Δευτέρα 8 Γενάρη. Είναι κωμικοτραγικό (περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) το πως οι έλληνες φαντάζονται το περιβόητο “τέλος των μνημονίων”. Σαν κάτι ανάμεσα στο “τέλος των εξετάσεων” και στο τέλος της “περιπλάνησης στην έρημο”. Η φαντασίωση, πάνω στην οποία τζογάρουν και οι φαιορόζ (αλλοίμονο: σ’ αυτήν οφείλουν τους μισθούς τους…), είναι μιας “εθνικής απαλευθέρωσης”. Έχει, έστω, κάποιον κόκκο αλήθειας αυτό το παραμύθι;
Όχι. Είναι συνεπές βέβαια με όλο τον μύθο, απ’ τον Μάη του 2010 και μετά: ότι “δεν είχαμε κανένα πρόβλημα – τα προβλήματα μας τα δημιούργησαν οι ξένοι”. Όμως αν ρίξει κανείς καινούργια σκουπίδια πάνω στα προηγούμενα δεν φτιάχνει κέικ.
Οι “αγορές” λοιπόν, δηλαδή το διεθνές εμπόριο χρήματος, που παρουσιάζεται (και προσλαμβάνεται) τώρα σαν “η γη της Χαναάν”, ήταν που πέταξε στα σκοινιά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο τότε. Στις αρχές του 2010. Γιατί οι έμποροι χρήματος δεν κάνουν ούτε “διαπραγματεύσεις” ούτε παζάρια για μεταρρυθμίσεις. Ένα μέσο έχουν μόνο (για να διασφαλίσουν την “απόδοση των κεφαλαίων που δανείζουν”, δηλαδή τα κέρδη τους) κι αυτό είναι το επιτόκιο. Όταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος έκριναν (αδιάφορο αν ήταν δικαιολογημένο αυτό ή όχι) ότι ο δανεισμός στο ελληνικό κράτος είναι μια ριψοκίνδυνη έως αβέβαιη “επένδυση” απλά, πολύ απλά, άρχισαν να ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού. Όταν αυτό το μαγικό νούμερο, το επιτόκιο, πλησίασε ή ξεπέρασε το 6% (αν δεν κάνουμε λάθος) το άλογο (το ελληνικό κράτος σαν δανειστής) έσκασε…
Η πραγματική σχέση της περιόδου του πολιτικού δανεισμού απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (αυτό που ονομάστηκε “μνημόνια”) με την εικαζόμενη “απελευθέρωση” της “επιστροφής στις αγορές” είναι αυτή ανάμεσα στην προετοιμασία και τα φιλικά μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και την έναρξη του πρωταθλήματος! Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που φαντασιώνεται η μκροαστική μάζα και οι κυβερνήτες της…