Τρίτη 21 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι, εκλεκτός της Αθήνας (για να μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισε να κηρύξει την Πγιονκγιάνγκ “κράτος σπόνσορα της τρομοκρατίας”. Η mainstream δημαγωγία θα προσπεράσει το ζήτημα σαν ένα ακόμα τρικ, με σκοπό την επιβολή ακόμα περισσότερων κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος.
Η ταπεινή μας εργατική κριτική σκέψη καταλαβαίνει άλλα. Καταλαβαίνει ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει ένα πολύ σοβαρό στρατηγικό πρόβλημα. Πριν 16 χρόνια κήρυξε τον «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» κάνοντας την εκτίμηση ότι αυτό το ασαφές πράγμα που ονόμασε «τρομοκρατία» ήταν αρκετό για να του εξασφαλίσει πλήρη πρωτοβουλία κινήσεων (άρα και στιβαρά κέρδη) στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Δεκαέξι χρόνια μετά, και ενώ «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» κάνουν και οι αντίπαλοί του, και μάλιστα πιο πετυχημένο (Μόσχα και Τεχεράνη σε ιράκ και συρία), ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να εφεύρει κάποια καινούργια νομιμοποίηση των σχεδίων και της δράσης του. Ενώ στην πραγματικότητα χάνει στο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με την έννοια ότι έχασε το μονοπώλιο της διεξαγωγής του και, σαν φυσιολογική συνέπεια, ο «πόλεμος κατά τη τρομοκρατίας» που κάνουν άλλοι είναι σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων, τραβάει απ’ τα μαλλιά την «αντιτρομοκρατία» σαν επιχείρημα… Μόνο που τώρα το πράγμα έχει γίνει γελοιογραφία.
Το 2001 και το 2002 και το 2003 η τότε νεοσυντηρητική κυβέρνηση Μπους του Β είχε «ξεγράψει» τόσο το ιράν όσο και την βόρεια κορέα, (όπως και την συρία και τη λιβύη), εντάσσοντάς αυτά τα κράτη στον θρησκοληπτικής έμπνευσης «άξονα του κακού». Εκείνη την σύντομης ιστορικής διάρκειας περίοδο, ακόμα κι αν κανείς δεν έτρωγε τα αμερικανικά παραμύθια, δεν υπήρχε σοβαρό εμπόδιο αν η Ουάσιγκτον αποφάσιζε να κτυπήσει στρατιωτικά όπου ήθελε.
Κόλλησε στην κατοχή του ιράκ και αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε. Μετά από τόσα χρόνια το να ανακηρύσσεται το ιράν ή η βόρεια κορέα σαν «κράτη που προωθούν την τρομοκρατία» δεν είναι απλά γελοίο. Αποκαλύπτει πια την αμερικανική αδυναμία. Γιατί η Ουάσιγκτον συνεχίζει, σαν κολλημένος δίσκος, με πιο φρέσκιες και εμφατικές κατηγορίες το «πάτερ ημών» του «άξονα του κακού»· αλλά τώρα πια είναι πολύ πιο δύσκολο να απειλεί ότι θα φέρει σε πέρας σαν υγιεινό περίπατο την ιερή αποστολή του «καλού». Γαυγίζει, αλλά οι αντίπαλοί της βγάζουν την γλώσσα περιπαικτικά.
Υπάρχει ηθικό δίδαγμα; Ναι, και αφορά το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο. Συμπυκώνεται στη φράση πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι…