Δευτέρα 2 Απρίλη. Στις 21 Ιούλη του 1990 ο μουσικός Roger Waters, γνωστός σαν «pink floyd» (καταχρηστικό έως πειρατικό αυτό…), ηγήθηκε μιας υπερσυναυλίας στο Βερολίνο· προς τιμήν της «πτώσης του τείχους» μεταξύ των δύο τομέων της πόλης, του δυτικού και του ανατολικού… Ποτέ πριν δεν είχε γιορταστεί με τέτοιο τρόπο όχι μόνο το τέλος ενός πολέμου (του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού») αλλά, κυρίως, η έναρξη του επόμενου… Ας πούμε όμως, σαν ελαφρυντικό, ότι οι καλλιτέχνες είναι συχνά άσχετοι. Ας πούμε επίσης, σαν επιβαρυντικό, ότι η αναβίωση του “the wall” υπήρξε το 1990 στην ανατέλλουσα πρωτεύουσα της ευρώπης μια εξαιρετικά επικερδής μπίζνα.
Στις 1 Απρίλη του 2018 η Σεούλ ανταπέδωσε την πολιτιστική συμμετοχή της βόρειας κορέας στους χειμερινούς ολυμπιακούς στέλνοντας στην Pyongyang τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της. Την rock μπάντα K-pop, το γυναικείο συγκρότημα Red Velvet, και καμιά 100σταριά ακόμα καλλιτέχνες, master των πολεμικών τεχνών, και λοιπά.
Το 1990 η μαμμούθ συναυλία ήταν τα επινίκεια (μιας «δύσης» που ήταν τόσο σίγουρη για τον θρίαμβό της ώστε εδώ και κάτι καιρούς εισπράττει τα επίχειρα της ματαιοδοξίας της). Το 2018, στην κορεατική χερσόνησο, η πτώση (ή, πιο σωστά, η σχετικοποίηση) του τείχους μεθοδεύεται μ’ έναν πολύ πιο προσεκτικό, πολύ πιο αμοιβαίο, και όχι αβανταδόρικο τρόπο. Πολιτιστικές ανταλλαγές, to know us better. Εν μέσω συζητήσεων και βήμα βήμα συμφωνιών…
Λένε κάποιοι, όχι άδικα, ότι η βόρεια κορέα είναι απομεινάρι του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού” πολέμου. Προς έκπληξη εκείνων των ιστορικών που θα περίμεναν να την έχει σαρώσει μια εσωτερική κατάρρευση και, καπάκι, μια υπερπαραγωγή ενός κάποιου Roger Waters ‘n’ friends, το δικτατορικό βορειοκορεατικό καθεστώς όχι μόνο την έβγαλε καθαρή ως τώρα, αλλά κάνει κι αυτό που χρειάζεται (και «πολιτιστικές ανταλλαγές» και ό,τι άλλο) για να αποφύγει τον 4ο παγκόσμιο.
Επιπλέον κανείς δεν διανοείται ότι η K-pop είναι progressive rock… Όπως κανείς δεν διανοείται ότι όλη η καπιταλιστική ιστορία είναι πια θέμα soft power: η Pyongyang έχει πυρηνικά και βαλλιστικούς πυραύλους, δεν είναι «παίξε γέλασε».
Ηθικό δίδαγμα; «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»!… Δεύτερο ηθικό δίδαγμα; Προσγειωθείτε, είναι ρεαλιστικό!
(φωτογραφία πάνω: πλάνο απ’ την υπεραγωγή του 1990 στο Βερολίνο. Ήταν σα να είχε κερδίσει «ο πόλεμος των άστρων» – επί γης.
Κάτω: όλο το μουσικό δυναμικό της νοτιοκορεατικής αποστολής επί σκηνής. Κάπου απέναντι – δεν φαίνεται στο πλάνο – είναι και ο Kim Yong-un. Αν σας φαίνεται κάπως συντηρητική μια τέτοια εμφάνιση, δεν πειράζει. Ο σκοπός της αποστολής δεν ήταν ο ξέφρενος αγιασμός της “καμμένης γης”…)