Παρασκευή 23 Μάρτη. Χτες ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, σε συνέντευξή του στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolou, επανέλαβε τις απειλές: Αν το σχέδιο για απομάκρυνση των τρομοκρατών δεν γίνει πράξη [σ.σ.: εννοεί αυτό που ήταν υπό διαμόρφωση με τον Tillerson] τότε η μόνη επιλογή που θα απομείνει θα είναι η εκκαθάρισή τους. Αυτό δεν είναι σημαντικό μόνο για την συρία αλλά και για το ιράκ…
Εκτός «μπλοκ της Astana» (και Πεκίνου) η στάση της Άγκυρας θα άρεσε και στο Βερολίνο· αν μπορούσε να εκδηλωθεί δημόσια. Αλλά δεν μπορεί και το πιθανότερο δεν θέλει να το κάνει αφού το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα στην πάντα φαντασιακή «ενιαία εξωτερική πολιτική της ε.ε.».
Το πρόβλημα της Άγκυρας δεν είναι οι εντός ή εκτός εισαγωγικών «καταγγελίες» εκ μέρους της ε.ε. (που ευχαριστούν το ελλαδιστάν, το οποίο, όποτε το θυμάται, γίνεται «φιλοευρωπαϊκό»…). Αυτά είναι διπλωματικές φανφάρες. Το πρόβλημα της Άγκυρας είναι έχει εμπλακεί στη στρατιωτική διαχείριση του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού project στην ευρύτερη μέση Ανατολή χωρίς να μπορεί να ελπίζει στην ανοικτή στρατιωτική (και διπλωματική) υποστήριξη και συμμετοχή των άμεσων και έμμεσων συνεταίρων της· τουλάχιστον όχι σήμερα.
Απ’ την άλλη μεριά, ο τρόπος που η Ουάσιγκτον έχει διαχειριστεί την αυτοπρόσωπη στρατοπέδευσή της στη συριακή επικράτεια (: δηλαδή τα ανταλλάγματα που έχει υποσχεθεί στο pkk) δεν είναι μεσομακροπρόθεσμα “βιώσιμος”: δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο τα κράτη που αντιτίθεται στον αμερικανικό έλεγχο της “μεσοποταμίας”. Θα τολμούσαμε μάλιστα να υποστηρίξουμε ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ δεν έχει περισσότερους ή καλύτερους συμμάχους απ’ το μπλοκ της Astana· έχει μόνο το τακτικό πλεονέκτημα ότι βάζει μπροστά την «μεγάλη δύναμή του» (τον αμερικανικό στρατό), ενώ το μπλοκ της Astana περιορίζεται στην «μεσαία» (τον τουρκικό)…