Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Η ηχώ απ’ την προβοκατόρικη ενέργεια του αμερικανικού καθεστώτος έφτασε μακρυά, ως τους δρόμους της ανατολικής Ασίας. Ταυτόχρονα όμως έχει αρχίσει να προδιαγράφεται ο τρόπος με τον οποίο θα την χειριστούν οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον.
“Δεν συμφωνούμε, αλλά είναι νομικό θέμα”… Μπορεί, ακόμα, να ειπωθεί ότι είναι “πολεοδομικό θέμα…”. Γιατί όχι; “Μην ανησυχείτε τίποτα δεν θα αλλάξει άμεσα”… (Αλήθεια;).
Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, και μάλιστα άμεσα συναρτημένο με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα. Δεν συνηθίζεται το αμερικανικό κογκρέσσο να αποφασίζει ποιες είναι οι πρωτεύουσες των κρατών ανά τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Ούτε συνηθίζεται οι αμερικάνοι πρόεδροι (και αντιπρόεδροι, και υπ.εξ.) να ασχολούνται με “νομικά” ή “πολεοδομικά” θέματα άλλων περιοχών του πλανήτη. Το ότι η Ουάσιγκτον δίνει την Ιερουσαλήμ στον ισραηλινό κράτος είναι η επικεφαλίδα του ότι δίνει στον ισραηλινό μιλιταρισμό το “ελεύθερο” (και τη “νομιμοποίηση”) να δράσει όπως νομίζει στη μέση Ανατολή.
Ενστικτώδικα οι παλαιστίνιοι, οι άραβες, αλλά και πολύ μακρύτερα, καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Καταλαβαίνουν, οπωσδήποτε, πως όταν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ γίνονται τόσο φανερά “συμπολεμιστές” θα έρθουν πολύ χειρότερα· και η Ιερουσαλήμ θα είναι ιστορικό αφετηριακό σημείο αλλά καθόλου το μοναδικό ζήτημα. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχει κάτι “μεγάλο” μπροστά μας, που δεν φαίνεται το ακριβές σχήμα του, είναι όμως αισθητή η μυρωδιά του: ακόμα περισσότερο αίμα.
Αυτό σημαίνει ότι οι πρώτες αντιδράσεις, συναισθηματικές σε μεγάλο βαθμό, δεν προδιαγράφουν καθόλου το ποιες θα είναι οι οργανωμένες αντι-δράσεις όταν υπάρξουν τέτοιες. Ποιες· και πόσο διεθνικές.