Category: Cyborg

Πλαστοπροσωπία 2

Σάββατο 25 Γενάρη. Όσοι έχουν μερικά δράμια μυαλό στο κεφάλι τους ξέρουν ότι η πλαστοπροσωπία έχει γίνει κανονική βιομηχανία πολύ μεγάλης έκτασης στα social media. Και μάλιστα όχι μόνο από μεμονωμένους ψεύτες (που προσπαθούν να «ψαρέψουν» διάφορους και διάφορα, πάντα για κακό…) αλλά και από κράτη, μυστικές υπηρεσίες· και επιχειρήσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά και στα μέρη μας, ώστε περιττεύει να δείξουμε μερικά.

Με λίγη κριτική σκέψη θα έπρεπε να αναρωτηθεί ο καθένας αν τα λεγόμενα social media έτσι όπως έχουν εξελιχθεί και εξελίσσονται είναι τελικά τίποτα άλλο πέρα από κατεξοχήν αγωγοί πλαστοπροσωπιών και μαζικών psyops (ψυχολογικών επιχειρήσεων) από κράτη, παρακράτη και αφεντικά… Κι αν, κατά συνέπεια, οι «συνηθισμένοι χρήστες» αυτών των κρατικών και παρακρατικών αγωγών είναι κάτι άλλο από σκέτοι (και δυστυχείς) «μαϊντανοί», που νομιμοποιούν με την μηντιακή υποδούλωσή τους αυτούς τους μηχανισμούς· όταν, φυσικά, δεν είναι καταδότες εαυτών και αλλήλων με την έννοια της κλοπής έως λεηλασίας των προσωπικών δεδομένων τους, από κάθε είδους ενδιαφερόμενο.

Υπερβολή; Όχι. Δεν θα ήταν απαραίτητες οι φασιστικές επιχειρήσεις πλαστογράφησης αφού υπάρχει η cambridge analytica. Άραγε αυτά τα πολλά εκατομμύρια των αμερικάνων που η εταιρεία «έπεισε», μέσω πλαστών λογαριασμών στα social media, να ψηφίσουν το ψόφιο κουνάβι· και τα άλλα πολλά εκατομύρια των άγγλων που «πείστηκαν» απ’ την ίδια εταιρεία με τον ίδιο τρόπο να ψηφίσουν brexit το 2016, κατάλαβαν ότι χειραγωγήθηκαν και έκλεισαν τους λογαριασμούς τους; Όχι… Μήπως οι έλληνες πελάτες των social media έχουν κάποια ειδικά ταλέντα για να μην φάνε (για παράδειγμα) την οργανωμένη πρόκληση πανικού ή εθνικιστικού οίστρου αν κάποιοι μηχανισμοί αποφασίσουν ότι τους βολεύει; Όχι…

Πλαστοπροσωπία 3

Σάββατο 25 Γενάρη. Την επικίνδυνη δυναμική της ψηφιακής πλαστογράφησης / πλαστογραφίας την είχαμε καταγγείλει πολύ έγκαιρα, κατ’ αρχήν μέσα απ’ τις σελίδες του περιοδικού 3η γενιά, τον Γενάρη του 2002. Σημειώστε την χρονολογία: τότε δεν υπήρχε καν και καν η προοπτική (πόσο μάλλον η εξάπλωση της πανούκλας) των social media. Ήταν αρκετό, έφτανε και περίσσευε, το να αντιμετωπίσει κανείς με κριτικό τρόπο ένα καινούργιο «δόγμα» που άρχιζε να ανατέλει φορτσάτο τότε (και μάλιστα ανάμεσα σε αυτοχαρακτηριζόμενους σαν «ριζοσπάστες», «επαναστάτες» κλπ), σύμφωνα με το οποίο η διαδικτυακή / ψηφιακή ανωνυμία ήταν … ελευθερία! Μετά από 18 χρόνια είναι ίσως ευκολότερο να περιγελάσει κανείς την βαθιά βλακεία εκείνου του «δόγματος»· αλλά τώρα είναι αργά: η επικοινωνιακή «ελευθερία» και «ευκολία» έχουν αποικιοποιηθεί τόσο έντονα και συστηματικά από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς, ώστε όποιος / όποια συνεχίζει να «ζει λεύτερα» μέσα στα social media έχει, απλά, ανοίξει διάπλατα την πόρτα του στην χειραγώγησή του.

Δεν είναι παράξενο: το ζήτημα της μαζικής (και προβοκατόρικης) πλαστογράφησης δεν αντιμετωπίζεται απαγορεύοντας (;) εκείνους που είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά και μεθοδευμένα διασπείρουν ψέμματα. Τέτοιοι (παθολογικοί μυθομανείς, εγκάθετοι, τσατσορούφιανοι, ή κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί) υπήρχαν πάντα· και στην ψηφιακή εποχή έχουν βρει την υγεία τους. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν, σε όλο και πιο “ανώτερο” τεχνολογικά στάδιο…

Το θέμα είναι ποιοί, πόσοι, και γιατί τους ανοίγουν την πόρτα… Η ιδέα της εξαφάνισης των «πηγών» της πλαστογράφησης είναι επικίνδυνη: μεταφέρει την ευθύνη στους «καλούς» μηχανισμούς, είτε πρόκειται για ευαίσθητες εταιρείες (σαν την facebook…) είτε για φιλαλήθη κράτη… Το αντίθετο είναι που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, παρότι με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει αδύνατο: η άρνηση της μηχανικής (αντι)κοινωνικής μεσολάβησης (social media-ting, αν μας επιτρέπεται η κατάχρηση του όρου).

Αυτό το αδύνατο είναι που πρέπει να γίνει δυνατό…

Αναγνώριση ερήμην…

Τετάρτη 22 Γενάρη. Μέχρι να γίνει, απ’ τα εκατομμύρια των μαγεμένων πελατών της 3ης και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, κατανοητό το ότι ο καθολικός έλεγχος μέσω τεχνολογιών / μηχανών θα διαπερνάει ακόμα και τα κυτταρά τους, αυτές οι τεχνολογίες θα έχουν εξελιχθεί τόσο ώστε…

Ήταν μόλις λίγους μήνες πριν, το περασμένο καλοκαίρι, που μια (μάλλον παλιά) εφαρμογή «αλλαγής προσώπου» (πρόσθεσης ή αφαίρεσης ηλικίας), ονόματι faceapp αν δεν κάνουμε λάθος, έγινε τόσο «μόδα» παγκόσμια ώστε πολλά εκατομμύρια ηλίθιοι και ηλίθιες τροφοδότησαν άγνωστο ποιές βάσεις δεδομένων με τις φάτσες τους (σε συνδυασμό με το κινητό και την γεωγραφική τους θέση: πάμπολλα δεδομένα!) έτσι, στη μαλακία. Αν πριν 20 ή και 10 χρόνια προέβλεπε κάποιος ότι ακόμα και την αυτοϊκανοποίηση θα βρουν τα αφεντικά του καπιταλισμού τρόπο να την μεσολαβούν μηχανικά και, άρα, να βγάζουν κέρδος, θα τον κορόιδευαν. Τώρα απλά γίνεται.

Πέρυσι ένας αυστραλός ονόματι Hoan Ton-That παρουσίασε στο ευρύ κοινό (και όχι μόνο) μια ακόμα εντυπωσιακή εφαρμογή, της startup εταιρείας του Clearview AI: μπορείτε να φωτογραφήσετε οποιονδήποτε / οποιανδήποτε στο δρόμο, να «ανεβάσετε» την φωτογραφία του / της, και κάνοντας σύγκριση βάσεις τέτοιου είδους φωτογραφικών data η «μαγική μηχανή» να σας δείξει άλλες φωτογραφίες του / της, καθώς και links με τους λογαριασμούς που αυτές έχουν εμφανιστεί.

Γιατί μια τέτοια εφαρμογή θα μπορούσε να γίνει πιασάρικη απ’ το ευρύτατο ηλίθιο κοινό των σύγχρονων τεχνο-καμμένων; Για λόγους περιέργειας και κουτσομπολιού – τόσο απλά. Φυσικά, κάθε καινούργια φωτογραφία θα ανατροφοδοτεί τις βάσεις δεδομένων (ο Ton-That λέει ότι προέρχονται απ’ το facebook, το youtube, και χιλιάδες sites, και περιλαμβάνουν 3 δις φωτογραφιών) και θα συμβάλει στην εξέλιξη των αλγορίθμων επεξεργασίας των συγκεκριμένων data.

Καθόλου παράξενο εκείνοι που χρησιμοποιούν ήδη από πέρυσι την εφαρμογή τηςclearview είναι διάφορες αστυνομίες. Πάνω από 600 ήδη κοκορεύεται ο Ton-That – και γιατί όχι; Ο ίδιος θα μπορούσε θαυμάσια να είναι συνεργάτης μιας απ’ αυτές, αφού άλλωστε είναι εξαιρετικά φειδωλός στο να δώσει στοιχεία για την εταιρεία του. Ένας διαπιστωμένος χρηματοδότης του είναι πάντως χαρακτηριστικός: λέγεται Richard Schwartz και ήταν χρηματοδότης του δημάρχου της Ν. Υόρκης που πρωτοκαθιέρωσε το αστυνομικό δόγμα της «μηδενικής ανοχής» Rudolph Giuliani (δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού πλέον ο πρώην δήμαρχος…).

Πιο σημαντικό απ’ το ποιοί φτιάχνουν τι είναι το ποιοί βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε ηλεκτρονικό μπιχλιμπίδι βρουν μπροστά τους. Πρόκειται για έναν εξελισσόμενο μαζικό παλιμπαιδισμό που έχει διάφορες μορφές και προεκτάσεις: απ’ τον γενικευμένο ναρκισσισμό μέχρι την εξίσου γενικευμένη α-νοησία.

Δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά (έχει ξεπεραστεί ήδη) δεν μπορούμε καν να πούμε καλά να πάθετε, ας προσέχατε! Επειδή διαμορφώνονται καθολικές νόρμες εθελοδουλείας· κι αν κάποιος τις αντιμετωπίζει αρνητικά χαρακτηρίζεται όλο και πιο εύκολα από «παράξενος» έως «ύποπτος»…

Δεν θα συνθηκολογήσουμε φυσικά. Αλλά δεν είμασταν και τόσο καλά προετοιμασμένοι για τέτοια παρακμή…

(φωτογραφία: Ο εφευρέτης – ή κάποιος του οποίου η φωτογραφία πλασσάρεται για τέτοια…)

2020

Παρασκευή 3 Γενάρη. Στη Σαγκάη. Το πρωτοχρονιάτικο θέαμα («πρωτοχρονιά» με το δυτικό, ημερολόγιο – όχι με το κινέζικο…) ήταν χαριτωμένο.

Με μια διαφορά: αυτά τα εκατοντάδες drones που κάνουν αυτούς τους άψογους σχηματισμούς δεν φτιάχνονται για να επιδεικνύονται σε γιορτές και επετείους. Τα σμήνη drones είναι οπλικά συστήματα, προγραμματισμένα με “τεχνητή νοημοσύνη” (δηλαδή με δυνατότητες διαρκούς “συνεννόησης”) που θεωρούνται μάλιστα τα πιο επίφοβα (μετά τις ατομικές βόμβες) εξαιτίας της συμπληρωματικότητας που έχουν στην «δράση» τους, της ακρίβειας στα κτυπήματά τους, και του πολύ χαμηλού κόστους στην παραγωγή τους.

Θαυμάστε τα στο video πιο κάτω, προς το παρόν· κάποια όχι μακρινή στιγμή στο μέλλον κάποιοι θα τα φοβηθούν…

(φωτογραφία πάνω: Σμήνος. Δεν αναβοσβήνει, δεν πυροβολάει, άρα πρόκειται για ψαροπούλια.

φωτογραφία: Birds. Απ’ το θρίλερ του Hitchcock, του 1963. Άγρια και επιθετικά πετούμενα… Μήπως ήταν drones;)

 

 

2020

Παρασκευή 3 Γενάρη. Οθόνες. Στο Παρίσι. Σαν τελετουργική επίκληση σε κάποιον άγνωστο θεό, δεκάδες χιλιάδες τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής υψώνονται στο νυχτερινό ουρανό – για χάρη της «υποδοχής της νέας χρονιάς» – μπροστά σε μια πύλη ενός κάποιου θριάμβου… Φαίνεται να μην υπάρχει κανένας / καμμία χωρίς το δικό του / της «αλληλούια». Μόνο καινούργιοι θρίαμβοι υπάρχουν…

Άγνωστος ο θεός; Ίσως όχι. Αν δεν το αποθανατίσεις δεν υπάρχει, δεν το έχεις δει, δεν το έχεις ζήσει: οι κοινωνίες του θεάματος έχουν περάσει μαζικά σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο» φετιχισμού, που σπρώχνει προς την χρεωκοπία την άμεση όραση (και την ανθρώπινη μνήμη…). Υπέρ ενός καινούργιου είδους μηρυκασμού (αποκλειστικότητα του ανώτερου τεχνολογικά αγελαίου είδους του πλανήτη) πρώτα της όρασης και σύντομα όλων των αισθήσεων. Όχι μόνο δεν χρειάζεται αλλά δεν πρέπει καν να νοιώθεις. Πρέπει να αποθηκεύεις. Αργότερα; Αργότερα ίσως ξαναφέρεις τα ερεθίσματα απ’ το μηχανικό / ψηφιακό στομάχι σε κάποιο στόμα / οθόνη… Ίσως…

Έχει όνομα, τελικά, αυτός ο θεός: κεφάλαιο λέγεται… Το ότι έχει ασυνήθιστα λατρευτικά έθιμα δεν θα έπρεπε να ξενίζει.

Ζήτω η δημόσια τάξη!

Τρίτη 17 Δεκέμβρη. Αυτοί οι παλιοεγκληματίες χρησιμοποιούν τις κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμους, βαφτίσια, κηδείες) για να συναντιούνται και να οργανώνουν την κακοποιά δράση τους… (Το έχει δείξει και ο Coppola…) Τί να κάνει το τίμιο κράτος; Αποφασίζει να κρατικοποιήσει τις κοινωνικές εκδηλώσεις, που από τούδε και στο εξής θα γίνονται αποκλειστικά σε συγκεκριμένους χώρους, υπό την σεμνή επιτήρηση των αρχών.

Οι παλιοεγκληματίες, προσπαθώντας να διαφύγουν απ’ αυτόν τον κλοιό, αλλάζουν βιολί. Συναντιούνται σε πολυπληθείς πλαζ, με τα μπανιερά και τις ξαπλώστρες τους, και – ακόμα χειρότερα, άκουσον άκουσον! – «τα λένε» παριστάνοντας ότι λιάζονται, ότι κολυμπούν ή ότι παίζουν θαλάσσια παιχνίδια! (Το έχει δείξει και ο Leone…) Τί να κάνει το τίμιο κράτος; Κρατικοποιεί τις θάλασσες και τις πλαζ και επιβάλει ότι μέσα ή έξω απ’ το νερό οι συνομιλίες θα γίνονται μεγαλόφωνα· όποιος ψιθυρίζει συλλαμβάνεται σαν κακοποιός.

Γελάσατε με την φαντασία της ασταμάτητης μηχανής; Ωραία. Και τώρα η πραγματικότητα: η ελληνική αστυνομία (κωδικός: αρχές ασφαλείας και μυστικές υπηρεσίες) θα παρακολουθεί προσεχώς (ή μήπως το κάνει ήδη;) τις επικοινωνίες σας μέσω viber, whatsapp και άλλων τινών ιντερνετικών εφαρμογών. Διότι οι παλιοεγκληματίες βγήκαν απ’ τους γάμους και τις παραλίες και – λέει η φωνή της δημόσιας τάξης – «χρησιμοποιούν κατά 70% – 80% τέτοιου είδους διαδικτυακές εφαρμογές για την επικοινωνία τους»…. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αυτά συμβαίνουν ήδη «στις ηπα, στην μεγάλη βρετανία, στην γαλλία και σε άλλες χώρες»… (Το ξέραμε ότι οι πρωτοκοσμικοί μπάτσοι είναι κερατούκληδες!)

Την προσοχή σας παρακαλούμε! Κατά 100% οι παλιοεγκληματίες περπατάνε και οδηγούν αυτοκίνητα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το 100% όσων περπατούν και οδηγούν είναι κακοποιοί… Αλλά; «Το πανάκριβο ηλεκτρονικό σύστημα» που κρατικοποιεί το περπάτημα και την οδήγηση είναι απαραίτητο, διότι αν δεν ρίξει δίκτυα παντού η κυρία δημόσια τάξη πώς θα πιάσει ψάρια;

Η ασταμάτητη μηχανή ειρωνεύεται εαυτούς και αλλήλους επειδή δεν επικοινωνεί έτσι (πιθανόν δεν επικοινωνεί καν και καν…). Η μπάλα είναι στο δικό σας γήπεδο. Θα συνεχίζετε να επικοινωνείτε τα όποια σημαντικά ή ασήμαντα της ζωής σας μέσω Κατεχάκη;

That’s a good question – που λένε και οι τούρκοι…

Ο θάνατος του δολαρίου;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Η κεντρική τράπεζα της κίνας έχει μπει ήδη στις τελικές δοκιμές εφαρμογής του ψηφιακού γουάν. Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουν τα trials στη χρήση του, με κέντρο την Shenzhen (την κινεζική «silicon valley»), και την συμμετοχή των μεγαλύτερων κινεζικών τραπεζών και παρόχων τηλεπικοινωνιών. Θα μπουν επίσης στο κόλπο απ’ την αρχή η Alibaba και η Tencent…

Στις αρχές του 2020 οι δοκιμές θα επεκταθούν. Το αργότερο στα μέσα της χρονιάς το e-γουάν, σαν «κρυπτονόμισμα», θα είναι διαθέσιμο στην παγκόσμια αγορά. Και θα είναι το πρώτο τέτοιο, μετά την θύελλα των ιδιωτικών (και πειρατικών) «κρυπτονομισμάτων» τύπου bitcoin, που είναι μια χαρά για ξέπλυμα αλλά όχι για σοβαρές δουλειές (λόγω της απίστευτα κυμαινόμενης ισοτιμίας του με πραγματικά νομίσματα / μέτρα της αξίας). Το e-γουάν θα έχει ελεγχόμενη ισοτιμία (απ’ την κεντρική τράπεζα του Πεκίνου) άρα και «κανονική» αξιοπιστία σαν μέσο συναλλαγών. Ενδέχεται (αλλά δεν είναι βέβαιο αυτή την στιγμή) να έχει back up («αντίκρυσμα») σε χρυσό.

Σε κάθε περίπτωση το πρώτο κρατικό «κρυπτονόμισμα» θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα των ως τώρα ιδιωτικών, και κανένα απ’ τα μειονεκτήματά τους. Να μερικά απ’ τα πρώτα.

– Οι συναλλαγές δεν θα μεσολαβούνται (άρα δεν θα ελέγχονται) από κανένα αμερικανοκρατούμενο swift. Πράγμα που σημαίνει ότι και μέσω «κρυπτονομίσματος» (αλλά όχι μόνο έτσι) ο κινεζικός καπιταλισμός αποκτάει τα μέσα για να απαντήσει σε οποιαδήποτε απόπειρα δολαριακού «νομισματικού αποκλεισμού / πολιορκίας» είτε της Hauwei είτε οποιουδήποτε άλλου κινεζικού «θηρίου». «Κυρώσεις»; Κυρώσεις είπατε; Θα τις αναφέρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος σαν χαριτωμένο ανέκδοτο…

– Σαν πρώτο επίσημο κρατικό κρυπτονόμισμα με διεθνή χρήση, το e-γουάν θα είναι το όχημα για να καθορίσει το Πεκίνο (μέσω της κεντρικής τράπεζάς του) τους κανόνες της διασυνοριακής κίνησης και του συστήματος «εκκαθαρίσεων» των αξιόπιστων «κρυπτονομισμάτων» γενικά. Όποιος προλαβαίνει να καθορίσει το «τυπικό» σε τέτοιες διαδικασίες μεγάλης έκτασης και κλίμακας, πιέζει (και συχνά αναγκάζει) και τους επόμενους να τον ακολουθήσουν.

Η ευκολία στη χρήση του e-γουάν (κατ’ αρχήν απ’ όσους έχουν δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό και με τους δορυφόρους του) θα του δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα, και όχι μόνο νομισματικό. Έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες εφαρμογές, είτε από κεντρικές τράπεζες είτε, πιθανόν, από ιδιωτικές εταιρείες με την συμμετοχή τραπεζών και αλυσίδων ψηφιακής λιανικής (αν και το libra του Zuckerberg συναντάει δυσκολίες, και μπορεί να μείνει στα σχέδια). Ο κινεζικός καπιταλισμός μπαίνει στην αρένα πρώτος και μ’ όλο τον οικονομικό και τεχνολογικό «όγκο» του.

Αυτό ακριβώς θεωρείται ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου. Δεν χρειάζονται πολλές πολλές εξηγήσεις γιατί…

Ύβρις 1 – καπιταλιστική!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. …Είμαστε μια αυτοκρατορία πλέον, και όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Κι ενόσω εσείς θα μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα – με ζήλεια – εμείς θα δρούμε ξανά, δημιουργώντας άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα μπορείτε να μελετήσετε επίσης, κι έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας … και εσείς, όλοι εσείς, θα μείνετε πίσω και απλά θα μελετάτε τι κάνουμε…

Ίσως είναι μια απ’ τις πιο «πανηγυρικές» εκφράσεις εξουσιαστικής αλαζονείας στην Ιστορία… Ωστόσο δεν προέρχεται ούτε απ’ τον Ιούλιο Καίσαρα, ούτε απ’ τον Τζένγκις Χαν. Είναι δήλωση του αμερικάνου Karl Rove, «ειδικού σύμβουλου ασφαλείας» του Bush του Β, λίγο πριν ή λίγο μετά την εισβολή στο ιράκ. Το 2003. Απευθυνόταν σε όσους είχαν αμφιβολία για τη νομιμότητα (και για τις δικαιολογήσεις) της εισβολής.

Παρότι το 2003 ήταν προβλέψιμο (για όσους είχαν τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία…) ότι η «αυτοκρατορία» ήταν ήδη σε παρακμή – κι αυτό αποδείχθηκε γρήγορα στην κατοχή στο ιράκ – οι αλαζόνες στην Ουάσιγκτον «προφήτευαν» ότι «δρώντας» (στρατιωτικά πρώτα και κύρια) θα αναδιαμορφώνουν την (παγκόσμια) πραγματικότητα, χωρίς ικανούς αντιπάλους και χωρίς ανάσα. Ήταν ο μιλιταριστικός βολονταρισμός στις δόξες του!

Χτες, 16 χρόνια μετά το 2003, ο «δεξιός πατριώτης» αμερικάνος αρθρογράφος David Goldman (aka Spengler, μεταξύ άλλων συνιδιοκτήτης του site asia times…) ξεκίνησε ένα άρθρο του με τίτλο «Η πολιτική για την 5G ‘η μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία των ηπα’» ως εξής:

…Ένας σημαντικός ρεπουμπλικάνος που συμβουλεύει τον πρόεδρο Donald Trump χαρακτήρισε την αμερικανική στρατηγική για την 5G «την μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία των ηπα». Οι προσπάθειες των ηπα να δημιουργήσουν εμπόδια στον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό γίγαντα της Huawei ώστε να μην κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά των συχνοτήτων των 5 γενιάς συχνοτήτων απέτυχαν, ενόσω η ανεπαρκής ρύθμιση και οι λαθεμένες επιχειρηματικές επιλογές εμπόδισαν τις αμερικανικές προσπάθειες για την 5G εντός επικράτειας – είπε αυτός ο πολιτικός σε μια κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση ρεπουμπλικάνων χορηγών και ακτιβιστών…

Θα ήταν μεγάλη παρηγοριά για τον αμερικανικό (και όχι μόνο) καπιταλισμό αν η «μεγαλύτερη στρατηγική καταστροφή στην ιστορία» του(ς) ήταν ότι απέτυχαν να φρενάρουν την Huawei…. Θα ήταν γρατζουνιά, που εύκολα μπορεί να επουλωθεί. Η «πολιτική τομογραφία» όμως αρχίζει απ’ την έρευνα του γιατί το αμερικανικό καθεστώς – τεχνολογικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ασφαλίστικο· και πάντως σε καμμία περίπτωση το ψόφιο κουνάβι solo – διανοήθηκε ότι θα μπορούσε να πετύχει αυτό το φρενάρισμα!

Η απάντηση είναι τόσο πανταχού παρούσα ώστε είναι εύκολο να παριστάνουν πολλοί (οι πάντες) ότι δεν την βλέπουν. Βρίσκεται στις αλαζονικές δηλώσεις του Rove περί «κατασκευής πραγματικοτήτων»!

Πράγματι. Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, όταν ο «δυτικός κόσμος», άρχοντες και υποτελείς μαζί, ανακήρυξαν εαυτούς όχι απλά νικητές, αλλά τους έσχατους νικητές στην Ιστορία (: Francis Fukuyama: The end of History and The Last Man, 1992) εξαιτίας της κατάρρευσης ενός μπλοκ (του ανατολικού) το οποίο – ανιστόρητα αλλά βολικά! – είχε αναχθεί σε «υπαρξιακή απειλή», από τότε και μετά λοιπόν, άρχοντες και υποτελείς των «έσχατων νικητών» θεώρησαν εαυτούς «απελευθερωμένους». Απελευθερωμένους τόσο πλατιά και τόσο βαθιά ώστε να μπορούν να απολαύσουν την διαφυγή ακόμα και απ’ την «πραγματικότητα». Η προγραμματισμένη παραίσθηση ως “ανθρώπινο δικαίωμα”!

Οι «πολλαπλές πραγματικότητες», εκβιασμένες αρχικά και ελκυστικές ύστερα, κυοφορούνταν στο πεπτικό σύστημα του νεοφιλελευθερισμού εξ αρχής, απ’ τα ‘80s: είσαι αυτό που νομίζεις ότι είσαι (το οποίο στο υποδεικνύει η «αγορά») χωρίς άλλα, μη αγοραία και δουλεμένα κοινωνικά κριτήρια και περιορισμούς… Πάρε και drugs αν αυτό σε βοηθάει… Απ’ τα ’90s και μετά το πεπτικό σύστημα «απελευθερώθηκε» – και εκατοντάδες εκατομμύρια αρχόντων και υποτελών άρχισαν να απολαμβάνουν το αποτέλεσμα…

Ύβρις 2 – καπιταλιστική!

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη. Η χειρότερη στρατηγική καταστροφή της «δύσης», με τις ηπα σαν εμπροσθοφυλακή και σημαιοφόρο, άρχισε να συμβαίνει όταν αυτή η «δύση» πήρε διαζύγιο (που ως τώρα είναι πραγματικό…) από τις πηγές της διανοητικής / ηθικής καταγωγής της: τον Διαφωτισμό, και την (αξιωματική) βεβαιότητα ότι η πραγματικότητα είναι ΜΙΑ, ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ… Και ότι το μόνο που συμβαίνει σχετικά μ’ αυτήν, το μόνο που επιτρέπεται να συμβαίνει για το καλό των συνειδήσεων, είναι διαφορετικές ερμηνείες της… Διαφορετικές μεν στις αφετηρίες τους, που υπάγονται όμως σε τόσο εντατικό και τεκμηριωμένο έλεγχο αλήθειας (της πραγματικότητας) ώστε στο τέλος έγκυρη θεωρείται ΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΜΙA ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας. (Συνήθως η ερμηνεία της φυσικής επιστήμης – μέχρις ότου έπαψε κι αυτή να είναι μία).

Δεν ήταν χωρίς βάσανα, μπελάδες και πισωγυρίσματα αυτή η θεμελιώδης πεποίθηση του «δυτικού κόσμου» στην εξέλιξή της επί πολλές δεκατίες. Όμως ήταν μόνο στην ιστορική φάση που αυτός ο κόσμος αυτοανακηρύχτηκε ως «ο έσχατος νικητής» (ένας ναρκισσισμός ανιστόρητος!), δηλαδή στη δεκαετία του ’90, που ο απεριόριστος σχετικισμός που είχε αναγγείλει ο γάλλος φιλόσοφος Jean-Francois Lyotard το 1979 (: η μεταμοντέρνα κατάσταση)· είχε προβλεφτεί ήδη απ’ τον Guy Debord το 1967 (: η κοινωνία του θεάματος)· και είχε θεωρηθεί κομβικό ζήτημα τόσο απ’ τον Marx όσο και απ’ τον Hegel απ’ τον 19ο αιώνα κιόλας όταν ανέλυαν την αλλοτρίωση και τον φετιχισμό, αυτός λοιπόν ο απερίοριστος σχετικισμός περί του τι είναι τι έγινε από τότε κοινότοπη νόρμα.

Δηλαδή; Ο ακροδεξιός Rove δήλωσε το 2003: θα νικάμε, και θα φτιάχνουμε την πραγματικότητα που θα ταιριάζει στις νίκες μας… Είπε επίσης: … επειδή είμαστε αυτοκρατορία… Ωστόσο η «αυτο-κρατορία», η «ισχύς του αυτού», του Εαυτού (αυτή είναι η τυπική ετυμολογία της λέξης «αυτοκρατορία») δεν ήταν πια αποκλειστικό προνόμιο της μεγάλης κλίμακας εξουσίας! Ήταν ήδη η τρέχουσα πραγματικότητα εκατομμυρίων Εαυτών – Κεφάλαια, που προσπαθούσαν (τα περισσότερα αποτυγχάνοντας) να στήσουν τις δικές τους μικρο-αυτοκρατορίες (στην καθημερινή ζωή, στις σχέσεις, στις δουλειές…) κατασκευάζοντας την πραγματικότητα που θα ταίριαζε στις νίκες και στους θρόνους τους….

Το (συχνά οδυνηρό) μέτρο της πραγματικότητας θεωρήθηκε, απλά, η παρηγοριά (ή και η γκρίνια) των «ηττημένων»! Η δική τους πραγματικότητα ήταν μόνο μία ανάμεσα σε πολλές… Ήταν το περίσσευμα, το σκουπίδι ανάμεσα στις πραγματικότητες των «νικητών» – των μόνων που απολάμβαναν τις πραγματικότητες, άρα ήταν οι μόνοι αρμόδιοι να μιλούν (γι’ αυτές). Κι αφού οι «νικητές» είχαν καβαλήσει (έτσι έλεγαν) το τελευταίο, ισχυρότερο και πιο ακαταμάχητο κύμα της Ιστορίας, αυτό το κύμα δεν θα μπορούσε παρά να στέφει νικητές όσους το καβαλίκευαν. Κι όσο για τους «ηττημένους»; Ας ξαναπροσπαθούσαν…. Ή ας πέθαιναν…

Μ’ αυτήν την αντίληψη για τον κόσμο, με την διάλυση της πραγματικότητας σε βολικές «πραγματικότητες», ο «δυτικός κόσμος» όχι απλά δεν μπορούσε αλλά ήταν αδύνατο να λάβει υπόψη του ότι οι αυτο-κρατορίες, σε κάθε κλίμακα, απ’ την ατομική ως την πλανητική, διαλύονται… Με πάταγο, μιζέρια, πόνο και αίμα… Του ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι οι «ηττημένοι» των ‘90s (κάτι Μόσχες, κάτι Πεκίνα) θα είναι κάτι άλλο από αιώνια ηττημένοι!

Απ’ αυτόν τον ναρκισσισμό κατάγεται η αμερικανική βεβαιότητα ότι θα εκτροχιάσει έναν άλλο, αντίπαλο καπιταλισμό, ενώ αυτός ο δεύτερος έχει τέτοια και τόση υλική βάση ώστε μόνο να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται διαρκώς μπορεί· ότι θα εκτροχιάσει, συμβολικά και πραγματικά μια κάποια «άγνωστη» εταιρεία, με το εξωτικό όνομα «Huawei»… Οι ελάχιστοι έντιμοι διαλεκτικοί υλιστές που είχαν απομείνει στον «δυτικό» κόσμο στα ‘90s και στα ‘00s όχι μόνο «προέβλεπαν» τι θα γίνει, αλλά το ανέλυαν γραπτά και τεκμηριωμένα… Ήταν περιθωριακοί! (Το ότι τέτοια είναι και η ασταμάτητη μηχανή είναι τίτλος τιμής!)

Η στρατηγική καταστροφή βρίσκεται πίσω από πλήθος τακτικές αποτυχίες· αλλά δεν ταυτίζεται μαζί τους. Και καθώς αυτές οι περιβόητες 5G επικοινωνίες θα κάνουν τις πολλαπλές πραγματικότητες τόσο «απτές» (ψηφιακά), τόσο καθημερινές και τόσο κοινότοπες πολύ σύντομα, θα χρειαστούν πολύ σκληρές συγκρούσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές και, επιπλέον, μάχες «σώμα με σώμα», και επί πολλές γενιές, για να διαλυθεί η πανούκλα του απεριόριστου σχετικισμού. Οι “πραγματικότητες” έθαψαν την πραγματικότητα· η επιστροφή της θα έχει τις συνέπειες τεκτονικών σεισμών…

Λέγεται ότι ο Λένιν, μιλώντας για τον πληθωρισμό, είχε σχολιάσει σαρκαστικά ότι θα κρεμάσουμε τους καπιταλιστές με το σκοινί που θα μας πουλήσουν… Μετά από μερικές γεμάτες δεκαετίες νεοφιλελεύθερου μεταμοντερνισμού, ο «δυτικός καπιταλιστικός κόσμος» αποδεικνύεται ότι χάρισε στον κινέζικο / ασιατικό καπιταλισμό το σκοινί για να κρεμαστεί ο ίδιος (ο δυτικός) όσο πιο μεταμοντέρνα γίνεται!

Θα χυθεί αίμα – αυτή κρεμάλα δεν θα γίνει σαν συμβολαιογραφική πράξη…

Χύνεται ήδη… Θα χυθεί πολύ πολύ περισσότερο… Τελικά εμείς και οι σαν εμάς σπρώνονται στα κρεματόρια…

(Αλλά είπαμε: κρατείστε σφικτά τις απωθήσεις σας!)

(φωτογραφία: Αφελείς δεν είμαστε. Φυσικά και η εικονική πραγματικότητα, η επαυξημένη πραγματικότητα, οι πολλαπλές πραγματικότητες κι όλα τα παρόμοια έχουν γίνει ήδη πανηγυρικά αποδεκτά απ’ τους υποτελείς. Μαζικά. Και έρχονται τα πιο “προχωρημένα”…

Το τι θα τους στοιχίσει αυτή η αποδοχή ούτε που μπορούν να το διανοηθούν οι έρμοι…)

Για τον φόβο του στιγματισμού

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το ότι το νεαρό φοιτηταριάτο της ασοεε έχει μπερδέψει την ψήφο του σε γενικές συνελεύσεις με τα like στα social media είναι κάτι που ταιριάζει στα ήθη της εποχής του. Μπορεί όποιος θέλει να ελεεινολογήσει την απόφασή τους υπέρ των «ηλεκτρονικών ψηφοφοριών», αλλά θα έχει γύρω στο 60% άδικο. Η φαντασμαγορία των εμπορευματικών επιλογών έχει κατακτήσει και τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες… Αυτά τρώνε τα παιδιά, αυτά χέζουν. Πώς αλλιώς;

Το φοιτηριάτο της ασοεε, πρωτοπόρο του νόμου και της τάξης (από ατύχημα ή σύμπτωση), απαρριθμεί τα πλεονεκτήματα του ηλεκτρονικού wish you were not here, ζητώντας “την καθιέρωση ηλεκτρονικής πλατφόρμας μέσω της οποίας όλοι οι φοιτητές θα μπορούν να ψηφίζουν για τις φοιτητικές συνελεύσεις”: ψηφοφορία από απόσταση, σβελτάδα, αποφυγή λαθών στην καταμέτρηση (αχ αυτοί οι αλάθητοι αλγόριθμοί!), ανωνυμία… και: χωρίς τον φόβο του στιγματισμού.

Πριν σηκωθούν οι πέτρες του αναθέματος, θα πρέπει να ασχοληθούν όσοι / όσες ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα και όχι για τις φαντασιώσεις τους, με το πως (και γιατί) η γενιά που (νομίζει ότι) ζει κάνοντας απλά μπανιστήρι ο ένας στον άλλον, φοβάται, φοβάται, και μόνον φοβάται. Όχι, δεν φταίνε οι αναρχικοί – το φαινόμενο είναι τόσο διεθνές ώστε δεν χωράνε οι ελληνικοί μικροαστικοί επαρχιωτισμοί… Όχι, δεν πρέπει να εφευρεθεί επειγόντως ένα αντι-φοβικό εμβόλιο· ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό θα το πατεντάριζε αιώνια κάποια φαρμακοβιομηχανία. Στα σίγουρα: αυτό που ονομάζεται «πολιτικό περιβάλλον» διαμορφώνεται πια τόσο φοβικά ώστε η μόνη επιλεκταία μέθοδος «συμμετοχής στη δημοκρατία» είναι να κρύβεται ο καθένας (να νομίζει ότι κρύβεται) going digital.

Πού να σκεφτούν τα καημένα τα παιδιά (της ασοεε και όχι μόνο) πως όσο περισσότερο μεσολαβούν τις πράξεις τους με τις ηλεκτρονικές μηχανές «χωρίς τον φόβο του στιγματισμού» τόσο περισσότερο παραδίδονται στις εταιρείες ψηφιακής μεσολάβησης και πακετάρονται ανάλογα; Πού να καταλάβουν τα δύστυχα ότι η «ξεκούρασή» τους μεταφράζεται σε αλυσίδες, τις οποίες αν και όποτε αντιληφθούν (δεν είναι απαραίτητο: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…) θα είναι αργά, πολύ αργά, και θάχουν κουραστεί;

Οι «ασφαλίτες» βρίσκονται ήδη στους λογαριασμούς τους στα social media. Και τα καημένα τα παιδιά δείχνουν ότι τους αγαπούν. Χωρίς τον φόβο του στιγματισμού: δύσμοιρα, όλοι οι μελλοντικοί εργοδότες σας έχουν ήδη τον «φακελό» σας! Κι εσείς παρτάρετε…

Δύσμοιρα και ήδη κατεστραμμένα φοιτηταριάτα αυτού του επίκαιρου είδους: η ασταμάτητη μηχανή λυπάται για εσάς· αλλά η κάθε google, σημερινή και αυριανή, σας συγχαίρει!

Καμαρώστε! (Όσο προλαβαίνετε…)