήσουμε με τον τρόπο μας.

Είναι το γνωστό κομμάτι του Eminem, σε remix. Εκτός απ’ αυτόν ακούγονται κατά σειρά: o 2Pac (δολοφονήθηκε το ’96, στα 25 του), o The Notorious B.I.G. (δολοφονήθηκε το ’97, στα 24 του), ξανά ο 2Pac, o Vinnie Paz, o Method Man (των Wu-Tang Clan), ο Ice Cube, o Easy-E (πέθανε το ’95, στα 30 του), o Busta Rhymes, και κλείνει o dr Dre. (Τα κινηματογραφικά πλάνα είναι απ’ το 8 miles)

You better lose yourself in the music… Καθόλου άσχημα!!!

Los Negros de Harvar

Δευτέρα 8 Αυγούστου>> Οι νέγροι του Harvar(d?)… Χιλιανή μπάντα, με έδρα στο Σαντιάγκο. Αφρο-λάτιν, ριζοσπαστικοποιήθηκαν πολιτικά μέσα στην εξέγερση του 2019-20… αντι-caradineri στη συνέχεια…

Εδώ στα ξεκινήματά τους, το 2013, στο στούντιο La Makinita, που στάθηκε η μήτρα τους.

Κι αν έχετε όρεξη και χρόνο για κάτι περισσότερο, στη συνέχεια μια πρόσφατη ηχογράφησή τους με διευρυμένη σύνθεση στο Museo del Estallido Social («μουσείο κοινωνικής έκρηξης»), ένα αυτοδιευθυνόμενο πολιτικό/κοινωνικό εγχείρημα στο Σαντιάγκο, που δημιουργήθηκε μετά την σφαγή του Οκτώβρη του 2019, με ντοκουμέντα, υλικό, προκηρύξεις, φωτογραφίες, βίντεο απ’ την εξέγερση.

Londons’s burning!

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο Υπο-κουλτούρα: το νόημα του στυλ ο Dick Hebdige περιγράφει γλαφυρά το πως το καλοκαίρι του 1977 η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, σκωτίας, ουαλίας, βόρειας ιρλανδίας (κλπ κλπ) ψηνόταν απ’ την ασυνήθιστα μεγάλη ζέστη. Το διάσημο βρετανικό γκαζόν είχε γίνει καφέ, τα θεμέλια των ανακτόρων του Μπάκιγκχαμ έτριζαν απ’ τις διαστολές τους…. Όλα συνωμοτούσαν για κάτι Αποκαλυψιακό. Κι αυτό ακριβώς συνέβη: γεννήθηκε το punk…

Τώρα το Λονδίνο δεν ψήνεται – καίγεται κυριολεκτικά! Η ίδια όπως και τότε αυτού μεγαλειότης γερνάει μαζί με τα όνειρα αναβίωσης των βρετανικών μεγαλείων. Για πρωθυπουργός είναι υποψήφια με σοβαρές πιθανότητες εκλογής μια κυρία που θα κάνει κάθε άλλον γελωτοποιό στο ως τώρα Μεγάλο Δυτικό Τσίρκο να μοιάζει σαν φτηνός κομπάρσος.

Και η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να βουρκώνει (για το τώρα) και να θυμάται (το τότε): Clash (και η King’s Road…)

D/troit

Δευτέρα 18 Ιούλη>> Να μια μπάντα σχετικά καινούργια (πρώτο βινύλιο το 2015) αλλά «παλιομοδίτικη». Soul / funk, με όνομα προς τιμήν της «Μέκκας» της soul και της Motown… αλλά όχι αμερικάνικη! Οι D/troit είναι δανοί, με έδρα την Κοπεγχάγη. Δεν είναι, λοιπόν, «ψυχροί» εκεί!

Είναι καλή ιδέα να βάλετε στα μπαγκάζια σας μερικές καλές δόσεις 20ου αιώνα: μουσική, βιβλία, ταινίες, ποίηση… Το πέρασμα του 21ου δείχνει σκληρό, άνυδρο, και θα σας / μας χρειαστούν…

Δυο κομμάτια:
The 45

Heavy

κι αν έχετε χώρο για ολόκληρη συναυλία (του 2018):

Fela Kuti

Δευτέρα 30 Μάη>> Πάμε πίσω. «Προϊστορία» θα πουν πολλοί… Με αιτία λέμε. Ο νιγηριανός Fela Kuti, με την μπάντα του, τους Africa 70, παίζει στο Βερολίνο το 1978. Μαχητικός μουσικός ο Fela Kuti, αντι-ιμπεριαλιστής θα λέγαμε, έκατσε και φυλακή για τις απόψεις και την δράση του υπέρ της παναφρικανικής ενότητας… Αλλά αυτά είναι παλιά, παμπάλαια θα πουν οι επιδερμικοί. Είναι; Έτσι φαίνεται… Τω καιρώ εκείνω το τσιγάρο δεν απαγορευόταν – τώρα, είναι σίγουρο, στο Βερολίνο προσέχουν την υγεία τους… και την υγεία του κράτους και του καπιταλισμού τους.

Ευτυχώς που οι αφρικάνοι, όπως οι ασιάτες, όπως οι λατινοαμερικάνοι, δεν περιμένουν πια απ’ τους πρωτοκοσμικούς λευκούς να τους δείξουν ενδιαφέρον και συμπάθεια… Ευτυχώς! Βαρέθηκαν, σιχάθηκαν τον πρωτοκοσμικό ανθρωπισμό σε πολλά εισαγωγικά. Τώρα οι αφρικάνοι απελευθερώνονται με τις δικές τους δυνάμεις, επωφελούμενοι (και καλά κάνουν) απ’ την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και την παρακμή της δύσης (κανά δυο φωτογραφίες κάπου πιο κάτω).

Όχι, δεν θα φτιάξουν κομμουνιστικές κοινωνίες, όπως θα θέλαμε (εμείς οι πρωτοκοσμικοί). Θα προστατέψουν όμως και θα αναβαθμίσουν τις σχέσεις, τις γνώσεις, την κουλτούρα τους, χωρίς να ζητάνε έγκριση. Κι έτσι ο Fela Kuti (όχι μόνον αυτός…) είναι ταυτόχρονα παλιός και καινούργιος. Και το afrobeat θα μείνει μια απ’ τις παλλόμενες καρδιές της μουσικής του κόσμου.

Όποιοι πετάξουν τα πρωτοκοσμικά γυαλιά τους, όπως λέει και ο Ντ., θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν, να συμφιλιώνονται και να αγαπάνε τον Κόσμο. Όσοι τα κρατήσουν, θα βάλουν κεραίες στα κεφάλια τους και θα γίνουν ανθρώπινα σαλιγκάρια.

Καλή βδομάδα.