Τετάρτη 22 Μάρτη. Τέσσερεις ημέρες πριν την “πανηγυρική διακήρυξη της Ρώμης”, στις 25 Μάρτη (σατανική σύμπτωση η “εθνική επέτειος”: όληηηη η δόξα όοολη χάααρη, άγια μέεεεερα ξημερώωωνει…), το ελληνικό κοινωνικο – κρατικο – καπιταλιστικό σύμπλεγμα βρίσκεται σε ένα είδος ground zero. Το συμβολικό της κατάστασης είναι ότι οι πολιτικές του βιτρίνες παλεύουν να δώσουν μια κάποια ώθηση στην ολοκλήρωση μιας (ακόμα) “αξιολόγησης”, της δεύτερης στη σειρά απ’ τις πέντε (!) συνολικά που υποτίθεται έχουν υπογράψει ότι θα πρέπει να γίνουν μέχρι την “λήξη του 3ου προγράμματος δανειακής στήριξης”, το 2018· την ώρα που οι καταραμένοι δανειστές (ή αρκετοί ανάμεσά τους) σχεδιάζουν το πολιτικό μέλλον του project europe.
Το συμβολικότερο του συμβολικού είναι η (κατά την καθεστωτική “καθημερινή”) απειλή της Αθήνας ότι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ αυτήν την διακήρυξη αν δεν μπει μια παράγραφος για το “ευρωπαϊκό κεκτημένο στις εργασιακές σχέσεις”. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο… Επιπλέον, σαν τον στραβό στο σκοτάδι, οι νυν κυβερνητικές βιτρίνες ξύνουν την πληγή του τι πάει να πει “υπογράφω” και τι πραγματικό βάρος έχουν οι υπογραφές στα χέρια του ελληνικού κρατικού παρακράτους… Πόσα και πόσα δεν έχουν υπογραφτεί όλα αυτά τα χρόνια, μόνο για να κορνιζαριστούν;
Εν τω μεταξύ ούτε οι ρεζέρβες, της αντιπολίτευσης, νοιώθουν άνετα. Ο πάνκακος Σόιμπλε τους υπενθύμισε ότι θα πρέπει να ψηφίσουν τα νέα μέτρα (που είναι μελλοντικής εφαρμογής) αφού θέλουν να είναι η επόμενη κυβέρνηση. Μην αρχίσουν τα “έχω νωπή λαϊκή εντολή και δεν μπορώ”…
Πόρκα μιζέρια.