Παρασκευή 4 Αυγούστου. Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος και πολύ σοβαρός λόγος που το ζήτημα μας αφορά σαν αυτόνομους εργάτες. Αν οτιδήποτε ονομάζεται (και όχι μόνο στα μέρη μας) «εκπαιδευτικό σύστημα» παράγει μαζικά από μισο- έως full- ειδικευμένους ηλίθιους μέχρι λειτουργικά αναλφάβητους (κι αυτό είναι που συμβαίνει!), το ζήτημα της απελευθέρωσης της τάξης μας, της εργατικής τάξης στον 21ο αιώνα, πάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι αποδεδειγμένο πια ότι δεν φτάνουν ούτε οι κοινωνικές εμπειρίες ούτε η κοινωνική θέση για να σηκωθούν τα κεφάλια. Πρέπει αυτά τα κεφάλια να είναι ικανά για σύγχρονη κριτική αποδιάρθρωση του οτιδήποτε εμφανίζεται σαν “αναπόφευκτη πραγματικότητα” – η πραγματικότητα του καπιταλισμού, δηλαδή.
Εάν, λοιπόν, το οποιοδήποτε “εκπαιδευτικό σύστημα” αποβλακώνει, είτε προσφέροντας την ελπίδα κάποιας “θέσης εργασίας” είτε όχι, τότε μας είναι απόλυτα εχθρικό σαν τέτοιο. Κι αν το “εκπαιδευτικό σύστημα” συνεργάζεται άψογα με το γενικό “ιδεολογικό σύστημα”, είναι δέκα φορές εχθρικό.
Κι όλα σ’ αυτά σ’ έναν αιώνα γενικευόμενης μηχανοποίησης της σκέψης! Είναι για ‘μας τόσο δεδομένο όσο ότι η γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο: όχι απλά σημαδεύουν τα μυαλά, αλλά τα κάνουν κιμά με επιτυχία! Έστω: αλγόριθμους…
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται κάποιοι που κάνουν “σημαία” τους … το ποιος / ποια θα κρατάει την “εθνική σημαία”…. Στις μιλιταριστικές σχολικές “εθνικές παρελάσεις”. Πόσο δεξιοί μπορεί να είναι;