Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Τι θα είχε συμβεί αν στο πρόσφατο δημοψήφισμα, αντί για 650.000 είχαν ψηφίσει 1.000.000, όμως με τον ίδιο αριθμό (609.813) να έχουν ψηφίσει «ναι» και τους υπόλοιπους, 390.000 να έχουν ψηφίσει «όχι»; Το δημοψήφισμα θα ήταν πέρα για πέρα πετυχημένο… Αλλά αμέσως μετά όλοι (ειδικά οι έλληνες) θα μιλούσαν για ένα «διαιρεμένο κράτος», «στα πρόθυρα εμφύλιου», κλπ. Τα παιδιά με τις καραμέλες τους…
Ε, το λοιπόν αυτό δεν έγινε (μετά και από διεθνείς προσπάθειες…). Και – εκτός απ’ εκείνους που ταυτίζουν την αποχή με το «όχι», δηλαδή με την γραμμή των σκληροπυρηνικών του VMRO – όλοι οι άλλοι θα μπορούσαν να βάλουν ερωτηματικά «επί της διαδικασίας». Όχι επί της ουσίας. Γιατί αυτή είναι σαφέστατη: οι μεν «ναι» ψήφισαν, οι δε «όχι» δεν το έκαναν… Ψήφισαν, μάλιστα, τόσο πολύ ώστε ακόμα κι αν το σύνολο των ψηφοφόρων ήταν 1.000.000, και πάλι το “ναι” θα είχε πλειοψηφίσει! Δεν είναι παράδοξο· δεν είναι παρανοϊκό· είναι προβοκατόρικο: 609.813 “ναι” θεωρούνται άκυρα, σα να μην υπήρξαν ποτέ· επειδή δεν συνοδεύτηκαν από 390.000, ή 400.000 “όχι”… Κι όμως: 609.813 ψήφοι είναι (ελαφριά) πάνω από το 50% ακόμα κι αν είχαν ψηφίσει συνολικά 1.200.000!!!!
Την ώρα, λοιπόν, που ο ψεκασμένος προσπαθεί να πουλήσει στην Ουάσιγκτον plan Β (απευθυνόμενος στο ντόπιο ακροδεξιό ακροατήριό του…) στα Σκόπια οι σοσιαλδημοκράτες ξεκίνησαν την κοινοβουλευτική διαδικασία έγκρισης της «συμφωνίας των Πρεσπών», ενόσω συνεχίζονται οι πίσω από κλειστές πόρτες (πάνω ή και κάτω απ’ το τραπέζι) «διαπραγματεύσεις» με το VMRO. To πράγμα έχει την λογική του: ο ακροδεξιός πυρήνας του VMRO έχει σοβαρά προβλήματα με την δικαιοσύνη, οπότε «επί της διαδικασίας» μπορεί να ζητάει διάφορα… Στην πράξη, πάντως, την απάντηση θα την δώσει η υπαρκτή «ευρωπαϊκή» πτέρυγά του, που έχει ταχθεί υπέρ της «συμφωνίας». Ακόμα κι αν είναι μειοψηφική, είναι υπαρκτή…
Η κοινοβουλευτική διαδικασία συνταγματικής τροποποίησης στη δημοκρατία της μακεδονίας είναι πολύπλοκη. Έχει τρία στάδια. Στο πρώτο η κυβέρνηση παρουσιάζει σε αδρές γραμμές τις αλλαγές που σκοπεύει να κάνει στο σύνταγμα, και χρειάζεται την έγκριση των 2/3 της βουλής (80 ψήφους, η κυβέρνηση του Zaev έχει τους 71, ψάχνει άλλους 9) για να προχωρήσει. Αν αυτή η έγκριση δοθεί, στη δεύτερη φάση, παρουσιάζει αναλυτικά τις αλλαγές· εδώ για την έγκρισή τους αρκεί απλή πλειοψηφία (61 ψήφοι). Αν δοθεί κι αυτή, οι αλλαγές παραπέμπονται σε «δημόσια διαβούλευση» για τυχούσες βελτιώσεις. Μετά απ’ αυτήν την φάση διαμορφώνεται το τελικό συνταγματικό κείμενο, του οποίου η έγκριση απαιτεί ξανά 80 ψήφους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτή η τελική ψηφοφορία θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή τον Γενάρη.
Επειδή, τώρα, το VMRO δεν έχει προτείνει κάποια άλλη «διεθνή κατεύθυνση» για την δημοκρατία της μακεδονίας (διαφορετική ή/και αντίθετη απ’ την ένταξη στην ε.ε. και στο νατο) είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει μεγάλα περιθώρια «επί της ουσίας». Όσα περιθώρια έχει (για «διαπραγματεύσεις» με τον Zaev) είναι «επί της διαδικασίας». Και αυτό θα κάνει.
Τα υπόλοιπα; Κατά την ταπεινή μας άποψη: βαλκανική δραματουργία, για εσωτερικές καταναλώσεις…
(Υπάρχει, βέβαια, και το σκανδαλάκι – ή σκάνδαλο – με τις αγορές της δεη…)