Κυριακή 26 Μάρτη. Ξεκινώντας από σήμερα, λοιπόν, και με μικρότερα ή μεγαλύτερα βήματα στην εξέλιξη του χρόνου, η ευρωζώνη όπως την ξέρουμε τώρα (με τις συνθήκες, τους κανόνες και τις ισχύουσες δεσμεύσεις) θα πάψει να είναι ο “σκληρός πυρήνας” του project europe. Αυτό, όμως, καθόλου δεν σημαίνει ότι θα «χαλαρώσουν» οι όροι για την ένταξη ή την συμμετοχή σ’ αυτό το ενδιάμεσο επίπεδο στο οποίο θα εξελιχθεί, από πολιτική άποψη, η σημερινή ευρωζώνη – όπως θα ήθελαν να ελπίζουν οι κατά τον Κονδύλη (και όχι μόνο) «αναξιοπρεπείς επαίτες» της Αθήνας. Το αντίθετο εκτιμάμε ότι θα συμβεί. Έχοντας προεξοφλήσει (ή διαμορφώσει) ένα ισχυρό «κέντρο» μέσα στην και πάνω από την ευρωζώνη, όσα κράτη μείνουν στην «περίμετρό» της (και μάλιστα άκρη άκρη, όπως το ελληνικό εδώ και χρόνια) θα είναι ευκολότερο να υποβιβαστούν.
Η ελληνική κρατικο / καπιταλιστική προσοδική μικρόνοια βαυκαλιζόταν ότι πάντα θα απολαμβάνει μια ιδιαίτερη μεταχείριση, επειδή θα ήταν από οικονομική άποψη καταστροφική για τους άλλους η έξοδός της απ’ την ευρωζώνη. Αυτό πράγματι ίσχυε το 2010 και σε μικρότερο βαθμό το 2011· όχι απ’ το 2012 και μετά. Ύστερα η ίδια μικρόνοια οχυρώθηκε στο ότι αυτή η έξοδος θα ήταν πολιτικά βλαβερή για το project europe· με την γνωστή ηλίθια έννοια του domino effect. Κι αυτό ήταν φρεναπάτη όπως θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει απ’ το brexit (που δεν αφορά, φυσικά, την ευρωζώνη· δεν αφορά όμως και έναν καπιταλισμό μικρού μεγέθους όπως ο ελληνικός). Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι διατηρούσαν μέχρι προχτές κάποιες έσχατες ψευδαισθήσεις για το «πολιτικό βάρος» που έχει στην ευρωζώνη και στην «τύχη» της ένα μέγεθος σαν το ελληνικό, θα διαπιστώσουν σύντομα τη σημασία που έχει γι’ αυτήν την «τύχη» η διαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού βάρους 8 ή 10 κρατών στο κέντρο του project. Όπως είναι λογικό και αναμενόμενο εκεί κρίνεται η ιστορία.
Για να το θέσουμε πιο ωμά. Η διαφορική ολοκλήρωση της ευρώπης ΔΕΝ υπογράφτηκε και θα προωθηθεί για να κρατήσει (ή να χάσει) ο «ευρωπαϊκός πυρήνας» την ελληνική χερσόνησο. Αλλά για να συμμαζέψει (ή να εξουδετερώσει) την αμερικανόφιλη ανατολική ευρώπη. Από οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική άποψη εκεί βρίσκεται η κύρια διακύβευση.
Η ελληνική χερσόνησος είναι η άκρη της βαλκανικής και ανήκει στον ανατολικομεσογειακό / μεσανατολικό (γεωπολιτικό) κύκλο. Αν εκεί το παρόν και το μέλλον είναι στάχτη και μπούρμπερη (και υπάρχουν σοβαροί λόγοι που αυτό συμβαίνει ήδη…) γιατί η ελληνική επικράτεια «αξίζει» κάτι περισσότερο απ’ το να γίνει κάποια στιγμή απλό (και επιτηρούμενο, λόγω χρεών) μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης;
Προς το παρόν ίσως εξακολουθεί να έχει μια χρησιμότητα το να υπάρχει στην περίμετρο της ευρωζώνης ένα μέλος ανεπίδεκτο: για να προκαλεί κατά περιόδους εκείνες τις «τριβές» που εκτιμώνται απ’ τους εμπόρους χρήματος και βοηθούν στο να είναι η ισοτιμία του ευρώ προς το δολάριο κοντά στο 1:1.
Φυσικά μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για πόσο ακόμα θα έχει αξία έστω και μια τέτοια εκδούλευση…