Δευτέρα 3 Απρίλη>> Τα πιο πάνω, σύντομα και σε αδρές γραμμές οπωσδήποτε, δείχνουν δύο τουλάχιστον πράγματα.
Πρώτον, ότι στο «ιδιωτικοποίηση του νερού» περιλαμβάνονται πολλά «επίπεδα», πολλά και διαφορετικά «επιχειρήματα» και «κρίσεις», μια γκάμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και θεσμίσεων (τύπου ΣΔΙΤ ή και όχι) και μια σημαντική γεωγραφική διασπορά των σημείων «επιχειρηματικού ενδιαφέροντος». Που όλα καταλήγουν στην άνοδο των τιμών και σε καινούργιες «αυστηρότητες», «κανονικότητες» κλπ. Ας μην ξεχνάμε ότι το περασμένο φθινόπωρο, στην κραταιά καπιταλιστική γερμανία, κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματούχος είχε συμβουλέψει τους υπηκόους ότι λόγω «ενεργειακής κρίσης» δεν θα πρέπει να κάνουν πολύ μπάνιο, θα πρέπει να πλένονται μόνο «τοπικά» ή, ακόμα καλύτερα, να καθαρίζονται με μια βρεγμένη πετσέτα! Αυτά τα είπε γερμανική πολιτική βιτρίνα σε γερμανούς υπηκόους (!!!) χωρίς να φοβάται ότι θα τον περιλάβουν με βρεγμένες σανίδες…. Μια χαρά θα λέγονταν αν η «κρίση» δεν ήταν «ενεργειακή» αλλά … «υδροδοτική» – και όχι μόνο στη γερμανία – για να δικαιολογηθεί το «αν δεν το πληρώνετε καλά δεν το εκτιμάτε».
Δεύτερον, ότι οι αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση αυτού του «κάτι» που κανένας έμπορος δεν φτιάχνει, του νερού, θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει ήδη – με το μόνιμο μποϋκοτάζ της «αγοράς εμφιαλωμένου». Είναι ζήτημα τόσο πολιτικής όσο και ηθικής ακεραιότητας: αν αφήσεις τους πειρατές να αλωνίζουν ενισχύονται σε βάρος σου∙ κάποια στιγμή θα σκαρφαλώσουν στην πλάτη σου.
Πέρα απ’ αυτό οι αγώνες ενάντια στην οποιασδήποτε μορφής ιδιωτικοποίηση των δικτύων θα είναι υποχρεωτικά μακρόχρονοι και γεωγραφικά διάσπαρτοι. Η σοβαρότητα, η αποφασιστικότητα και η διάρκεια της αντίθεσης απαιτεί σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια στις υποδομές τέτοιων αγώνων∙ το ακριβώς αντίθετο με την ευκαιριακότητα και την προχειρότητα που ανήκουν στα «χαρίσματα της φυλής»…