Category: Cyborg

Έρμε covid-19…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Θα το επαναλάβουμε (παρότι η πειστικότητά μας είναι υποχρεωτικά περιορισμένη): δεν υπάρχει καμμία συνωμοσία στο πως κράτη και αφεντικά διαχειρίζονται, στη βάση των γνώσεων που τους προφέρουν οι ειδικοί (τους), των πόρων που έχουν διαθέσιμους, και της εξουσίας που ασκούν, την μία ή την άλλη πραγματική έκτακτη κατάσταση. Για ένα είδος (το ανθρώπινο) που παρά την μεγαλομανιακή παράνοιά του δεν παύει να είναι απλά μια απ’ τις πάμπολλες μορφές ζωής στον πλανήτη, οι πραγματικά έκτακτες καταστάσεις είναι μάλλον «φυσιολογικές».

Το θέμα είναι η διαχείριση αυτών των καταστάσεων· προς όφελος της εξουσίας. Σε άλλους καιρούς, για παράδειγμα, οι περίοδοι ανομβρίας, εξαιρετικά επώδυνες έως καταστροφικές για αγροτικές οικονομίες, αντιμετωπίζονταν (;) με λιτανείες, δεήσεις, ακόμα και ανθρωποθυσίες. Αυτά δεν επηρέαζαν το κλίμα· συντηρούσαν όμως τις σχέσεις εξουσίας. Μέχρις ότου κάποια στιγμή ξανάρχιζαν οι βροχές, και τα όποια αφεντικά (παπάδες, βασιλιάδες, παλατιανοί, τσατσορούφιανοι, δήμιοι) πανηγύριζαν.

Οι μαζικές μικροβιακές μολύνσεις είναι μάλλον κοινότοπες στην ανθρώπινη ιστορία. Εκείνο που τις διαφοροποιεί (πέρα απ’ την φονικότητά τους) είναι το πλέγμα των κοινωνικών θεσμών (άρα και των δομών εξουσίας) εντός των οποίων ξετυλίγονται. (Το ίδιο ισχύει για τους σεισμούς, τις εκρήξεις ηφαιστείων, τις πλημμύρες, κλπ). Και, μέσα σ’ αυτά τα πλέγματα, μπορεί και πρέπει να εντοπιστεί και να αναλυθεί κάθε φορά η ένταση του αιτήματος φροντίδας ή/και σωτηρίας που απευθύνεται απ’ τους θιγόμενους προς την / τις κεντρική / ες δομή / ες εξουσίας. Είτε είναι θρησκευτικές, είτε είναι πολιτικές. Νομιμοποιούνται αυτές οι δομές εξουσίας (δηλαδή οι σχέσεις υπεξαίρεσης του πλούτου) στη βάση μιας κάποιας εγγύησης για φροντίδα του συλλογικού; Αν ναι σε ποιο βαθμό;

Πριν έναν (καπιταλιστικό) αιώνα, για παράδειγμα, δεν θα υπήρχε η κοινωνική απαίτηση απ’ την μορφή κράτος (βασιλιάδες συνήθως) να βρει εμβόλιο για μια επιδημία. Ίσως να περιοριζόταν στην εξασφάλιση φαγητού σε συνθήκες διαλυμένου εμπορίου. Τώρα οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.

Φαίνεται «φυσιολογικό» αυτό, αλλά δεν είναι. Είναι ιστορικά προσδιορισμένο! Σε συνθήκες «νεοφιλελευθερισμού» και «όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλύτερο», η ευθεία εφαρμογή αυτών των δογμάτων θα (υπέθετε κανείς ότι θα) ήταν «όποιος ζήσει έζησε – κι όποιος πεθάνει πέθανε». Αλλά όχι! Η ιδέα ενός «προστάτη», μιας «πατερναλιστικής διαχείρισης» είναι ζωντανή· εν μέρει για σωστό λόγο: η συνθετότητα των κοινωνικών σχέσεων και δομών δεν επιτρέπει την πλήρη και χωρίς εμπόδια εφαρμογή του κοινωνικού δαρβινισμού που έχει προωθήσει με επιτυχία σε πολλά σημεία αυτών των σχέσεων ο νεοφιλελευθερισμός.

Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δηλαδή η ιδέα μιας «κεντρικής φροντίδας» δεν έχει εξαφανιστεί (ούτε μπορεί να εξαφανιστεί) στις post modern καπιταλιστικές κοινωνίες της «ελεύθερης αγοράς», τα πεδία της δημόσιας υγείας και της δημόσιας τάξης είναι εκείνα στα οποία κατεξοχήν δουλεύεται η ανάδυση εκείνου που ονομάζουμε (σαν αυτόνομοι εργάτες) νεοκρατισμό. Με άλλα λόγια η βιοπολιτική σαν σύνθετη τεχνική της εξουσίας (πολιτικής, νομικής, επιστημονικής), ταυτόχρονα κεντρικής και αποκεντρωμένης, συγκεντρωμένης και διάχυτης, δεν είναι μια διαδικασία που μόνο κατεβαίνει απ’ τα πάνω προς τα κάτω· ανεβαίνει επίσης απ’ τα κάτω προς τα πάνω, σαν «κοινωνικό αίτημα».

Είναι γι’ αυτό που η κινεζική κρατική / καπιταλιστική βιοπολιτική σε συνθήκες μυθοποιημένης «κρίσης» (ελέω covid-19) αποδεικνύεται όχι απλά νικήτρια, αλλά σαν μια ακόμα απόδειξη της γενικής ισχύος του «παραδείγματος του Πεκίνου» για τον 21ο αιώνα: το να κινητοποιεί ο «προστάτης» όλους τους διαθέσιμους πόρους με ευστοχία ήταν ζητούμενο συνήθως (αν και όχι αποκλειστικά) σε καιρούς πολέμου. Τώρα χρειάζεται και σε καιρούς «ειρήνης» – ακόμα κι αν αυτή είναι προ-πολεμική· ή παρα-πολεμική…

4η βιομηχανική επανάσταση, καπιταλιστική αναδιάρθρωση, και…

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης και στον παγκόσμιο καταμερισμό εξουσίας (κεφαλαίου και εργασίας) των τελευταίων 15 χρόνων ήταν μεν προβλέψιμες στα γενικά τους χαρακτηριστικά (έχουμε υποσχεθεί να έρθουμε σ’ αυτό το ζήτημα αναλυτικά – μέσα απ’ τα τετράδια για εργατική χρήση), ωστόσο είναι εντυπωσιακές για την ταχύτητα και την ποιότητά τους. Επιπλέον, είναι ένα πράγμα να προβλέπεται κάτι (γενικά και αόριστα) και εντελώς διαφορετικό να γίνεται πραγματικότητα συγκεκριμένη, απτή – και “αναθεωρητική”…

Το κεντρικό ζήτημα αυτών των αλλαγών είναι η ανάδειξη του κινέζικου καπιταλισμού σαν νο 1 στον πλανήτη· και προσέξτε: αυτή η ανάδειξη βρίσκεται σε εξέλιξη, καθόλου δεν έχει φτάσει στα οριστικά της επίπεδα.

Η ανάδειξη είναι συντριπτική για τον “δυτικό, πρωτοκοσμικό” καπιταλισμό, για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, απ’ την εποχή των “μεγάλων ανακαλύψεων” (: των μεγάλων αποικιοποιήσεων του πλανήτη, απ’ τα τέλη του 15ου αιώνα) ως και τις αρχές του 21ου το “κέντρο του κόσμου” (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ιδεολογικό) βρισκόταν πάντα σ’ αυτήν την μεριά του πλανήτη, με κοινό τόσο την θρησκεία όσο και την αλληλεπίδραση μεταξύ βασιλείων, αυτοκρατοριών, και αργότερα κρατών. Φυσικά η κινέζικη αυτοκρατορία ήταν ισχυρή ακόμα κι ως τον 18ο αιώνα· αλλά έχασε (ή έτσι φαινόταν) την καπιταλιστική εκτόξευση…

Υπάρχει όμως μια άλλη διάσταση των εξελίξεων, που φτάνει εύκολα μέχρι τον covid-19, την υγιεινιστική τρομοκρατία και … «τα μεγάλα πειράματα». Για τον δυτικό κόσμο (ευρώπη και βόρεια αμερική) η νίκη τους στον 3ο παγκόσμιο (τον λεγόμενο «ψυχρό») πόλεμο, δεν ήταν απλά η εξαφάνιση ενός υπολογίσιμου στρατιωτικά αντίπαλου. Ήταν, κυρίως, η πεποίθηση ότι ο (νεο)φιλελευθερισμός, δηλαδή «η οικονομία της αγοράς», οι «ατομικές πρωτοβουλίες», η “ελευθερία” και οι «ατομικές εφευρετικότητες» (το «όσο πιο λίγο κράτος γίνεται»…) είναι ο μοναδικός τρόπος καπιταλιστικής και τεχνολογικής ανάπτυξης και καινοτομίας. Οι Steve Jobs και οι Bill Gates δεν ήταν απλά κάποιοι καπάτσοι που έκαναν πετυχημένες επιχειρήσεις. Ήταν η αλληγορία του (νεο)φιλελεύθερου καπιταλισμού, και η τρανή απόδειξη της ακατανίκητης υπεροχής του (έναντι του δυσκίνητου, σπάταλου και τυραννικού σοβιετικού μοντέλου των πενταετών πλάνων και της καταστολής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας): οι κατσαβιδάκηδες πιτσιρικάδες που μαστορεύουν στα γκαράζ των οικογενειακών σπιτιών και από κει ξεπηδάνε ιδέες, καινοτομίες, κι άλλες ιδέες κι άλλες καινοτομίες – και εταιρείες μεγάλης εμβέλειας – έγινε ο μύθος και ο θρύλος της 3ης βιομηχανικής επανάστασης (υπό αμερικανική ηγεμονία, για να μην ξεχνιόμαστε)… Απ’ τα ’90s και μετά οπωσδήποτε.

Ήταν τόσο καθολική η βεβαιότητα ότι αυτό και μόνον αυτό το μοντέλο (των αδέσποτων καινοτόμων με τις φανταιζί ιδέες που υπάρχουν επειδή ο (νεο)φιλελευθερισμός το επιτρέπει και το ενισχύει· του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που μπορεί να είναι multiculture αλλά σίγουρα είναι ατομικό, κλπ) ταιριάζει πια γάντι στον καπιταλισμό, ώστε όχι μόνο αναγγέλθηκε «το τέλος της ιστορίας», αλλά έπαψε να είναι καν και καν ζήτημα απορίας αν πράγματι ισχύει αυτό. Μ’ άλλα λόγια: ο δυτικός (και οπωσδήποτε: ο αμερικανικός) δρόμος της καπιταλιστικής εξέλιξης μέσω της 3ης βιομηχανικής επανάστασης κηρύχτηκε ο μοναδικός εφικτός…

Κάντο όπως η κίνα

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Και μετά ήρθε η κίνα!.. Με τα (ηττημένα και ξεπερασμένα προ πολλού…) “πενταετή πλάνα” της μονοκομματικής εξουσίας της, σε συνδυασμό όμως με κάμποσα στοιχεία “οικονομίας της αγοράς”, “ελεύθερης κατανάλωσης”, κλπ!

Ως γνωστόν ο κινέζικος (και γενικότερα ο ασιατικός, πλην ιαπωνικού) καπιταλισμός προοριζόταν για το καθολικό εργοστάσιο των βασικών εμπορευμάτων της κοινωνικής αναπαραγωγής της δύσης (από μπλουζάκια και παντόφλες μέχρι ηλεκτρικά σίδερα που αυτοπυρπολούνται), με χαμηλότατο κόστος παραγωγής (: τα αυταρχικά καθεστώτα θα εξασφάλιζαν φτηνή εργασία για λογαριασμό των “φιλελεύθερων δημοκρατιών” της δύσης…) και άρα χαμηλές τιμές· έτσι ώστε να κρατιούνται χαμηλά οι μισθοί και, κυρίως, η ταξική / πολιτική αυτοσυνείδηση της δυτικής εργατικής τάξης. Ήταν γι’ αυτόν τον λόγο που το Πεκίνο έγινε δεκτό στον ΠΟΕ στην αρχή του 21ου αιώνα (μετά την κατάρρευση των “τίγρεων της νοτιοανατολικής ασίας” στα τέλη του προηγούμενου, ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά έξω απ’ τις εδώ δυνατότητες)…

Και μετά ήρθε η δεκαετία 2008 – 2018, που για την δύση ήταν διάστημα όξυνσης της κρίσης που έτρεχε ήδη απ’ τα τέλη των ‘80s… Μέσα σε ιστορικό χρόνο dt, ο καπιταλισμός που λογαριαζόταν σαν «έντασης φτηνής εργασίας» (ο κινεζικός) όχι απλά μετατράπηκε και σε «έντασης κεφαλαίου»· όχι απλά άρχισε να κτυπάει την πρώτη θέση σ’ όλα τα ερευνητικά project όλων των τομέων (τεχνολογικής) αιχμής· αλλά επιπλέον σχεδίασε και άρχισε να εφαρμόζει το δικό του «σχέδιο Marshall» (χίλιες φορές μεγαλύτερο!), πρώτα εντός κινεζικής επικράτειας και ύστερα εκτός, στην ασία, στην αφρική, στη λατινική αμερική, παντού, για να εντάξει στον δικό του κύκλο συσσώρευσης και καπιταλιστικής αξιοποίησης το σύνολο του πλανήτη! Εννοούμε τους δρόμους του μεταξιού… Και μάλιστα όλα αυτά: χωρίς πόλεμο!

Αυτό ήταν κυριολεκτικά απίστευτο! Ο συνδυασμός ταχύτητας και απόδοσης (του κινεζικού καπιταλισμού) δεν είχε / έχει προηγούμενο στη δυτική ιστορία 5 αιώνων! (Το πόσο απίστευτο είναι το δείχνει το πόσο σπασμωδικά προσπαθεί να αντιδράσει ο μεγάλος ηττημένος, ο αμερικανικός καπιταλισμός…) Εκείνο, όμως, που είναι ακόμα πιο απίστευτο απ’ το απίστευτο είναι ο πυρήνας του κινεζικού παραδείγματος, κατευθείαν αντίπαλος και αμφισβητίας του (νεο)φιλελεύθερου μοντέλου. Το γεγονός δηλαδή ότι απέναντι στις (δυτικές) επιτυχίες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (το Παράδειγμα των κατσαβιδάκηδων / χάκερς νεαρών που δρουν αυτόβουλα και χύμα) αναδείχθηκε ένα άλλο Παράδειγμα, γνωστό από παλιά, θεωρούμενο οριστικά ξεπερασμένο, αλλά να τώρα: πολύ πιο πετυχημένο, πολύ πιο «παραγωγικό»· σχεδόν κατακλυσμιαία παραγωγικό… Το (καπιταλιστικό) Παράδειγμα του ισχυρού κεντρικού κράτους που σχεδιάζει την καπιταλιστική ανάπτυξη· το (καπιταλιστικό) Παράδειγμα των 5ετών πλάνων, που λέει «το 2025 θα είμαστε πρώτοι παντού στην 4η βιομηχανική επανάσταση» – και, ακόμα χειρότερα, αυτή η δήλωση (απόφαση ενός κατά την άποψή του «κομμουνιστικού κόμματος») δεν είναι κομπασμός… Θα το πετύχει….

Θα ήταν δυνατόν η μορφή – κράτος να οργανώσει την κίνηση, την διασπορά και την αξιοποίηση των «ατομικών κεφαλαίων» πολύ καλύτερα, γρηγορότερα, αποδοτικότερα και δυναμικότερα απ’ την θρυλική «ελεύθερη αγορά»; Θα μπορούσε η μορφή – κράτος να καθοδηγήσει όχι την 2η βιομηχανική επανάσταση σε μια κατά βάση αγροτική κοινωνία (όπως έκαναν οι μπολσεβίκοι στη ρωσία στα ‘20s και στα ‘30s) αλλά την 3η, την 4η και την 5η, και μάλιστα ορίζοντας τις προδιαγραφές παγκόσμια κάνοντας τον καπιταλιστικό 21ο αιώνα κινέζικο / ασιατικό;

Η ερώτηση που ποτέ δεν τέθηκε στα λίγα χρόνια της (νεο)φιλελεύθερης εποποιίας έσκασε σαν βόμβα (ανομολόγητα; ας το πούμε…) ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’10. Όταν π.χ. έγινε σαφές ότι το σχέδιο για την «καταπολέμηση της φτώχιας» στην κίνα (δηλαδή: για την αύξηση της καταναλωτικής δύναμης των πληβείων και την μείωση / διαχείριση των ταξικών εντάσεων), μέσα από μαζικές κρατικές επενδύσεις σε υποδομές, πανεπιστήμια, δίκτυα, πριμοδότηση των καινοτόμων ερευνών, πέτυχε· και αφορούσε το ασύλληπτο για τα δυτικά μέτρα μέγεθος των 900 εκατομυρίων υπηκόων! Όταν έγινε ακόμα σαφές ότι δυο κατσαβιδάκηδες στο γκαράζ ενός σπιτιού μπορούν να εφεύρουν το «ποντίκι» και την “επιφάνεια εργασίας” στους υπολογιστές – αλλά δεν πρόκειται ποτέ να εφεύρουν μια ποικιλία ριζιού που ποτίζεται με θαλασσινό νερό, αλλάζοντας εντελώς τα δεδομένα για την διατροφή (και την ζωή) εκατομμυρίων ασιατών πληβείων που υποφέρουν από έλλειψη γλυκού νερού…

Ήταν σοκ, το οποίο γίνεται ακόμα πιο έντονο όσο περνάει ο καιρός. Το αυταρχικό κινεζικό καθεστώς οργάνωσε τις ψηφιακές επικοινωνίες και όλες τις ψηφιακές σχέσεις των υπηκόων μεταξύ τους και με το κράτος σε μια ενιαία πλατφόρμα· κάνοντας πραγματικότητα ένα όνειρο (ή έναν εφιάλτη) που και στη δύση θα εκτίναζε την παραγωγικότητα, την καταναλωτικότητα, και τον έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου… Αλλά, όπως θα υπονοούσε κι ένας αριστερούλης μεγαλοδημοσιογράφος, «… πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί στις δυτικές, φιλελεύθερες δημοκρατίες;…». Καλή ερώτηση…

Για την δική μας εργατική, κριτική ανάλυση, ο κινεζικός καπιταλισμός δεν είναι ένα γεωπολιτικό «ατύχημα» που θα το τακτοποιήσουν μερικές ατομικές βόμβες ριγμένες στα σωστά σημεία… Είναι ένα δυναμικό Παράδειγμα καπιταλιστικής συσσώρευσης για το παρόν και το μέλλον. Που ξεκίνησε από μια βάση 1,3 δισεκατομυρίων ανθρώπων, δουλεύτηκε ακριβώς σε μια τέτοια γίγα-βάση «ανθρώπινων κεφαλαίων»· και απέδειξε ότι η «αγορά» είναι περιορισμένης χρήσης· ότι έχει πολύ φθορά, χασούρα και «τριβή»… Κι ότι η μορφή – κράτος, ορατή και σαφής, μπορεί να γίνει ο πετυχημένος «τιμονιέρης» στην καπιταλιστική «ανάπτυξη» του 21ου αιώνα· πολύ πιο πετυχημένος απ’ την «αόρατη χείρα»….

Ποιά είναι η απόδειξη της θέσης μας; Ότι όλο και περισσότερα δυτικά κράτη, ομολογημένα ή όχι, «θα ήθελαν να γίνουν με κάποιον τρόπο κίνα». (Και θα το επιχειρήσουν, με επιθετικούς και βίαιους τρόπους…)

Ένας απ’ αυτούς, ένας απ’ τους τρόπους νομιμοποίησης του αναδυόμενου νεο-κρατισμού, ονομάζεται «το ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας» – και έχει δουλευτεί κάτω απ’ τις μύτες σας (μας) στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας»· τα big data θα του δώσουν νέα εργαλεία και δυνατότητες…. Ένας άλλος τρόπος για την ίδια νομιμοποίηση ονομάζεται «το ζήτημα της δημόσιας υγείας». Πρόκειται για δύο βασικούς τομείς της πρωτοκοσμικής καθημερινότητας, στους οποίους οι αντιρρήσεις μπορούν να κηρυχτούν ακόμα και εκτός νόμου· και όπου η συγκέντρωση κεφαλαίου (που θα διαχειριστεί η μορφή – κράτος) μπορεί να εμφανιστεί όχι σαν «μια λύση ανάμεσα στις άλλες», αλλά σαν η μοναδική.

Καλά το καταλάβατε. Σ’ αυτή τη φάση ο δεύτερος τρόπος λέγεται covid-19· ένα πείραμα βρε αδερφέ!… Μόνο που δεν είναι εντελώς καινούργιος…

Turbo…

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Οι Soul flyers είναι ένα team ριψοκίνδυνων ακροβατών του αέρα – ό,τι κι αν σημαίνει το «ακροβασία» στη συγκεκριμένη περίπτωση: από ελεύθερες πτώσεις μέχρι… Ο Vince Reffet είναι μέλος του team. Το ότι «κλείστηκε» για μια εντυπωσιακή επίδειξη ατομικής πτήσης είναι λογικό απ’ την άποψη του ποιοί θα ήταν διατεθειμένοι να μπουν σ’ ένα τέτοιο project. Ο τοξικός των εμιράτων πληρώνει καλά, και το show ήταν κράχτης για την έκθεση “connecting minds creating future” που οργανώνει το ερχόμενο φθινόπωρο (τέλη Οκτώβρη) στο Ντουμπάι. Ποιός όμως είναι που κάνει τις σχετικές μελέτες και κατασκευές – και γιατί;

Υπάρχει μια αμερικανική εταιρεία (ονόματι jet cat usa) που ειδικεύεται στις μικροτουρμπίνες· και συνεργάζεται με τον αμερικανικό στρατό. Για προφανείς λόγους. Όχι μόνο για τους ιπτάμενους marines, αλλά και για τα drones. Ακόμα και για μελλοντικές χρήσεις απ’ τη nasa.

Η επίδειξη πριν λίγες ημέρες στο Dubai είχε τα δικά της χαρακτηριστικά. Πριν μισό χρόνο, τον περασμένο Αύγουστο, είχαμε αναφερθεί στον Franky Zapata, που πέρασε το κανάλι του Calais (κατ’ άλλους “english channel”) πετώντας με ατομική συσκευή – της οποίας η ανάπτυξη είχε χρημαδοτηθεί απ’ το γαλλικό υπ.αμ. Συνεπώς το show του ήταν διαφήμιση των γαλλικών τεχνικών δυνατοτήτων…

Τώρα ο τουρμπινοκίνητος Reffet «ανέπτυξε» για λίγα δευτερόλεπτα ταχύτητα πάνω από 200 χιλιόμετρα την ώρα. Πράγμα που μπορεί να ενδιαφέρει τους αμερικάνους ιπτάμενους πεζοναύτες ανά τον πλανήτη, απ’ την άποψη της άμεσης επέμβασης εδώ ή εκεί.

Δεν χωράνε εδώ αστεία για σύγχρονους «Ίκαρους» και «Δαίδαλους». Εκείνοι ήταν δραπέτες· οι τωρινοί, όταν το πράγμα καθιερωθεί, θα είναι φονιάδες – τι άλλο;

Η επιδημία 1

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Ενώ ο αντισινισμός (με «επιχείρημα» τον covid-19…) συνεχίζεται, αν και κάπως μουδιασμένα (δύσκολα βρίσκεται κάτι που θα μπορούσε να καταλογιστεί στο κινεζικό κράτος, εκτός απ’ το εύκολο και αυθαίρετο ότι «λέει ψέμματα»…) κανείς δεν αναφέρεται στο ανάποδο. Στο γεγονός δηλαδή ότι η πετυχημένη αντιμετώπιση μιας επιδημίας τέτοιου είδους (με αναλογικά πολύ μικρή θνησιμότητα αλλά εύκολη μετάδοση) είναι μια πρώτου μεγέθους άσκηση εφαρμοσμένης βιοπολιτικής απ’ την μεριά του κράτους.

Μια σύγκριση ίσως βοηθήσει. Τον χειμώνα 2018 – 2019 πέθαναν 154 άτομα στο ελλαδιστάν από επιπλοκές (: πνευμονία) της κοινής γρίπης. Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός νεκρών όπως προκύπτει απ’ την αιτιολόγηση των θανάτων στα ληξιαρχεία – μέθοδος που ακολουθείται μεν, αλλά που δεν θεωρείται καθόλου ακριβής. Τα στατιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί του εντόπιου «Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας» έδειξαν ότι η θνησιμότητα της συγκεκριμένης επιδημίας (πάντα για την περίοδο 2018 – 2019) ήταν 9,8 θάνατοι ανά 100.000 πληθυσμού (συνολικού και όχι προσβεβλημένου απ’ τον ιό). Πράγμα που οδήγησε τον ΕΟΔΥ στην εκτίμηση ότι οι νεκροί απ’ την εποχική γρίπη στο ελλαδιστάν εκείνο το χειμώνα ήταν πάνω από 1000. (Περισσότερα στην επίσημη έκθεσή του).

Η βασική μέθοδος αντιμετώπισης εκείνης της επιδημίας ήταν ο εμβολιασμός. Που είναι ατομική ενέργεια και, σε τελευταία ανάλυση ατομική επιλογή. Πέρα απ’ τις εκστρατείες υπέρ του εμβολιασμού, το ελληνικό κράτος δεν ανέλαβε άλλη δράση μεγάλης έκτασης. Σίγουρα: δεν μεθόδευσε κανέναν πανικό μεγάλης, μεσαίας ή μικρής έκτασης! Στο βαθμό που η δεσπόζουσα αντίληψη στα μέρη μας είναι ότι ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του, και ότι η δημόσια υγεία είναι απλά συμπληρωματική (οι δε μηχανισμοί της συχνά βασανιστικοί) το πράγμα ήταν ο.κ.

Πίσω στην κίνα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, και μετά από τουλάχιστον 1,5 μήνα επιδημίας, οι νεκροί απ’ τον θηριώδη civid-19 παγκόσμια είναι 1669. Οι 4 εκτός κίνας, οι 1665 εντός. Η αναγωγή στο σύνολο του κινεζικού πληθυσμού (έτσι ώστε να υπάρχει μια τίμια σύγκριση με το ελλαδιστάν) δείχνει ότι ως την Κυριακή 16 Φλεβάρη η θνησιμότητα του Αναμενόμενου (covid-19) ήταν 0,12 θάνατοι ανά 100.000 πληθυσμού. Πιθανότατα οι νεκροί να είναι περισσότεροι, κάποιοι που δεν έχουν καταγραφεί. Αν, όμως, επρόκειτο η θνησιμότητα του covid-19 να βρεθεί στο επίπεδο της θνησιμότητας της ελληνικής εποχικής γρίπης την περίοδο 2018 – 2019, θα έπρεπε να έχουν πεθάνει (ή να πεθάνουν τους επόμενους 2 μήνες) 130 εκατομύρια άνθρωποι – στην κίνα. Επαναλαμβάνουμε τον αριθμό: 130.000.000…

Ένα μέρος της εφαρμοσμένης βιοπολιτικής είναι η «διαχείριση των αριθμών». Το ελληνικό κράτος μπορεί να μην έχει κανένα πρακτικό σχέδιο αντιμετώπισης μιας επιδημίας γρίπης (που μπορεί να έχει 1000 ή 1200 νεκρούς) εκτός απ’ την έκκληση «αναλάβετε τις ευθύνες σας και εμβολιαστείτε». Έχει όμως πρακτικότατα σχέδια για την πρόκληση (ή την μη πρόκληση) πανικών, μέσω δημαγωγίας – κι αυτό είναι όχι απλά βιοπολιτική αλλά βιοπολιτικότατη! Δημιουργεί με τη σειρά του (ή δεν δημιουργεί) την εντύπωση «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Κι αυτή η εντύπωση, πάλι με τη σειρά της, μπορεί να οδηγήσει (ή όχι) σε «αυθόρμητο» μαζικό εμβολιασμό και στη νομιμοποίηση (ή την μη νομιμοποίηση) άλλων πρακτικών μέτρων. Βιοπολιτική δεν είναι μόνο το κρατικό «φροντίζουμε να ζήσετε». Είναι και το επίσης κρατικό «βγάλτε τα πέρα…» Ακόμα και το «τραβάτε ψοφήστε αλλού» βιοπολιτική είναι. Μαφιόζικη – αλλά τέτοια…

Το να κλείσουν κάποια σχολεία είναι το εύκολο της υπόθεσης. Το να κλείσουν οι δημόσιες υπηρεσίες και τα εργοστάσια είναι κάπως διαφορετικό. Ωστόσο είτε έτσι είτε αλλιώς πρόκειται πάντα για διαχείριση πληθυσμών…

Η επιδημία 2

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Εντελώς αντίθετα απ’ την πρωτοκοσμική ρατσιστική παράνοια και το πως αυτή και οι υπηρέτες της κρίνουν τους Άλλους (ειδικά αν αμφισβητούν την δυτική πλανητική ηγεμονία) το κινεζικό κράτος είχε και έχει πολύ σοβαρότερες δουλειές απ’ το να λέει (ή να μη λέει) ψέμματα για τα κρούσματα και τους νεκρούς. Έχει να «προβάρει» την λειτουργία των μηχανισμών του (και την συμπεριφορά των πληθυσμών του) ακόμα και εν όψει ενδεχόμενου βιολογικού πολέμου. Για να το πούμε αλλιώς: η βιοπολιτική ενός κράτους 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών που κατακτάει καπιταλιστικώ τω τρόπω τον πλανήτη δεν είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι,«βγάλτε τα πέρα…» και «άντε γαμηθείτε»…. Είναι το ακριβώς αντίθετο: «το κράτος – σχέδιο θα δράσει, και για το δικό σας το καλό συντονιστείτε μαζί του».

Αν δει κανείς το ζήτημα απ’ την άποψη της κρατικής / καπιταλιστικής λειτουργίας στον 21ο αιώνα, τότε η αναμέτρηση κινεζικό κράτος / κεφάλαιο vs covid-19 είναι, ίσως, το καλύτερο ως σήμερα παράδειγμα του ποια θα είναι η επιστροφή του κρατισμού (και της βιοπολιτικής του) στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα – παγκόσμια.

Λίγα είναι αυτά που ξέρουμε (και, ίσως με την δική σας βοήθεια, μάθουμε περισσότερα) – αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα είναι εντυπωσιακά. Από στήσιμο νοσοκομείων (δύο, όχι ενός) στο χρόνο, περίπου, που ο μεγαλο-αδύναμος έφτιαξε τον κόσμο μέχρι «γενική καραντίνα» σε 80 μύρια ανθρώπων στην επαρχία Wuhan· από μαζική κινητοποίηση χιλιάδων στρατιωτικών γιατρών μέχρι κλείσιμο επιχειρήσεων του δευτερογενούς και του τριτογενούς· από εθελοντική επιστράτευση των ντόπιων μέχρι μαζικό έλεγχο (και εν μέρει απαγόρευση) της ιδιωτικής κυκλοφορίας· από ψεκασμούς παντού μέχρι θερμομέτρηση των πάντων· από αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στη βιοτεχνολογία (για την κατασκευή αντίδοτου εμβολίου), μέχρι την αξιοποίησή τους στις χαρτογραφήσεις, στον υπολογισμό των «τάσεων», στη χρήση drones… Όταν ο αυτοκράτορας Xi λέει «καταφέραμε να συγκρατήσουμε το 99% των περιπτώσεων στο δικό μας έδαφος» δεν λέει «άντε κωλολευκοί, την γλυτώσατε». Λέει: ούτε στον ύπνο σας δεν θα μπορούσατε να πετύχετε τέτοια «ανάσχεση»! 

Να το συμπληρώσουμε; Όλα αυτά χωρίς να είναι στην ημερήσια διάταξη κάποιο αντίδοτο, δηλαδή ο εμβολιασμός… Αν, τώρα, ο βασικός αντίπαλος του Πεκίνου στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο το μόνο που έχει να επιδείξει είναι το έγκλημα στη Ν. Ορλεάνη το 2005, με τον τυφώνα Katrina, τότε απλά θα έπρεπε να βγάλει τον σκασμό – πάντα από κρατική / καπιταλιστική άποψη. Κι αυτός και οι σύμμαχοί του….

Να πούμε κι αυτό: αν η υποτιθέμενη επίδειξη δύναμης του κινεζικού καθεστώτος αναμενόταν να είναι η καταστολή των διαδηλωτών στο Χονγκ Κονγκ, τότε – έτσι τα έφερε η ζωή… – ήρθε η στιγμή για μια εκατονταπλάσια, χιλιαπλάσια επίδειξη δύναμης. Εναντίον ενός ψωραλέου ιού – με πολύ καλές δημόσιες σχέσεις όμως!

Η επιδημία 3

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Είναι μέρος της καπιταλιστικής βιοπολιτικής η κατασκευή μαζικών φόβων, μαζικών απειλών. Ο φόβος καθηλώνει τους υπηκόους· όμως επίσης προκαλεί πανικούς και ανορθολογικές συμπεριφορές, που καταντούν επικίνδυνες. Η κατασκευή των φόβων είναι το πιο εύκολο κομμάτι της δουλειάς, ειδικά σε πληθυσμούς που πάσχουν από υγιεινιστικές υποχονδρίες, τέλεια άγνοια των σωμάτων τους – και αθεράπευτη εξάρτηση απ’ τα μήντια, τα παλιά ή/και τα καινούργια. Ως εδώ και το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο τα καταφέρνει καλά…

Υπάρχει όμως και το άλλο μισό: η κρατική / καπιταλιστική «φτερούγα», που σκεπάζει τους φοβισμένους, ηρεμεί τους πανικόβλητους, και αναδύεται μέσα απ’ την σύγχιση σαν στήριγμα και σωτηρία. Ο παγκόσμιος νεο-φιλελευθερισμός έφτιαξε όλες τις βασικές προϋποθέσεις των μαζικών φοβιών· αλλά ηθελημένα και υποχρεωτικά τις κατασκεύασε εξατομικευμένες. Σε τέτοιες συνθήκες, όπου τα υπερφίαλα Εγώ σε «κανονικές συνθήκες» πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο εξουδετερώνοντας οποιαδήποτε προοπτική εργατικής αντιπολίτευσης, οι κρίσεις (οι υγιεινιστικές ας πούμε) σημαδεύουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχου δόγματος. Είναι πανούργα η Ιστορία και η διαλεκτική της, αλλά είναι ακριβέστατη: η ιδεολογία που έφτιαξε την μαζικά εξατομικευμένη Φροντίδα Του Εαυτού σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι υποχρεωμένη να πάει στην άκρη όταν οι φοβίες που έσπειρε γίνουν πραγματικές – και «μεταδοτικές».

Είναι η στιγμή που το κοινωνικό αρχιπέλαγος, από τρικυμία ανταγωνιστικών μεταξύ τους ατομικοτήτων, γίνεται μια ενιαία δυσκίνητη μάζα. «Πήζει» – απ’ τον κοινότοπο φόβο, που χωρίς διέξοδο ή απώθηση γίνεται πηκτός σαν κόλλα! Είναι η Αρχετυπικά Εφιαλτική Στιγμή της Πανούκλας: όπου η βιοπολιτική τελειώνει σαν ψευδαίσθηση «ατομικής υπόθεσης», και γίνεται επίσημα, καθαρά και αναγνωρισμένα «καθήκον και ευθύνη» των αρχόντων· των ιερέων· του κράτους. Και δεν είναι καν μόνο η «υγεία» – η δημόσια υγεία. Είναι και η «ηρεμία» – η δημόσια τάξη. Είναι και η «ευρυθμία» – η ομαλή λειτουργία των βασικών υποδομών. Και κάμποσα άλλα, όχι καλά…

Πίσω απ’ την λίγο πολύ φάρσα του covid-19 αυτό που συμβαίνει με Ιστορικό Βάρος και το παρακολουθείτε χωρίς να υπάρχει πουθενά γραμμένη «η υπόθεση του έργου», είναι αυτό: η ανάδυση της αποτελεσματικότητας του στιβαρού κράτους, του κράτους «γενικού κομανταδόρου του κεφάλαιου» (που θα έλεγε και κάποιος Κέυνς στο παρελθόν), το οποίο όχι μόνο σε οτι αφορά την «ανάπτυξη / επέκταση» (π.χ. Huawei) αλλά και σε ότι αφορά την «άμυνα» (π.χ. covid-19) μπορεί να διαχειριστεί στο μέγιστο βαθμό κάθε διαθέσιμο κοινωνικό πόρο (είτε εργασία είναι αυτός είτε χρήμα / κεφάλαιο) για το «κοινό καλό». Σε συνθήκες 4ης βιομηχανικής επανάστασης (για να μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε σίγουροι που ακριβώς ζούμε…) Και μπορεί να το κάνει αποτελεσματικά· σίγουρα πολύ αποτελεσματικότερα απ’ το «ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του»… Είναι, λοιπόν, η ανάδυση του νεοκρατισμού που έρχεται απ’ την Ανατολή, από εκεί που βρίσκεται το κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης… Από πού αλλού, δηλαδή, θα έρχονταν οι σύγχρονες δυναμικές τάσεις;

Αν πούμε ότι ο δυτικός αντισινισμός πλέει στη ζηλοφθονία (πάντα από κρατικιστική / καπιταλιστική άποψη) θα καταλάβετε τι εννοούμε;

Αόρατη γραφή

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. Στην εποχή της γενικευμένης (ακόμα και «τυφλής») επιτήρησης των ψηφιακών επικοινωνιών και αρχείων, υπάρχουν πάντα οι ρομαντικοί (που ενδεχομένως παριστάνουν τους «ειδικούς») που πιστεύουν και διαδίδουν ότι η ιδιωτικότητα των επικοινωνιών μπορεί να προστατευτεί τεχνολογικά: μέσω κρυπτογράφησης.

Ξέρουμε ωστόσο ότι διάφορες εφαρμογές (τύπου whatsup) που προσφέρονται κρυπτογραφημένες έχουν ήδη σπάσει απ’ τις κρατικές υπηρεσίες. Αρκεί να κάνει την δουλειά μία· μετά θα πουλήσει το know how σ’ όποιον πληρώνει… Πρακτικά όποιος έχει το μεγαλύτερο προϋπολογισμό (απλά: λεφτά), δηλαδή είτε τα κράτη είτε οι βαθύπλουτοι χρηματοδότες τους, μπορεί να προσλάβει τους «καλύτερους» τεχνικούς για να σπάσει οποιαδήποτε ψηφιακή κωδικοποίηση, αργά ή γρήγορα.

Πιο σβέλτο όμως είναι να κάνει κάτι άλλο. Είναι και πιο μαφιόζικο, ταιριάζει δηλαδή στα κράτη στο βαθμό που εξακολουθούν να έχουν το μονοπώλιο όχι της βίας αλλά της νομοθεσίας: μπορεί να εκβιάσει τις εταιρείες (κρυπτογράφησης) για να αφήσουν στα λογισμικά τους ανοικτό ένα «παραθυράκι». Ώστε να μπαινοβγαίνουν απο κει οι πράκτορες και οι επιτηρητές.

Πολύ πρόσφατα η ίδια η cia «διέρρευσε» στην αμερικανική καθεστωτική washington post και στο γερμανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι ZDF πως, μαζί με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, ήταν ο ιδιοκτήτης της ελβετικής εταιρείας crypto ag. Ειδικευμένη στην κρυπτογράφηση των επικοινωνιών η crypto πούλησε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα τέτοιου είδους «προστασία» σε τουλάχιστον 120 κράτη, με την εγγύηση «100% εξασφάλιση». Ιδανικό επιχείρημα για να κρυφακούνε οι αμερικανικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες όλες αυτές τις «απόρρητες» κρατικές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις…

Αν και το θέμα είχε γίνει γνωστό απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1995 (η crypto ξεπεράστηκε και αντικαταστάθηκε προφανώς από άλλες, όχι γνωστές για το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, λόγω της ανάπτυξης των digital επικοινωνιών μέσω υπολογιστών) το ότι η cia το διέρρευσε τώρα δεν είναι μια καθυστερημένη μεταμέλεια!!! Είναι μέρος της εκστρατείας κατά της κινεζικής Huawei, που τείνει να φτάσει σε θεαματικά ύψη. Η τωρινή αποκάλυψη μεταφέρει αυτό το απλό νόημα στους πελάτες και χρήστες των 5G επικοινωνιών:

Έτσι κι αλλιώς κάποιες κρατικές υπηρεσίες θα σας παρακολουθούν, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Μπορείτε μόνο να διαλέξετε αν προτιμάτε να σας παρακολουθούν οι κινέζοι ή εμείς (οι ηπα και οι σύμμαχοί της)…

Είναι εκβιασμός, αλλά αν το καλοσκεφτείτε έχει ένα κάποιο κυνικό παρελθόν. Είναι σα να έλεγε (και το έλεγε…) κάποιος στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου «ψυχρού» πολέμου: έτσι κι αλλιώς κάποια πυρηνικά θα τα φας στο κεφάλι… Διάλεξε αν θέλεις να φας τα δικά μας ή των σοβιετικών…

Θα διαλέξετε ποιοί θα σας έχουν στο χέρι; Ή είναι προτιμότερο να περιορίσετε σημαντικά αυτές τις “κακές συνήθειες” του καθημερινού ψηφιακού στριπτίζ;

(Ο τίτλος αφορά ένα παλιό νεανικό παιχνίδι κρυπτογράφησης: αν έγραφες με πένα που αντί για μελάνι είχε λεμόνι, το χαρτί φαινόταν λευκό· μια μικρή φλόγα πίσω του όμως μαύριζε το λεμόνι, και αποκαλύπτονταν έτσι τα γράμματα…)

Άντε γεια «αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη»!…

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Έπρεπε να το είχατε υποψιαστεί (με τις περιθωριακές μας δυνάμεις το υποδείξαμε μέσα απ’ τις σελίδες του cyborg…). Κάποιο λάκο είχε η φάβα της μετονομασίας της Ύψιστης Απειλής κατά του ανθρώπινου είδους (που δεν είναι, όχι, ο 2019-nCoV!) από «φαινόμενο του θερμοκηπίου» σε «κλιματική αλλαγή»… Το είχαμε αναρωτηθεί: μήπως ο όρος «κλιματική αλλαγή» είναι πολύ βολικότερος απ’ τον όρο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» επειδή χωράει και την πτώση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας αντί για την άνοδο που εννοείται αποκλειστικά με το «θερμοκήπιο»;

Να, λοιπόν, τα μαντάτα – για να αρχίσετε να στοκάρετε από τώρα κούτσουρα. Σύμφωνα με τη nasa (δεν είναι, δα, κανάς τυχαίος οργανισμός…) ο ήλιος θα πέσει στο χαμηλότερο σημείο εδώ και δύο αιώνες της «δραστηριότητάς» του (άρα και της εκπομπής ενέργειας) το 2020. Δεν θα είναι μια «στιγμή» η φετεινή χρονιά, αλλά η αρχή μιας περιόδου που θα κρατήσει κάμποσο…

… Σα συνέπεια αυτής της φυσικής «χειμέριας νάρκης» της ηλιακής δραστηριότητας, οι θερμοκρασίες στη Γη θα πέσουν… Ίσως κατά μέσο όρο πέσουν κατά 1 βαθμό Κελσίου μέσα σε 12 αρχικούς μήνες…

Συνήθως ο κύκλος μείωσης της ηλιακής δραστηριότητας είναι 11ετής, και η «εποχή του κρύου» (με την σχετική μείωση της θερμοκρασίας) κρατάει λίγα χρόνια. Αλλά τώρα πρόκειται για μια πιο μακροπερίοδη (φυσική…) μείωση της ηλιακής ενέργειας, και μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για το πόσο θα διαρκέσει η «μίνι εποχή των παγετώνων» που θα προκληθεί. Δέκα χρόνια; Είκοσι; Κάποιοι («ειδικοί») αφήνουν περιθώριο ακόμα και για τριάντα…

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Στο λιώσιμο των πάγων, στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, στην εξαφάνιση παράκτιων πόλεων και νησιών με χαμηλό ύψος – και τα λοιπά τρομακτικά του «φαινομένου του θερμοκηπίου». Καλού κακού κάντε λοιπόν ένα πρόγραμμα και για το «φαινόμενο του ψυγείου»: την προηγούμενη φορά που έγινε κάτι παρόμοιο ήταν μια περίοδος 70 χρόνων, από το 1645 ως το 1715, όπου ο Τάμεσης ήταν μόνιμα παγωμένος…

(Θα υπάρξει, λένε οι «ειδικοί» πρόβλημα και στην παραγωγή διαφόρων τροφίμων στην περίπτωση που ο ήλιος παρακοιμηθεί. Μήπως να το ρίξει και η ανθρωπότητα σε «χειμέρια νάρκη» για καμμιά εικοσαριά χρόνια;)

Πλαστοπροσωπία 1

Σάββατο 25 Γενάρη. Η Alice Bergmann ζει στο Chemnitz, στη γερμανία, και έχει ένα σοβαρό πρόβλημα με το ισλάμ. Πρέπει να ξεπεράσει ένα φοβερό σοκ, την δολοφονία της αδελφής της Elizabeth πριν μερικά χρόνια σ’ ένα πάρκο στο Βερολίνο. Και οι δύο δολοφόνοι ήταν μετανάστες.

«Έχω πολύ μίσος μέσα μου, πολλή οργή, και ξέρω ότι αυτό το τραύμα θα ματώνει για πάντα» έγραψε η Bergmann σ’ ένα post στο λογαριασμό της στο facebook το 2015. Πολεμάει εναντίον των μεταναστών στην πρώτη γραμμή από τότε, ακόμα και απ’ την δουλειά της που είναι στην ομοσπονδιακή υπηρεσία για μετανάστες και πρόσφυγες. Ένας φίλος της απ’ το facebook της έδωσε συγχαρητήρια για την πιο πάνω ανάρτηση. «Προς τιμήν της δολοφονημένης αδελφής σου, αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.

… Η Bergmann έχει στενή σχέση μέσω facebook με την εξαδέλφη της Helena, που είναι μοντέλο και καλλιτέχνης, δουλεύει σε μια ακαδημία, και προσπαθεί μέσω της τέχνης της να αυξήσει την προσοχή της κοινής γνώμης για την κακομεταχείριση και τις δολοφονίες γυναικών από μετανάστες. Στο προφίλ της γράφει ότι «σε πόλλες πόλεις της γερμανίας οι γυναίκες δολοφονούνται από μετανάστες».

Η Bergmann έχει επίσης στενή επαφή μέσω facebook με τον αδελφό της David, που ανησυχεί για την ασφάλεια της Alice, αφού, όπως γράφει στο profile του, ένας απ’ τους δολοφόνους της Elizabeth είπε στο δικαστήριο «Και η Alice πρέπει να πεθάνει … Ορκίζομαι ότι θα την σκοτώσω…»

Φωτογραφίες στους λογαριασμούς τους δείχνουν ότι οι τρεις συναντιούνται τακτικά, και κάνουν εκδρομές και ταξίδια για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Επιπλέον κουβεντιάζουν με πολλούς άλλους στο facebook για τους μετανάστες και την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης για το άσυλο.

Τραγική η ιστορία αυτή, αλλά έχει ένα πρόβλημα: όλοι οι πρωταγωνιστές είναι ανύπαρκτοι. Δεν έχει υπάρξει καμμία Elizabeth που να έχει δολοφονηθεί από μετανάστες· καμμία εξαδέλφη Helena καλλιτέχνης, κανένας David αδελφός, και καμμία Alice Bergmann. Η φωτογραφία που υπάρχει στον λογαριασμό μ’ αυτό το όνομα είναι της χιλιανής ηθοποιού Josefina Montane…

Έτσι ξεκινάει χθεσινό άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του καθεστωτικού γερμανικού de spiegel, με τίτλο: ένα δίκτυο ψεμμάτων στο facebook· πως να κοροϊδεύεις τους φίλους και να επηρεάζεις τον κόσμο. Το άρθρο χρησιμοποιεί διάφορα παραδείγματα πλαστών προσώπων με παρουσία στα social media, και το κύριο θέμα του είναι οι προσπάθειες (ακόμα και της facebook…) να εντοπίζει τέτοιους λογαριασμούς και να τους διαγράφει…

(φωτογραφία: αριστερά η χιλιανή Montane, και δεξιά η ίδια, ελαφρά «πειραγμένη» στο photoshop, ως Alice Bergmann).