Τετάρτη 13 Ιούνη. «Λύση»; Τι «λύση»; Σε ποιο «πρόβλημα»; Τίνος το πρόβλημα;
Εκτός θείας Λίτσας (με την ευρεία έννοια) το ξέρουν οι πάντες. Πρόβλημα με το όνομα της δημοκρατίας της μακεδονίας είχε μόνον ένας. Ο εξής: το ελλαδιστάν. Το να κάνουμε τους ηλίθιους και να παραστήσουμε ότι ήταν ένα «παγκόσμιο πρόβλημα» ή, έστω, ένα «διμερές πρόβλημα» είναι χρήσιμο για όσους ζούν καλά σαν ραδίκια. Αλλιώς, αφού ένας και μόνο ένας το είχε, πρέπει να διερευνηθεί αν «έλυσε το πρόβλημά του». Πιο συγκεκριμένα: η θεία Λίτσα συμφιλιώθηκε έντιμα με την πραγματικότητα;
Καμμία σχέση!!! Αυτό που εμφανίζεται (με παραλλαγές ωστόσο) σαν συμφωνία μεταξύ ψόφιου κοριού και Zaev θα μπορούσε να είναι ευπρόδεκτο (απ’ την μεριά μας) αν είχε γίνει το 1992, το 1995, έστω το 1996. Και τώρα, ακόμα, θα το παίρναμε στα σοβαρά, αν ζούσαμε σε άλλο πλανήτη. Όμως έχοντας επίγνωση των βασικών του ελληνικού βαθέος κράτους, μόνο καχυποψία! Για σοβαρούς λόγους.
Ας δούμε την επιφάνεια. Βόρεια μακεδονία (αλλά με αναγνώριση τόσο της μακεδονικής γλώσσας όσο και της μακεδονικής εθνότητας), άρα από πρώτη ματιά πολύ περιορισμένη αλλαγή του συντάγματος: ανεκτό ακούγεται, αν το δέχονται οι υπήκοοι της δημοκρατίας της μακεδονίας… Όμως τέτοιο deal δεν θα χρειαζόταν πάνω από ένα τέταρτο της ώρας για να γίνει… Πέντε, έξι μήνες «σκληρών διαπραγματεύσεων» τι αντικείμενο είχαν;
Την απάντηση επ’ αυτού μόνο μ’ έναν τρόπο μπορεί να την βρεί όποιος / όποια ενδιαφέρεται: κρατώντας σαν σταθερή αφετηρία το γεγονός ότι το πρόβλημα το είχε ένας μόνο: η θεία Λίτσα. Συνεπώς το ερώτημα μετατρέπεται εύλογα ως εξής: τόσους μήνες η θεία Λίτσα τι επεδίωκε σ’ αυτήν την συμφωνία;
Η ασταμάτητη μηχανή είχε το θράσος να πει την γνώμη της επ’ αυτού εδώ και κάτι μήνες. Τώρα είναι αναγκασμένη να την επαναλάβει, επειδή τώρα τα φαιορόζ τσιράκια μουρμουρίζουν διάφορα (μακριά απ’ την δημοσιότητα, προς το παρόν) για να εξηγήσουν τι πέτυχαν…
(φωτογραφία: Πάμε για ένα μπασκετάκι; Από ‘δω είναι το γήπεδο…)