Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Το πιο σημαντικό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά σύνορα της ρωσίας είναι (έχουμε την γνώμη) η ουκρανία. Η ουκρανία βρέχεται απ’ την Μαύρη Θάλασσα∙ και με την έκτασή της κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας συνέχειας μεταξύ ευρωπαϊκής και ρωσικής επικράτειας. (Το υπόλοιπο το κλείνει η πολωνία). Η ουκρανία είναι η ξηρά και η θάλασσα που έχει στρατηγική ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου: σαν καμένη γη ελεγχόμενη ουσιαστικά από νεοναζί και μαφιόζους.
Η Ουάσιγκτον έχει «επενδύσει» πολλά στην «αντι-ρωσική» ουκρανία… Γαργαλάει συστηματικά στη μύτη του ρωσικού καθεστώτος. (Τηρουμένων των αναλογιών υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την ταϊβάν, σε σχέση με την μύτη του κινέζικου καθεστώτος…) Αλλά πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι: αν η ουκρανία «πέσει» απ’ τα αμερικανικά χέρια τότε, ακαριαία, όλος ο us σχεδιασμός στην ανατολική ευρώπη (συμπεριλαμβανόμενης της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και της χρησιμότητάς της) θα καταρρεύσει.
Κατά την ταπεινή εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής η ουκρανία θα «πέσει»! Όχι επειδή θα εισβάλει ο ρωσικός στρατός∙ θα «πέσει» από μέσα. Όχι σ’ έναν αιώνα – πολύ πιο σύντομα. Θα «πέσει» επειδή αυτό που επιχειρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι too much για να πετύχει (έχει αποτύχει ήδη στη βενεζουέλα και στην κούβα, που είναι η «πίσω αυλή» του!). Η Μόσχα μιλάει επ’ αυτού με τόσο υπαινικτικό τρόπο ώστε είναι σα να μην μιλάει. Όμως ένα πρόσφατο άρθρο του Dmitry Medvedev (έχει διατελέσει πρωθυπουργός και πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας, τώρα είναι πρόεδρος του συμβουλίου ασφαλείας) με τίτλο Πέντε Σύντομες Πολεμικές Θέσεις κάνει τους υπαινιγμούς κάπως λιγότερο ομιχλώδεις. Η πέμπτη και τελευταία «πολεμική θέση» είναι αυτή (ο τονισμός με πλάγια στο πρωτότυπο):
Έτσι γεννιέται η αέναη και βασική ερώτηση: τι να κάνουμε μ’ αυτήν την κατάσταση [στην ουκρανία]; Τίποτα. Περιμένουμε την εμφάνιση μιας τίμιας ηγεσίας στην ουκρανία που δεν θα έχει στόχο την ολική σύγκρουση με την ρωσία ως το σημείο του πολέμου, ούτε το να οργανώνει βλακώδεις «κριμαϊκές πλατφόρμες» για να κοροϊδεύει τον πληθυσμό της χώρας και να ξεδιπλώσει τα μούσκλια της πριν τις εκλογές, αλλά [να ενδιαφέρεται] για την δημιουργία ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με την ρωσία. Μόνο με μια τέτοια ηγεσία της ουκρανίας αξίζει να συζητήσουμε. Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει. Είμαστε υπομονετικός λαός.
«Η ρωσία ξέρει τον τρόπο να περιμένει» έγραψε ο Medvedev. Εννοώντας, υποθέτουμε, ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι «με σταυρωμένα τα χέρια».
Οι εκτιμήσεις μας είτε θα αποδειχθούν σωστές είτε όχι. Ωστόσο ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» έχει αποφασίσει ότι το ελλαδιστάν πρέπει να πάρει μέρος ακόμα και σ’ έναν ανοικτό (παγκόσμιο) πόλεμο κατά της Μόσχας και των συμμάχων της – ελπίζοντας να κερδίσει τι; Με βάση την γενική αρχή που μνημονεύσαμε ξεκινώντας αυτήν την αναφορά η απάντηση είναι απλή: Γιατί όχι; Τι θα χάσουν οι εφοπλιστές αν γίνουν κιμάς μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι;
Για τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, τους άμεσους διαχειριστές της ελληνικής καπιταλιστικής παρακμής, ίσως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτοσχεδιάζοντας και παρακαλώντας όποιον είναι διατεθειμένος να ακούσει τα παρακάλια, είναι πιθανό ότι η εθνική ιμπεριαλιστική ενότητα, τα διαδοχικά γκουβέρνα, πρώτο το φαιορόζ και ύστερα το ρημαδό, απλά προσπαθούν όχι την ουσιαστική «αναβάθμιση» της γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου (που δεν εξαρτιέται από δαύτους), αλλά να φτιάξουν ένα ξόανό της. Μια εικονική «ανατίμηση» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μπροστά στον πραγματικό φόβο της ανατροπής των παλιών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή καθώς το ευρασιατικό project προχωράει…
Είναι έτσι κι αλλιώς η εποχή που οι δυτικές φαντασιώσεις (συμπεριλαμβανόμενων των φαντασιώσεων μεγαλείου…) παίρνουν πρώτους ρόλους… Απέναντι σε «κάτι» που εδώ και 500 χρόνια ιστορίας και δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη ήταν αδιανόητο.