Σάββατο 3 Μάρτη. Μπορεί ο ντόρος να γίνεται για το είδος της συνύπαρξης ανάμεσα στον ψεκασμένο και τον “μπαρμπαΦώτη”, αλλά είναι εκ του πονηρού: μετά απ’ την τρίχρονη αγκαλιά του ροζ συ.ριζ.α. με τους φαιούς ψεκασμένους, δεν χωρούν απορίες περί αριβισμού και “εθνικού συμφέροντος”.
Υπάρχει όμως κάτι άλλο που δεν απασχολεί. Γιατί, αφού έπρεπε να κολλήσει τα τελευταία του ένσημα ο “μπαρμαΦώτης”, δεν έγινε “υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής”; Όποιος / όποια επιτρέψει στον εαυτό του / της την πολυτέλεια μιας τέτοιας αιρετικής απορίας, θα έχει την μακάβρια απάντηση: επειδή, μετά την αποχώρηση του καθάρματος Μουζάλα, που ήταν η δήθεν “ανθρωπιστική” βιτρίνα της στρατο-αστυνομικής light «διαχείρισης» των προσφύγων / μεταναστών, αυτές οι χιλιάδες φυγάδες έπρεπε να παραμείνουν υπό τον έλεγχο του υπουργείου πολέμου (επίσημα: υπουργείο άμυνας). Ο μπαρμπαΦώτης δεν θα μπορούσε να κάνει την δουλειά του Μουζάλα· για διάφορους υποκειμενικούς λόγους. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναγγείλει ότι φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο στα “hot spots”… Ούτε ότι οι βιασμοί [που έχουμε φροντίσει να γίνονται] είναι ανώνυμες βιωματικές εμπειρίες… Θέμα χαρακτήρα, ταπεραμέντου… Μπορεί να είναι πολιτικός καραγκιόζης ο μπαρμπαΦώτης, αλλά τα χέρια του στο αίμα των Άλλων θα δυσκολευόταν να τα βουτήξει – στα γεράματά του…
Συνεπώς, έπρεπε να μετακομίσει ο υφυπουργός πολέμου στο “μεταναστευτικής πολιτικής”- κρατώντας ανοικτούς τους διαύλους με το προηγούμενο πόστο του. Και η άδεια καρέκλα που έμεινε τελικά ήταν δίπλα στον ψεκασμένο.
Ποιο είναι, λοιπόν, το “χαριτωμένο” της ιστορίας και ποιο είναι το συνεχιζόμενο κατά συρροήν έγκλημα;
Τι είναι το σημαντικό; Τα υπουργεία και οι καρέκλες ή η βία εναντίον των Άλλων;