Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Τέσσερεις μέρες μετά, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων» (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020), ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov, πέρα απ’ αυτά που παρουσιάσαμε χτες (περί covid και γεωπολιτικής αξιοποίησής του) είπε κι αυτά:
… Κρίνοντας απ’ αυτά που βλέπουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τις προθέσεις της για τον ρόλο της σαν ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος που μορφοποιείται για αντικειμενικούς λόγους, και ακολουθεί την αφύπνιση των ΗΠΑ. Η πρόσφατη πολιτική της Γερμανίας σε πολλά θέματα μας επιβεβαιώνει ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλει να κάνει το Βερολίνο, διατηρώντας τις προθέσεις του για πλήρη ηγεσία στην Ε.Ε. Η Γαλλία είναι σε κάπως διαφορετική θέση. Φαίνεται να κυριαρχεί η τάση προς την απόρριψη των φιλοδοξιών της Ε.Ε. να γίνει ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε αν η Γαλλία θέλει να επιμείνει στην αξίωση ενός τέτοιου ρόλου.
Από διανοητική άποψη, η Δύση δικαιολογεί τις πολιτικές της με το περιβόητο σχέδιο της «τάξης βασισμένης σε κανόνες». Αυτοί οι κανόνες εφευρίσκονται στο πόδι, σε διάφορες συναντήσεις. Η Ε.Ε. κέρδισε πρόσφατα τον έπαινο απ’ τον υπ.εξ. των ΗΠΑ Michael Pompeo επειδή υιοθέτησε τον «γενικό» μηχανισμό της επιβολής κυρώσεων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθώντας την υιοθέτηση της επιβολής τέτοιων κυρώσεων για υποτιθέμενες χημικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Η ΕΕ τα αποφασίζει αυτά σ’ έναν στενό κύκλο αδιαφορώντας να θέσει τα ζητήματα σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ περνάει δύσκολες ημέρες και η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει αναξιόπιστο ή να τον εκφοβίσει ιδιωτικοποιώντας διάφορες επιτροπές του, όπως είδαμε στην περίπτωση της Επιτροπής για τα Χημικά Όπλα. Όταν αυτά αποτυγχάνουν διαχειρίζεται αυτά τα θέματα εκτός των δομών του ΟΗΕ και των διεθνών διασκέψεων και επιβάλει σε άλλους τις βολικές γι’ αυτήν αποφάσεις σαν την απόλυτη αλήθεια, την μόνη σωστή εκδοχή των πολυμερών προσεγγίσεων.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» και του ψευδούς πολυμερισμού που έχει εφευρεθεί απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Προοωθούν αυτά τα σχέδια παρουσιάζοντας τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες της ΕΕ σ’ όλο τον κόσμο σαν τις μόνες σωστές, σαν μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι…
Είναι φανερό ότι προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης. «Πόλοι» όπως η Ρωσία και η Κίνα είναι απίθανο να δεχτούν να υποβαθμιστούν…
Κι εδώ, επίσης, θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός. Είναι μερικούς μήνες τώρα που η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το “america first “ του ψόφιου κουναβιού.
Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του νατο (ή, απλά, της Ουάσιγκτον και των “ανατολικών” συμμάχων της) να “γυμνάζεται” μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σ’ ένα Βερολίνο “δυτικότερα” αυτών των “ανατολικών” που να δημιουργεί (έστω) παράσιτα στη δυτική μιλιταριστική ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί (στρατιωτικά) για να παίξει τον ρόλο του “καλού” στον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.
Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τους λόγους του να ανησυχεί· και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική “ηγεσία της ε.ε.” από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός “γαλλογερμανικός” άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον “ευρωπαϊκό στρατό” ή την “ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική” έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής ομοσπονδιοποίησης, ελλείψει των “ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών” σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να πατήσουν. Κι αν το Joνυσταλεάν είναι μια απ’ αυτές (με τα πυρηνικά του παρέα) θα αναζητήσουν τα (όχι εύκολα) πατήματά τους εκεί.
Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) ευρώπη – και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον “ατλαντισμό”. Η ανεγκέφαλη αλεπού δεν θέλει ούτε πόλεμο ούτε μισο-πόλεμο στα σύνορά της – όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί είτε στο Βερολίνο είτε στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τα λόγια του Lavrov η Μόσχα ανακεφαλαιώνει προειδοποιητικά αυτά που κάνει ήδη: απ’ την λιβύη ως το Nagorno Karabakh. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι εκ των πραγμάτων “διπολικός”, μέχρι να εξαντληθούν τα (γεωπολιτικά) αποθέματα και να φτάσει η αναπόδραστη στιγμή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για το ποιός (“πόλος”) κάνει κουμάντο.