Συριακό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη (00.41) >> Διαβάσαμε… ακούσαμε… όλες τις βλακείες που θα μπορούσαν να πουν οι «ειδικοί». Όχι μόνο στο ελλαδιστάν – υπάρχουν πολλοί ανάλογοι διεθνώς: ότι η Άγκυρα κήρυξε τον πόλεμο στη Μόσχα!!! (στο συριακό πεδίο μάχης…)… Ότι αυτός είναι «ο πρώτος ενδο-BRICS πόλεμος!!!»… Ότι το «μπλοκ της Αστάνα διαλύθηκε!!!»… Ακόμα και ότι «η Τεχεράνη μαχαίρωσε πισώπλατα την Μόσχα!!!»… Και πολλά ενδιάμεσα: μια απελπιστική συλλογή οργανωμένου διανοητικού πλιάτσικου… (Φαίνεται ως εάν διάφορες «αναλύσεις» να γίνονται πλέον από σύνθετους αλγόριθμους – ΑΙ – και απλά να υπογράφονται…)

Από την μεριά μας την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε πράγματι λάθος. Ξαφνιαστήκαμε επίσης απ’ την ταχύτητα της α λα “οργανωμένη κατεδάφιση” κατάρρευσης… Θεωρούσαμε ότι ο Άσσαντ και το καθεστώς του παρέμεναν χρήσιμοι και ό,τι, κατά συνέπεια, θα είχαν την αποτελεσματική υποστήριξη της Μόσχας, της Τεχεράνης, της Hezb’ Allah – και υπόγεια της Άγκυρας. Χρειάστηκε να κάνουμε αναδρομική έρευνα σε βάθος χρόνου για να καταλάβουμε τι συνέβαινε και ποιο ήταν το λάθος μας. Γράφαμε (την προηγούμενη εβδομάδα):

Αυτήν την φορά το συριακό πεδίο μάχης εισάγεται «επίσημα» απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, σαν ο «κρίκος» που ενώνει το μέχρι τώρα μεσανατολικό πεδίο μάχης (Παλαιστίνη / λίβανος) με το ουκρανικό πεδίο μάχης!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα»∙ μην έχετε όμως καμία αμφιβολία πως όχι μόνο θα υπάρξει αλλά ενδεχομένως να είναι και ιδιαίτερα σκληρή.

Η «επίσημη» εισαγωγή του συριακού πεδίου μάχης ισχύει. Και πράγματι η απάντηση του «μπλοκ της Αστάνα» είναι σκληρή… Όχι όμως κατά των rebranded ουαχαβιτών του Idlib∙ αλλά, με απρόσμενο (για εμάς) τρόπο, εναντίον του καθεστώτος Άσσαντ!! Και από πολλές απόψεις δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα (αλλά και την Hezb’ Allah) γι’ αυτό.

Ο Άσσαντ και το στενό επιτελείο του αποδείχθηκαν αποτυχημένοι-κατά-συρροή να διαχειριστούν και να επιλύσουν πολιτικά τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει και (όχι μόνον αλλά και) οι ίδιοι, έχοντας στρογγυλοκαθίσει στην ασφάλεια που τους προσέφερε το «μπλοκ της Αστάνα»… Εν τέλει, η συντήρηση ενός καθεστώτος με τέτοιους και τόσους αντιπάλους και εχθρούς που αδιαφορεί στο να μειώσει τα προβλήματά του και αδυνατεί να ασχοληθεί στα σοβαρά με την (έστω) μείωση αυτών των εχθρών επειδή έχει γερές πλάτες, αυτή λοιπόν η υποστήριξη / συντήρηση σε συνθήκες όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου και πολλαπλών μετώπων θα ήταν όχι απλά προβληματική, αλλά ακόμα και επικίνδυνη: θα εξέθετε τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα σε απρόοπτους και περιττούς κινδύνους. Σε τελευταία ανάλυση όταν θες συμμάχους θες ικανούς συμμάχους – όχι τεμπέληδες προσοδιστές.

Διάφοροι επιμένουν ότι η Μόσχα και η Τεχεράνη δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν πια το καθεστώς Άσσαντ… Η μεν πρώτη λόγω του ουκρανικού πεδίου μάχης, η δε δεύτερη επειδή έχει ανοίξει λογαριασμούς με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Λάθος, ανόητο λάθος – για να μην πούμε τίποτα χειρότερο! H μόνη που θα είχε δυσκολίες (αν και όχι ανυπέρβλητες) θα ήταν η Hezb’ Allah (που ωστόσο έστειλε 2.000 ένοπλα μέλη της στην Qusayr στη συριακή επικράτεια κοντά στα βόρεια σύνορα του λιβάνου, για να κρατήσουν αυτή τη θέση – και όχι για να υπερασπιστούν το Άσσαντ!!!)

Μπορούσαν και παραμπορούσαν: οι προετοιμασίες των rebranded ουαχαβιτών στο Idlib γίνονταν στο φως της ημέρας εδώ και τουλάχιστον 1,5 χρόνο∙ αποκλείεται να μην είχαν γίνει αντιληπτές απ’ όλες τις υπηρεσίες: ρωσικές, ιρανικές, συριακές… (Οι πολεμικές «ικανότητες» των ουαχαβιτών είναι συζητήσιμες∙ όμως δεν χρειάστηκε καν να πολεμήσουν!) Απ’ την άλλη μεριά ο μεν Άσσαντ θεωρούσε πως όποτε χρειαστεί «θα καθαρίσουν οι άλλοι», οι δε «άλλοι» τον «παρακαλούσαν και τον ξαναπαρακαλούσαν» να ξεκινήσει έντιμες διαπραγματεύσεις μ’ αυτούς τους ουαχαβίτες, όσους ήταν σύριοι (για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς…), όχι μόνο για να λύσει ένα απ’ τα προβλήματά του, αλλά και για να δημιουργηθεί η βάση, το «παράδειγμα», το «μοντέλο» για να πιεστούν στη συνέχεια οι ypg πολιτικά (απ’ την Μόσχα και την Τεχεράνη) και στρατιωτικά (απ’ την Άγκυρα) ώστε να επιτευχθεί η απελευθέρωση του 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ την αμερικανική – ypg κατοχή.

Σημαντικό μέρος αυτών των προσπαθειών Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας ήταν η επίσημη αποκατάσταση των σχέσεων Δαμασκού – Άγκυρας, υπό τον όρο (προφανώς) της σταδιακής, μεθοδικής επιστροφής του συριακού κράτους στο Idlib. Αλλά ο Άσσαντ; Επίμονα αρνητικός! «Πρώτα θα φύγει ο τουρκικός στρατός…» Εκλάμβανε αυτήν την αποκατάσταση ως δημόσιες σχέσεις, και όχι ως την αφετηρία μιας τελικής φάσης διευθετήσεων και μεταρρυθμίσεων του καθεστώτος του, που θα οδηγούσαν μεταξύ άλλων και στην αποχώρηση του τουρκικού στρατού… «Να φύγει ο τουρκικός στρατός…» ναι, σωστά… Αλλά θα είχε την δυνατότητα το καθεστώς Άσσαντ να αποκαταστήσει την εξουσία του στο Idlib χωρίς μεταρρυθμίσεις μετά την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού; Αποδείχθηκε στην πράξη (δεν κράτησε τίποτα, και το εμπόδιο δεν ήταν ο τουρκικός στρατός!) πως όχι…

25 Ιούνη 2024: Ο ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin συναντήθηκε με τον Bashar alAssad στο Κρεμλίνο καθώς η Μόσχα πιέζει τον σύριο ηγέτη για συνάντηση με τον τούρκο πρόεδρο Tayyip Erdogan και η Δαμασκός προσβλέπει στην βοήθεια του Κρεμλίνου για την συγκράτηση του ισραήλ… Ας σημειώσουμε επιγραμματικά εδώ ότι Άγκυρα και Μόσχα είχαν και έχουν εμπειρία και επίγνωση ότι μια ένοπλη ανταρσία στην επικράτειά σου, με κατοχή εδάφους κλπ, μόνο ως ένα σημείο μπορεί να αντιμετωπιστεί στρατιωτικά∙ και πως η ουσιαστική «λύση» έρχεται μόνο όταν θεραπευτούν οι αιτίες – με πολιτικά μέσα.

Δυστυχώς ο Άσσαντ και ο κύκλος των αξιωματούχων του κράτησαν σταθερά εκείνα τα «παλατιανά», τα βασιλικά-χαρακτηριστικά-χωρίς-βασίλειο που είχαν το 2011, όταν αντί να διαπραγματευτούν έγκαιρα με τους χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν μεταρρυθμίσεις στο σύστημα προτίμησαν να στείλουν εναντίον τους το πιο βρώμικο και αιμοσταγές όπλο που διέθεταν, την προεδρική φρουρά∙ ένα σώμα εσωτερικής καταστολής άχρηστο για οτιδήποτε άλλο, όπως συμβαίνει κατά κόρο σε τέτοια καθεστώτα. Απ’ τα τέλη του 2015 και μετά τον έσωσαν κυριολεκτικά απ’ του χάρου τα δόντια η Μόσχα, η Τεχεράνη, η Άγκυρα και η Hezb’ Allah – αλλά ακόμα και η δική τους εμπλοκή δεν ήταν δικό του κατόρθωμα! Ήταν επιτυχία ενός ιρανού, ονόματι Kassam Soleimani, που κατάφερε να σχεδιάσει και να κάνει ρεαλιστική την ανατροπή του αμερικανο-δυτικού σχεδίου για τη «νέα μέση Ανατολή»…

Ο πρώην πρωθ. του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος Ehud Olmert αναγνωρίζει συντευξιαζόμενος στις 8 Φλεβάρη του 2023 την αιτία του εμφυλίου στη συρία: ότι το καθεστώς Άσσαντ δεν έγινε παραμάγαζό του…

Κι εδώ η κυρία Dana Stroul, μεγαλοστέλεχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξηγεί το 2019 το γιατί η αμερικανο-ypg κατοχή του 1/3 της συρίας είναι σπουδαίο πράγμα:

Αντί να καταλάβει (ο Άσσαντ και οι παρατρεχάμενοί του) ότι το παλάτι του δεν είναι μέσα σε απόρθητο κάστρο, ότι δεν μπορεί να κρατάει επ’ αόριστον την εξουσία με δανεικά μέσα, και ότι η γεωγραφία και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, για να σταθεί όρθιος (πάντα ως καθεστώς) και για να είναι 100% άξιος για το «μπλοκ της αντίστασης», απαιτούσαν να διορθώσει ο ίδιος τα μοιραία και εγκληματικά λάθη που έκανε το 2011, το 2012 και το 2013, επαναπαύτηκε. Από το τέλος του 2016, όταν η πετυχημένη ανακατάληψη του Aleppo παγίωσε ουσιαστικά τους εδαφικούς συσχετισμούς υπέρ του Άσσαντ στη δυτική συρία δημιουργώντας τον «θύλακα του Idlib» ως το Νοέμβρη του 2024 πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια∙ αλλά το καθεστώς Άσσαντ δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε όρεξη να «στριμώξει» τους ουαχαβίτες με σοβαρές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, με μια γενναία αμνηστία στους κρατούμενους της εξέγερσης του 2011∙ να αναγκάσει τους πολλούς μη σύριους ουαχαβίτες / μισθοφόρους (τουρκμένους, ουιγούρους, ουζμπέκους…) να ξεκουμπιστούν, να κλείσει οριστικά αυτήν την πληγή, να ανοίξει τον δρόμο για την επιτροφή όσων προσφύγων θα ήθελαν να γυρίσουν – παρά τις πολλές υπομονετικές προσπάθειες, σε διάφορα επίπεδα, που έκαναν οι σύμμαχοί του. Το γεγονός ότι διάφορες μικρότερες και μεγαλύτερες κωμοπόλεις απ’ την Hama ως την Δαμασκό δεν καταλήφθηκαν την τελευταία εβδομάδα απ’ τους ουαχαβίτες αλλά απ’ τους ίδιους τους κατοίκους τους εναντίον του Άσαντ, δείχνει πολλά… Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του συριακού στρατού αρνήθηκε να πολεμήσει δείχνει ακόμα περισσότερα… Ας μην προσθέσουμε ότι άλλα τμήματά του αυτομόλησαν προς τους rebranded και άλλα κατέφυγαν στο ιράκ…

Αμερικανικά και θεοναζί βομβαρδιστικά συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη της προέλασης των rebranded ουαχαβιτών. Αλλά ήταν κυρίως η αδιαφορία του συριακού στρατού που τους άνοιξε τον δρόμο… Αν η Μόσχα, η Τεχεράνη και η HezbAllah ήξεραν έγκαιρα την «κατάσταση» αυτού του στρατού (και την ήξεραν!!), γιατί θα έπρεπε να τον αντικαταστήσουν για μια ακόμα φορά με δικό τους τίμημα; Και ως πότε θα γινόταν αυτό ξανά και ξανά;

 

 

Comments are closed.