6/2/2017. Τις δύο ευρωπαϊκές συνθήκες υπέγραψαν το 1957 έξι κράτη. Το μεγάλο δουκάτο του λουξεμβούργου (χωρίς σχόλια…), η ολλανδία, το βέλγιο, η ιταλία, η γαλλία και η δυτική (τότε) γερμανία. Το μεγάλο δουκάτο, η ολλανδία και το βέλγιο εξέδωσαν ήδη, απ’ την περασμένη Παρασκευή, μια ανακοίνωση υποστηρίξης των “διαφορετικών ταχυτήτων” στην ε.ε. Στο Άμστερνταμ έχουν εκλογές στις 15 Μάρτη, αλλά το πιθανότερο είναι (αν δεν σχηματιστεί αμέσως κυβέρνηση) η ολλανδία να πάει στη Ρώμη με κάποιον “υπηρεσιακό” πρωθυπουργό, που δεν θα είναι φασίστας. Στο Παρίσι έχουν (προεδρικές) εκλογές σε δύο γύρους, στις 23 Απρίλη και στις 7 Μάη. Υποθέτουμε ότι στις 25 Μάρτη θα έχει ξεκαθαρίσει αυτό που ήδη από τώρα είναι το σχεδόν βέβαιο: ότι ο σοσιαλφιλελεύθερος και ευρωπαϊστής Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της γαλλίας – και όχι οι φασίστες. (Φυσικά το Παρίσι θα αντιπροσωπεύσει στη Ρώμη ο απερχόμενος Ολάντ).
Η διακήρυξη της Ρώμης / 2017 θα είναι, ωστόσο, μια στιγμή μόνο των διεργασιών που είμαστε σίγουροι πως όχι απλά έχουν δρομολογηθεί από καιρό μακρυά απ’ την φανφαρόνικη δημοσιότητα, αλλά έχουν εντατικοποιηθεί μετά την εκλογική νίκη των συντηρητικών στις ηπα και τις επιθέσεις και απειλές του ψόφιου κουναβιού και του επιτελείου του. Εννοείται ότι αυτές οι διεργασίες δεν είναι αστραπιαίες. Στα 60 χρόνια της ύπαρξης και της επέκτασης της ε.ε. αποδεικνύονται ωστόσο μεσοπρόθεσμα αποτελεσματικές για τα δυναμικότερα τμήματα του ευρωπαϊκού κεφάλαιου.
Τι ουσιαστικό θα έχει να συμβάλει το κράτος / μέλος της ευρωζώνης που λέγεται «ελλάδα» σ’ αυτήν την ζόρικη ιστορική περίοδο; Τίποτα. Μόνο τα προβλήματά του, που δεν μπορεί να τα λύσει, την καθήλωσή του στον 19ο αιώνα· κι όλο κλαίγοναι και βρίζουν οι μικροαστοί υποτελείς, όλο παραπονιούνται και ελεεινολογούν τους πάντες, όλο συμμαχούν με τα αφεντικά τους και μαζεύουν τα ψίχουλα που τους πετάνε, όλο απλώνουν το χέρι για δανεικά, κι όλο κοκορεύονται για «έπαλξη» και «φύλακας των συνόρων» (γεωπολιτική πρόσοδος λέγεται η «ελληνική ψυχή»)…
Ποιων συνόρων άραγε; Αυτών που μετακινούνται διαρκώς;
(φωτογραφία: Σα να «βγάζουν δάκτυλα» για το ποιος θα φύγει απ’ την παρέα… Και η έκφραση αυτού στα αριστερά δεν δείχνει «ευτυχώς την γλύτωσα»..)