Τετάρτη 10 Γενάρη. Στο ιράν οι διαδηλώσεις έχουν περιοριστεί αριθμητικά ενώ έχουν σταματήσει εντελώς τα, ας τα πούμε έτσι, “μπάχαλα” (αν και με βάση την πολιτική ιστορία στο ιράν δεν επρόκειτο για τέτοια…) Δεν εξαφανίστηκαν, όμως, οι κοινωνικές αιτίες που τις προκάλεσαν. Εννοείται πως ακόμα κι αν υπήρξε «ξένος δάκτυλος» σ’ αυτές τις διαδηλώσεις (και σίγουρα Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Ριάντ θα ήθελαν να έχουν βάλει το χέρι τους) είτε δεν πρόλαβε είτε δεν μπόρεσε να παίξει σοβαρό ρόλο. Αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί του καθεστώτος (ο Χαμενεΐ) αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι υπάρχουν εύλογες αιτίες για διαμρτυρίες. Αποδεικνύεται, επίσης, απ’ το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένα οργανωμένο σχέδιο διεθνούς προβολής των γεγονότων· το Α και το Ω όταν παίζει έξωθεν προεργασία.
Παρόμοιες αιτίες έχουν προκαλέσει εντατικές κινητοποιήσεις κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα της Τεχεράνης, στην Τύνιδα – κι εκεί, σίγουρα, δεν είναι “αμερικανικό σχέδιο”! Αύξηση της φορολογίας καυσίμων και εισαγωγή ενός φόρου ακινήτων καθιερώθηκαν πρόσφατα με νόμο της τυνησιακής κυβέρνησης. Πρόκειται για τυπικά “μέτρα λιτότητας” προς αντιμετώπιση των ελλειμμάτων. Αλλά, όπως πάντα, στις ταξικές κοινωνίες δεν θίγονται όλοι απ’ αυτά.
Όπως στην Τεχεράνη έτσι και στο Κάιρο ή στην Τύνιδα η (κοινωνική) πόλωση, προϊόν του καπιταλισμού, των “ταλαντώσεων” της κρίσης / αναδιάρθρωσής του, και της αφαίμαξης των πληβείων, δεν είναι το σατανικό σχέδιο κανενός· ακόμα κι αν εδώ ή εκεί υπάρχουν κάποιοι διατεθειμένοι να την αξιοποιήσουν. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο απ’ το να υποδείξουμε ένα μάθημα που αφορά τους πρωτοκοσμικούς: η φτώχεια προκαλεί εξεγέρσεις, δεν παράγει φασίστες· οι κρατικοί μηχανισμοί φοβούνται το πρώτο και φροντίζουν για το δεύτερο…