Τετάρτη 4 Απρίλη. Η αιτία που δημιουργήθηκε το νέο ελληνικό κράτος κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα άφησε ένα μόνιμο κουσούρι στα κρανία των υποτελών και, ακόμα μεγαλύτερο κουσούρι στα κρανία των ποιμένων τους: όπου γίνεται καυγάς στα πέριξ χώσου και κάτι θα βγάλεις. Αυτό λέγεται «γεωπολιτική πρόσοδος» και έχει δουλέψει για πολλές δεκαετίες· αν και όχι όπως θα ήθελε η θεία Λίτσα.
Ακριβώς επειδή οι διεθνείς ανταγωνισμοί αποδείχθηκε για καιρό ο μόνος τρόπος για να έχει το ελλαδιστάν τα «έξτρα» του απ’ την εύνοια πότε του ενός και πότε του άλλου, η πεποίθηση ότι μόνο αν πατάς και τρίζει το πάτωμα (κι όλοι λένε: Ωωωωω! Μόλις μπήκε ο Γκρέκος ο σκληρός!) προκόβεις έγινε δεύτερη φύση των ελλήνων, λαού και εξουσίας. Γι αυτό και είναι ειδικοί είτε στο να κάνουν καυγάδες στα πέριξ της επικράτειας τους, είτε να «κρατάνε ανοικτούς λογαριασμούς» – για μελλοντική αξιοποίηση.
Απέναντι στο τουρκικό καθεστώς το ελληνικό έχει 1 + 2 τέτοιους «ανοικτούς λογαριασμούς». Ο ένας κρατάει απ’ τα ‘80s, με τις αναπροσαρμογές των αλλαγών στη διεθνή νομοθεσία: τα σύνορα στο Αιγαίο. Χαμηλόφωνα οι επαγγελματίες δημαγωγοί του ελλαδιστάν παραδέχονται ότι υπάρχουν καμιά 100αριά, μπορεί και 150 ξέρες, ύφαλοι, βραχονησίδες στο ανατολικό Αιγαίο που δεν αναφέρονται συγκεκριμένα σε καμία διεθνή συνθήκη παραχώρησης εδαφών στο ελλαδιστάν ή συμφωνία οριοθέτησης· κατά συνέπεια είναι άγνωστης ιδιοκτησίας, με βάση πάντα την διεθνή νομοθεσία. Η Άγκυρα δεν βγάζει απ’ το κεφάλι της τις «γκρίζες ζώνες» – ισχύουν. Ισχύουν τόσο πολύ που όταν ένας πρώην υπ.εξ. του μεγέθους του Πάγκαλου λέει ότι «τα Ίμια δεν είναι ούτε ελληνικά ούτε τούρκικα» μπορεί να απολυθεί ακόμα και ο δημοσιογράφος που του πήρε την συνέντευξη…
Η λογική λέει πως όταν δύο κράτη έχουν τέτοιες συνοριακές ασάφειες κάθονται, κοιτάνε τους χάρτες, κάνουν την μοιρασιά και τελειώνει η ιστορία. Αμ δε! Η λογική για τους έλληνες είναι συνώνυμη της προδοσίας. «Δεν θα παραχωρήσουμε σπιθαμή ελληνικού εδάφους – ακόμα κι αν είμαστε οι μόνοι στον γαλαξία που υποστηρίζουμε ότι είναι ελληνικό! Αρκεί, φυσικά, να μην το πάρετε!!». Για την Άγκυρα αυτή η εκκρεμότητα είναι ενοχλητική εντελώς πρακτικά: θέλει να κινούνται τα πλοία της στα τουρκικά παράλια και να βγαίνουν στο Αιγαίο χωρίς να ζητάνε άδεια απ’ την ελληνική διοίκηση. Για την Αθήνα, αντίστροφα, η εκκρεμότητα αυτή είναι καλή αιτία για να καυγαδίζει· όποτε νομίζει πως ενδιαφέρονται κι άλλοι να πάρουν το μέρος της στον καυγά. Στην Αθήνα αυτό λέγεται «προσήλωση στην ειρήνη και στη διεθνή νομιμότητα». Ακριβώς όπως στο αρχηγείο οποιασδήποτε συμμορίας λέγεται «Μα δεν έχουμε δίκιο; Έχουμε!!!»
Οι άλλοι δύο «ανοικτοί λογαριασμοί» είναι ορισμός της διεθνούς τσογλανίας. Πρώτον το Καστελόριζο, και η ελληνική φαντασίωση ότι έχει αοζ – σε βάρος της τουρκίας που έχει κάτι λιμά… Δεύτερο τα (πιθανά) υποθαλάσσια κοιτάσματα της κύπρου, που ανήκουν μόνο στη Λευκωσία…
Για το πρώτο δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα… Για το δεύτερο, που είναι η αιτία της πρόσφατης αφύπνισης της θείας Λίτσας (κι όχι, βέβαια, τα “δύο παληκάρια”, απλά αυτό είναι συναισθηματικά πιο πιασάρικο…), το πράγμα είναι απλό. Οι τουρκοκύπριοι (και πίσω τους η Άγκυρα) λένε: αφού το παίζετε ότι η κύπρος είναι ένα ενιαίο κράτος (που απλά έχει κάτι εσωτερικές εκκρεμότητες…) κι αφού υπονομεύετε κάθε πιθανότητα λύσης, πρέπει τουλάχιστον απ’ την αξιοποίηση των κοιτασμάτων να ωφεληθούν όλοι, βόρειοι και νότιοι, αναλογικά, μέσα από ένα κοινό μηχανισμό αποφάσεων και εκμετάλλευσης. Λογικό.
Οι ελληνοκύπριοι απαντούν: αμ δε!!! Ναι μεν θα πρέπει να ωφεληθείτε κι εσείς ω βόρειοι, αλλά αυτό θα το αποφασίσουμε εμείς. Θα εκμεταλλευτούμε μόνοι μας τα κοιτάσματα στο νότο και, αν είστε καλοί και συμφωνήσετε σε όσα απαιτούμε για να «λυθεί το κυπριακό», τότε θα σας δώσουμε το μερδικό σας…
Μ’ άλλα λόγια η Λευκωσία και η Αθήνα κάνουν εκβιασμούς. Με γκάζι. Η ιδέα είναι: και θα βγάλουμε φράγκα, και θα κάνουμε καυγά. Τι απαντάει η τουρκική μεριά; Ξεχάστε το! Τι θα έπρεπε να πει δηλαδή;