Κυριακή 28 Γενάρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσδιορίζονται και τα πολιτικά μας καθήκοντα σαν αυτόνομων εργατών: η εργατική αυτονομία στα μέρη μας ήταν “από γεννησιμιού” της anti-imp – και τέτοια παραμένει!
Αυτά τα καθήκοντα ορίζονται, κατ’ αρχήν, απ’ την ταξική μας αντίθεση στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος. Εδώ ζούμε, εδώ μας “πηδάνε” με κάθε τρόπο· και πάντως δεν ζούμε στον Δ του Κενταύρου ώστε να προσδιορίζουμε την θέση και την δράση μας ύστερα από ενδελεχή global ανάλυση! Δεν είμαστε «η φωνή στον παγκόσμιο ιστό». Είμαστε – πρέπει να είμαστε – η εργατική συνείδηση μέσα στην συγκεκριμένη καπιταλιστική πολιτική οικονομία και την συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία. Η παγκόσμια ανάλυση μας χρειάζεται για να έχουμε διαρκή γνώση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· και όχι για να βραχυκυκλώνουμε ψάχνοντας αν είμαστε εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμαχιών του ή … του κινεζικού!
Τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα αιχμής μιας σύγχρονης εργατικής αντι-ιμπεριαλιστικής στάσης, σε ότι αφορά τις ελληνικές συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς αξιολογική σειρά: Πρώτον, ο αγώνας των παλαιστινίων. Δεύτερον οι αντιχουντικοί αγώνες στην αίγυπτο. Τρίτον ο αντιεθνικιστικός αγώνας (αν γίνεται και όσο γίνεται) στη νότια κύπρο. Το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί – αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για περισσότερα.
Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς, απ’ την σύγχρονη εργατική ταξική θέση, να λέει «μα οι αντιχουντικοί στην αίγυπτο είναι συχνά μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας» – και να του ξινίζουν… Πράγματι είναι τέτοιοι· και το ζήτημα του ιδεολογικού / κοινωνικού συντηρητισμού είναι ένα ζήτημα που αφορά άλλα υποκείμενα του αντιχουντικού αγώνα στην αίγυπτο. Όμως εμείς ούτε πρόκειται να λύσουμε αυτό το ζήτημα, ούτε μπορούμε να γίνουμε λάδι στα γρανάζια του πρωτοκοσμικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού! Ούτε, φυσικά, πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι της ελληνικής υποστήριξης στην αιμοσταγή χούντα του Καΐρου, επειδή οι αντιπαλοί της «δεν μας κάνουν»…
Ή, άλλο παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς αντιλαμβάνεται την παλαιστίνη σαν μια δύσκολη λεπτομέρεια της γεωγραφίας. Η παλαιστίνη είναι μέτωπο, μέτωπο αντιαποικιακού, αντιρατσιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας πρόγονοι, τα κινήματα των ‘60s και των ‘70s, ήταν πολύ ξεκάθαροι στην υποστήριξή τους προς τον αγώνα των παλαιστινίων· και όχι μόνον αυτών άλλωστε!
Ξεκινήσαμε πριν 3 ημέρες αυτό το μικρό «συμμάζεμα» απόψεων και θέσεων που έχουμε γνωστοποιήσει εδώ, μ’ αυτήν την παράγραφο:
Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεσίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζει την μικροπρέπεια της “ησυχίας” του…
Είναι βασική παράμετρος στην ιστορία της κριτικής και της δράσης απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας στην ελλάδα ότι ποτέ δεν πήγε “με το ρεύμα” του μικροαστισμού στις όποιες παραλλαγές του. Δεν το έκανε όταν ήταν στα σπάργανα· δεν θα το κάνει ούτε τώρα, ούτε ποτέ…