Σάββατο 11 Αυγούστου. Επί τη ευκαιρία, μια παρένθεση στην τρέχουσα δουλειά της ασταμάτητης μηχανής:
… Στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη, όπου κυριαρχούν εντελώς «έκτακτες» συνθήκες, η λογοκρισία δεν λειτουργεί σαν ανοικτή και βάναυση «κοπή» του λόγου.
Εδώ γίνεται κάτι παραπάνω, κάτι χειρότερο απ’ τη χοντροκομμένη καταστροφή των αγωνιστικών κειμένων ή ένα black-out, κάτι πιο περίπλοκο από την παλιά «ρίψη στην πυρά». Πράγματι, καταρχήν πρόκειται για μια εργασία, πρόκειται για την παραχάραξη της ιστορικής εμπειρίας, την παραγωγή υποκατάστατων αναμνήσεων, τη δόλια κωδικοποίηση.
«Η λογοκρισία είναι μια δραστηριότητα, όχι η άρνηση μιας δραστηριότητας. Δεν είναι προσπάθεια «να μη γίνει κοινό» κάτι διαφορετικό από αυτό που συνήθως ονομάζουμε κοινο-ποιώ. Η λογοκρισία είναι τελικά παραγωγή γνώσης». Μιας άλλης γνώσης. Είναι η παραποίηση του γεγονότος, η μετατόπιση και η αντικατάστασή του!!!
…
Αυτή η στρατηγική ενεργητικής λογοκρισίας, στη θέση του παλιού «να μη μαθευτεί», επιλέγει αυτό που πιθανά νομιμοποιεί τον λοκοκριτή και που τελικά λειτουργεί σαν επιβεβαίωση του δικαιώματος και της εξουσίας αυτού που την ασκεί…
Αν κάποιος / κάποια διαβάσει τις πιο πάνω παραγράφους μπορεί και να εκστασιαστεί. Αν διαβάσει τον τίτλο από πάνω τους («Ο έλεγχος της μνήμης: ή η ενεργητική λογοκρισία σαν πολεμική στρατηγική») θα εκστασιαστεί ακόμα περισσότερο. Κι αν μάθει ότι πρόκειται για απόσπασμα κειμένου του 1982 (ναι, του 1982, πριν 35 χρόνια), γραμμένου στη φυλακή, από δύο τότε μέλη του πολιτικού γραφείου των «ερυθρών ταξιαρχιών» (τους Curcio και Franceschini), ίσως «μαγευτεί» εντελώς…
Τι συμβαίνει, όμως, όταν ζούμε και δρούμε για αρκετό καιρό μέσα σε τέτοιες, ακριβώς, συνθήκες «ενεργητικής λογοκρισίας»; Και τι συμβαίνει, επιπλέον, αν αυτή η «ενεργητική λογοκρισία» γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική (και καθολική) μέσω των διάφορων μορφών social media;
Οι καθεστωτικοί μιλούν ήδη ανοικτά για «εναλλακτικές πραγματικότητες» ή/και για «fake news». Κοινώς: ψέμματα. Αυτό που ενοχλεί τους ειδικούς της πληροφοριακής χειραγώγησης και της ενεργητικής λογοκρισίας δεν είναι τα «ψέμματα» σαν τέτοια· αλλά το γεγονός ότι παράγονται πια τόσα πολλά, απ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ιεραρχίας, και διασπείρονται τόσο γρήγορα ώστε τα δικά τους, τα τακτικής ή/και στρατηγικής σημασίας ψέμματα πολλές φορές χάνουν την ισχύ τους. Ή πνίγονται σε τεράστιους βούρκους «θεωριών συνωμοσίας» που είναι, απλά, «θόρυβος».
Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, έχουν ένα κατ’ αρχήν όφελος οι σφετεριστές του κόσμου: την γενίκευση ενός καινούργιου είδους βλακείας, που θα την αποκαλέσουμε «πληροφοριοποιημένη βλακεία». Δηλαδή βλακεία που έχει «πηγές», εύκολα προσβάσιμες!! Άρα βλακεία πολύ πιο πεισματάρικη, πολύ πιο επιθετική…