Αφιερωμένο σ’ εκείνους που λείπουν
(Roger Waters, Wish You Were Here – 2022)
Δευτέρα 6 Μάρτη>> Στιγμιαία, στη ρωγμή του χρόνου, το τέρας σπάει την οθόνη, όλες τις οθόνες, και ορμάει. Κι εκεί, μέσα σε καπνούς, σίδερα και ουρλιαχτά, κάποια πόδια πατάνε αβέβαια, κάποια χέρια τραβούν κορμιά. Αληθινά πόδια, αληθινά χέρια, αληθινά κορμιά. Αληθινές καρδιές. Την στιγμή του κινδύνου…
Αυτό είναι το τελευταίο, το έσχατο που κληροδοτεί η παλιά ανθρωπότητα σ’ αυτές τις ηλικίες της νέας εποχής που, χωρίς να χρωστάνε τίποτα, πληρώνουν κι έτσι κι αλλιώς: το Θάρρος απέναντι στον Πόνο. Το Θάρρος, τον Πόνο – την Μνήμη και την Σιωπή σε οποιαδήποτε ανάκριση (συμπεριλαμβανόμενων των «δημοσιογραφικών»…). Αυτά είναι το φυλακτό τους, τίποτ’ άλλο. Τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις, virtual, ροζ σύννεφα, ελπίδες και απογοητεύσεις μέσα στους και γύρω απ’ τους χορούς των κανιβάλων.
Μόνο να θυμούνται… Μόνο να θυμούνται και να ψάχνουν… Μόνο να μην φοβηθούν να κρατήσουν τις χαρακιές τους, τα σημάδια τους. (Οι προηγούμενοι φοβήθηκαν και βρήκαν καταφύγιο στις επιπλώσεις…)
Μόνον αυτό. Αν ναι, η ζωή, η αληθινή ζωή, έχει τον λόγο της. Αν όχι… Αν όχι… μικροί και μεγάλοι θάνατοι, στην άνοδο και στην κάθοδο…
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ραντεβού στην κόλαση. (Κι εκεί θα συνεχίσουμε να …)